Kabanata 1

Kabanata 1

I'M SURROUNDED...

Naging mas magaan ang bawat hakbang ni Bjourne sa mga tuyong dahon. Pinagagana niya ang kanyang pandinig at pandama upang pakiramdaman ang paligid. Tagatak na ang kanyang pawis at ang tibok ng kanyang puso ay mas mabilis na kaysa sa normal. Alam niyang malapit na ang mga ito, maingat na nakikiramdam ding gaya niya, walang ibang nais kung hindi ang masukol siya nang tuluyan. 

He swallowed hard. He must not get caught or he's going to lose...

Isang mahinang kaluskos ang nadinig niya sa kaliwa. Agad siyang nagtago sa malaking puno at sinilip ang pinanggalingan ng tunog, ngunit kasabay ng pag-ihip ng malakas na hangin, umalingawngaw ang tunog ng tila naapakang sanga sa hindi kalayuan.

"There's nowhere to run, King..." Dinig niyang ani ng nagmula sa kanan.

Bjourne pursed his lips together and breathed in deeply. Napapalibutan na siya. If he won't run now then it's going to be too late for him.

A howl echoed in the woods that scared the birds away. Napakuyom siya ng mga kamao at kasabay ng paglipad ng mga ibon ay ang tuluyan niyang pagtakbo. Ngunit ilang metro pa lamang ang nararating niya ay dalawa kaagad ang dumamba sa kanya. His body fell on the thick vegetation, his eyes got blinded by the ray of light that managed to peek on the huge canopy of leaves.

"He's here!" Sigaw ng isa sa dumamba sa kanya at ngayon ay pilit siyang pinipigil na tumayo.

Tuluyang dumating ang tatlo pa upang pagtulungan siya. Bjourne tried to escape from their tiny hands, but when Japhet sat on his neck and placed the last of his donut in his mouth, he groaned and did the hand signal to surrender.

"Finally! The Alphas of Remorse won!" Alexander cheered with a wide, victorious grin Bjourne could never get tired of seeing from Alpha Alessandro's first born.

Bjourne chewed the donut in his mouth then immediately got up, holding Alexander's four-year old brother in his arms. Pinisil niya ang pisngi ni Japhet habang nginunguya niya ang pagkaing pinasak nito sa kanyang bibig. "Please tell me you didn't drop the donut earlier?"

Japhet chuckled. "I did."

Bjourne made an exaggerated shock expression. "How dare you, you little devil..."

"Joke lang 'yon, King. Hindi po niya nalaglag. Ako ang kasama niya," ani Levi na pawisan na rin tulad ng ibang kalaro.

Bjourne flashed a slight smile then stroke Levi's wavy dark blonde hair. "You should have a younger brother or sister. You know how to take of others. Masabihan nga 'yang tatay mo."

"Si kuya niaaway niya ako, Kimbyown."

Bumaling siya sa nagsumbong na si Japhet. "He did?" Sinulyapan niya ang kapatid nito. "Alexander, what did I say about being a big brother?"

Alexander sighed heavily while rolling his eyes. "Huwag mang-away." His lips pouted. "Hindi ko siya inaway, King. Makulit lang talaga siya at hindi siya nakikinig sa'kin."

"Next time he's not gonna listen to you, tell him someday, he's going to help you lead in Tyrain. Kapag hindi siya nakikinig, balang araw, hindi rin siya papakinggan ng mas bata sa kanya. Have patience with your brother, Alexander."

"Opo." Umakbay ito kay Layco na tahimik lang na nakamasid sa kanila gaya ng nakasanayan. "Matutulog ako sa inyo ah? Susunduin na si Japhet mamaya."

Layco simply nodded and with a soft tone, he said, "nasabi ko na kay Drako."

"King Bjourne, bakit wala kang kapatid?" tanong ni Levi.

The question from the young Grimmerson made him go on a painful trip down memory lane. Mapait siyang ngumiti sa bata at tinitigan ito sa mga mata. Mga matang dati ay tulad din ng kanya.

Inosente mula sa masalimuot na mundong mayroon sila...

"I do but... He's with our Dad."

"Nasaan sila?"

Nginitian na lamang niya ito. "I'll tell you some other time, Levi."

Kyran went to him and pulled the end of his shirt. Nang tignan niya ang anim na taong gulang na Kyran, napansin niyang may pangamba sa mga mata nito.

"What is it, Kyran?"

Kyran pointed at the fallen tree few meters away from them. Mayamaya'y tuluyan itong tumakbo patungo roon at may pilit inabot sa butas ngunit dahil sa liit, tila hindi nito maabot ang  nais kunin.

"Kyran, get up. Let me get it for you."

Binaba niya si Japhet saka siya nagtungo sa pwesto ni Kyran habang ang mga bata ay bumuntot naman sa kanya. Nang masilip niya ang pilit na kinukuha ni Kyran, nilusot niya ang kanyang braso sa butas ng puno at kinuha ang ibon.

The kids immediately gathered around him to see the blue bird with broken wing. Namamaga rin ang isang bahagi ng mukha nito at ang balahibo ay namantyahan ng dugo.

"Is it going to die?" nag-aalalang tanong ni Kyran.

Bjourne sighed. Pinahawak niya ang ibon dito saka niya hinubad ang kanyang suot na damit. Binalot niya iyon sa sugatang ibon saka niya hinawakan sa balikat si Kyran. 

"We have to give it its chance to live. Every creature deserves that, no matter how impossible it seems already for them to survive. Remember that." Pinasadahan niya ng tingin ang mga ito. "All of you. Don't ever give up on others just because you don't think it's not going to be worth it anymore. Lalo na kayo. Never abandon each other once you're already out there, fighting for the District."

"Yes, King," halos sabay-sabay na sagot ng mga ito.

"Good." He straightened up his back and led the kids to the castle. Nagkwentuhan pa ang mga ito tungkol sa mga nangyari habang week days. Bjourne can't help but smile while listening. These kids, he can feel how strong they are, even the boy he met in Galum who painted him as a gift during the annual Howling Night.

For thousands of years, the District of Remorse has been the home he built from scratch. He was a legend to many, but a well-loved king to his people. Sa kanyang pamumuno, napanatili ang kaligtasan ng Distrito ng Remorse at ang sikreto ay nanatiling nakatago sa dilim.

Nasa kalagitnaan na sila ng daan pabalik ng Vourden, ang sentro ng Remorse kung saan nakatayo ang kanyang kastilyo, nang madinig niya ang ama ni Layco sa kanyang isip.

Someone was found in the border...

Tumigil siya at inutusan ang ilang Delta sa hindi kalayuan upang pumunta sa kanilang pwesto. Nang dumating ang dalawa ay inutusan niya ang mga itong iuwi sa kastilyo ang mga bata.

"Hindi kami pwedeng sumama?" inosenteng tanong ni Kyran.

"No, Kyran. The King has to attend to something. Hali na kayo," ani ng isa sa mga Deltang tinawag niya.

Hindi na umalma pa ang mga bata. Si Japhet ay kinarga ng isang Delta habang ang apat ay kumaway sa kanya nang tuluyan silang naghiwalay ng daan.

Bjourne smiled and waved back. Seeing the future leaders of his District has always been his favorite part of being their ruler. On the day he's going to proclaim them as the new Alphas, he knew he's going to be the proudest man in the District.

"HE'S BARELY moving. Humihinga pa pero napakahina na ng tibok ng puso. His body is full of bruises and cuts. May malalaking peklat ding tila matagal nang naghilom at napapatungan lang nang napapatungan ng panibagong mga sugat," balita ni Lucius sa kanya habang naglalakad sila patungo sa pwesto kung nasaan ang binatang tinutukoy nito.

Bjourne sighed. Nang makita ang binatang nakahiga sa lupa, walang malay at napakarungis, lumapit siya rito at hinawi ang buhol-buhol nitong buhok paalis sa mukha nito.

His brows furrowed when he saw the mark on his forehead. It glowed for a couple seconds and then disappeared before the boy groaned. Bigla itong humigop ng malalim na hininga at ang asul na mga mata ay bumukas nang malaki.

The boy's terrified eyes looked around. His body trembled in fear and when he tried to stand up, Bjourne immediately held his shoulder.

Nanlaban ang binata dala ng matinding takot, ngunit bago pa ito makatakas,  umayos ng tindig si Bjourne at malakas ang tinig na nagsalita.

"Look at me!" 

The boy snapped and gazed at him in a terrified manner. Nang matitigan siya nitong mabuti, halos manlambot ang mga tuhod nito. Bigla itong lumuhod at tila hindi na alam ang gagawin kung hindi tumitig na lamang pabalik.

He let out another heavy breath. Lumuhod siya sa harap nito nang hindi inaalis ang pagkakatitig sa mga mata nito. "Who are you? How did you find me?"

The boy shook his head. "H—Hindi ko... Hindi ko alam... Hindi ko alam..."

Nahilamos niya ang kanyang palad sa kanyang mukha. Inutusan niya ang mga kasamang iwan muna sila bago niya muling binalik ang atensyon sa lalake. Nang masigurong wala nang makaririnig sa kanyang sasabihin, umigting ang kanyang panga at sumakal sa leeg nito ang kanyang kamay.

"What's the last thing you remember?" may pagbabanta sa kantang tinig na tanong dito.

Dumoble ang takot sa mga mata nito nang iangat niya ito sa ere habang matalim niyang tinititigan. Humawak ang nanlalamig nitong mga kamay sa kanyang braso habang pilit na umiiling.

"I just escaped... I s—swear I just escaped... Please... I just wanna live..."

Halos hugutin nito ang hininga nang pakawalan niya. Napaluhod ito sa lupa at panay ang pag-ubo habang pilit iniiling ang ulo. "It's getting worse... The rebellion... I... I don't wanna be part of it... Please..."

Kumuyom ang kanyang mga kamao at ang dibdib niya ay tuluyang binalot ng kakaibang pangamba. Kinailangan pa niyang huminga nang malalim hanggang sa tuluyan siyang kumalma. 

"I command you to tell me your name."

The boy looked up at him and with shaking voice, said, "E—Elmont..."

Bjourne sighed. "Get up, Elmont."

Pilit itong tumayo sa kanyang harap ngunit agad na suminghap nang hawakan niya sa batok habang matalim niyang tinititigan.

"You're going to tell me what's really going on down there or I'll deliver you to him myself."

Mabilis itong tumango sa nahihintakutang paraan. "I... I will."

His eyes turned cold as the marking on his forehead glowed. "You better tell me everything... Because he's only half of who I can truly be, and trust me, we both don't want to see that version, brethren..."