Chapter 7

Buong araw akong nakakulong sa kwarto. Literal na ikinukulong niya ako dito. Nakiusap ako sa kaniya na palabasin ako kanina nang ihatid niya ang pananghalian ko dito pero hindi siya nakinig.

I just spent my time reading some books para hindi ako mainip. Galit ako sa kaniya pero hindi naman totally because he’s taking care of me and it’s too ironic. He’s a psycho for sure.

Hindi ko alam kung ano ang eksaktong oras. Gabi na siguro ngayon. Kakaligo ko lang at ngayon ay nagsusuklay na. Biglang bumukas ang pintuan at pumasok siya.

May dala siyang gitara at nakangiti siya sa’kin. A genuine one. Sa tuwing titingnan ko siya, hindi ko nararamdaman na masama siyang tao. Aside from the fact that he's pretending as Liro, wala naman siyang ginagawang masama sa akin. Sa totoo lang, ini-spoil pa nga niya ako.

Am I wrong to judge him?

"Anong gusto mo?" I asked trying to emphasize na hindi ako natatakot sa kaniya.

"Anong gusto mo?" I asked trying to emphasize na hindi ako natatakot sa kanya.

“Serenade you?” nanlaki ang mata ko sa sinabi niya. Talaga? Haharanahin niya ako?

Lumapit siya sa akin bago niya sinara ang pinto. Nilagay niya ang gitara sa kama at umupo sa tabi ko.

"Galit ka pa rin ba sa akin?" tanong niya sa matamis niyang tono. Siya ba talaga ang klase ng tao na gagawa ng masama? Kabaligtaran kasi ang sinasabi ng kilos niya.

"Sino ka ba talaga?"

"Kung sasabihin ko sa’yo ang pangalan ko hindi ka na magagalit?" Napakagat labi ako sa sinabi niya.

It's a good start for me to learn all about him kaya tumango ako.

"Oo. Hindi na ako magagalit," sabi ko.

Bumuntong hininga muna siya bago ako hinawakan sa pisngi. "Okay.. It’s Hiro... My name is Hiro."

Hiro. Nang banggitin ko ang pangalan niya, parang may kung ano sa loob ko na hindi ko mabanggit.

"Hiro," nang tingnan ko siya sa mga mata ay may kung anu-anong emosyon na kahit ako ay hindi masabi

"Yes love. I'm Hiro," sa hindi maipaliwanag na dahilan napangiti ako. Ngumiti ako at ngumiti din siya. As if we understand things between the smile that we shared to each other.

"Ano ang kakantahin mo sa akin?" Tanong ko habang nakatingin sa gitara na hawak niya.

"Your Love," sagot niya habang inihahanda ito. Habang pinagmamasdan siya, nasasabi ko talaga na magkamukha sila. Sa kilos at pagsasalita nila. Kaya lang, mas define ang katawan ni Hiro kaysa sa asawa ko. And I think, Hiro is taller than Liro.

Pati ang boses nila, medyo husky ang boses ni Hiro at hindi si Liro. In terms of the smell, I have to admit na mas gusto ko ang amoy ni Hiro kaysa kay Liro. It must because of the hormones.

Nang sinimulan na niyang i-strum ang gitara ay natahimik ako at nakinig ng mabuti sa kaniya.

Pinapanood siya hanggang nagsimula siyang kumanta. Hindi ko alam na ganito pala kaganda ang boses niya.

Habang kumakanta siya nakatingin lang siya sa’kin. Nakatitig lang ako sa kaniya. Hindi ako makapaniwala na magaling siyang kumanta. Kung una ko siyang nakilala at narinig ko siyang kumakanta ng ganiyan, baka nainlove ako sa kaniya.

Nang matapos siyang kumanta ay pumalakpak ako ng hindi ko namamalayan. 

Bakit ba ako natatakot sa lalaking ito?

Dapat ba akong matakot sa kaniya? O hindi?

"Galit ka pa rin ba?" maging ang boses niya, puno ng pag-aalala at ito ay isang bagay na hindi nangyari sa akin kay Liro.

Namumula ako dahil galit na galit ako sa kaniya. Parang biglang nawala ang sama ng loob at galit na naramdaman ko kanina.

"I'm sorry, love" Hindi ko alam kung ilang beses na siyang humingi ng tawad sa akin.

Kahit minsan, hindi ginawa sa akin iyon ni Liro.

"Forgiven," natatawa kong sabi habang nakangiti naman siya sa’kin. Medyo nahihiya pa ako kapag tinatawag niya akong love, pero nawala na ang takot ko sa presensya niya. From this moment, komportable na ako sa kaniya.

"Halika. Sabay na tayong kumain. Gutom na ka na?"

"Hiro," tawag ko ulit sa pangalan niya.

Tumingin siya sa’kin. Naghihintay sa susunod kong sasabihin.

Kanina pa ako naaabala nito. Hindi ako magiging komportable hangga't hindi ko nahahanap ang sagot tungkol sa bagay na ito.

"Sasagot ka ba sa iba ko pang tanong?"

Umaasa ako na sana pumayag siyang sagutin ang isa ko pang tanong.

"It depends, love. Ano yun?"

"Ikaw ba... Ikaw ba talaga ang ama ng batang dinadala ko ngayon?" I neglected the idea na baka siya ang ama ng bata but Liro was firmed that he’s not sure that we had a sexual intercourse that night.

Sinalubong niya ang tingin ko. Tila tinatantya kung magagalit ako sa isasagot niya

Kanina ko pa inihahanda ang sarili ko dahil gusto kong malaman ang lahat.

"Magagalit ka ba sa isasagot ko?" tanong niya. Sa totoo lang hindi ko rin alam kung ano ang magiging reaksyon ko sa sagot niya. Maaring magalit ako, pero susubukan kong intindihin. Sana lang maintindihan ko siya.

"Sagutin mo na lang ako... Hiro, ikaw ba?"

Hindi siya nakasagot kaagad. Naghintay ako ng ilang minuto bago siya nagsalita.

"Yes love. I'm the father of the child," parang nawalan ng lakas ang mga paa ko sa sinabi niya.

Hindi ako makapaniwala sa nalaman ko ngayon. Saka paano nangyari yun? I was sure that time na si Liro ang katabi ko pagkagising ko sa umagang iyon.

Gusto kong malaman ang totoo. Kung siya ang ama ng bata, matagal na siyang nagpapanggap na Liro noon? Pero bakit? Bakit niya ginawa iyon?

"I'm sorry," kailangan kong pakalmahin ang sarili ko. Wala akong malalaman kung hindi ako kumilos ng tama.

"Maraming tanong sa isip ko," pagtatapat ko. May kailangan akong isipin. Kailangan kong mag-imbestiga. Bakit? Maraming bakit ang gusto kong masagot.

"I am hoping na masasagot ko lahat ng tanong mo. Pero hindi pa ngayon. Just trust me to this one love. Like I said, I promise to take care of you and the baby.”

Dapat ba kitang pagkatiwalaan? Paano kita pagkakatiwalaan kung matagal mo na kaming niloloko?

Maaaring mabait ka sa akin pero hindi ko alam kung ganiyan ka sa lahat.

"I can't trust you yet," kailangan kong kausapin si Liro. Kailangan ko siyang tanungin kung may kakambal siya.

"I know that love, that’s why I’m trying to earn your trust."

"I'm very guilty to my husband and to my sister Lianne. They broke up sa pag-aakalang siya ang ama ng batang dinadala ko." Kinakain ako ng konsensya sa nagawa ko sa kanila. What I did is unforgivable.

Malaki ang kasalanan ko kina Lianne at Liro. What did I do? Sinira ko ang relasyon nila.

"I know love. Just give me some time. Aayusin ko lahat. I need to settle my problem and I'll take you. I'll take you back. Dahil akin ka at the first place.”

Kinakabahan ako sa tuwing sinasabi niyang pagmamay-ari niya kami ng anak ko. Para-aari niya kami where in fact, hindi. Wala siyang pag-aari. Hindi kami bagay na inaangkin..

"Stop thinking. Tara na para makakain ka na. Tsaka hindi mo naman kasalanan yun. That jerk abandoned you  to follow your sister in LA, so I’ll take you back. You deserve someone else and it should be me kasi ako naman talaga ang para sa’yo.”

Nagulat ako sa sinabi niya. Alam niya kung nasaan sina Lianne at Liro? Sinusundan niya ang mga galaw namin noon. Delikado talaga ang kagaya niya.

Nang nasa hapag kainan na kami at tahimik lang akong kumakain. Alam kong napansin niya ang pananahimik ko.

Buti na lang hindi niya ako inaabala para pansinin siya.

Nang matapos kami, ay ganoon pa rin ako. Hindi ko pa rin siya kinakausap. Hirap pa rin akong magpanggap na okay lang, na hindi ako apektado dahil ang totoo, sobrang apektado ako. 

Kinaumagahan, wala siya sa tabi pagkagising ko. Alam kong sabay kaming natulog kagabi kaya nagulat ako na hindi ko siya nakita sa tabi ko.

Naghilamos ako at naligo saka bumaba.

Akala ko ay umalis na siya ng bahay pero nasa kusina siya, nakasuot ng apron at nagluluto.

Magaling siyang magluto. Chef ba siya?

"Good morning love. Come have a seat, tapos na akong magluto," ngumiti siya. Mukhang maaga siyang nagising.

Kung ikukumpara ko silang dalawa ni Liro, siya ang approachable at si Liro ang hindi. Siya ang mabait tingnan, si Liro naman ang kabaliktaran.

Lumapit ako sa kaniya, kinakabahan man ay natatakam ako sa amoy ng niluluto niya. Bago pa ako makaupo, bigla kaming napatingin sa pinto.

Nanlaki ang mata ko habang nakatingin kay Kevin na nasa tapat ng pinto at nakatingin sa amin. Halata sa mukha niya na hindi siya makapaniwala sa nakikita.

"Cas," bago pa man siya makalapit sa akin ay nasa tabi ko na si Hiro. Nakapulupot ang kamay niya sa bewang ko. Para akong bagay na ayaw niyang ipahiram o ipakita kay Kevin.

Sa ngayon, kitang-kita ko ang gulat sa mukha ni Kevin.

Kitang-kita ko kung paano nagdilim ang mukha ni Hiro. Kung paano umigting ang panga niya habang masamang nakatingin  sa kaibigan ko. Malayong-malayo kung paano niya ako tignan at pakisamahan.