Kabanata 4

Hindi nila akalain na magagawa ng kaibigan nila ang pumatay ng walang pag alinlangan. Ang plano lang naman nila ay takutin ang dalaga at wala sa usapan na aabot sila sa ganitong bagay. Ang pumatay ng tao, ng kaibigan, ng kaklase nila.

"O-oh my God! Ooh my,  I-is she died?" bakas sa boses ni Sophia ang pagkabahala at takot.

"What do you think of Phia?" balewalang saad ni Nathalie.

Naglakas loob si Jane na ihakbang ang mga paa niya para tingnan si Crystal sa kung saan ito nalaglag. Ngunit parang hindi niya kaya dahil kinakabahan at natatakot pa rin siya, kaya umatras ulit siya pabalik sa kung saan man siya kanina nakatayo. 

"What's wrong Jane?" takang tanong ni Nathalie.

"H-hindi ko kayang tingnan." pag amin niya.

"What the hell! Akala ko kung napano ka na." sigaw nito.

Naunang humakbang si Nathalie para tingnan kung saan nahulog si Crystal at sinundan naman ito ni Sophia at Kim. Pinilit naman ni Jane na muling ihakbang ang mga paa niya para tingnan din ito. Halos maluha siya at hindi makahinga ng makita niya  ang kinabagsakan ng dalaga. Halos hindi na makilala ito!

"How could you! How could you do such a thing Nathalie! You killed her! This is too much.” naiiyak na sabi ni Sophia.

"At ngayon kasalanan ko? Ipapaalala ko lang sayo Sophia na pinagtulungan natin siya! Kaya huwag mo sabihin na  ako lang ang pumatay sa kanya!" madiin na wika ni Nathalie.

Mas lalong napaiyak si Sophia. "P-pero ang sinabi mo tatakutin lang siya pero wala sa pinag usapan na papatay tayo! Na papatayin natin siya! Hindi ka sumunod sa usapan!"

"Hindi ko alam na ganito ka kasama Nat! Hindi ko alam na mas masahol ka pa sa demonyo!" galit na saad ni Kim.

"Oh ano ngayon? Ako ang sisisihin niyo? Huwag niyong kalimutan na nandito kayo ngayon at kasabwat kayo! Kaya huwag kayong magmalinis. Ako lang mag isa at tatlo kayo pero wala kayong ginawa diba? Hindi niyo ako nagawang pinigilan. Nandiyan lang kayo nakatingin at walang ginawa! Nagmakaawa siya hindi ba? Pero naging bingi kayo. Kaya huwag niyong ipamukha sa akin na ako lang ang may kasalanan at ako lang ang may gusto nito dahil kung hindi niyo din ito ginusto sana buhay pa siya at hindi namatay. You have all the chances to help her but you didn't do anything." mahabang litanya ni Nathalie.

"I can't believe you, Nathalie! I can't believe that you can do this." nahihirapang turan ni Jane.

"Well, nangyari na ang nangyari wala na tayong magagawa. Patay na siya at wala na tayong magagawa para mabuhay siya. Just forget all of this at manahimik kayo para pareho tayong malaya. Tandaan niyo pag nagsalita kayo lahat tayo damay at t sisiguraduhin kung hindi niyo magugustuhan ang mangyayari." banta ni Nathalie.

"N-nat, p-paano mo nagagawa sa amin ‘to? Magkaibigan tayo!" nanghihina na wika ni Sophia.

"Exactly! Magkakaibigan tayo kaya dapat walang makaalam nito. Tayo lang ang nandito at wala ng iba. Panigurado bukas pa nila 'yan malalaman o makikita dahil sa likod ng hotel siya nahulog kaya walang makakapansin agad." nakangiting saad nito.

Pareho silang natahimik na tatlo, hindi nila alam kung kaibigan pa ba nila ang kaharap nila ngayon, bakit ang dali para dito na sabihin ang bagay na ‘yon na akala mo ay hindi kasalanan ang nagawa nila.

"Bakit ka ganyan Nat? Bakit kung umakto ka parang walang nangyari? Parang wala kang ginawa. Are you for real? Nasaan ang konsensya mo?" panunumbat ni Kim.

Tinaasan lang siya nito ng kilay. "Walang nangyari ngayon, wala tayo dito, wala tayong alam, wala tayong kasalanan, wala tayong ginawang mali at walang patayan na nangyari. Iyan ang itatak niyo sa mga kukote niyo. Now let's go back to the party and if some of you want to rest then go home. But let me remind you all to keep your mouth shut!" paalala nito sabay na unang umalis at bumaba.

Hindi nila alam kung babalik nga ba sila  sa venue o uuwi na dahil hindi nila alam kung paano pa sila magsasaya kung may ganitong nangyari at sa araw ng kaarawan pa mismo ng isa nilang kaibigan.

"What are we gonna do?" biglang salita ni Sophia.

"I don't know, I really don't know Phi." mahinang sagot ni Jane.

"Me too, Until now hindi pa rin ako makapaniwala na nangyari 'to. But we don't have any choice but to follow what Nathalie said. For now we need to rest. Alam kung pareho tayong lahat na pagod." segunda ni Kim na sinang ayunan naman nila.

Nanatili muna silang tatlo ng ilan pang minuto bago napagpasyahang lisanin na ang lugar at iwan ang bangkay ni Crystal.

"Gusto mo bang hatid na kita sa bahay niyo Jane?" bakas sa mukha ni Kim ang pag aalala.

"Nah! I can manage Kim. Thank you." sagot naman ng dalaga.

Lingid sa kaalaman nila na may isang tao na nakakita ng nangyari. Na labis na lamang ang galit at pagkamuhi sa kanyang nasaksihan. Galit din siya sa sarili dahil wala siyang nagawa ng mangyari 'yon dahil huli na siya ng dumating. Hindi niya na ito napigilan at naligtas sa mga kamay ng mga ito. Ng makarating siya ay wala na si Crystal at tanging mga usapan na lang ng apat ang narinig niya.

Pagkaalis ng tatlo ay siya namang paglabas ng isang tao sa gilid ng rooftop kung saan siya nakatayo ng makarating siya. Puno ng poot, gulat, sakit at pighati ang nararamdaman niya ng mga oras na ‘yon. 

"Pagbabayaran niyo ang ginawa niyo sa kanya. Hindi ako titigil  hanggat hindi kayo nagdurusa sa pagkamatay niya! Buhay ang kinuha niyo buhay din ang magiging kapalit.' bulong nito bago naglakad paalis pero bago 'yon ay tiningnan niya muna ang bangkay ni Crystal at nagsimulang tumulo ang kanyang mga luha dahil sa sinapit ng dalaga. 

Agad na nilisan ng lalaki ang lugar kung saan nangyari ang pangyayaring hindi niya kailanman inaasahan at makakalimutan. Agad siyang nagmaneho pauwi ng bahay, hindi niya pwedeng galawin ang bangkay kahit gustong gusto niya itong kunin. 

‘Huwag kang mag alala iuuwi kita Crystal. Maghintay ka lang diyan. At isa pa kailangan magbayad ng mga may gawa sa’yo nito. Sobra sobra pa ang ipaparanas ko sa kanila. Higit pa sa dinanas mo. Hindi ako titigil hangga’t hindi sila nagbabayad sa ginawa nila sayo. Pangako yan.” bulong niya.