บททั้งหมดของ LOVE ENGINEER พ่ายรักรุ่นพี่วิศวะสุดโหด: บทที่ 1 - บทที่ 10

"แล้วห้องมันอยู่ไหนล่ะเนี่ย" วิเวียนพูดพึมพำคนเดียว ขณะที่กำลังเดินหาห้องเรียน พร้อมกับมองป้ายห้องแต่ละห้องไปเรื่อย ๆ"เธอ"และในตอนที่กำลังเดินหาห้องเรียนอยู่นะ ก็ได้ยินเสียงเรียกด้านหลัง หญิงสาวจึงหันกลับไปมอง ก็พบเป็นผู้หญิงที่ตัวค่อนข้างเล็ก กำลังยืนยิ้มให้เธออยู่ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้ยิ้มตอบอะไร เพียงแค่ทำหน้านิ่งจ้องมองกลับไป"หาอะไรเหรอ ฉันเห็นเธอเดินวนกลับไปกลับมาหลายรอบแล้ว""ก็หาห้องเรียนน่ะสิ อยู่ชั้นไหนก็ไม่รู้เดินหลายรอบแล้วเนี่ย""เธอไม่รู้ห้อง แสดงว่าอยู่ปีหนึ่งใช่ไหม""ใช่ ฉันอยู่ปีหนึ่ง""ดีใจจังที่เจอเพื่อนรุ่นเดียวกัน ฉันชื่อ เวียงพิงค์ นะ เธอชื่ออะไรเหรอ""วิเวียน""ชื่อเพราะจัง แล้วเธอเรียนสาขาอะไร""เรียนสาขาวารสารศาสตร์น่ะ""เหมือนกันเลย ฉันก็เรียนสาขานี้เหมือนกัน"“…..”"ดีจัง คิดถูกจริง ๆ ที่เข้ามาทักเธอ รู้ไหม ฉันนั่งอยู่หน้าคณะตั้งนาน แต่ก็ไม่กล้าเข้าไปทักใครเลย เธอเป็นคนแรก""ฉันก็ดีใจเหมือนกันที่เธอเข้ามาทัก เพราะถ้าเธอไม่ทักฉันก่อน ฉันก็ไม่มีทางทักเธอก่อนแน่นอน" เธอตอบกลับไปพร้อมกับก้มมองเวลาที่หน้าจอโทรศัพท์พบว่าตอนนี้ใกล้ถึงเวลาเรียนตัวเองแล้ว "แล้วนี่เธอ

วันต่อมา...พอเขาขับรถมาจอดหน้าคอนโดมิเนียมหรูของนาเนียร์แล้ว ก็นั่งรอเพื่อนในรถพร้อมกับเล่นโทรศัพท์รอไปด้วยและในระหว่างเล่นอยู่นั้นหางตาก็ชำเลืองไปเห็นเพื่อนสาวที่กำลังเดินมาที่รถของเขาพอดี ชายหนุ่มจึงวางโทรศัพท์ไว้คอนโซลรถ แล้วขยับมานั่งดี ๆ จับพวงมาลัยมองอีกคนที่เปิดประตู แล้วเข้ามานั่งพร้อมกับปิดมันกลับจนดังสนั่นไปหมด"ปิดแรงขนาดนั้น เดี๋ยวมันก็หลุดหรอก" ควันหลงพูดออกมายังไม่ใส่ใจมากนัก"ถ้ารถแพงขนาดนี้แล้วมันหลุดง่าย ก็ขายมันทิ้งซะ" นาเนียร์ตอบอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาเล่น โดยพอเขาเห็นแบบนั้นก็สตาร์ตรถขับออกมา พร้อมกับส่ายหน้าไปมากับการกระทำของคนด้านข้าง"ถึงมันจะแพง แต่เราใช้โดยไม่รักษา จะแพงขนาดไหนก็อยู่กับเราได้ไม่นาน" เขาพูดออกไปเพื่อให้เพื่อนของตัวเองคิดได้ เพราะถึงรถคันนี้เขาจะซื้อมาแพง อะไหล่รถค่อนข้างที่จะแข็งแรง แต่ถ้าเราไม่รักษาวันนึงมันก็ต้องพังลง"ขอโทษ ฉันคิดน้อยไปหน่อย" นาเนียร์เอ่ยขอโทษเขาอย่างรู้สึกผิดซึ่งชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไร แต่เลือกที่จะถามคำถามใหม่กับเธอ "กินข้าวเช้ามาหรือยัง""ยังเลย" คนที่กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่ส่ายหน้าปฏิเ

วันต่อมา..."ขอบคุณนะคะ"วิเวียนเอ่ยขอบคุณไปยังลุงคนขับรถที่มาส่งเธอที่มหาวิทยาลัย โดยพอเดินลงจากรถเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวก็รีบเดินตรงมาหาเพื่อนสาวอย่างพิมพ์สุขที่นั่งอยู่"หาวววว..." แต่เพราะทนความง่วงของตัวเองไม่ไหว จึงหาวอ้าปากกว้าง"หาวอะไรอ้าปากกว้างขนาดนั้น เป็นสาวเป็นแส้นะวิเวียน" พิมพ์สุขที่นั่งรออยู่โต๊ะม้าหินอ่อนหน้าคณะก็พูดออกมา"ก็ฉันง่วงน่ะสิ" หลังจากที่อยู่ด้วยกันมาอาทิตย์กว่า เธอก็ค่อนข้างที่จะพูดคุยกับอีกฝ่ายได้แบบสบายใจ"ดูซีรีส์เหรอ ทำไมนอนดึก""ไม่ได้ดูซีรีส์ แต่พอดีฉันทำของขวัญให้กับคนที่ตัวเองชอบอยู่" เนื่องจากหลายวันที่ผ่านมา เธอมุ่งมั่นทำของขวัญให้กับคนที่ตัวเองแอบชอบ ครั้งแรกเธอว่าจะซื้อ แต่พอมาคิดดู เอาเป็นสิ่งที่ตัวเองตั้งใจทำ มันน่าจะดูมีอะไรมากกว่า"หืม ของขวัญอะไร""ไม่บอกหรอก ความลับ" ของขวัญที่เธอตั้งใจทำ เธอไม่อยากบอกให้ใครรับรู้ว่าเป็นอะไร อยากให้เจ้าของวันเกิดเป็นคนเห็นคนแรก และคนเดียว"ชิ เราไม่อยากรู้ก็ได้""แล้วทำอะไรอยู่" วิเวียนเดินมานั่งลง ก็เห็นเพื่อนสาวกำลังนั่งทำงานอะไรบางอย่าง"การบ้านน่ะ""การบ้านอะไร ฉันจำได้ว่าเมื่อวานอาจารย์ไม่ได้สั่งนะ หร

ครืด! ครืด!ควันหลงลืมตาตื่นขึ้นมาในเวลาในเวลาเกือบสองทุ่ม เนื่องจากวันนี้เขาไม่มีเรียน ทำให้นอนหลับพักผ่อนอยู่บนเตียงทั้งวันไม่ได้ออกไปไหนชายหนุ่มขยับตัวดันลุกขึ้น พร้อมกับเดินมาหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโซฟาหรูกลางห้อง ที่มันดังสั่นรบกวนอยู่ ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา โดยพอเห็นรายชื่ออยู่บนหน้าจอ ก็พบว่าเป็นราชา เพื่อนสนิทของเขา ควันหลงจึงตัดสินใจกดรับสาย(มึงอยู่ไหน)"ห้อง"(เพิ่งตื่นเหรอ ทำไมเสียงเป็นแบบนั้น)"อืม ตื่นเพราะเสียงโทรศัพท์มึงนี่แหละ"(เวลานี้เนี่ยนะ นอนอะไรขนาดนั้นวะ)"ก็วันนี้ไม่มีเรียน ก็เลยนอนแค่นั้นเอง แล้วนี่มึงโทรมาทำไม"(จะชวนไปดื่ม ยังไงวันนี้ก็วันเกิดมึง ไปฉลองกันหน่อยสิ)"ชวนไปดื่ม หรือหาข้ออ้างไปเฝ้าเมียมากกว่าวะ" เขาตอบออกไปอย่างรู้ทันปลายสาย(เออน่า... ไปดื่มกัน เดี๋ยววันนี้กูเลี้ยงเอง)"มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"(งั้นเจอกันเวลาเดิม)พอเขาตอบอะไรสายไปแบบนั้น ก็รีบกดตัดสายไปเลยในระหว่างที่เขากำลังวางโทรศัพท์ลงอยู่นั้น หางตาก็ชำเลืองไปเห็นสายที่ถูกโทรเข้ามาแล้วเขาไม่ได้รับ ซึ่งพอกดเข้าไปดูก็พบว่าเป็นเบอร์ของวิเวียน พอเขาเห็นแบบนั้นก็เลือกที่จะไม่สนใจ วางโทรศั

วิเวียนคว้าจับท่อนแขนแข็งแรงของชายหนุ่มรุ่นพี่ไว้แน่น เล็บคมเผลอจิกลงบนผิวเนื้อของเขาจนควันหลงขบกรามแน่นหญิงสาวไม่ได้รู้สึกแย่กับการที่ต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับคนบนร่าง ทว่าเธอเพียงแค่ไม่เข้าใจ เขาปัดความรู้สึกของเธอทิ้ง แต่ก็ยังเลือกที่จะกระชากเธอให้เข้าใกล้จนถึงขั้นแนบชิดสนิทเนื้อกัน“อ๊ะ ๆ! เฮีย อะ...อื้อ หนูจุกนะ” เสียงหวานคนตัวเล็กพร่ำร้องครางอย่างไม่อาจเก็บกลั้นในตอนที่เขาทำลายเยื่อพรหมจรรย์ฝากฝังตัวตนเข้ามา วิเวียนรู้สึกราวกับว่าร่างของเธอแทบจะปริแยกออกจากกัน อาจจะเพราะเธอเองก็ยังไม่ได้เตรียมใจมาด้วย มันถึงได้รู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้แต่เมื่อควันหลงเริ่มโยกขยับ ความรู้แปลกประหลาดก็แทรกซึมเข้ามาแทนที่ความเจ็บปวดที่เคยมี ทั้งเสียวซ่าน และรุ่มร้อนจนเหงื่อซึมไหล“อ่า! ข้างในตัวเธอมันแน่นมากเลย” ควันหลงผ่อนลมหายใจออกหนัก ๆเอวสอบควงคว้านจนสัมผัสทั่วทั้งร่องสาว ก่อนจะขยับถอยกายออกมาแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่อีกครั้งควันหลงทำเช่นนั้นอยู่สองสามที ก็เริ่มเร่งจังหวะตอกตรึงลำกายเข้าออกรัว ๆ มือหนาข้างที่ถนัดเลื่อนลงไปบดขยี้ติ่งเนื้อกระสันด้านนอกของหญิงสาวรุ่นน้อง ในขณะที่ลำกายยาวก็จ้วงง