Chapter 2

Nag-eempake na ako ng mga gamit ko rito sa mansion ng demonyeta kong tita. Nang pumasok sa kwarto ng mga katulong si Matilda.

“Oh wow, aalis ka na rin pala,” may pang aasar na ani niya Matilda.

“Alam mo, mamimiss kita,” ani niya pa at umupo sa kama sa tabi ko. Hindi ko ito pinapansin at patuloy pa rin sa pag-eempake.

“Lalo na kapag nakikita kitang nahihirapan hahaha!” tawawang saas niya.

“Hey, nakikinig ka ba?” naiiritang tanong niya.

“Sa tingin mo may pake ako sa mga pinagsasabi mo,” maldita kong sagot, ngayon na aalis na ako, wala ng dahilan para bigyan ko pa ng respeto itong babae na ito.

“Abat! Su-” hindi siya natapos ng may tumawag sa akin, unknown number pero sinagot ko pa rin ito. Lumayo ako sa kama para hindi marinig ni Matilda.

“Hello sino po ito?” bungad na tanong ko nang sagutin ko ito.

“Hello, ito ba si Sienna?” tanong ng isang lalaki ng sumagot ako.

“Opo, bakit po?” tanong ko.

“Ang Kuya Steve at mama mo naaksidente sa sinasakyan nilang bus, may hijacker na nakasakay sa bus at pinanguha niya lahat ng mga gamit ng pasahero. At yung driver ng bus ay binaril kaya nawala sa kalsada yung bus hanggang sa nahulog ito sa bangin. Nakligtas ang mama at kuya mo pero napakalubha ng tama nila, ” paliwanag ng lalaki sa kabilang linya.

“N-nasaan sila? Anong hospital sila naroroon?” nagmamadaling tanong ko.

“Dito sa Soriano Memorial Hospital,” saad niya.

“Sige papunta na ako,” kaagad kong pinatay ang tawag. At nagmamadaling umalis, iniwan ko na muna ang mga gamit ko. Bahala na lang.

“Hoy! Saan ka pupunta!?” pasigaw na tanong ni Matilda pero hindi ko na ito sinagot.

★Soriano Memorial Hospital★

Kaagad akong nagtungo sa ward nila kuya at mama.

“Mama! Kuya!” sigaw ko ng makalapit sa kama nila. May mga bandages na nakalagay sa katawan nila, mukhang ngang malala ang nangyari sa kanila. Napaiyak na lang ako sa nakikita ko hindi ko akalaing ganito ang mangyayari sa kanila.

“Sienna nandito ka na pala,” ani ng isang lalaki 

kaya napalingon ako. Nakasuot ito ng pangpulis na uniporme.

“S-sino ka? Ikaw ba yung tumawag?” naiiyak na tanong ko. Pinunasan ko muna ang luha ko.

“Ako si Samuel, pinsan ninyo, anak ako ng pinsan mama niyo,  pasensya ka na hindi kaagad ako nagpakilala natataranta kasi ako kanina,” ani niya.

“Okay lang, salamat pala sa pagtawag, paano mo naman nakuha ang phone ko? Tsaka ano ang lagay nila ni mama at kuya?” tanong ko.

“Nakuha ko ang number mo, dahil nakita ko ito sa phone ng kuya mo walang password ang phone niya, isa ako sa mga tumulong na iligtas sila, hindi natuloy na malaglag ang bus sa pinakamababang parte,” paliwanag niya.

“Tungkol naman sa lagay ng kuya at mama mo, malubha ang natamo nilang sugat sabi ng doctor ay kailangan ng mama mo ng surgery para sa utak niya dahil may namumuong dugo. Sa ngayon kailangan nila manatili dito at ang iba pang mga nakasama sa aksidente para masuri sila at maalagaan,” mahabang dagdag niya.

“Eh yung tungkol sa magnanakaw? Ano ang nangyari sa kaniya?” tanong ko.

“Hindi siya nakasama sa mga naaksidente,  sa tingin namin ay tumalon siya bago pa laglag ang bus. Marami siyang nakuha pati na rin ang pera ninyo,” ani niya.

“Teka? Pera? May dalang pera sila mama?” takang tanong ko dahil sakto lang ang dala nilang pera.

“Oo, nagkakahalaga ng kalahating million,” ani niya.

“Teka ano!? Kalahating million?” takang tanong ko. Saan naman kaya nakuha nila ang ganon kalaking halaga, iyun ba ang sinasabi ni kuya.

“Oo, bakit hindi mo ba alam kung tungkol sa pera?” tanong ni Samuel. Sinagot ko naman ito ng iling. Wala akong idea sa pera na iyun.

“Nga pala, magkano daw ang surgery na kailangan ni mama? Pati na rin bayarin dito sa hospital, alam kong private itong hospital at pangmayaman itong hospital,” ani ko.

“Sa surgery ni tita ay aabot daw ng 200,000 hanggang 500,000. Yung sa gastusin naman dito sa hopital aabutin din ng 150, 000,” aniya na ikinalumo ko pa lalo.

“S-saan naman ako kukuha ng ganon halaga” nanglulumong ani ko, unti-unti akong napaupo sa sahig at tuluyan ng tumulo ng tumulo ang mga luha ko.

“Huwag kang mag-alala Sien tutulungan kita” ani ni Samuel at itinayo ako. Kailangan ko humanap uli ng trabaho ngayong umalis na ako sa Thompson Corp.

*****

Lumabas muna ako ng hospital para tumawag sa mga kakilala ko na pwede mahingan ng tulong. Lahat ay tinawagan ko kinapalan ko na ang mukha ko para lang makaheram ng pera.

Una kong tinawag ang kaibigan kong si Nikha. Nakahiram naman ako ng 10k kahit paano.

Sinunud kong tawagan ang mga kaibigan ni kuya. Nagpahiram din sila ng pera mga nasa 15k iyon.

Tapos tumawag ako sa mga kilala namin dito sa Bulacan, may mabubuting kalooban ang lahat ng tao rito sa lugar namin, umalis lang kami dahil kailangan naming maghanap ng pera pambayad sa utang ni papa. Mga ilang nagsabi na tutulong sila at may ilan din na wala silang perang maipapahiram.

Ang stepsister at stepfather ni papa ang mayaman habang ang nanay ni papa ay isang babaeng night club. Kung tatawagan ko si tita Regina mukhang malabo na pahiramin ako ng pera. Hindi ko na alam ang gagawin ko,  kailangan ko talagang makahap ng pera.

“Ang hirap naman maging mahirap.” Napabuntong hininga na lang ako

Saglit akong napaisip tatawagan ko ba si papa? Siguro hindi na pagkatapos niya kami ipalit sa mayaman at matandang babae masasabi kong may pinagmanahan. Nandidiri ako sa kaniya para lang sa pera kaya niya kami ipinalit. Huwag na lang. Titiisin ko na lang na ako ang gumawa ng paraan kaysa humingi ng tulong sa kaniya.

Bukas na bukas din maghahanap ako ng trabaho. Wala na akong matawag na iba pa,  nanglulumo akong pumasok sa loob ng hospital.

“Mama, kuya gagawin ko ang lahat para lang sainyo at para magkakasama na tayo,” sabi ko sa kanila habang pinagmamasdan sila. Hindi ko hahayaang mawala kayo, tulad ng pagkawala ni Kuya Simon hindi ko kakayanin.