Siya si Isabelle—at halos wala kang makikitang kapintasan sa kanyang katawan. Kahit pa simpleng gumalaw lamang siya o iangat ang kanyang buhok, nakakabighani pa rin ang kanyang ganda.Kung hindi lamang tensyonado ang sitwasyon sa katimugang hangganan at malapit na ang digmaan, malamang ay hindi na nakapagpigil si Andres. Gusto na niyang angkinin si Isabelle ngayon din.Sinadya ni Isabelle na magpalit ng damit sa harap niya—para tuksuhin siya, ngunit hindi niya puwedeng hawakan—bilang parusa sa ginawa nito. Kumuha siya ng isang gown na nakasabit sa tabi at tumalikod kay Andres. Isinuot niya ito habang nakatingin sa malaking salamin.Nakakagulat na ang gown, na mula pa noong 1900s, ay akmang-akma sa kanyang pangangatawan. Maliban lamang sa bahagi ng baywang at tiyan na medyo maluwag ng dalawa o tatlong sentimetro. Hindi rin talaga ito idinisenyong hapit, kundi para ipakita ang kariktan ng isang babae.Malaki ang dibdib ni Isabelle at maliit ang kanyang baywang. Ang kanyang bust ay katum
“Woo…” Hindi napigilang mapaungol ni Isabelle.Lumapit ng isang hakbang si Andres. Sa likod ni Isabelle ay may leather sofa, kaya’t nang lalapit na siya, napaatras ito ng dalawang hakbang. Tumama ang likod ng kanyang mga tuhod sa gilid ng sofa at muntik na siyang matumba.Bago pa man siya bumagsak, mabilis siyang inangat ni Andres na para bang magaan lamang siya. Pinaupo siya nito nang pahalang sa kanyang kandungan.Halos mawalan ng hininga si Isabelle sa tindi ng halik ng lalaki. Pilit niyang iniwas ang mukha, ngunit bago pa man siya tuluyang makalayo, hinawakan ni Andres ang kanyang maliit na baba gamit ang hinlalaki at hintuturo—at muli siyang hinalikan.Maliit lamang ang cloakroom, ilang metro kuwadrado lang, pero para kay Isabelle ay tila uminit at lumiit ang espasyo. Namula ang kanyang pisngi at kumabog ang dibdib. Nang hindi na niya kaya ang bugso ng halik, muntik na niyang kagatin si Andres, at doon lamang siya binitiwan nito.Hingal na hingal siya habang ramdam pa rin ang ini
“Oo, oo, oo. Matatagalan pa ang hapunan. Pumunta ka na muna sa kwarto at magpahinga,” mabilis na sang-ayon ni Clara habang nakangiti.Napansin ni Isabelle ang tingin ni Andres—tila may nais itong sabihin sa kanya nang sila lang. Iniwan niya ang hawak na mangkok at tahimik na sumunod kay Andres papunta sa likod-bahay.Pagdating nila sa pinto, napansin niyang nakaawang ito.“May bisita ba?” tanong ni Isabelle, bahagyang nagulat. Tumingin siya kay Andres na tila may itinatago.“Pumasok ka. Tingnan mo,” sagot ni Andres habang binubuka ang mga braso, may ngiti sa labi.Nag-atubili si Isabelle saglit, pero inabot rin ang pinto at tinulungan si Andres na buksan ito.Pagkapasok, sinalubong siya ng malamig na hangin—at isang tanawin na halos ikabitaw ng kanyang hininga.Ang buong kwarto ay napuno ng magagarang tela ng sutla, maayos na nakaayos ayon sa mga banayad na pag-shade ng kulay. Sa ilalim ng ilaw, kumikislap at kumikinang ang mga ito na para bang mga alon ng liwanag.Sa gitna ng silid a
Kahit bata pa lamang si Andres—limang taong gulang pa lang noon—naunawaan na niya ang kasamaan sa kalikasan ng tao. Ngunit noong siya'y labing-walo na, pakiramdam niya'y hindi pa rin niya lubos na nauunawaan ang mga paraan ng mundo. Lalo na kung ikukumpara kay Isabelle."Andres?"Tinawag siya ni Isabelle nang mapansing matagal na siyang tahimik at nakatitig lang.Bumalik si Andres sa ulirat, sandaling nag-isip, saka mahina at kalmadong nagsalita:"Walang problema. Ang may-ari nito ay may malaking utang na loob sa akin. Binabayaran lang nila ang utang na 'yon.""Oh." Bahagyang bumuntong-hininga si Isabelle.Muling tumingin si Andres kay Isabelle. Malinis at malinaw ang mga mata nito—parang nakasulat sa mukha ang lahat ng damdamin. Itinago niya ang tanong na kanina pa nasa dulo ng kanyang dila.Si Perlita, ang asawa ng kanyang Tiyo Carlito, ay kilalang masama ang ugali. Doon lumaki si Isabelle, kaya’t hindi na nakapagtatakang maaga itong naging matalino at maingat.Kanina... baka nga ma
"Ayaw kong mag-risk sa posibilidad na makasama ka." Akala ni Andres ay nagbibiro lang siya at pinutol siya bago pa siya makapagsalita ng buo."Tungkol sa pagsali sa hukbo, sa ngayon, wala nang puwang para makipag-negotiate."Maaari niyang igalang ang mga ideya ni Isabelle tungkol sa iba pang bagay, pero hindi ito!Nakikinig si Isabelle sa kanyang pagsasalita at hindi napigilang magbuntong-hininga ng mahina.Syempre, naiintindihan niya ang mga alalahanin ni Andres, at nauunawaan niya ang sinabi nito kahit hindi direktang sinabi.Ngunit ang mga salita ni Andres ay walang puwang para sa kompromiso, kaya sa ngayon, hindi na niya ito babanggitin pa."Okay." Tumango siya.Kung hindi siya papayagan sumali sa hukbo, hindi siya pupunta.Pero hindi siya naniniwala rito. Isang buong buwan nang walang dumating na mga kamag-anak sa isla para bumisita.Hindi magiging ganito ka-matigas ang bansa na paghiwalayin ang mga sundalo mula sa kanilang mga asawa at anak sa loob ng ganitong katagal na panahon
Si Isabelle ay matiyagang nakaupo sa upuan malapit sa bintana.Nakatayo si Andres sa likod niya, mahinahong itinaas ang isang dakot ng buhok niya at pinunasan ito nang maingat.Ang maligamgam niyang mga daliri ay dahan-dahang dumampi sa balat sa likod ng tainga ni Isabelle. Bahagyang kumilos si Isabelle at ibinaba ang ulo nang may hiya.Maliban kay Marita, wala nang ibang nagpunas ng buhok ni Isabelle.Sa mga sandaling iyon, may hindi maipaliwanag na pakiramdam siya sa kanyang puso. Palagi niyang nararamdaman na ang pagpapunas ng buhok ay ang pinakamatinding akto ng pagiging malapit ng mag-asawa, at tatanggapin lamang ito kung malalim na ang relasyon.Ngunit sila ni Andres ay hindi pa opisyal na magkasintahan, at wala siyang naramdamang pagtutol nang hawakan ni Andres ang kanyang buhok.Sa kabaligtaran, noong nakaraan niyang buhay, tuwing hahawakan siya ni Marco sa kanyang buhok, kusa syang umiiwas.Ngayon na iniisip ito, baka hindi naman ganoon kalalim ang nararamdaman niya para kay