1: Hindi Niya Alam

Nakatayo ako sa kitchen, hawak-hawak ang wooden spoon habang nakatitig sa nilulutong manok sa oven. Kumakabog ang dibdib ko, pero hindi ko alam kung dahil sa excitement… o kaba.

"Hmm... may nakalimutan ba ako?" bulong ko sa sarili habang napatingin ako sa orasan sa dingding.

Tick. Tock. Tick. Tock.

Parang niloloko ako ng oras. Ang bagal ng galaw ng minuto, parang sinasadyang pasabikin ako.

Ngayong gabi ang inaasahan ko. 'Yung moment na balak kong sabihin kay Julian… na buntis ako. Three weeks pa lang, pero ramdam ko na agad 'yung saya, 'yung fear, at higit sa lahat, 'yung hope. Akala ko, baka ito na ang sagot. Maybe this baby could bring us back together.

Puno ng aroma ng roasted chicken ang kitchen—gamit ang special recipe kong may lemon rosemary. Sa gilid, naka-plate na rin ang sautéed vegetables—may red and yellow bell peppers, zucchini, at talong. Kulay pa lang, panalo na.

“Sigurado akong magugustuhan niya ’to,” mahina kong sabi habang inaayos ang mesa.

Nilagay ko ang folded napkins na parang petals, sinindihan ang kandila sa gitna ng table, at nilabas ang favorite wine naming dalawa. Lahat perfect. Para sa ‘amin.’

Habang inaayos ko ang kutsara’t tinidor, paulit-ulit kong nire-rehearse sa isip ko kung paano ko sasabihin.

“Julian, I have something amazing to share with you…” sabay imagine ng reaksyon niya—’yung ngiti, ’yung yakap, ’yung kilig sa mata niya. Pero bago pa ako makalayo sa daydream ko, bigla akong kinabahan.

What if hindi siya matuwa?

What if... baliwala lang 'to sa kanya?

Mabilis kong ni-shake ang ulo ko. No. Wag kang mag-isip ng ganyan. This is a blessing. This is our fresh start.

Biglang bumukas ang pinto. Napapitlag ako. Dinig ko agad ang hakbang niya papasok.

“Julian?” Tawag ko, excited ang boses ko. “Hey, honey! You’re home!”

Pumasok siya, bitbit ang briefcase, medyo gusot ang polo, at nakababa na ang tie. Pero walang saya sa mukha niya. Wala 'yung ngiting hinintay ko buong araw.

“Wow, it smells good in here,” sabi niya. Pero flat. Walang emosyon.

Nilingon niya ang dining table, pero hindi siya lumapit. Walang kibo sa effort na inihanda ko.

“Thank you! I wanted to make tonight special,” sagot ko, pilit ang ngiti habang kinakalma ang kabog ng dibdib ko.

“May sasabihin ako... importante talaga, love.”

“Yeah?” sagot niya, pero hindi ako tiningnan. Nakatingin lang siya sa phone niya, na nagva-vibrate ng tuloy-tuloy.

Tinitigan ko siya. Parang may bumigat sa puso ko. Not again... please, not tonight.

“Julian, I’m pregnant.” Bumulusok ang mga salita, di ko na napigilan. Naramdaman ko 'yung konting pagtaas ng boses ko—out of excitement, out of hope.

Tumingin siya. Sandaling sandali lang. May konting gulat... pero agad ding nawala.

“Oh. That’s… something,” sabay balik sa phone. Walang reaction. Walang yakap. Walang kahit ano.

Parang may biglang nabasag sa loob ko.

Akala ko... yakapin niya ako. Halikan. Tuwang-tuwa.

Pero he just stood there. Tuloy lang sa pag-scroll sa phone niya. Walang pake. Wala akong nakita kundi isang lalaking parang hindi na ako kilala.

Napangiti ako. Pilit.

“I thought we could celebrate,” sabay turo sa mesa. “I made your favorite—roast chicken and all the trimmings.”

“Yeah, looks good,” sagot niya. Hindi man lang tumingin sa pagkain.

Tahimik. Ramdam ko ang sakit sa loob. ‘Yung effort ko, ‘yung moment na pinangarap ko—parang wala lang sa kanya.

“Do you want to eat now?” tanong ko, pilit pinapakalma ang boses ko kahit nanginginig na ‘ko sa loob.

“Yeah, sure.” Umupo siya. Pero hindi pa man nakakalahating minuto, nag-vibrate ulit ang phone niya. Kinuha niya ulit. Lumingon ako, umaasang ibababa na niya, na pipiliin niyang makinig sakin.

Pero hindi. Mas pinili niya 'yon.

“Julian,” tawag ko, this time medyo may panginginig na. “Can we just… can we focus on each other for one night?”

Tumingin siya, pero hindi ng may pag-unawa. Naiiritang tingin ‘yon.

“I’m just checking something,” sagot niya. Para bang istorbo lang ako.

Hindi ko na alam kung paano ko pinigil ang luha ko. Nilagyan ko siya ng pagkain. Inilapit ko ang plato niya.

“I hope you like it,” mahina kong sabi.

Wala. Wala pa ring reaksyon. Kain lang siya habang hawak pa rin ang cellphone.

Tumayo ako, tinungo ang kitchen. Tinakpan ko ang mga natirang pagkain. Hinugasan ang mga pinaglutuan. Pero hindi ko naramdaman 'yung sarili ko. Parang gumagalaw lang ako kasi kailangan.

Sa likod ko, rinig ko pa rin 'yung pagtap niya sa screen ng phone. Click. Tap. Scroll. Ulit-ulit. Parang background music ng pagkabigo ko.

Hindi ko na kinaya. Lumabas ako sa balcony. Kailangan ko ng hangin. Kailangan ko ng kahit anong preskong pakiramdam.

Sumandal ako sa railing, pinipilit na huwag umiyak. Sa harap ko, tanaw ang city lights—parang bituin na malayo at untouchable.

Gusto ko lang sana ng moment. Ng connection. Ng simpleng I’m happy for us.

Then may narinig akong boses. Mababa. Mahina. Pero pamilyar.

Si Julian.

Lumingon ako. Hindi ko sinasadya pero parang nanigas ako.

“Nandito ako kay Sophia. Yeah… she doesn’t know.”

She doesn’t know?

Nanlamig ako.

Ano'ng hindi ko alam?

Sino'ng kausap mo, Julian?

Author's Note: * * means, may diin sa salita.