Maagang dumating si Mira sa Primera Hotel event’s place, suot ang puting corporate dress at nakatali ang kanyang buhok. Tulad ng dati, organized siya at kalmado, siya ang ever reliable assistant ni Kyle Alvarado, ang CEO ng Megawide Corporation sa loob ng limang taon. Pati kasal ng boss ay siya ang nag-asikaso sa sobrang busy nito.
“Okay, flowers arranged, catering checked, music is ready,” bulong niya sa sarili habang nakatingin sa checklist.
Isa-isa nang nagsidatingan ang mga bisitang pawang kilalang personalidad, investors, at mga business partner. Elegante ang ayos ang lugar, mga puting bulaklak, gintong dekorasyon, at magarbong mesa. Lahat ay excited makita ang pag-iisang dibdib ni Kyle at Sofie, isang modelo.
Pero may isang problema. Wala pa si Sofie.
“Where is the bride?” tanong sa kanya ng wedding coordinator, palihim na nagpa-panic.
“Nasaan na ba siya? Hindi ba dapat nandito na siya kanina pa?” usisa ng makeup artist.
Mabilis na kinuha ni Mira ang kanyang phone at tinawagan si Sofie. Tatlong beses. Wala pa ring sagot.
Nakakunot ang noo ni Kyle habang papalapit. Suot ang classic black tuxedo, gwapo at makisig. Tila ito Greek god na nakalabas sa libro. Ipinilig niya ang ulo. Ikakasal na ang boss niya, dapat na niyang tigilan ang lihim na pagtingin dito.
“Mira,” malamig ang tono ni Kyle. "Anong nangyayari?”
“S-Sir, hindi pa po dumarating si Miss Sofie. I’ve tried calling her, multiple times, pero hindi po siya sumasagot.”
Suminghap si Kyle. Tumalikod saglit, tumingin sa altar, saka bumaling kay Mira.
“She’s coming, baka na-traffic lang.”
Tumango siya. He’s very particular with time. Wala ni isang empleyado ng Megawide ang nale-late. Pero pagdating kay Sofie, talagang nagiging soft ang cold-hearted na CEO.
Lumipas pa ang isang oras. Nasa altar na din ang pari. Nakahanda na ang lahat. Nagsisimula na ang bulungan ng mga tao sa paligid. Sino ba naman kasing matinong babae ang hindi sisipot sa kasal kung si Kyle Alvarado ang groom? Ito ang pinakamayamang business tycoon sa bansa bukod sa napakagwapo at kisig nito.
Tumunog ang cellphone nitong hawak niya. Nakita niya ang notification. Mensahe mula kay Sofie. Tila napugto ang hininga niya ng makita ang message.
“I’m sorry, Kyle. I can’t give up my career. Please forgive me,” nanginig ang kamay niya sa nabasa.
Nakita niyang palapit ang binata.
“Sir, m-may message po galing kay Ms. Sofie. Sir, huwag po kayong --”
Hindi na siya pinatapos ni Kyle. Bigla nitong hinablot ang cellphone at binasa ang message. Nakita niya ang paggalaw ng panga nito.
Humakbang ito palapit at marahas siyang hinila sa pulso. Halos mabitawan niya ang cellphone sa gulat.
“S-Sir?!” sigaw ni Mira habang binabagtas nila ang red carpet.
“Well, ngayon, kailangan ko ng bride. Inuutusan kitang pakasalan ako,” malamig pero nag-uutos ang tinig ni Kyle
“H-Ha? Sir, ano pong sinasabi ninyo?”
“Ikaw na ang ikakasal sa akin.”
Tila gusto niyang kurutin ang sarili dahil baka ang lahat ng ito ay panaginip lamang. Kagabi lang ay nasa delulu land siya at ini-imagine na siya ang bride ni Kyle. Mukhang nakinig ang universe sa kahilingan niya!
“Ano?! Sir, hindi po, hindi puwede tayong ikasal,” aniyang malapit ng himatayin.
“Wala akong bride, I need one,” matigas nitong sabi na tila nauubusan na ang pasensya. Ayaw pa naman nito ng makulit.
“Pero, Sir, ako po ay isang hamak na assistant lang,” aniyang napayuko. Nawala ang puso niya sa kinalalagyan.
“Exactly. Kasal lang ‘to sa papel. Babayaran kita ng malaking halaga. Sofie will come back sa sandaling malaman niyang ikinasal ako sa iba.”
Hindi na siya nakapagsalita pa at tumango na lamang. Payag siya kahit kasal-kasalan lamang ito. Hindi na niya namalayan kung paano siya nakarating sa room upang isuot ang wedding gown.
Nilamon siya ng kaba, takot, at excitement. Tulala siyang sumunod sa glam team.
Nagsimula na ang seremonyas sa hudyat ni Kyle. Tumutugtog ang klasikong instrumental wedding song habang unti-unting nagbukas ang malalaking pinto ng grand ballroom. Napalingon ang lahat sa dulo ng aisle, at halos sabay-sabay ang bulungan ng mga bisita sa gulat at pagtataka.
At sa harap ng daan-daang bisita, siya ang biglang naging bride. Umepekto na ang pagtutulos niya ng kandila sa simbahan. Pati ang prayer request niya sa log book ng chapel at Simbang gabi tuwing Disyembre. Wishes do come true.
Dahan-dahang lumakad si Mira, suot ang wedding gown na orihinal na para kay Sofie. Ang damit ay bumagay sa kanya sa paraang ni hindi niya naisip na posible, elegante ang damit na sakto ang sukat sa kanya. May kakaibang alindog siya na hindi niya sinasadyang maipamalas sa mamahaling gown. Nanginginig ang kamay niya habang hawak ang bouquet, at halos hindi siya makahinga. Ni hindi alam ng pamilya niya na ikinakasal siya.
Hindi ito dapat mangyari. Pero sinungaling siya kung sasabihin niyang ayaw niya ang makasal sa CEO na matagal na niyang iniibig na nasa sa dulo ng altar, nakatayo nang matikas at gwapo sa kanyang tuxedo. Ang mga mata nito ay nakatuon sa kanya at doon siya nakahanap ng lakas upang ipagpatuloy ang bawat hakbang. Kailangan siya ng boss.
Pagdating niya sa altar, inabot ni Kyle ang kamay niya. Init ng palad nito ang pumawi sa nanlalamig at naginginig niyang katawan.
Tahimik ang buong bulwagan. Pati ang pari ay sandaling natigilan, bago sinimulan ang seremonya. Walang nakakaalam kung ano ang nangyari kay Sofie. Walang paliwanag ngunit walang tumutol.
Lahat ay tulalang nakamasid sa bagong bride. Nagsimula ang pari na magsalita.
“Sa hirap at ginhawa…Sa sakit at kalusugan…Hanggang kamatayan...”
Isa-isang binigkas ni Kyle ang mga salita. Diretso ang tinig at walang alinlangan.
Ngunit nang siya na ang kailangang magsalita, sandali siyang namutla. Nanginginig ang boses niya habang inuulit ang mga salita ng pari.
“...tatanggapin kita… sa hirap at ginhawa…”
Napatingin siya kay Kyle. Nalunod na naman siya sa kulay tsokolateng mata ng kanyang boss.
“...at mamahalin habambuhay.”
“By the power vested in me,” sabi ng pari, “I now pronounce you husband and wife.”
Mabilis ang tibok ng kanyang puso. Legal na asawa na siya ng CEO ng Megawide Corporation. Parang panaginip. Parang eksena sa pelikula at nobela.
“You may now kiss the bride,” anang pari.
“Seb, hindi na ako virgin. May naunang lalaki--” hindi na niya naituloy ang sasabihin dahil humagulgol na siya ng iyak.Kitang kita niyang tila nasabugan ng bomba si Sebastian. Napatingin ito sa kanya, nanlilisik ang mata.“Ano'ng ibig mong sabihin?” anitong puno ng panlulumo.“Hindi ikaw ang unang lalaking ---” aniyang hindi matapos ang sasabihin at muling umiyak.“Jenny! You lied to me?!” singhal nito.Malakas na sinipa ni Sebastian ang table sa tabi ng kama, umalog ang lampshade at nahulog. Sinunod nitong tadyakan ang upuan at tumama iyon sa pader.Napalunok siya, kinuyom ang kumot sa takot. Hindi na siya nakapagsalita pa.Tumayo ito at mabilis na lumabas ng kwarto at ibinalibag ang pinto.Ramdam niya ang kirot sa dibdib, hindi dahil sa galit ni Sebastian, kundi dahil hindi niya nagawang ipaliwanag ang nangyari. Baka bumaba ang tingin ninyo sa kanya kapag sinabi niyang ibinigay niya ang sarili sa isang estranghero.Magdamag siyang hindi nakatulog, nakayakap sa tuhod habang iniisip
“Jen, be honest, I want to know kung pareho tayo ng nararamdaman,” sabi ni Sebastian.“Seb, hindi na mahalaga kung ano ang nararamdaman ko. Hindi tayo bagay. Langit ka, lupa ako. Hindi tayo para sa isa’t isa.”“Uulitin ko ang tanong, do you like me? Be honest.”“Sebastian… gusto din kita,” mahina at nag-aalanganing sabi niya. Pinili niyang maging tapat sa damdamin.Napangiti si Sebastian, kita ang pagluwag ng dibdib nito na para bang nabunutan ng tinik.“Salamat. ‘Yan lang ang gusto kong marinig. Hindi mo na kailangang mag-alala, Jenny. Hindi kita pababayaan kahit anong mangyari,” hinawakan nito ang kamay niya.Napatitig siya sa kamay nilang magkahawak, naramdaman niya ang init mula dito. Ngunit kasabay nito, naramdaman din niya ang malamig na takot na gumagapang sa kanyang dibdib.Niyakap siya ni Sebastian ng mahigpit. Tahimik lang siyang nakasandal sa dibdib nito, pinakikinggan ang tibok ng puso ng boss, sabay sa mabilis na pag-ikot ng kanyang isip sa nangyari sa kanya noong nakaraa
“Huwag mo akong subukan, Jenny. Sumama ka sa akin bago pa ako maubusan ng pasensya,” gigil na sabi ni Sebastian.Nanlamig siya. Hindi niya alam kung dahil sa takot o dahil sa tibok ng puso niya na parang mabibingi siya.“Sebastian, please… May pupuntahan lang kami ni Andrei.”“Sumakay ka sa kotse, ngayon na!”Napalunok siya at dahan-dahang bumaba sa motor.“Jenny, sigurado ka ba? Gusto mong tumawag ako ng pulis?”Hindi niya kayang magsalita. Hawak pa rin ni Sebastian ang braso niya habang inihatid siya sa kotse.Bago pumasok, muling binalingan ni Sebastian si Andrei.“Hindi mo na kailangang makialam sa amin ni Jenny.”At walang sabi-sabing isinakay siya nito sa kotse, saka mabilis na umalis. Ramdam niya ang bilis ng tibok ng puso niya, hindi niya alam kung galit ba si Sebastian, pero isa lang ang sigurado, this night is far from over.Tahimik sa loob ng sasakyan. Tanging ugong ng makina at mabigat na paghinga ni Jenny ang naririnig. Nakatingin siya sa bintana.“Bakit mo ako iniiwasan,
“Sebastian, I don’t like what I’m hearing about you and that assistant. Hindi magandang pakinggan para sa Tuazon Group,” sabi ni Don Juan.Tumayo si Sebastian, nilapag ang mga kamay sa mesa.“Jenny is my employee. Whatever you heard, huwag mo nang pakialaman ang personal kong buhay.”“Personal? Alam mo bang umiikot na sa social media ang mga picture nating dalawa kagabi? Do you know how that looks? And yet, she’s still here, acting like she owns this office. May pasara-sara pa kayo ng pinto.”Nag-igting ang panga niya.“Kung problema ang mga litrato kagabi, wala akong pakialam kung ano ang isipin ng iba.”Napataas ang kilay ni Don Juan, saka bahagyang lumapit sa mesa.“Sebastian, we are business partners. Hindi lang ito tungkol sa iyo. This is about the company, the board, the investors. Hindi ka na bata para ma-scandal dahil lang sa isang babae. Vicky is the right choice. Mas magiging maganda ang reputasyon mo! Sa negosyo kailangan mo ng asawang maipagmamalaki!”“No. Don’t decide for
Malalim ang buntong-hininga ni Sebastian. “Hindi mo pa ba nakikita ang kumakalat na photos namin ni Vicky sa isang kwarto? Gusto kong malaman mo na wala akong matandaan masyado kagabi. I swear. Wala akong planong magpakasal kay Vicky.”Napasinghap siya. Parang sumikip lalo ang dibdib niya. Ngayon lang niya nalaman dahil naging abala siya sa sariling problema.Dumukwang si Sebastian, seryoso. “I was drugged, Jenny. Wala akong maalala. Please… maniwala ka. Ang huling naalala ko ay sinundo mo ako tapos wala na akong matandaan. Actually, akala ko ikaw ang babaeng kasama ko kagabi. Kaso paggising ko si Vicky.”Kumirot ang puso niya. Gusto niyang magsalita, sabihin na siya man ay may tinatagong sikreto. Gusto niyang umamin na may nangyari sa kanya kagabi… pero hindi niya alam kung paano.“Sebastian…” aniyang nangingilid ng luha.Umupo ito sa tabi niya, hawak ang kanyang kamay. “Hey… look at me.”Dahan-dahan siyang tumingin dito.“I don’t care about the photos, Jenny. Ang iniisip ko ngayon… i
Nagising si Jenny sa malamig na pakiramdam ng kumot sa kanyang balat. Mabigat ang ulo niya at parang tinutusok ang sentido. Napasinghap siya nang mapansin ang lalaking natutulog sa tabi niya. Mataba, may edad na, at may malakas na hilik. Parang binuhusan siya ng malamig na tubig.Sinipat niya ang sarili. May damit naman siya! Pero halos wala siyang maalala. Ramdam niya ang pananakit ng ibabang bahagi ng katawan.“Hindi… imposible…” bulong niya, nanginginig ang katawan. Umaagos ang luha sa kanyang pisngi.Pilit niyang inaalala ang nangyari kagabi. Nagbalik ang mga putol-putol at malabong mga alaala, ang halik, ang init sa katawan, ang bigat ng katawan ng lalaking kasama niya. Pero malinaw sa kanyang isip, hindi itong katabi niya ang lalaking kasama niya kagabi.Tulala siyang lumabas ng kwarto, halos madapa sa pagmamadali. Ang hallway ng bar ay tila walang katapusan, at bawat hakbang ay parang kumakabog ang dibdib niya.Pagkalabas niya ng establisyemento, malamig na simoy ng hangin ang t