Masuk
Maagang dumating si Mira sa Primera Hotel event’s place, suot ang puting corporate dress at nakatali ang kanyang buhok. Tulad ng dati, organized siya at kalmado, siya ang ever reliable assistant ni Kyle Alvarado, ang CEO ng Megawide Corporation sa loob ng limang taon. Pati kasal ng boss ay siya ang nag-asikaso sa sobrang busy nito.
“Okay, flowers arranged, catering checked, music is ready,” bulong niya sa sarili habang nakatingin sa checklist.
Isa-isa nang nagsidatingan ang mga bisitang pawang kilalang personalidad, investors, at mga business partner. Elegante ang ayos ang lugar, mga puting bulaklak, gintong dekorasyon, at magarbong mesa. Lahat ay excited makita ang pag-iisang dibdib ni Kyle at Sofie, isang modelo.
Pero may isang problema. Wala pa si Sofie.
“Where is the bride?” tanong sa kanya ng wedding coordinator, palihim na nagpa-panic.
“Nasaan na ba siya? Hindi ba dapat nandito na siya kanina pa?” usisa ng makeup artist.
Mabilis na kinuha ni Mira ang kanyang phone at tinawagan si Sofie. Tatlong beses. Wala pa ring sagot.
Nakakunot ang noo ni Kyle habang papalapit. Suot ang classic black tuxedo, gwapo at makisig. Tila ito Greek god na nakalabas sa libro. Ipinilig niya ang ulo. Ikakasal na ang boss niya, dapat na niyang tigilan ang lihim na pagtingin dito.
“Mira,” malamig ang tono ni Kyle. "Anong nangyayari?”
“S-Sir, hindi pa po dumarating si Miss Sofie. I’ve tried calling her, multiple times, pero hindi po siya sumasagot.”
Suminghap si Kyle. Tumalikod saglit, tumingin sa altar, saka bumaling kay Mira.
“She’s coming, baka na-traffic lang.”
Tumango siya. He’s very particular with time. Wala ni isang empleyado ng Megawide ang nale-late. Pero pagdating kay Sofie, talagang nagiging soft ang cold-hearted na CEO.
Lumipas pa ang isang oras. Nasa altar na din ang pari. Nakahanda na ang lahat. Nagsisimula na ang bulungan ng mga tao sa paligid. Sino ba naman kasing matinong babae ang hindi sisipot sa kasal kung si Kyle Alvarado ang groom? Ito ang pinakamayamang business tycoon sa bansa bukod sa napakagwapo at kisig nito.
Tumunog ang cellphone nitong hawak niya. Nakita niya ang notification. Mensahe mula kay Sofie. Tila napugto ang hininga niya ng makita ang message.
“I’m sorry, Kyle. I can’t give up my career. Please forgive me,” nanginig ang kamay niya sa nabasa.
Nakita niyang palapit ang binata.
“Sir, m-may message po galing kay Ms. Sofie. Sir, huwag po kayong --”
Hindi na siya pinatapos ni Kyle. Bigla nitong hinablot ang cellphone at binasa ang message. Nakita niya ang paggalaw ng panga nito.
Humakbang ito palapit at marahas siyang hinila sa pulso. Halos mabitawan niya ang cellphone sa gulat.
“S-Sir?!” sigaw ni Mira habang binabagtas nila ang red carpet.
“Well, ngayon, kailangan ko ng bride. Inuutusan kitang pakasalan ako,” malamig pero nag-uutos ang tinig ni Kyle
“H-Ha? Sir, ano pong sinasabi ninyo?”
“Ikaw na ang ikakasal sa akin.”
Tila gusto niyang kurutin ang sarili dahil baka ang lahat ng ito ay panaginip lamang. Kagabi lang ay nasa delulu land siya at ini-imagine na siya ang bride ni Kyle. Mukhang nakinig ang universe sa kahilingan niya!
“Ano?! Sir, hindi po, hindi puwede tayong ikasal,” aniyang malapit ng himatayin.
“Wala akong bride, I need one,” matigas nitong sabi na tila nauubusan na ang pasensya. Ayaw pa naman nito ng makulit.
“Pero, Sir, ako po ay isang hamak na assistant lang,” aniyang napayuko. Nawala ang puso niya sa kinalalagyan.
“Exactly. Kasal lang ‘to sa papel. Babayaran kita ng malaking halaga. Sofie will come back sa sandaling malaman niyang ikinasal ako sa iba.”
Hindi na siya nakapagsalita pa at tumango na lamang. Payag siya kahit kasal-kasalan lamang ito. Hindi na niya namalayan kung paano siya nakarating sa room upang isuot ang wedding gown.
Nilamon siya ng kaba, takot, at excitement. Tulala siyang sumunod sa glam team.
Nagsimula na ang seremonyas sa hudyat ni Kyle. Tumutugtog ang klasikong instrumental wedding song habang unti-unting nagbukas ang malalaking pinto ng grand ballroom. Napalingon ang lahat sa dulo ng aisle, at halos sabay-sabay ang bulungan ng mga bisita sa gulat at pagtataka.
At sa harap ng daan-daang bisita, siya ang biglang naging bride. Umepekto na ang pagtutulos niya ng kandila sa simbahan. Pati ang prayer request niya sa log book ng chapel at Simbang gabi tuwing Disyembre. Wishes do come true.
Dahan-dahang lumakad si Mira, suot ang wedding gown na orihinal na para kay Sofie. Ang damit ay bumagay sa kanya sa paraang ni hindi niya naisip na posible, elegante ang damit na sakto ang sukat sa kanya. May kakaibang alindog siya na hindi niya sinasadyang maipamalas sa mamahaling gown. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang bouquet, at halos hindi siya makahinga. Ni hindi alam ng pamilya niya na ikinakasal siya.
Hindi ito dapat mangyari. Pero sinungaling siya kung sasabihin niyang ayaw niya ang makasal sa CEO na matagal na niyang iniibig na nasa sa dulo ng altar, nakatayo nang matikas at gwapo sa kanyang tuxedo. Ang mga mata nito ay nakatuon sa kanya at doon siya nakahanap ng lakas upang ipagpatuloy ang bawat hakbang. Kailangan siya ng boss.
Pagdating niya sa altar, inabot ni Kyle ang kamay niya. Init ng palad nito ang pumawi sa nanlalamig at naginginig niyang katawan.
Tahimik ang buong bulwagan. Pati ang pari ay sandaling natigilan, bago sinimulan ang seremonya. Walang nakakaalam kung ano ang nangyari kay Sofie. Walang paliwanag ngunit walang tumutol.
Lahat ay tulalang nakamasid sa bagong bride. Nagsimula ang pari na magsalita.
“Sa hirap at ginhawa…Sa sakit at kalusugan…Hanggang kamatayan...”
Isa-isang binigkas ni Kyle ang mga salita. Diretso ang tinig at walang alinlangan.
Ngunit nang siya na ang kailangang magsalita, sandali siyang namutla. Nanginginig ang boses niya habang inuulit ang mga salita ng pari.
“...tatanggapin kita… sa hirap at ginhawa…”
Napatingin siya kay Kyle. Nalunod na naman siya sa kulay tsokolateng mata ng kanyang boss.
“...at mamahalin habambuhay.”
“By the power vested in me,” sabi ng pari, “I now pronounce you husband and wife.”
Mabilis ang tibok ng kanyang puso. Legal na asawa na siya ng CEO ng Megawide Corporation. Parang panaginip. Parang eksena sa pelikula at nobela.
“You may now kiss the bride,” anang pari.
Basa na ng luha ang mga mata ni Maya ngunit pilit niyang itinatago.“Maya,” tawag ni Lucas, habol ang hininga, “sagutin mo lang ako. Tell me if you feel the same.”Umiling siya, mabilis, halos hindi makatingin dito.Kapag sinagot kita… tapos na ba ang thrill and adventure mo?Hahanap ka na ba ng ibang paglalaruan?Hindi niya kayang sabihin. Hindi rin niya kayang marinig ang sagot.Kaya tumalikod siya at tumakbo palayo.“Damn it, Maya!” sigaw ni Lucas, pero patuloy siyang tumatakbo palayo hanggang sa bumuhos ang malakas na ulan at tila pinapawi lahat ng ingay ng mundo.Nagkubli siya sa maliit na kubo sa gilid ng dalampasigan, nanginginig, basang-basa, habang pinupunasan ang mukha.Akala niya ligtas na siya, pero ilang minuto lang, naramdaman niyang may mainit na braso sa balikat niya.Si Lucas. Basang-basa rin, ang mga patak ng ulan ay dumadaloy sa kanyang noo pababa sa labi.“Maya,” anito, mababa at paos. “I can’t stay away from you.”Hindi siya nakasagot. Hindi na rin siya nakailag n
Inabot ni Maya ang kamay kay Lucas.Lucas’s hand slid to the small of her back as they moved in rhythm, bodies so close na halos wala nang hangin na makakasingit sa pagitan nila.The scent of his cologne, wrapped around her senses, at pati tibok ng puso niya ay parang nakikisabay sa tibok ng puso nito.What a night, stars, music, and the man she shouldn’t love.Lucas leaned in. “You’re trembling.”“Hindi ah, medyo maginaw lang,” tanggi niya.She laughed softly, but the sound died when his hand brushed against her bare skin. Their eyes locked, and for a moment, the world melted away-until a murmur rippled through the crowd.Napatingin ang lahat sa pagdating ni Camille Montemayor.She stood there, radiant in a red gown that hugged every curve.Lucas stiffened. The warmth in his gaze vanished, replaced by alarm.Hindi puwedeng makita ni Camille si Lucas dito. Kung malaman nitong nakikihalubilo sa mga empleyado ang CEO, tiyak na lalabas sa media kinabukasan.“Lucas,” bulong niya, halos hi
“Maya! Lucas! Halika na, nagsimula na ang bonfire!” sigaw ni Divine.Nakahilera ang mga tiki torches, may gitara, at bote ng alak na umiikot. Sa gitna, may bonfire na unti-unting umaapoy at sumasayaw sa hangin.Music. Laughter. Waves. Everything felt like freedom.Maya sat beside Divine, trying to blend in sa saya ng lahat. Pero ilang sandali lang, umupo si Lance sa tabi niya. May hawak itong bote ng beer at ngiting halatang may tama na.“Hi, Maya,” anito, sabay abot ng bote. “Para sa pinakamagandang babae sa Timeless Essence.”“Thanks,” aniya nagbigay ng ngiti.Ngunit napansin niya kung paanong unti-unting dumidikit si Lance, masyadong malapit.Ang braso nitong kanina ay nakasandal lang, ngayon ay nakadikit na sa kanya.“Lance, baka gusto mo doon ka sa harap, may nagsasayaw oh. Hindi kita dito eh.”Pero bago pa ito makagalaw, isang mainit na braso ang lumibot sa balikat niya.Si Lucas. Ngumiti ito, pero hindi maitatago ang titig nitong puno ng babala.“Bro,” sabi nito kay Lance. “Ipi
Maya’s hands trembled as she flipped through Camille’s medical folder.Inside was an ultrasound photo, but the name on top wasn’t Camille Montemayor. Her heart pounded. Pagbuklat niya, meron pang isa na nasa pangalan nito na kamukha ng resulta sa naunang papel. Hindi totoong buntis ito. Nagsinungaling ang babae sa publiko. Totoo ang sinasabi ni Lucas.Before she could take a picture, the doorknob clicked.A nurse entered, startled to see her. “Ma’am? Ano po ang kailangan ninyo?”“Ah, hinahanap ko lang ang file ng kapatid kong si Mira Alvarado, sorry!” Maya stammered, quickly putting the folder back.“Nasa delivery na po siya pati na ang medical records.”“Ah, sige. Thanks.” Maya flashed her best innocent smile before darting out of the office, her heart racing.Wala siyang ebidensiya, pero alam na niya ang katotohanan.At kung gusto nito ng gulo, hindi siya mangingiming patulan ito.***The next morning, the company’s inboxes exploded with excitement.Team Building Announcement: 3 Day
Lucas picked up the phone from the floor. “Who sent this?” tanong nito, mababa pero mariin ang tono.Maya quickly snatched the phone back. “Hindi ko alam,” aniyang pilit pinapakalma ang sarili.Kinuha ni Lucas ang cellphone, tinitigan ang screen, at kita sa mukha nito ang pagkabahala. “This isn’t just a prank,” sabi nito.Napalunok siya. “Lucas, baka spam lang ‘yan. Alam mo na, ang daming sira ulo lalo sa online.”Pareho silang walang masabi.Lumapit ito sa kanya, marahang hinawakan ang balikat niya. “Huwag kang matakot. Hindi kita papabayaan.”Bago pa siya makasagot, kinuha ni Lucas ang cellphone niya, kinopya ang number, at mabilis na lumabas ng pinto. Narinig niya pa ang tinig nito sa hallway, mababa, galit, pero kontrolado. Nag-uutos na naman sa mga tauhan niya. Kaya pala magaling sa negosyo dati pa at laging hawak ang tablet ng kumag. Akala niya naglalaro lang.Naiwan siyang tulala sa mesa. Binalot siya ng takot lalo ng maisip na baka madamay ang pamilya niya.Kaya nang bumalik i
“Hindi ako ang ama ng bata, Maya,” mahinahong sabi ni Lucas. “Walang nangyari sa amin ni Camille. That woman will say anything to get what she wants. Baka nga hindi naman totoong buntis ang babaeng ’yun.”Tahimik lang si Maya, pinipilit panatilihing kalmado ang mukha. Walang emosyong mababakas. Pero sa loob-loob niya, parang may kumakalas sa dibdib.Ang paraan ng pagsasalita nito, puno ng sinseridad, halos gusto niyang paniwalaan.“Please,” anitong halos pabulong. “I wish you’d believe me.”Saglit siyang natigilan. Tumalikod siya bago pa bumigay ang puso niya.Kung totoo man ang sinasabi nito, mahirap maniwala dahil sa tiwalang nasira.Nang gabing iyon, paulit-ulit niyang naririnig sa panaginip ang boses ni Lucas.I wish you’d believe me… believe me…Pagmulat niya, basa ng pawis ang noo, at tumitibok pa rin nang mabilis ang puso. Gusto niyang maniwala, pero paano?Sa gulong ng isip niya, biglang sumagi ang mukha ni Lance.Kung totoong buntis si Camille… baka si Lance ang ama.Alam niy







