บทที่ 7
“เอี๊ยด!!!”
เขาเหยียบเบรครถแทบไม่ทัน!! เธอวิ่งมาตัดหน้ารถ และยืนร้องไห้อยู่หน้ารถ! เขาเห็นเช่นนั้นก็ยิ่งโมโหหนัก! เหยียบคันเร่งให้ล้อรถบดกับพื้น!!
“อยากตายเหรอ! อยากตายไปตายที่อื่น!! แต่ตายก็ดี น้องเธอมันจะได้อยู่คนเดียวบนโลกนี้!” เธอสะอื้นตัวโยนก่อนจะวิ่งมาคุกเข่าข้างรถ มือเล็กเกาะกระจกไว้
“มะ...หมอ...ปะ...ปุยนุ่น...ขะ...ขอโทษ ปุยนุ่นจะไม่ดื้อแล้ว ฮืออออ” เขาไม่ตอบอะไร ได้แต่เคาะนิ้วลงบนพวงมาลัยรถ
“นุ่นยอมแล้ว ฮึก...ยอมทุกอย่าง ฮึกก ปุยนุ่นขอโทษค่ะ ขอโทษ...ฮือออ” เธอเบะปากร้องไห้ยกมือไหว้เขา
“หมออย่าโกรธนุ่นเลย นุ่นจะไม่ดื้ออีกแล้วคะ...ค่ะ ไม่กล้าแล้ว” เขาหันไปมองหน้าเธอ ที่ร้องไห้จนตาปิด
“ขึ้นรถ” เธอรีบลุกขึ้นเช็ดน้ำตา ก่อนจะวิ่งอ้อมไปเปิดประตูขึ้นรถ เขาถอยรถเข้าซองก่อนจะดับไฟรถลง...
“เงียบสักที! ฉันรำคาญเสียงร้องไห้ของเธอ!” เธอเม้มปากกลั้นสะอื้น
“เธอรู้ไหมว่าคนเรามีชีวิตอยู่ด้วยอะไร? ด้วยเงินยังไงล่ะ! และตอนนี้เธอไม่มีเงิน!! เพราะฉะนั้นอย่ามาอวดดีกับฉัน!”
“ฮึกกก”
“อย่าขัดคำสั่ง! ฉันสั่งให้เธอทำอะไรก็ทำ! ถ้าเธออยากให้น้องเธอมีชีวิตที่สุขสบาย อยากเรียนได้เรียน อยากกินอะไรได้กิน อย่าทำให้ฉันไม่พอใจ ตราบใดที่ยังต้องพึ่งพาฉันอยู่!”
“ถ้าเธอดื้ออีก...มันจะไม่มีครั้งที่สอง ฉันจะทำให้เธอทุกข์ทรมานยิ่งกว่านี้ จำไว้”
“ปุยนุ่นไม่กล้าดื้อแล้วค่ะ ฮึกกก”
“ลงจากรถไปได้แล้ว!” เธอสะดุ้งก่อนจะเปิดประตูรถ แค่เธอลงไปยืนที่พื้นปิดประตูรถ เขาก็เหยียบคันเร่งขับรถออกมาทันที ดวงตาคมมองกระจกหลัง ยังคงเห็นเธอยืนร้องไห้อยู่ที่เดิม...
#ร้านไอ้ฟิว
“อารมณ์ดีอะไรว่ะ!” ไอ้พัดเอ่ยถามเขา
“เปล่า” เขายิ้ม เขาสนุกกับการที่ได้เห็นเธอเจ็บปวดไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน
“หัวเราะแบบนี้ทำเรื่องชั่ว ๆ มาแน่นอน” เขายักไหล่
“เวรกรรมมันมีจริงนะเว้ยย ทำเหี้ยไรไว้ ใครไม่เห็นผีสางเทวดาเห็น” เขาหัวเราะ ไอ้ทิตั้งแต่มีเมียมันเหมือนพระขึ้นทุกวัน
เธอเดินกลับมาที่ห้องพักห้องเดิม พยาบาลหลายคนกำลังช่วยกันจัดเตรียมห้องและย้ายนายกลับมาอยู่ห้องเดิม
ห้องพักเตียงเดี่ยว ห้องหอมสะอาด แอร์เย็นเฉียบ มีเครื่องฟอกอากาศ ทีวี ตู้เย็น โซฟาอุปกรณ์ครบครันมีพยาบาลคอยเดินตรวจทุกครึ่งชั่วโมง
พยาบาลเข็นนายที่หลับอยู่ เปลี่ยนมานอนเตียงในห้องใหม่ พยาบาลบอกให้เธอพักผ่อน เพราะพวกพยาบาล เธอจะคอยเข้ามาดูแลนายเอง ให้เธอนอนพักได้เลย
เพียงได้ยินเช่นนั้น เธอก็กระบอกตาร้อนผ่าว เธอไม่รู้ว่าวันหนึ่ง เธอจะสามารถร้องไห้ได้วันล่ะกี่รอบ และร้องได้นานเท่าไหร่ แต่วันนี้เธอร้องไห้หนักจริง ๆ
เธอเดินเข้าไปข้างเตียง นายนอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง มือเรียวยกขึ้นลูบหัวน้อง ก้มลงไปหอมแก้มอุ่น ๆ ของน้อง กลิ่นตัวเด็กหอม ๆ นายยังเด็กมาก และยังคงไม่รู้เรื่องอะไรเลย
เธอไม่อยากให้น้องต้องลำบากมากกว่านี้ เธอรู้แล้ว เธอไม่ควรขัดใจเขา เพราะเธอต้องพึ่งพาเขา เธอไม่มีทางอยู่ได้ด้วยตัวเองในตอนนี้ เธอไม่ควรอวดดี
“พี่นู้นน...พี่นู้น” เธอลืมตาตื่นหลังจากหลับไปตอนไหนไม่รู้...
“ตื่นแล้วเหรอ ปวดแผลเหรอครับ” เธอเอ่ยถาม เพราะนายพยายามแกะเฝือกออก
“นายอยากแคะแล้ว”
“ไม่ได้ครับ...และไม่ใช่แคะ แต่ต้องเรียกว่าแกะครับ”
“แคะครับ คิก ๆ”
นายย้อนฉันเข้าให้ ก่อนจะปิดปากหัวเราะชอบใจ ฉันมองน้องที่ผ่อนคลายกว่าเดิมมาก อาการดีขึ้น เล่นซน และทานอาหารมากขึ้น
มีขนม ผลไม้ นม เข้ามาให้ทุกครึ่งชั่วโมงพร้อมพยาบาลที่ผลัดมาตรวจ ทุกคนดูแลนายดีมาก เอ็นดูนายมาก
#ในห้องพัก
“คุณหมอมาแล้ว ไหนวันนี้ใครแกะเฝือกค้าบ” เธอหันไปมองพยาบาลที่เดินเข้ามาในห้อง ประตูเปิดค้างไว้ เธอมองค้าง ก่อนเขาจะเดินเข้ามา
“ม่ายมีค้าบ...ไม่มีใครแคะค้าบ” นายตอบอย่างฉอเลาะ
วันนี้เขาใส่เสื้อสีฟ้าอ่อนกางเกงสีน้ำเงินเข้ม สวมทับด้วยเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา สวมใส่แว่นตา ผมไม่ได้เซต
“พี่หมอค้าบบบ นายชอบห้องนี้” นายเอ่ยบอกเขาทันทีที่เจอหน้า
“นั่งลงดี ๆ เดี๋ยวก็ตกลงมาหรอก” เขาเอ่ยบอกนายที่ลุกขึ้นยืนบนเตียงทั้งที่ใส่เฝือก เขาก้มลงไปตรวจดูแผลที่ผ่าตัด
“เดี๋ยวเปลี่ยนเฝือกใหม่ อันนี้สกปรกและหมอเด็กมารึยัง?”
“มาช่วงบ่ายค่ะ” เขาพยักหน้าตอบพยาบาล
“กดแบบนี้เจ็บไหม…” เขากดลงบริเวณแถว ๆ ที่ผ่าตัด
“แผลบวม ๆ นะ เดี๋ยวเพิ่มยาลดบวมเอาตัวดีหน่อย” เขาหันไปบอกพยาบาล
“อย่ากระโดดมาก เดี๋ยวแผลอักเสบหายช้า แล้วทำไมตาแฉะ ๆ” เขาถามขึ้น ก่อนจะจับหน้านายเข้าไปใกล้ และเอาไฟฉายส่องที่ตา นายหัวเราะ
“ตัวหมอหอมเหมือนพ่อเลยค๊าบบบ”
ตอนพิเศษ 2ผมได้ลูกสาว...ตั้งชื่อว่า ‘สกาย’ สกายที่แปลว่าท้องฟ้า เธอเป็นท้องฟ้าของเรา เธอผิวขาว คิ้วเข้ม จมูกโด่ง หน้าตาหน้ารักเหมือนแม่เธอเลยก่อนผมจะมีลูก ผมไม่เคยรู้เลยว่าแม่รักผมขนาดไหน แต่พอมีลูกแล้วผมกลับเข้าใจและยิ่งรักแม่มากขึ้นเท่านั้นการเลี้ยงลูกบอกเลย ตาโบ๋ทุกวันนี้เหมือนคนติดยา! เพื่อนมาเจอต่างก็ไว้อาลัยให้ผม ฮ่า!สกายเธอแสบมาก คึกมาก กลางคืนไม่นอน เช้าหลับปุ๋ย ผมลาพักงานยาวเพราะต้องเลี้ยงลูก ส่วนนุ่นก็ยังคงออกทำงานช่วยครอบครัวเทียนเหมือนเดิมผมบอกให้เธอเลิกทำงาน ผมเลี้ยงเธอได้ แต่เธอบอกว่าเธอไม่อยากอยู่อย่างคนไร้ประโยชน์ ผมก็ตามใจเธอ ตามใจทุกอย่าง!ผมรักนุ่น...ไม่อยากให้เธอต้องอดนอนเพราะเธอต้องเลี้ยงเมฆอีก เลยอาสาดูสกายให้จนตอนนี้ลูกติดมือแล้วผมชอบให้เธอมานอนบนอก เมฆนอนข้าง ๆ ผมรักนุ่นและลูกทั้งสองมาก ๆตอนนี้เมฆกำลังซนมากขนาดที่ว่าพี่เลี้ยงสองคนยังเอาไม่อยู่เดิน วิ่ง เปิดทีวี เปิดน้ำ เปิดทุกอย่าง กั้นคอกไว้ ปีนออกครับ!! ผมให้คนมากั้นคอกสูงถึงเอว นู้นนน แล้วไง ปีนครับปีน!!!การมีลูกก็สนุกไปอีกแบบ ได้เห็นได้อะไรที่ไม่เคยเห็น ได้เรียนรู้การเติบโตของมนุษย์อย่างใกล้ชิด พูดแ
ตอนพิเศษ 1# โรงพยาบาลวันนี้เขาพานุ่นมาตรวจท้อง...คือท้องเธอแข็งเลยรีบพามา นุ่นท้องใหญ่มากเพราะท้องสอง แถมเธอยังตัวเล็กมาก ๆ เขาเห็นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ช่วงนี้เธออารมณ์สวิงมาก บางวันเห็นหน้าเขาก็หงุดหงิดแบบด่าตั้งแต่เช้ายันเย็น ใส่เสื้อลายก็บอกไม่ชอบ เสื้อสีพื้นบอกไม่สดใส ใส่ลายทางบอกเด็กเกินไป...จนบางทีเขาหลบไปกรี๊ดกับเมฆอยู่หลังครัว“หมอออกไปไกล ๆ ได้ไหมคะ นุ่นเวียนหัว” นั่นไงครับ แทงหวยไม่ถูกซะแบบนี้“หมอก็อยากอยู่ใกล้ ๆ ปุยนุ่นบ้างนะ”“แต่นุ่นจะอ้วก นุ่นเหม็น!! ออกไป๊!” ผมเดินคอตกออกมานั่งอยู่ที่เทอร์เรซหน้าบ้าน เดือนสุดท้ายของการตั้งครรภ์ ลูกจะออกมาแล้ว พอลูกออกมาแม่จะอารมณ์ปกติเพราะตอนนี้ในท้องเธอมีคนอยู่อีกคน ผมต้องใจเย็น ๆ ผมเข้าใจ นั่งรอเธออารมณ์เย็นไปก็ปาดน้ำตาไป“หมอ!!!” ผมเดินเข้ามาในบ้านตามเสียงเธอเรียก“มานั่งนี่หน่อย...” เธอตบเบาะข้าง ๆ ตัว เธอนั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวี เอาขาพาดไปบนโต๊ะกระจกตรงกลาง ใส่ชุดคลุมท้องสีน้ำตาลอ่อน ท้องเธอใหญ่มาก ๆ จนบางทีผมก็กลัวผมเดินไปหย่อนก้นนั่งตรงข้ามกับเธอ เพราะไม่กล้าจะเข้าใกล้กลัวเธอตวาดตะคอกอีก“เป็นอะไร? ร้องไห้เหรอ?” ผมส่ายหัว“มานี่
บทที่ 45เธอเดินกระฟัดกระเฟียดขึ้นมาบนห้องฟาดใบทะเบียนสมรสลงบนโต๊ะในห้องนอน เขาเดินเข้ามาก่อนจะมาโอบกอดเธอจากทางด้านหลัง เธอแกะมือเขาออก“โอ๋...หมอขอโทษค้าบบบ”“นุ่นอยากจะรู้! นุ่นกินยาแล้วนะ ทำไมนุ่นยังท้อง! ของหมอมันแรงขนาดนี้เลย หรือหมอเล่นตุกติก!!”“เฮ้ยยย ของมันแรงน่า มะ...หมอไม่ได้ทำไรเล๊ยยย”“เสียงสูงมากไป!” “หมอ…”“มะ...หมอแค่...สะ...สลับแผงยาเฉย ๆ เอง”“ว่าแล้ว!!! มีผัวเป็นหมอนี่มันเผลอไม่ได้เลย!! นี่แนะ! หมอจะหลอกอะไรนุ่นอีกไหม! อ๊ายยย อย่า ๆ จั๊กจี้ กรี๊ดดดดด” เธอเอาหมอนฟาดเขาอย่างแรงแต่เขากลับอุ้มร่างเล็กจับทุ่มลงไปบนเตียงนอน ก่อนจะทาบทับลงมา ล็อกแขนทั้งสองข้างเธอไว้เหนือหัว“ปล่อยนะ!”“หมอรักนุ่นนะ...ดีกันแล้วนะ” เธอหันหน้าหนีจมูกโด่งสันที่ซุกไซ้ซอกคอเธอ“หมอ...นุ่นหนัก” เขาไม่หยุดแถมยังแกะกระดุมเสื้อเธออีกด้วย!“หมออ อย่า!” เขาไม่สนใจเสียงเล็กที่ประท้วงอยู่ใต้ร่าง ก่อนริมฝีปากร้อนจะประกบจูบลงมาอย่างดูดดื่ม ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดเข้ามาในโพรงปากอย่างนุ่มนวลชวนฝัน มือหนาบีบเคล้นปทุมถันที่คัดตึง ก่อนเสื้อผ้าเธอจะหลุดออกจากร่างกายตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีเปลือยเปล่าต่อหน้
บทที่ 44ตั้งแต่คุณแม่ท่านกลับไปเธอก็นั่งอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน...มองลูกเล่นของเล่นด้วยน้ำตาที่คลอหน่วย เขาจะมีครอบครัวใหม่ เขากำลังจะทิ้งลูก ทิ้งเธอจริง ๆทุกครั้งที่มีปัญหามันจะเป็นเธอคนเดียวที่ต้องเสียใจ และด้วยตอนนี้ร่างกายเธอย่ำแย่ ไม่ค่อยสบาย..หน้ามืด ไม่มีแรงเลย งานการก็ไปทำไม่ได้“คุณนุ่น...ตั้งโต๊ะเลยไหมคะ?” เธอหันไปมองเก๋ที่เดินมาถาม“ตั้งเลย...กับข้าวอย่างเดียวก็พอ พี่จะขึ้นห้องพักผ่อนแล้ว” เธอดมยาดม “ไปหาหมอไหมคะ ไม่สบายมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว” เธอส่ายหัว“ไม่เป็นไร...คงงานเยอะ นอนน้อยสะสม เดี๋ยวก็ดีขึ้น” เธอเดินมาทานข้าวบนโต๊ะอาหาร แต่ทานได้ไม่เยอะ คลื่นไส้เวียนหัวเลยขอตัวขึ้นบ้าน ฝากกิ๊บ เก๋ดูแลตาเมฆแทนเธอนอนพลิกไปพลิกมา นอนไม่หลับพลางกดโทรศัพท์เข้าแอปที่ลงรูป...กดไปเห็นแอ็กเคานต์ของเขา โพสรูป…'อาหารมื้อนี้...ถูกใจที่สุดเลยครับ'เขาเช็กอินที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ แถวนี้ และถ่ายเป็นรูปอาหารอิตาเลี่ยนบนจาน มีไวน์ขาวตั้งอยู่ด้านขวามือ ตรงข้ามมีคนนั่งอยู่ด้วยถ่ายติดแค่ช่วงอกแต่รู้ว่าเป็นผู้หญิง...กระบอกตาเธอร้อนผ่าว น้ำตาไหลลงมาอย่างอัดอั้น สุดท้ายแล้วคำว่ารักไม่เคยมีอยู่จริง เธอ
บทที่ 43เสียงนกร้องและแสงแดดที่ส่องเข้ามาในห้อง ทำให้หญิงสาวรู้สึกตัวตื่น ก่อนจะบิดขี้เกียจ เธอขยับตัวแต่รู้สึกเย็นช่วงอก...เลยลืมตาขึ้นอย่างตกใจ! จึงเหลือบมองไปด้านข้าง!! “กรี๊ดดดดดดดด” เขาเท้าแขนตั้งศอกไว้บนที่นอนและนอนมองเธออยู่เธอชันตัวลุกขึ้นก่อนจะรวบผ้าห่มปิดกายไว้ เธอเลิกผ้าห่มผืนใหญ่ดู...โป๊หมดเลย รอยรักสีกุหลาบทั่วหน้าอก!!“สวัสดีตอนเช้าครับคุณภรรยา...” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้นเธอฟาดหมอนใส่ใบหน้าคมคายของเขา เขาหัวเราะและทิ้งตัวลงนอนราบไปที่เตียง เธอดึงผ้าห่มรวบ ๆ มาจะปิดกาย แต่เขากลับใช้เท้าพันแย่งผ้าห่มกันกับเธอ! “ปล่อยนะไอ้โรคจิต!!”“ไม่ปล่อย! จะปล่อยเมียได้ไง!” “ทีเมื่อคืนไม่เห็นบอกให้ผมปล่อยเลย...มีแต่ หมอคะ หมอขาาา” รอยยิ้มมุมปากเด่นชัดพร้อมกับริมฝีปากร้อนที่กดจูบที่หน้าผากมน“อ๊ายยย หยุดพูดเลยนะ!!” เธอทุบไปที่อกแกร่งอย่างแรง“ผมไม่หยุดหรอก! เสียงครางของคุณยังดังอยู่ในหูผมอยู่เลย” เขากระซิบข้างหูเธอด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ“โอ้ยย เลิกพูด! ฉันเมา!! ถือว่าทำทาน!”“โอ้ยย ได้ไง! คุณได้ผมแล้ว ผมยังเจ็บหัว...อยู่เลยเนี่ย ไม่รู้แหละ! คุณต้องรับผิดชอบ!” เธออยากจะเอาเล็บตะกุยห
บทที่ 42ร่างสูงอุ้มเธอมาที่ลานจอดรถ ตอนนี้ไม่มีเด็กรับรถแล้ว และปุยนุ่นเธอทิ้งตัวเลย...มือหนาเปิดประตูรถอย่างยากลำบาก ก่อนจะวางเธอไว้ที่เบาะข้างคนขับและสตาร์ตรถขับกลับบ้านเธอ เราไม่ได้กลับไปรับลูก และจะกลับไปรับอีกทีเช้าเลย...เพราะเขามีเรื่องต้องจัดการกิ๊บ เก๋ได้ยินเสียงรถพากันออกมาเปิดประตู เขาอุ้มเธอขึ้นชั้นสองของบ้าน เธอรู้สึกตัวตื่นโวยวายบอกจะไปรับลูกให้ได้เขาได้แต่ถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย แรงจะยืนยังไม่มี ก่อนจะเอาเธอวางลงที่เตียงนุ่ม และจ้องมองร่างเล็กที่หมดฤทธิ์อยู่ข้างหน้านี้ เห็นตัวเล็ก ๆ หนักเอาเรื่องเหมือนกันกิตให้เด็กรับใช้เอาผ้าชุบน้ำกับชาร้อนมาให้...และไล่พวกเด็ก ๆ ออกไป ก่อนจะจัดการถอดเสื้อผ้าเธอออก และรีบสวมใส่ชุดนอนกลับเข้าไป กลัวเธอจะเป็นหวัด มือหนาบิดผ้าเช็ดตัวผืนเล็กหมาด ๆ และลูบไล้เช็ดให้ไปตามเรียวแขนและขาเรียวที่โผล่พ้นเสื้อผ้าเพียงเท่านั้น“........” ก่อนมือเล็กจะชักกลับไป ดวงตาคมเงยหน้าสบตากับดวงตากระปุกกลมโตที่กะพริบถี่ ๆ “กลับไปได้แล้ว…” ร่างเล็กพลิกตัวหันไปอีกทางพร้อมกับดึงผ้าห่มผืนใหญ่ห่มกายเอาไว้ร่างสูงแทรกตัวเข้าไปในผ้าห่มอย่างใจกล้าหน้าด้า