5. THE NEW OWNER?

BREVORAH

Maingat ako sa nagda-drive habang binabagtas ang papuntang Maami Inc. I decided to go there personally, busy kasi ang telephone number na nakalakip sa records ng businessman na iyon. I was about to park my car pero inunahan ako ng isang mamahaling kotse. Kainis! Ako kaya ang nauna sa parking space na 'yon? Kailangan ko pa tuloy maghanap ng iba.

I confidently walk inside the huge building, wearing a formal corporate attire. Diretso lang ang mata ko sa pupuntahan, habang pinapakiramdaman ang paligid. Naging ugali ko na ang ganito dahil ayaw ko na'ng muli pang magkamali. For sure ay gano'n din ang dahilan ni Dad kaya ini-enroll niya ako sa martial arts.

Kapansin-pansin na heavily secured ang lugar. Bawat station ay may nakatalagang mga security guards. Siguradong malaking tao ang nagmamay-ari nito. 

"I'm very sorry ma'am, kaaalis lang po kasi ni Sir," anang secretary na naabutan ko.

May panghihinayang akong napatiim sa labi. Sana pala talaga nagpa-schedule muna ako ng appointment bago pumunta dito. Pero nag-aalala lang naman ako na baka mamaya maunahan ako ng iba sa pagbili ng lupa. I can't afford another disappointment from Dad. Kaya wala akong choice kundi sumadya dito ng agaran.

"I have a proposal for him. Maybe you can give me his mobile number so we can decide where we could discuss it," pagkausap ko sa babae, sinusubukan makipagnegosasyon dito kahit pa alam kong malabo iyon na umubra. 

"Naku ma'am, hindi po kami pwedeng magbigay ng personal details."

Laglag balikat akong lumabas sa opisina. Nag-iwan na lang ako ng contact number para matawagan niya ako kung kailan available ang amo n'ya. I didn't expect that he'd be fully scheduled for the rest of the week. Matatagalan pa nito bago ko ma-settle ang nais mangyari ni Dad. At sana lang ay huwag muna itong tumawag para makibalita. Nakaalis na sila ni Mom kahapon pa, ilang oras matapos niya akong kausapin.

Palabas na ako ng building nang may maramdaman ako na kakaiba. Bakit parang may sumusunod sa akin?

Agad umahon ang kaba sa dibdib ko at ayoko ng ganito. I know I should keep on moving, that I shouldn't glance back pero hindi ko napigilan na lumingon. May nakita akong iilan na tila papunta na rin sa may exit, ang iba naman ay nagmamadali at nilagpasan pa ako. Huminga ako ng malalim at inayos ang sarili. Kabilang na naman ito sa mga pagkakataon na para akong praning kung mag-isip, dala ng nangyari noon na hindi ko matakas-takasan. 

Papihit na ako pabalik nang mapansin ko ang isang matandang lalaki. Natulala ako sa ayos nito. May hawak itong walking stick at tila hirap sa paglalakad. Nakaramdam ako ng inis nang mapansin ko na wala itong kasama. Bakit naman hinayaan siya na mag-isa? 

Hindi ako nagdalawang isip na dumalo sa kanya. Napapiksi s'ya sa gulat kaya nabitawan nito ang tungkod dahilan upang ma-off balance ito. Maagap ko siyang inalalayan at mabilis na pinulot ang tungkod. Ibinalik ko iyon sa kamay niya na nakasuot ng itim na gloves, para siguro hindi siya magkakalyo sa palagiang paghawak ng stick. 

Nanatili siyang nakayuko habang naglalakad kami dahil na rin sa hindi na nito magawang maituwid ang kanyang likod. Ihahatid ko na sana s'ya sa kung saan man ito patungo pero umiling s'ya at itinuro ang gawi ng waiting area, kaya naman maingat ko na lang itong iniupo doon.

"Paalam lolo, mag-iingat po kayo," ani ko pa, bago s'ya tuluyang iniwan. 

Tinanguan lang niya ako. Iniwasan kong magtagal pa ang tingin sa kanya kaya kaagad na akong tumalikod. May maaalaala lang kasi ako. 

Nakita ko pa iyong exclusive car kanina paglabas ko. Umismid ako nang matapat dito. Isa rin kasi ito sa dahilan kung bakit ako natagalan. 

Naghihintay sa akin sa dulong parking si eldi, my car. Naalaala kong hindi mapagsidlan ang tuwa ko noong una ko itong i-drive, I was seventeen years old back then. Kaso ilang buwan lang ay biglaan nagdesisyon si Dad na tumulak kami papuntang New York para doon na ako mag-aral ng college. Kahit nalulungkot ay walang salita akong sumunod. Siya din ang pumili ng kursong tinapos ko, I graduated last year at ngayon ay isa na akong ganap na architect. 

Akala ko ay makakapagpahinga na ako sa walang katapusang pressures at demands sa akin ni Dad, but I was wrong. He hired a private tutor para maturuan naman ako about business management. Kaya heto ako ngayon, katuwang na ni Dad sa pamamahala sa aming negosyo. 

Nahinto ako sa pagda-drive dahil sa traffic light, malapit na ako sa intersection. Natuon ang mata ko sa kabilang daan papunta sa lugar na nag-iwan sa akin ng maraming magagandang alaala. May kirot akong naramdaman. Good memories nga ba talaga iyon na masasabi?

Nakita ko na lang ang sarili ko na tinatahak ang patungo roon. 

"Elmi, I'm home," sambit ko sa may tapat ng pintuan. 

Inaasahan ko na bubukas ang pinto ngunit kataka-taka na nanatili itong sarado. I cleared my throat and tried again. Naghintay pa ako ng ilang segundo pero hindi pa rin ito gumalaw. Ano'ng nangyayari? Bakit ayaw i-recognize ng system ang boses ko? 

I entered a password at doon pa lang iyon bumukas. Medyo madilim ang bumungad sa akin kaya hindi ko maispatan ng maayos ang paligid. Natatakpan kasi ang mga bintana ng kurtina. 

"Elmi… I'm back," anas ko.

Akma pa lang akong hahakbang upang pumasok na sana sa loob nang biglang mag-ingay ang cellphone ko. Agad ko itong kinuha sa dala kong purse.

"Hello ma'am, nasabi ko na po kay Sir. Magkita daw kayo sa Heart Café after thirty minutes."

Nagmadali ako sa pag-alis, saka na lang ako babalik. Ang importante ay makarating ako sa meeting place namin. Nasa kahabaan na ako ng kalsada nang matanto ko na ang layo ko pala sa lugar kung saan kami magkikita. Shit! I can't lose this chance. I have to drive faster.

****

Nakatayo si Kiego malapit sa glass wall ng kanyang condo, tanaw niya mula doon ang nagtataasang mga gusali sa labas. Maraming establisyimento ang naroon pero sa isang partikular na building lang nakatutok ang mata nito, sa katapat na unit na madalas niyang sulyap-sulyapan noon anim na taon na ang nakalipas. Inisahan lagok niya ang hawak na baso ng alak, saka pumikit ng mariin matapos maalaala ang nangyari sa nakaraan.

"Don't be too hard on yourself," anas ni Kael, na kasalukuyang nasa tabi niya. Naaawa ito sa nakikitang paghihirap ng kalooban ng kanyang kapatid. Matapos ang araw ng kasal ay hindi na ito tumigil sa kaiinom.

Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi ni Kiego.  Iniisip niya na bagay lang sa kanya ang sakit na nararamdaman. Dahil wala na itong mukhang maihaharap pa kay Sheena pagkatapos ng mga nangyari. Nasayang lang ang pakikipagkita niya dito bago ang kasal nito. Mabuti nga at nagawa pa s'ya nitong tanggapin sa kabila ng pag-iwan niya dito noon. She willingly agreed to his plan, pero hindi n'ya natupad. Parang inulit lang niya ang hindi nito pagsipot noon sa takdang pagpapakasal sana nila.

At dahil iyon sa palpak na agency, sa mga unprofessional na mga tauhan nito at higit sa lahat doon sa babaeng nakidnap nila. Bakit kasi hindi man lang ito nagprotesta? Dapat sinabi niyang hindi s'ya si Sheena! Kundi sana ay hinanap ng mga tauhan kung nasaan talaga si Sheena. Nanggigigil na dumiin ang hawak ni Kiego sa baso.

"Where is she?" tanong nito kay Kael nang kumalma pagkaraan. 

"Itutuloy mo pa rin ba ang plano mo? Hindi ba dapat hayaan mo na lang s'ya? Maybe what had happened was meant to be that way," payo naman ni Kael sa kapatid, trying to change his mind. 

"Ako ang magtatakda ng magiging kapalaran n'ya," determinado pa rin na sagot ni Kiego na tila ba wala ng makapagpapabago doon. 

****

BREVORAH 

Mabilisan ang ginawa kong pag-park sa kotse, I'm fifteen minutes late, 'buti na lang walang asungot sa parking area. Dumiretso ako sa second floor dahil doon ito nagpa-reserved sabi sa information desk. Sana hinintay niya ako. 

Saglit akong nag-alinlangan na lumapit pagkakita sa taong nabungaran ko, may kung anong aura kasi ang bumabalot dito na hindi ko maipaliwanag. Halata din sa ekspresyon nito na para bang ang hirap niyang i-reach out. Hindi man nga nito nagawang sumulyap sa akin kahit pa alam kong ramdam niya ang presensya ko. Mahihirapan pa yata ako nito! 

Tumikhim ako at nag-ipon ng lakas ng loob bago nagpatuloy sa paglalakad. Nakita ko pa sa may mesa ang isang tasa na wala ng laman kaya tiyak akong kanina pa ito naghihintay. Siguradong puro negatives na ang iniisip nito sa akin pero hindi iyon dahilan para maduwag ako. I have to at least try to change his impression of me para maging maayos ang kalabasan ng pag-uusap namin. Kailangan kong magawa ang inuutos ni Dad. 

"Hello, Mr. Arnulfo Reynoso, I'm very sorry for keeping you waiting. I'm Brevorah Guillezar from Hehan Guillezar group of companies. Please to meet you," I reached out my hand but to my disappointment I was only answered by his silence. 

"You may have a seat," pormal niyang sabi sa mababang timbre, pagkatapos kong bawiin na lang ang kamay ko. 

Napapahiyang naupo ako but made sure to maintain my confidence. Sa halos isang taon ay nagawa ko na'ng masanay sa pakikipagtransaksyon sa mga businessman na may ganitong pag-uugali. 

"So what can I do for you?" straightforward niyang tanong.

"I am interested in the huge lot I heard you were selling," walang ligoy ko rin sabi.

Pumandekwatro ito at tamad na tinapunan ako ng tingin. "You're pretty late, young lady. I am no longer the owner of that said property."

"What?! Pero bakit hindi iyon nakasaad sa details ng inyong page?" alma ko.

"The transaction has been completed this morning." 

Kung nanlumo ako kanina na hindi ko s'ya naabutan, dumoble ang panghihina ko ngayon, biglang nawala lahat ng kumpiyansa ko. Dapat pala kahapon pa ako kumilos. Kun'di sana napigilan ko pa ang negosasyon nila at maaaring sa akin niya ito binenta. Ano na nito ang sasabihin ko kay Dad?

"May I know who's the new owner? And how can I reach this person?" desperada kong tanong.

I have to take the risk and try every chance I know para makausap at makumbinsi ko ang bagong owner na muli na lang ibenta sa akin ang property. I'm willing to double its price.

"How many years are you in the business industry? I assume you're aware of the confidentiality of every private person," makahulugang aniya.

Alam ko na bago lang ako na masasabi kumpara sa kanya pero hindi ako tanga para hindi malaman kung saan papunta ang usapan na ito at batid ko rin kung ano ang nais niyang mangyari.

"Years are just numbers; what matters is how you approach business. I'm aware that everything has a price," deklara ko sa gusto niyang marinig mula sa akin.

Nasundan ko pa ang pagtaas ng sulok ng labi nito, halatang nasiyahan. Pinigil ko na lang ang sarili na umirap. Ang mga taong tulad n'ya ay nabubuhay sa kasakiman, mga ganid! I won't wonder kung paano s'ya napunta sa kung nasaan man ito ngayon. 

Pauwi na ako sa mansyon. Hindi ko lubos maisip na nadaya ako ng matandang iyon. Ibinigay niya sa akin ang phone number ng bagong may-ari kapalit ng isang kondisyon. At ang tanga ko lang dahil pumayag ako sa hinihingi n'ya.

Right after he left, ni-dial ko na ito. But I couldn't reach the other line! Manloloko ang Mr. Reynoso na iyon! Maling number ang ibinigay n'ya. Bakit ba hindi ko iyon naisip? 

Nakakagigil. Mabuti na lang at hindi kami nagkapirmahan ng anumang papeles, kun'di ay tuluyan na niya akong naloko. Nahampas ko ang manibela at nagpasya na ihinto muna ang kotse sa may gilid ng kalsada. I need to breath bago bumalik sa pagda-drive dahil baka ika-aksidente ko pa ito.

After a few minutes, muli kong ini-start si eldi, pero ayaw mabuhay ang makina. Inulit-ulit ko ito pero wala talaga. Ano ba'ng problema sa araw na ito? Bakit sobrang malas ko naman yata? Napapalatak akong lumabas ng kotse at binuksan ko ang harapan.

"Eldi ano ba'ng nangyari? Sorry na kung nahampas kita kanina," pagkausap ko dito na para bang kakausapin ako nito pabalik.

Honestly, wala akong alam sa mga makina, so how would I know kung ano'ng sira nito? Kahit ilang beses ko pa ito pasadahan ng tingin ay hindi ko pa rin malalaman ang problema.

Ibinili ako ng bagong kotse ni Mom dahil ayaw na nila ipagamit sa akin si eldi, kasi raw baka magluko na ang makina at battery nito dahil hindi ito nagamit ng ilang taon, but I still chose to drive it. Pina-check ko naman ito kanina kay Tatay Ruben para masiguro na safe itong gamitin. Exaggerated lang talaga kung mag-alala si Lami. Medyo maayos na nga pala si Tatay Ruben, though naroon pa rin ang bandages sa mga tinamo nitong sugat. 

Buntong hininga na lang ang nagawa ko at kinuha ang phone ko. Tatawagan ko si Gella, para ikuha ako ng mag-aayos sa kotse. Hindi ako pwedeng tumawag kay Lami, tapos kasi over acting na naman.

Hindi pa man ako nakakapagtipa nang maagaw ang atensyon ko ng isang mamahaling kotse na biglang pumarada sa may likuran ni eldi. Umikot ang mata ko dahil ito iyong nang-agaw ng parking space kanina. Ano naman ang meron at nandito s'ya?

Lumabas mula doon ang isang matikas na lalaki. He's definitely attractive in his formal suit. I must admit, hindi ganito ang inaasahan kong lalabas mula sa loob. I'm expecting the "barumbado type" but this man seems to be harmless. Teka? Bakit puro positive adjectives ang sinasabi ko? Ano ngayon kung mabait ang dating n'ya?

"Do you need help?" aniya nang ilang metro na lang ang layo nito sa akin.

Hindi ko s'ya pinansin, tinuon ko ang atensyon sa cellphone at basta nag-redial sa recent calls na nandoon at inilapit sa tenga. Si Gella naman kasi ang alam kong huling tinawagan ko kanina.

Until I heard a phone ringing somewhere, dumako ang tingin ko sa lalaki. Nagbaba s'ya ng tingin sa may kaliwa ng suot niyang coat saka may hinugot mula doon.

"Hello," a manly voice said over my phone.

Hindi ako nakapagsalita habang nagtatanong ang matang nakatingin pa rin sa lalaki na ganoon din ang ayos.

****