บทที่ 7

6

พ่อ(เลี้ยง)คนโปรด

“ไอ้ดราก้อน!!” แดนนี่จะพุ่งเข้าหาอีกรอบ แต่ลิลิธรั้งเอาไว้

“เรากลับได้แล้วค่ะ เขาอยากพูดอะไรก็ปล่อยไปเถอะ คนพาลแบบนี้คุยด้วยก็ยิ่งประสาทเสีย” คนตัวเล็กพยายามจะลากแขนคนที่คบปัจจุบันเดินผ่านคนรักในอดีตไปแต่ทว่า…

หมับ! มือหนาของดราก้อนคว้าข้อมือของเธอและกระชากรั้งเธอเอาไว้ไม่ให้เดินจากไป

“จริง ๆ ถ้าเธอหาคนที่ดีกว่าฉันไม่ได้แล้ว.....จะกลับมาหาฉันตอนนี้ก็ได้นะ” น้ำเสียงของดราก้อนอ่อนลงและแววตาที่เขามองเธอมันเปลี่ยนไปอย่างเห็นชัด

ลิลิธสบตาดราก้อนที่มองเธอด้วยแววตาที่ยากจะคาดเดาได้เลย แต่อดีตที่เคยผ่านมาฉายซ้ำ ๆ ในความทรงจำที่แสนเจ็บปวด เขา...คือความรักครั้งแรกที่แสนเจ็บปวดมากเหลือเกิน

“ต้องการอะไร?” ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดในทุกคำ

“เรื่องของเรามันจบไปนานแล้วนะ...มันนานจนฉันจำอะไรเกี่ยวกับมันไม่ได้แล้ว” เธอค่อย ๆ สะบัดแขนของดราก้อนออกและเอื้อมมือไปกุมมือของแดนนี่เอาไว้แน่น

“และที่สำคัญก็คือ.....ตอนนี้ฉันกับพี่แดนนี่เรามีความสุขดีและคาดว่าอีกไม่นานเราก็คงจะแต่งงานสร้างครอบครัวไปด้วยกัน” ลิลิธโอบแขนของคนรักใหม่แน่น

“แต่งงาน?” ดราก้อนเลิกคิ้วมองไปที่มือของลิลิธที่โอบแขนของแดนนี่ไว้แน่น

“ใช่!” ลิลิธตอบกลับเสียงแข็งกร้าว

“ยิ่งไปกว่านั้นพี่แดนนี่เขาก็ยินดีที่จะทำหน้าพ่อของลูซิเฟอร์” ลิลิธพูดไปก็กอดแขนของแดนนี่แน่น สายตาของเธอจ้องมองไปที่ดราก้อน ขณะที่แดนนี่เองก็จ้องมองที่เธอไม่ต่างกัน

“ลูซิเฟอร์เองเขาก็สนิทกับลุงแดนนี่มาก ๆ แถมลูกยังเคยบอกอีกด้วยว่า...ถ้าได้พี่แดนนี่มาเป็นพ่อก็คงจะดีมาก ๆ เลย” ลิลิธจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลแดงของดราก้อนด้วยความเจ็บแค้นที่ยังคงฝังลึกอยู่กลางใจ

“เอาเป็นว่าฉันขอบคุณมาก ๆ ที่นายช่วยชีวิตลูกของฉันไว้” คนตัวเล็กข่มเสียงพูดไม่ให้สั่น

“แต่หลังจากนี้...ฉันว่านายอย่ามายุ่งกับลูกของฉันเลยดีกว่า”

“นายไม่กลัวว่า ลูกของนายกับฮันนี่.....จะน้อยใจเอารึไง?”

“ฉันไม่ได้มีลูกกับฮันนี่!” ดราก้อนตอบกลับไปเสียงเรียบ

“และฉันกับฮันนี่ก็จบกันไปนานมากแล้ว...ฉันไม่ได้อะไรกับ(ดราก้อน)/ฉันไม่ได้อยากรู้อะไรเกี่ยวกับนายและผู้หญิงคนนั้น (ลิลิธ)” คนตัวเล็กเอ่ยสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา แววตาว่างเปล่า

“อย่ารื้อฟื้นเรื่องที่มันไม่น่าจดจำขึ้นมาอีกเลย” เธอเอียงหน้ามองเขาด้วยสายตาที่แฝงด้วยความเสียใจแต่ไม่แสดงความอ่อนแอ

“ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันเลี้ยงลูกของฉันมาด้วยตัวเอง และในวันนี้จริง ๆ ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาเรียกร้องอะไรจากนายเลย”

“ฉันไม่ได้ต้องการความรับผิดชอบ หน้าที่พ่อ...หรือเงินทองอะไรทั้งนั้น......ฉันต้องการแค่ลูก” เสียงของเธอสั่นเล็กน้อยในตอนท้ายแต่ยังคงมั่นคง

“ลิลิธ...” ดราก้อนมีท่าทีที่อ่อนลงเมื่อเห็นแล้วว่าลิลิธไม่ได้ใจอ่อนง่าย ๆ เหมือนที่เคยเป็น เธอเฉยชาและเด็ดขาดมากกว่าที่คิดเอาไว้

“อย่าแย่งลูกไปจากฉันเลยนะ ลูซิเฟอร์คือทุกอย่างของฉันจริง ๆ” เธอกลั้นน้ำตาไว้ขณะสบตาดราก้อนโดยไม่หลบหลีก แววตาฉายชัดถึงความแข็งแกร่งที่สร้างขึ้นมาจากความเจ็บปวด

“ฉันเชื่อว่าต่อให้นายไม่มีลูซิเฟอร์ นายก็มีความสุขดี และใช้ชีวิตต่อไปได้” เธอพูดด้วยรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่มีทั้งความขอบคุณและความห่างเหิน ดวงตาของลิลิธสะท้อนความเสียใจที่เก็บซ่อนไว้

“แต่สำหรับฉัน...ถ้าไม่มีเขา ฉันไม่สามารถอยู่ต่อไปได้”

“พูดขนาดนี้แล้วนายยังจะแย่งเขาไปจากฉันอยู่ไหม?” ลิลิธพูดและจ้องหน้าดราก้อนอย่างไม่หลบสายตาแม้แต่นิด จนถึงประโยคสุดท้ายที่หลุดออกไปจากปากของเธอ

“….” ดราก้อนไม่ตอบในสิ่งที่เธอถาม ร่างสูงกำหมัดแน่นหันหลังเดินตรงกลับไปที่รถของเขา เพื่อข่มอารมณ์ตัวเองไม่ให้ระเบิดออกมากลางโรงพยาบาลนั้น ตั้งแต่คำพูดที่ลิลิธบอกว่าลูกของเธอชอบแดนนี่ และคงดีใจถ้ามีแดนนี่เป็นพ่อ มันจุกจนเขาพูดอะไรไม่ออกเลยสักคำเดียว

🐉______🧝🏻‍♀️

สามารถเพิ่มเติมความฟิน ความอิน และอ่านรีวิวเรื่องนี้ได้ที่พื้นที่ในเน็ต รวมถึงฟังเพลงได้ที่ TIKTOK

#อยู่ในตะเกียงแก้ว

#lilithsdragonพันธะสวาทมังกร

#พันธะสวาทมังกร

#เพลงลิลิธถึงดราก้อน

#ลิลิธดราก้อน