ตอนที่ 2 คนใจร้าย

พอเรียนถึงคาบสุดท้ายแล้ว นักศึกษาภายในห้องก็ต่างทยอยเดินออกจากห้อง วิเวียนกับเพื่อน ๆ ก็รีบเดินออกมาเช่นกัน โดยในขณะเดินลงจากอาคารเรียนกับเพื่อนทั้งสองอยู่นั้น หญิงสาวก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาลูกพี่ลูกน้องของตัวเองจากราชาทันที

"อยู่ไหนคะ"

(เฮียเรียนอยู่)

"อ้าว วินึกว่าเฮียเลิกแล้ว"

(ยังหรอก เหลืออีกครึ่งชั่วโมงน่ะ แล้วนี่เราเลิกเรียนแล้วเหรอ)

"ใช่ค่ะ กำลังเดินลงจากอาคารเรียนเนี่ย"

(งั้นก็นั่งรอที่หน้าคณะเรานะ เดี๋ยวถ้าเฮียเลิกเรียนแล้ว จะโทรหาอีกครั้ง)

แต่พอปลายสายจะกดตัดสายหญิงสาวก็พูดเบรกไว้ก่อน

"อย่าเพิ่งวางค่ะเฮีย"

(อะไร)

"เฮียควันเลิกเรียนยังคะ"

(ยัง ตอนนี้มันก็นั่งอยู่ข้างเฮียนี่แหละ มีอะไรหรือเปล่า)

"แค่คิดถึงเฮียควันหลง"

(หยุดเพ้อเจ้อถึงมันได้แล้ว มันปฏิเสธกี่ครั้งก็ไม่เคยจำ)

"ก็คนมันรักไปแล้วนี่นา" โดยพอเธอพูดไปแบบนั้นก็คิดอะไรได้บางอย่าง

"วันนี้เฮียกลับไปก่อนได้เลยนะ พอดีหนูมีนัดกับเพื่อน เดี๋ยวตอนกลับ จะโทรให้คนขับรถที่บ้านมารับ"

(มีเพื่อนคบแล้วเหรอ ผู้หญิงหรือผู้ชาย)

"ก็ต้องมีแล้วสิ หนูสวยขนาดนี้ เพื่อนใหม่หนูเป็นผู้หญิงทั้งคู่ น่ารักทั้งนั้น"

(คบเพื่อนก็เลือกคบเพื่อนดี ๆ ด้วย เข้าใจไหม)

"รู้แล้วค่ะป่าป๊า" โดยพอเธอพูดไปแบบนั้นก็รีบกดตัดสายทันที เพราะขี้เกียจฟังราชาบ่น

"พูดมากจริง ๆ เลย คนแก่"

"ใครเหรอวิ" พิมพ์สุขที่ยืนอยู่ข้างเธอก็พูดออกมาด้วยความอยากรู้

"ลูกพี่ลูกน้องฉันน่ะ เรียนอยู่วิศวะปีสี่"

"เรียนที่นี่เหรอ"

"ใช่"

"ก่อนมาเรียน เราได้ยินเขาพูดกันว่าคณะวิศวะมหาลัยนี้มีแต่คนหล่อ ๆ"

"ก็อาจจะจริงนะ เพราะลูกพี่ลูกน้องของฉันก็หล่อ แถมคนที่ฉันแอบชอบก็หล่อโคตร ๆ เหมือนกัน"

"แอบชอบคืออะไรเหรอวิเวียน"

"ก็แอบชอบไง ฉันชอบเพื่อนสนิทพี่ชายตัวเอง"

"โรแมนติกจัง มีคนที่แอบชอบด้วย"

"ฉันแอบชอบพี่เขามาเป็นสิบปีแล้วล่ะ"

"นานมาก ทำไมไม่สารภาพรักไปล่ะ"

"สารภาพหลายครั้งแล้ว แต่ก็โดนปฏิเสธหน้าแหกกลับมาทุกที"

"ไม่เป็นไรนะวิ เดี๋ยวต้องมีสักวันที่พี่รับรักเธอแน่"

"ฉันก็หวังว่ามันต้องมีสักวัน" เธอถอนหายใจออกมาพรืดยาว พร้อมกับเดินตามเพื่อนทั้งสองมายังร้านไอศกรีมภายในโรงอาหารคณะตัวเอง

เพราะตอนที่เรียนอยู่นั้น พิมพ์สุขชวนเธอกับเวียงพิงค์มากินด้วยกัน หลังจากที่ได้ยินเพื่อนในคลาสเรียนต่างพูดว่าไอศกรีมร้านนี้อร่อยมาก

"มึงคุยกับใคร"

"คนที่แอบชอบมึงไง"

โดยพอราชาพูดออกมาแบบนั้น ควันหลง ก็ไม่ได้ตอบกลับอะไรเพื่อนไป แต่หันกลับมาสะกิดคนที่กำลังนอนหลับอยู่ให้ตื่น เพราะตอนนี้อาจารย์ที่สอนพวกเขาอยู่เดินออกจากห้องไปเรียบร้อยแล้ว

"เนียร์"

"....."

"นาเนียร์" หลังจากที่สะกิดไปสักพัก หญิงสาวที่นอนหลับอยู่ก็สะลึมสะลือลืมตาตื่นขึ้นมา พร้อมกับจ้องมองมาที่เขา

"เรียกทำไม" นาเนียร์แสดงสีหน้าด้วยความไม่พอใจ หลังจากที่มีคนมารบกวนเวลาเธอนอนพัก เพราะหญิงสาวเพิ่งนอนพักสายตาไปไม่นานนี้เอง

"อาจารย์ออกไปแล้ว แถมเพื่อน ๆ ก็ออกกันไปหมดแล้วเนี่ย ฉันกับไอ้ราชาช่วยกันปลุกเธอตั้งนาน ก็ไม่ยอมตื่น ทำไมหลับเป็นตายแบบนี้ เมื่อคืนไปแรดที่ไหนมา"

"ไปปาร์ตี้วันเกิดยัยโรสน่ะสิ กว่าจะกลับถึงคอนโดก็เกือบเช้าเลย" หญิงสาวก็ตอบเสียงพูดอู้อี้

"แล้ววันนี้เธอจะกลับกับใคร" เขาถามคนที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า

"วันนี้เธอจะกลับกับใคร"

"ใครว่างไปส่งก็กลับกับคนนั้นแหละ" นาเนียร์ตอบแบบไม่ใส่ใจ พร้อมกับเดินนำพวกเขาลงมาจากอาคารเรียน

"วันนี้เดี๋ยวกูไปส่งนาเนียร์เอง เมื่อเช้ามึงก็ไปรับมาแล้ว" ราชาก็พูดออกมาขณะกำลังเดินลงบันได

ซึ่งพอเขาได้ยินแบบนั้น ก็พยักหน้าเพื่อสื่อว่าตัวเองเข้าใจ

"โอเค งั้นกูจะได้กลับบ้านเลย พอดีวันนี้ตอนเย็นแม่ให้ไปทานข้าวด้วย" เพราะเมื่อเช้านี้ แม่ของเขาโทรมาบอกว่าให้กลับบ้าน อยากทานข้าวเย็นด้วย เนื่องจากเดือนนี้เขายังไม่ได้กลับบ้านเลยสักวัน

"งั้นแยกย้ายกัน" หลังจากที่ลงมายังชั้นล่างของอาคารแล้ว ควันหลงก็เดินปลีกตัวจากเพื่อนทั้งสองมายังลานจอดรถ ที่รถของตัวเองจอดอยู่อีกฝั่ง

เนื่องจากเมื่อเช้าเขามาค่อนข้างสาย ทำให้ที่ลานจอดรถด้านหน้าเต็ม ชายหนุ่มจึงได้ไปจอดโซนด้านหลังอาคารแทน

ซึ่งพอเดินมาถึงรถเรียบร้อยแล้ว ก็โดนเรียกไว้เสียก่อน ซึ่งควันหลงจำได้ดีว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร จึงพยายามไม่สนใจ เปิดประตูรถของตัวเองออกเพื่อจะเข้าไปนั่ง แต่ก็โดนบุคคลเจ้าของเสียงแทรกเข้าไปนั่งลงที่นั่งคนขับแทน

"ออกมา"

"เฮียควัน คิดถึงจังเลยค่ะ" คนตัวเล็กไม่พูดเปล่า หยิบดอกกุหลาบยื่นให้กับเขา

แต่ควันหลงทำไม่สนใจ เอ่ยไล่อีกคนออกมาจากรถตัวเอง

"ออกมาได้แล้ววิเวียน ฉันรีบ"

"รีบไปไหนเหรอคะ หรือมีนัดกับผู้หญิง"

"ฉันไปไหนมันก็เรื่องของฉัน บอกให้ออกมา" โดยพอเขาพูดออกไป อีกฝ่ายก็ทำหน้าบึ้งตึง พร้อมกับลุกออกมาจากรถของเขา

"ไปส่งหนูที่บ้านหน่อย"

"ทำไมฉันต้องไปด้วย"

"ก็หนูไม่มีรถกลับ"

"ทำไมไม่โทรหาไอ้ราชา"

"หนูโกหกว่าให้คนขับรถที่บ้านมารับแล้ว"

"อยากโกหกเองช่วยไม่ได้ ถอยไป" เขาทำเป็นไม่สนใจ เพราะอีกฝ่ายอยากโกหกพี่ชายตัวเองเอง

"เฮียควัน ทำไมชอบใจร้ายกับหนูจัง เฮียก็รู้ว่าหนูชอบเฮีย"

"ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้ชอบเธอ" เขาดันคนตัวเล็กออกจากหน้าประตูออกไปไม่แรงนัก แต่กลับทำให้คนที่กำลังยืนมองเขาอยู่กระเด็นออกไปค่อนข้างไกล จนเธอล้มคะมำลงกับพื้น

แต่ชายหนุ่มก็ทำเป็นไม่สนใจ เข้ามานั่งในรถพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง แล้วขับออกมาด้วยความเร็วค่อนข้างมาก โดยไม่สนใจคนที่ล้มอยู่เลยแม้แต่น้อย

หลังจากที่คนใจร้ายขับรถออกไปเรียบร้อยแล้ว เธอก็มองไปยังดอกกุหลาบที่ตัวเองตั้งใจซื้อมาให้กับเขา แต่ตอนนี้มันเละไม่เป็นชิ้นดี ก็เพราะขณะรุ่นพี่หนุ่มขับรถออกไป เหยียบบี้จนมันเละติดพื้น

"ใจร้ายจริง ๆ เลย" เธอบ่นพึมพำออกมาด้วยความน้อยใจ หญิงสาวทำตัวเชิด เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พร้อมกับพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน โดยไม่สนใจคนรอบข้างที่ต่างมองมาที่เธอด้วยสีหน้าเวทนา

"มองอะไรกันคะ ไม่เคยเห็นคนล้มหรือไง"

โดยพอเธอพูดออกไปแบบนั้น นักศึกษาหลายสิบคนที่ต่างหยุดดู ต่างรีบเดินออกไปกัน

"น่ารำคาญจริง ๆ เลย"

ส่วนเธอที่พอลุกขึ้นยืนแล้ว ก็รีบเดินตามทางออกมายังหน้ามหาลัย พร้อมกับโบกรถแท็กซี่ที่วิ่งผ่าน เพื่อจะกลับบ้าน