003

Juliana

—

"Why are you doing this? Wala ka namang makukuha para pilitin akong sundin ang kasulatan!" nanggagalaiti kong sigaw.

Nakagapos pa rin ang aking mga kamay at paa, habang siya ay prenteng nakaupo sa aking harapan.

Hindi ko maintindihan kung bakit sapilitan niya akong pinapunta rito.

Our parents' bodies aren't even here yet. Ani Cairo, sa susunod na Linggo pa ang libing dahil sa rami ng kailangang ayusin. I don't know about the details of the wake though, kung magkakaroon pa ba no'n.

Pero wala pang halos isang araw nang mangyari ang aksidente, Raegan already sent his men to kidnap me in the middle of the night!

Kaya hindi ko tuloy lubusang maisip kung anong maaaring dahilan niya para gawin 'to. It was my freaking inheritance! Kahit na ang iba roon ay galing sa yaman ng kanyang ama, it was rightfully mine dahil sa akin ipinasa ni Mommy ang mga nakapangalan sa kanya.

It's his father's fault for giving my mother all those money and property!

And the fortune I will be getting wasn't even half of a quarter of all he will get from his father.

Ang babaw naman niya kung gusto niyang angkinin ang lahat ng iyon at wala man lang ititirang kahit singkong duling para sa akin?

Mariin akong tinitigan ni Raegan. Umalis siya sa pagkakahilig at napaupo nang tuwid. Kumunot ang noo ko nang hindi siya agad nagsalita.

My eyes widened a bit when I realized it.

Dahan-dahan akong natawa, at ako naman ang napahilig sa aking kinauupuan habang pinagmamasdan siyang umiigting ang panga.

"Oh my God... mayroon?"

I laughed hysterically, tila lahat ng pagod at sakit sa buong biyahe at panlalaban kanina ay biglang nawala.

Of course he will get something! Why didn't I think of that sooner? He didn't even want me anywhere near their properties, kaya nga ako pinatapon sa boarding school ng walang hiyang 'to. Tapos ngayon, siya pa mismo ang nag-utos na dalhin ako rito.

His eyes darkened even more as I laughed.

"Ano?" natatawang sambit ko. "Anong makukuha mo para maging ganito ka-desperado?"

"Shut up," aniya at marahas na tumayo para sumugod sa kinauupuan ako.

He stood there in front of me, glowering, but I was too delighted seeing him distressed to even be afraid. Alam kong kaya niyang ipautos na itapon ako sa nakapalibot na dagat sa islang 'to nang hindi kumukurap. But seeing him off guard was really too satisfying.

The almighty Raegan Monteverde is now agitated. How... shocking. Napangisi ako.

"Did your father leave a will to take care of me... my dearest brother?" pang-aasar ko pang lalo habang nakatingala sa kanya. "I bet it's similar to the condition I got."

Wala namang akong kasiguraduhan at purong hula ko lang iyon para inisin siya, pero nang umupo siya sa aking tabi at nanggigigil na sinapo ang pisngi ko, mas lalo akong humagalpak ng tawa.

And suddenly, the world isn't that dark anymore. Parang biglang nagkaroon ng rainbow ang paligid ko. So this is what it feels like to be on cloud nine!

This bastard needs me just as much as I needed him. Kung wala ako rito, ibig sabihin... hindi niya rin magagalaw ang mana na para sa kanya?

Damn! Sana pala naglayas ako! Raegan would probably shit his pants if his men couldn't find me in my dorm room. Kung alam ko lang sana!

Natawa ulit ako sa naisip.

Natigilan lang ako nang mariin na dumampi ang kanyang hinlalaki sa sugat sa gilid ng aking labi, na paniguradong nakuha ko dahil sa mahabang oras na pagkakabusal. I winced because of the sharp pain, pero hindi pa rin nawala ang ngisi sa akin.

"I'm sure that was your bitch of a mother's idea," aniya, mariing nakakuyom ang panga.

So, totoo nga? He doesn't have access to his inheritance if I'm not here? Kailangan kong malaman kay Cairo kung anong buong nakalagay sa will ni Tito Garry, ang ama ni Raegan, at ang kinikilala ko ring ama mula nang magsampung taong gulang ako.

"Too bad that bitch fucked you up even in death, huh?" I chuckled.

His eyes blazed with pure anger. Lalo niyang diniinan ang hawak sa sugat.

"Huwag kang mag-alala because I will surely fuck her daughter up too."

Nagtaas ako ng kilay. "Is that supposed to be a threat, Kuya?"

Marahas niyang binitawan ang pisngi ko at tumayo. I smirked even more because now I also have something on him.

"You'll stay in the basement. Saka ka lang aakyat dito para kumain kung may bisita. Otherwise, your meals will be brought to your room. The second and third floors are off-limits to you. Magtawag ka na lang ng kasambahay kung may kailangan ka," sambit niya sa mariin na boses habang nakatalikod sa akin.

Nang humarap siyang muli, ang kaninang apoy ng galit ay naglaho na, at purong lamig at kawalan na lang ang nanatili sa kanyang madilim na mga mata.

"You're not allowed to leave your room or the premises unless I say so."

Nagsimula ulit manginig ang panga ko sa galit. "Gagawin ko kung anong gusto ko! Hindi mo ako preso rito!"

"Oh, but you are, princess," tugon niya, puno ng pang-uuyam. "You will be a prisoner here, under my care, under my rules, unless I decide that you are not. That's the consequence of your mother's little game that you have to pay."

Nagsimula na siyang maglakad palayo.

I know he made sure I would never ever do this again years ago, pero sa sobrang galit ko, hindi ko na napigilan.

"Raegan!" malakas kong sigaw na umalingawngaw sa paligid. He immediately stopped in his tracks and slowly turned to face me.

Unti-unti, muling nag-alab ang galit sa kanyang mga mata. Ngumisi ako para ipakitang hindi nagsisisi sa ginawa.

Had this been nine years ago, I would've been terrified to call him by his name. He bullied me so badly into not doing it, na hanggang ngayon, may kaunting bahid ng takot pa rin sa akin. But I guess when everything becomes too much to handle, you let go of some old fears to make space for new ones.

At wala nang mas nakakatakot pa sakin ngayon kundi ang kaisipang anong mangyayari sa buhay ko sa loob ng mansyon na 'to sa mga susunod na araw.

Sa isang iglap, ang kalayaang matagal kong iningatan ay muling nawala sa akin, na akala ko'y hinding-hindi na mangyayari at muling mararanasan.

Kaya hindi ko hahayaang ang takot sa kanya ang mas manaig, kaysa sa mga importanteng bagay na mas dapat kong ikabahala.

Lumapit siyang muli at tumayo sa harapan ko.

"Would you please get rid of these, Raegan?" malambing kong sabi at itinaas ang kamay na nakagapos. "It's hurting me."

I know I'm pushing all his buttons now, pero lintik lang ang walang ganti. Gagawin niya akong preso? Gagawi ko namang impyerno ang buhay niya!

Bigla niyang hinila ang buhok ko at mariing ikinuyom iyon sa kanyang kamao, kaya napaangat ako mula sa pagkakaupo. Pilit niya akong iniharap sa kanya.

I looked up at him smugly despite the pain from my feet, to my wrists, to my lips, all the way to where his hand was fisted in my hair. Hindi ako nagpatinag sa sakit.

"Didn't I tell you not to say my name with your filthy mouth?" he spat, with every word dripping with disgust.