Love is you.6 ผมมาเคลียร์

แขนขาวคว้าแขนเธอไว้ก่อนจะเอ่ยเสียงทักทาย

"สวัสดีครับ น้ำหวาน เจอกันซะทีนะ "

เค้าเรียกชื่อเธอใช่ไหม น้ำหวานยืนตกตะลึงอยู่ จนเค้าจับแขนเธอเรียกชื่อเธอ น้ำหวานเงยหน้ามองเค้า ก่อนจะเอ่ยเสียงสั่นๆ

"คุณมีอะไรกับฉันคะ "

กลั้นใจถามไปแล้ว สมองเธอขาวโพลนไปหมดแล้ว เธออึ้งมากๆ เค้ามาหา อยู่ตรงหน้าเธอใช่ไหม เสียงเค้าตอบกลับมา

"ผมต้องคุยกับคุณ ห้องคุณชั้นอะไร "

เค้าถามพลางกดล็อกรถ และดึงแขนเธอเข้ามาในอาคาร เธอเดินเข้ามาในอาคาร แล้วควานหาคีย์การ์ดแบบงง ก่อนจะเปิดประตูตึกเข้าไป

"เราคุยกันห้องรับแขกก็ได้ค่ะ "

น้ำหวานสะบัดแขนออกจากมือเค้า แล้วเดินนำไปที่โซฟามุมรับแขก ณัฐฎ์ โมโหขึ้นมาทันที กัดฟันถามเธอว่า

"แน่ใจนะว่าคุณจะคุยที่นี่ "

ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ ที่มีคนเดินขึ้นลง 2-3คนแล้ว มองมาที่เธอ น้ำหวานถอนหายใจอย่างสะกดกลั้นอารมณ์ เธออยู่ที่นี่มาปีกว่า ไม่เคยมีใครมาห้องเธอสักคน เค้าเป็นคนแรก ที่จะได้รับสิทธิ์นั้น มือบางกดลิฟต์ ที่นี่มี 7ชั้น เธออยู่ชั้น 5 ก่อนจะเดินเข้าไป กดปิดประตู

น้ำหวานพาเค้ามาถึงห้องพัก ห้องพักขนาด ใหญ่ 7X5เมตร มันใหญ่มากสำหรับเธอ แต่มันคงเล็กมากสำหรับเค้า ของในห้องมาจากน้ำพักน้ำแรงของเธอทั้งหมด ประกอบด้วย ตู้เสื้อผ้า เตียงนอนขนาด 5ฟุต โต๊ะเครื่องแป้ง โต๊ะทานอาหาร และมีทีวีเครื่องเล็กขนาด 32นิ้ว วางอยู่ มีโซฟาเดี่ยวตัวนีง ตู้เย็น ไมโครเวฟ ส่วนระเบียงมีเครื่องซักผ้าอีกเครื่องอีกด้วย

ณัฐฎ์ก้าวตามเจ้าของห้องเข้ามา ถอดรองเท้าไว้ข้างๆเธอ น้ำหวานวางของบนโต๊ะ ก่อนจะเชิญเค้านั่งที่โต๊ะทานข้าว ที่เป้นโต๊ะไม้ยางพาราสีครีมขนาด 1เมตรเท่านั้น เก้าอี้ตัวเล็กอีก2ตัว มีหมอนบุลายกุหลาบที่พนัก ทำให้โต๊ะดูสวยหวาน น้ำหวานเปิดตู้เย็น เทน้ำใส่แก้วกาแฟ ลายการ์ตูนให้เค้า

"ไม่มีแก้วใสนะคะ มีแต่แก้วแบบนี้ " ณัฐฎ์ ยกขึ้นดื่มอย่างง่ายๆ

"คุณมีอะไรกับฉันคะ " น้ำหวานถามเค้า

"ผมมีเรื่องจะบอกคุณนะครับ เรื่องวันนั้น "

ณัฐฎ์สบตากับเธอ น้ำหวานพยักหน้าเบาๆแบบยอมให้เค้าพูดต่อ

"ผมกำลังจะกลับ เพื่อนคุณฝากคุณไว้กับผม เธอยัดคุณใส่รถผมแล้ว วิ่งหนีไป ผมงงกับอาการนั่นมาก แล้วคุณก็เมามากๆคล้ายๆจะเป็นยาอ่อนๆเพื่อเร่งอารมณ์ของคุณ แล้วคุณก็ยั่วผม อ้อนผม จนผมทนไม่ไหว เราก็เลย..."

น้ำหวานหน้าแดงก่ำ ตามที่เค้าพูดคล้ายๆจริงประมาณ 60%แต่เรื่องยั่ว เธอไม่แน่ใจ หน้าตาอย่างเธอยั่วขึ้นหรอ เธอสงสัย คนของเค้าแต่ละคน ห่างไกลกับเธอเหลือเกิน แต่ถ้าเธอไม่ทำจริงๆ เค้าคงไม่มีอารมณ์กับเธอหรอก น้ำหวานคิดตามที่เค้าพูด

"ผมเสียใจที่ทำแบบนั้นกับคุณ แฟนคุณคงจะผิดหวังที่คุณไม่ได้เก็บสิ่งนั้นไว้ให้เค้า แต่อย่างที่บอก ถ้าคุณมีสติ เรื่องแบบนี้คงไม่เกิดขึ้น ผมหวังว่าคุณคงรู้ถึงความร้ายกาจของเพื่อนคุณนะครับ และหวังว่าคุณจะไม่ดื่มอีก "

เสียงทุ้มเอ่ยมาทุกคำ คล้ายจะบอกและสอนไปในตัว น้ำหวานน้ำตาเอ่อที่ดวงตา ก่อนจะกลั้นมันไว้

"ขอบคุณนะคะ ที่มาทำความเข้าใจกัน ฉันไม่มีแฟนหรอกค่ะ สมัยนี้ใครๆก็เสียซิงกันแล้วทั้งนั้น ผู้ชายส่วนใหญ่คงไม่ซีเรียส ฉันเข้าใจแล้วค่ะ เชิญคุณกลับไปได้แล้วนะคะ ดึกแล้ว ฉันเหนื่อยมาทั้งวัน "

เธอไล่เค้ากลับ ณัฐฎ์ ลุกขึ้นเดินมาใส่รองเท้า ก่อนที่ประตูจะปิดลง เค้าบอกเธอว่า

"แล้วพบกันครับ น้ำหวาน " พบอะไร พบทำไมอีก น้ำหวานพึมพำ

เธอเข้าใจในสิ่งที่เค้าบอกทั้งหมดแล้ว มือบางแกะห่อราดหน้า อุ่นในไมโครเวฟ แล้วมานั่งกินเงียบๆคนเดียว แก้วน้ำอีกใบถูกหยิบมาใช้ แก้วคู่รูปหัวใจอีกด้วย ตายแล้วววว เค้าจะทันมองไหมเนี่ย แก้วรูปหัวใจ เขียนว่าlove อีกใบที่เธอใช้เขียนว่าyou น้ำหวานกินราดหน้าหวานๆด้วยใจเต้นตุบตับ