Chapter 4

HINDI NA namin pinag-usapan ni Uno ang namagitan sa amin na dalawa. Hinayaan ko na lang din. Wala akong lakas ng loob para ako ang magsimula ng topic na iyon pero hindi na ulit nangyari iyon. Naisip ko na baka dahil lasing siya at nakainom ako kaya nangyari iyon. Wala namang nagbago sa pakikitungo niya sa'kin. Mas naging sweet pa nga siya at mas naging maaalaga sa akin.

Habang gumagawa ako ng report ko ay tumabi sa desk ko ang katrabaho ko at kaibigan na rin na si Veron. Mugto ang mata nito at halatang galing sa pag-iyak.

"Ano'ng nangyari sa iyo? Umiyak ka ba?" tanong ko sa kaniya. Late rin ito pumasok ngayon. Halos kakarating lang niya.

"Si Steve kasi..." panimula niya at tila naiiyak na naman siya. Mabuti na lang at may meeting mga head namin kaya hindi kami makikitang nagkukuwentuhan lang ngayon.

Tuloy pa rin naman ako sa ginagawa kong report habang nakikinig sa kaniya.

"Ano'ng nangyari sa inyo ni Steve?"

"Ang hirap nang ganito, Ellie. Iyong hindi ko alam kung ano ang papel ko sa buhay ni Steve. Kung ano ang relasyon naming dalawa. Nasasaktan ako dahil may bagong katrabaho si Steve na magandang babae at madalas silang magkasama ngayon dahil may project sila. Pero wala naman akong karapatan na pagbawalan siya dahil magkaibigan lang kami."

Napahinto ako sa pagtatype sa computer at bumaling sa kaniya. Akala ko ay masaya sila ni Steve. Hindi ko alam na ganito pala ang nararamdaman niya. Hindi ko maiwasang ikumpara ang sarili ko sa kaniya. May nangyari na kaya sa kanila tulad sa'min ni Uno?

"B-akit hindi mo siya tanungin sa tunay na estado ng relasyon niyong dalawa?" tanong ko kahit nararamdaman ko ang nararamdaman niya dahil hindi ko rin magawa iyon kay Uno.

Sino nga ba ang dapat magtanong o magopen ng gano'n topic? Dapat ba ay lalaki dahil sila naman itong nagpaparamdam nang may meaning. Bakit hindi na lang kasi nila sabihin na gusto nilang manligaw?

"Hindi ko kaya, Ellie. Buti pa kayo ni Uno, mukhang okay na okay kayong dalawa. Sana ay gano'n din si Steve sa'kin." Napabuntong hininga ito pagkatapos at halatang problemado.

Matagal na rin kaming magkatrabaho at magkaibigan ni Veron. Naikuwento na niya sa'kin noon pa na simula College pa lang sila ay magkaibigan na silang dalawa ni Steve.

Para sa makakarinig sa problema niya, iisipin lang nila na madali lang naman ang ganitong sitwasyon- ang tanungin kung ano ang tunay na estado ng relasyon. Pero kapag nasa gano'ng sitwasyon ka na, hindi mo maiwasang mag-aalala at mabahag ang buntot sa takot na baka kung ano maging resulta kapag tinanong mo iyon. Paano kung biglang umiwas? Madaming takot at pangamba ang nasa puso't isipan ko rin tulad ni Veron kaya hindi ko rin magawa.

"Yeah. Ayos naman kaming dalawa ni Uno. Uhm... may tatanong ako sa'yo. Huwag ka sanang ma-offend."

"Ano iyon?"

Huminga muna ako nang malalim. "M-ay nangyari na ba sa inyo ni Steve?"

Yumuko si Veron at saka tumango. "Oo. Ang tanga ko 'di ba? Matagal na kaming magkaibigan ni Steve at matagal na rin may nangyayari sa amin pero walang malinaw o wala kaming pormal na relasyon. Ramdam ko naman na mahalaga ako sa kaniya,  Ellie. Kaya lang, parang nastuck na kami sa ganitong sitwasyon."

Mas lalo akong natakot para sa amin ni Uno. Pero knowing Uno, alam kong hindi naman niya ako sasaktan. Inuuna niya ang kapakanan ko. Label lang naman ang kulang sa'min na dalawa ni Uno. Pero sa paraang nang pag-aalaga at pakikitungo namin ni Uno sa isa't isa ay higit pa sa magkaibigan ang turingan namin na dalawa. Tanging kami lang ang nakakaunawa sa kung ano ang mayro'n kami.

"Sa palagay ko, pagkatiwalaan mo si Steve. Mahalaga ka sa kaniya kaya hindi naman niya iyon basta-basta itatapon. Hindi na no'n sasaktan." Pagpapalakas ko ng loob sa kaniya.

Nginitian niya ako. "Salamat, Ellie. Pinagaan mo ang loob ko. Wala kasi akong mapagsabihan dahil alam ko na ang sasabihin ng ibang tao sa'kin, na ang tanga ko na pumapayag ako sa ginagawa namin ni Steve na walang label."

"I understand. Ganyan din naman kami ni Uno. Mahirap talaga. Pero wala, e. Mahal natin. Hanggang sa kaya natin magtiis, magtitiis tayo."

"Kaya nga. Martir nating dalawa." Sabay kaming napatawa sa narealize.

***

HABANG HINIHINTAY ko si Uno sa labas ng building namin ay nagba-browse lang ako sa social media ko. Parang tinusok ng karayom ang dibdib ko sa nakitang post na nakatag si Sandra pero hindi nakatag kay Uno.

Magkasama silang kumain kanina ng lunch sa isang restaurant in Quezon City. Nabanggit nga iyon ni Uno kanina na may kameeting siya sa Quezon pero hindi niya sinabi na magkasama silang dalawa ni Sandra.

Nakalagay sa caption nang nagpost.

'Happy to see these two lovely couple.'

Malapad ang ngiti nilang pareho. Binasa ko ang mga comment. Nagkita lang daw sila ni Uno kanina nang 'di sinasadya ayon sa comment ni Sandra. Hindi niya kinorek na hindi sila couple na dalawa ni Uno.

Namasa ang mata ko at tila nilalamon na naman ako ng insecurities ko kay Sandra. Madaming may boto kay Sandra para kay Uno, panigurado. Halos tuwing pinapakilala ako ni Uno sa ibang mga kaibigan niya o kakilala ay nagugulat sila at gano'n palagi ang reaksyon nila na 'Ah, akala ko kayo ni Sandra.'

Napabalik ako sa ulirat nang nagbusina si Uno. Nasa harapan ko na pala siya. Mabigat ang paa kong lumapit sa sasakyan niya at pumasok sa loob ng kotse niya.

Hinalikan niya ako sa labi pagkapasok ko. Pagkatapos ng may nangyari sa'min ay hanggang halik lang ang ginagawa namin.  Mabilis na halik lang iyon, bilang pagbati lang.

"What's wrong?"  tanong niya habang sumusulyap sa'kin at nagdadrive.

"Saan ka galing kanina?"

Kumunot ang noo niya. "Sa office? Sa kameeting ko sa Quezon. Why? 'Di ba nabanggit ko na iyon sa'yo kanina? Saan mo gustong kumain?"

"Sino ang kasama mo?" hindi ko naiwasang maging tunog bitter o parang girlfriend na naghihinala sa kaniyang boyfriend. Pero gano'n ang nararamdaman ko sa mga oras na 'to.

"Client. Iyong Manager ng branch ng restaurant ko sa Tagaytay. At saka nagkita kami ng 'di sinasadya ni Sandra kanina. May kameeting din pala siya sa restaurant na kinainan namin. Tapos nagkita kami ng mga college friends din namin nang 'di rin sinasadya. That's all."

"Bakit hindi mo nabanggit sa'kin kanina iyon?"

"Ellie, what is your point?" medyo naiirita niyang tanong. "I'm tired. Galing ako ng Tagaytay tapos nagdrive papuntang Quezon dahil naroon ang client namin. And then we went to Pampanga. Tell me exactly what's going on in your head."

Nagpupuyos ang kalooban ko sa inis. Kung hindi ko pa nakita ang post na iyon hindi ko malalaman. "Bakit hindi mo sinabi sa'kin na nagkasama kayo?"

"I told you, hindi naman iyon sinasadya. Hindi ko na rin nasabi dahil busy ako. Do I have to report all the names of the people that I talked to?"

Napalabi ako dahil naiiyak ako sa inis. Hindi niya magets ang point ko. Kaibigan niya si Sandra kaya imposible naman na hindi niya maalalang banggitin sa'kin dahil nagkikita sila nina Logan ay sinasabi niya sa'kin.

"Okay. Hindi ko sinabi ang tungkol kay Sandra dahil alam kong naiinis ka kapag tungkol sa kaniya. I just don't like it when you get upset."

Kaya okay lang sa kaniya na maglihim. Hindi na ako nagsalita pa dahil ayaw ko nang palakihin ang simpleng bagay na ito.

"Ellie..." Tawag niya sa'kin. Tinaas ko ang isang kamay ko tanda na ayaw ko nang makipag-usap sa kaniya. Binaling ko na lang ang atensyon ko sa labas ng sasakyan.

Bakit ba kasi hindi ko magawang makipagpalagayan nang loob kay Sandra? Pakiramdam ko kasi ay may gusto siya kay Uno at naghihintay lang siya ng pagkakataon.

"I'm sorry, okay? Nagseselos ka ba kay Sandra?"

Hindi agad ako nakasagot. "Bakit? Kung nagseselos nga ako, iiwasan mo ba siya para sa'kin?"

"Ellie, kaibigan ko si Sandra simula mga bata pa lang kami. Magkaibigan ang mga parents namin. I can't stay away from her just like that. Pero wala ka naman kailangan ipagselos sa kaniya dahil bilang kapatid lang ang turing ko sa kaniya. But you...you're special to me."

Napamaang ang labi ko sa sinabi niya. Tiningnan ko siya. Special? Hindi mahal. It's different. Pero puwede na kaysa ang turing na kapatid.

Pinisil niya ang tungki ng ilong ko. "Selosa."

Napanguso ako sa sinabi niya.