“Iniwanan ka ng sulat at mga dokumento ni Madam Anna, Ma’am Danielle. She said that if you are emotionally fine, you can open and read the documents.”
Paliwanag ng attorney ni Madam Anna sa akin. Tumango lang ako at wala ng sinabi. Agad rin akong lumabas ng kanyang office at umalis ng walang alam kung saan tutungo. Tumawag ang aking ina at ama ng ilang bese ngunit hindi ko ito sinagot. I went to Tagaytay with no thoughts at all basta lang ay makaalis ako sa reyalidad kahit ngayong araw lang. Ilang oras bago ako nakarating sa Tagaytay at kahit anong ganda ng ulap at panahon ay hindi ko ito ma-appreciate. Yakap-yakap ko ang picture frame ni Madam Anna upang mayakap man ito kahit sa ganitong paraan lang. Agad na nag-unahang tumulo ang luha ko at napahikbi na lang dahil sa pagkawala ng nag-iisa kong hero sa buhay. “A-Ang sakit. . .l-lola,” Paghikbi ko at tumulo muli ang aking luha. “B-Bakit iniwan mo ako k-kaagad. . .” Isang oras akong nakatingin sa langit habang patuloy na tumutulo ang tubig sa aking mata na tila ba wala itong katapusan. “I hope you heal soon. Your lola might get mad at you if you keep on crying,” Saglit akong napatahan sa boses ng lalaki sa tabi ko. Tinignan ko na siyang ginawa niya rin. Nginitian ako nito at binigyan ng panyo. “I’ll give my favorite handkerchief to you so you could wipe your tears,” Nag-aalinlangan ko itong tinanggap. “A-At sino ka?” Utal na tanong ko sa lalaki. Ngumiti ito sa akin. “I’m Zero,” Matapos nitong magpakilala ay hinayaan ko na ito. Hindi ko na ito kinausap pa at tumingin na lamang sa langit. Sa tagal kong nakatulala ay hindi ko namalayan na wala na pala ito sa tabi ko. Hindi ko na lang ito pinansin. Umuwi ako ng mansyon ng tahimik. Kahit papaano ay nahimasmasan na ako at bahagyang gumaan na ang pakiramdam ko. Kailangan mo lang talaga na umiyak at ilabas ng sakit na nararamdaman mo para guminhawa ka. Nakatulong rin iyong lalaki sa akin dahil sa sinabi nito. I will never forget that genuine smile he gave me. Sumalubong sa akin ang galit na itsura ng aking magulang sa papel. Hindi ko alam kung ano ang ikinakagalit ng mga ito dahil nagwawala ang mga ito na tila may nalaman na hindi maganda para sa kanila. “Para may pakinabang ka naman sa pamilya na ‘to, mabuti pang tignan mo ang iniwan na regalo sayo ni Mama,” Agad na huminahon ang boses ng aking ina at hinagis sa akin ang isang folder. Pagbukas ko ay bumungad sa akin ang isang kontrata. At first, gulong-gulo ako at hindi ito maintindihan ngunit nang mabasa ang pangalan ng isang lalaki na halos bukang bibig ko araw-araw ay napakurap ako ng ilang beses. “Yes, you are getting married to the most wealthiest man in the Philippines!” May sarkastikong sambit ng aking ina. “You better prepare yourself and don’t disappoint us, Danielle!” Wika naman ng aking ama na si Wally. “Kapag gumawa ka talaga ng ikakapahawak namin, hinding-hindi kami magdadalawang isip na palayasin ka sa bahay na ‘to!” Pagkatapos nila akong tadtarin ng sigaw ay umalis ang mga ito. Binasa ko muli ang pangalan ng lalaki sa kontrata. “Aries Florenzo,” Naramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil sa nalaman na ipapakasal ako kay Aries, ang taong gustong-gusto ko noon pa. I don’t know pero nakaramdam ako ng kakaibang saya and at the same time ay kaba sa mga mangyayari. Umakyat ako sa aking kwarto at binuksan ang sulat na binigay sa akin ni Madam Anna at binasa ito. Muntik na naman akong maiyak sa mensahe nito ngunit pinigilan ko ang sarili ko. Binanggit niya sa kanyang sulat ang paggawa niya ng paraan na ipakasal ako kay Aries para kung sakaling itaboy ako ng pamilya ko, mabubuhay pa rin ako. Aries family agreed to Madam Anna’s proposal dahil they also want Aries to be married already. Nagkaroon rin ng paalala sa akin si Madam Anna na hindi ko kailangan mag-worry dahil mabait ang pamilya ni Aries. “T-Thank you for coming to my life, Danielle my apo. My life became fun and interesting because of you,” Tumulo ang luha ko sa huling nabasa. Agad ko rin itong pinunasan at tumingin sa labas ng bintana. “Thank you for your life. I love you, lola!” Ilang araw ang lumipas at hindi pa rin ako makapaniwala. Hindi ko rin alam ang susunod kong gagawin dahil nabablangko ako ngunit naputol ang pag-iisip ko nang may tumawag sa akin. Unknown Caller Sinagot ko pa rin ito dahil sa kuryosidad. “Hello? Sino po ito?” Tanong ko sa kabilang linya. Narinig ko ang isang mahinhin na tawa ng isang babae na ikintaka ko. “Hi! Is this Danielle Fajardo?” Tanong ng isang babae na may maamong boses. “Yes po.” Magalang na sambit ko. “This is Helena Florenzo, the mother of Aries Florenzo. We should meet later, hija okay lang ba? I’ll send a chopper in your house.” Napalunok ako sa narinig. Ang daming tanong sa isip ko ngunit minabuti kong tumahimik at sumang-ayon na lang sa sinabi nito. Wala namang problema kung llalapag ang chopper dito. May malawak naman na space dito sa mansyon ni Madam Anna para sa mga ganitong pangyayari. Nagsuot ako ng fitted dress na kulay green. Simple lang ito at mukha naman hindi kaagaw-agaw pansin. I also wore my black boots na niregalo pa sa akin ni Madam Anna. Nagdala rin ako ng leather jacket para matakpan ko mamaya ang balat ko. Tumawag muli sa akin si Mrs. Helena at sinabing nasa labas na raw ito kaya nagmadali akong tumakbo at lumabas ng mansyon. Muntik na akong mapairap nang makita ang dalawa na hindi magkamayaw ang pagngiti sa napakaamo at napakagandang babae. Napakurap ako nang kumaway ito sa akin na may ngiti sa labi. Halos mamula ako dahil sa narinig at magwala ang puso ko dahil sa pagtawag nito sa akin. “Hello, pretty Danielle! It’s nice to finally meet you, my future daughter-in-law!”Dahil na rin sa daming kailangan gawin ni Zero ay pinaalis ko na ito dahil mukhang ayaw pa niyang iwanan ako agad. Mabuti na lang at napapayag ko ito dahil aalis rin ako katulad niya.“Ma’am Danielle! Kumusta po?” Bati sa akin ng isa pang staff ko na si Ronnie. Nginitian ko ito.“Okay lang naman. Kayo kumusta kayo dito?” Balik na tanong ko.Kumamot ito sa kanyang ulo at sumimangot.“Okay rin naman po kami kaya lang dahil naaksidente yung isang kasamahan namin ay kailangan pong may pumalit. Pasensya na po kung pinapunta pa po namin kayo dito,” Naiilang na sambit nito at yumuko.Hinawakan ko ito sa balikat at bahagyang tinap.“Ako ka ba, okay lang no!” Natatawang sambit ko at umiling. “Tsaka, na-miss ko talaga ‘tong flower shop ko eh,” “Ganun po ba? Sige po, dahil gusto niyo naman po at hindi ko kayo pinilit, edi salamat po!” Masiglang wika nito kaya hindi ko maiwasang matawa sa biro nito.Pumasok na kami sa poob ng Folower shop at nagpaalam ito sa akin na mag-aasikaso muna kaya hinaya
Ilang araw na ang lumipas simula noong unang pagkikita muli namin ni Tita Helena. I can say na na-miss ko talaga ito dahil tinuring na naman ako nito na parang anak niya. Buong araw ay nag-stay lang ito sa hotel ni Zero, taking care of Uno. Dahil ayaw rin naman namin maisip niya na parang ayaw namin siyang papuntahin ng bahay ay sinama namin siya sa bahay. Ginawa namin iyon para makapag relax siya at hindi ma-awkward sa paligid niya. Magta-talong araw na siya rito sa amin and It seems like she’s having fun with her apo. Wala naman sa amin iyon dahil makakapag trabaho si Zero ng maayos. Ako naman ay minsan ay nadalaw sa flower shop na hinabilin ko sa mga nagbabantay doon noon simula nang dumating ako.and I might say, sobrang na-miss ko ang shop ko. Ito rin kasi ang puntahan ko noon kapag ang daming nangyayari sa akin noon na kamalasan. “Tita, punta lang po ako sa shop ko. One of my staff got into an accident kaya hindi makakapunta, okay lang po ba kayo dito?” Tanong ko habang naka
Lumipas ang buong araw na nasa bahay lang kami ni Uno. Si Zero kasi ay agad na pumunta ng Z Hotel upang mag-asikaso ng mga kailangan niyang gawin. Kinabukasan ay tsaka lamang kami nag-decide na papuntahin si Tita Helena sa Z Hotel kaya maaga akong nag-ayos upang makapunta sa Hotel kasama si Uno. Tumawag rin kanina si Tita at ramdam ko ang pananabik niyang makita kami. Inayusan ko si Uno at binihasan ng maayos. Hinanda ko na rin ang kanyang mga bote at gatas na iinumin niya mamaya. Kumuha rin ako ng ilang baby clothes kung sakali man kailanganin kong palitan si Uno. Natapos ang pag-aayos ko ng maaga kaya maaga rin kaming aalis ngayon. Kinuha ng driver ni Zero ang iba kong dala at nilagay sa compartment ng sasakyan para makarga ko si Uno. Halos lumagpas ng kalahating oras ang naging biyahe namin. Mabuti na lamang ay maaga kaming umalis dahil kung hindi, sobrang mata-traffic kami. “Love! Okay lang ba kayo? Kumusta ang biyahe?” Pagsalubong ni Zero sa amin at binuhay si Uno. Ni
Zero and I got married after I labored my baby. Siya na rin ang nag-insist na ikasal kami after ng panganganak ko dahil mas okay raw iyon. Sa buong walong buwan na pagtitiis ko na dalhin ang bata ay nakaalalay lang palagi sa akin si Zero. We moved to America para makapag-relax kami at makalayo sa mga pangyayaring ayaw ko ng balikan pa. Masasabi kong sa buong ilang buwan na pagsasama namin ni Zero, hindi ako nito pinabayaan at iniwan man lang ng walang paalam. Palagi rin itong nag-aasikaso sa akin, sa gawaing bahay at sa pagluluto na talagang minabuti niyang pag-aralan nang siya pang upang matuto ito. That made me fall for him. Nagsimula akong tignan si Zero na isang lalaki na magiging asawa ko habang buhay. “Love, mag-ingat ka sa pagbaba ng hagdan at baka mapano kayo ni baby Uno,” Nag-aalalang wika nito matapos i-lock ang pinto ng aming bahay. Buhay ko kasi si Uno, ang pangalan ng baby namin dahil na rin maraming dala si Zero na mga gamit namin. “We’re fine. Let’s go quickly, we
“. . . Wala ka ng karapatan sa bahay na ‘to at wala ka ng koneksyon sa amin!” Mabilis kong hinila ang maleta ko habang malalaki ang hakbang naglakad palabas. Hindi ko alam kung paano ko nahila ang maleta ko na punong-puno ng mabibigat na gamit. Siguro dahil na rin sa galit ko at pagmamadali ko na lumayas sa mansyon. Tulo lang ng tulo ang luha ko kahit na hindi naman ako umiiyak. Bakit ganun ‘no? Hindi ko naman gustong lumuha pero dahil sa sobrang sakit ng dibdib ko sa mga nangyayari sa akin ay kusa na lang lumalabas ang luha ko. “The fudge, Danielle! Why are you crying?!” Narinig kong sigaw ni Zero kaya mabilis kong pinunasan ang pisnge ko na punong-puno ng luha. Agad nitong kinuha sa akin ang maleta at tinabi. Pinatingin ako nito sa kanyang mata at halos hindi ko mapigilan na lumuha muli. His eyes looks sincere. His eyes looks concerned. Nakita ko ang pagpula ng gilid ng mata nito at pagpipigil na umiyak. “S-Sasabayan mo ba ako sa pag-iyak?” Natatawang sambit ko kay Zer
“. . .do you want to marry me?” Paulit-ulit itong nagpe-play sa utak kahit na ilang araw na ang lumipas. Nang aabihin niya iyon sa akin ay talagang napatigil ang pag-iyak at natahimik na lang. Kung hindi pa nga ako nito tinawag hindi pa ako makakagalaw. Yun nga lang ay mabilis akong bumalik sa hotel room ko at doon ko hinayaan ang sarili ko na tumulala. Tatlong araw na ang lumipas pero hanggang ngayon ay iniiwasan ko pa rin si Zero dahil sa pagkabigla. At the same time ay natataranta ako tueing magkakasalubong kami. Napabuntong hininga ako at bumangon. Hindi pwedeng mag-stay na lang ako palagi dito sa hotel dahil nakakahiya na rin kay Zero. He just let me be here for free kahit na I insisted to pay. “You’re already paid by staying here,” Natatandaan ko pang sabi nito. Tumayo ako at nag-unat. Kailangan kong umalis kahit papaano kaya I decided to go to my parent’s house. Nag-ayos ako ng sarili at mabilis na lumabas rin agad. Mabuti na lang binilhan rin ako ng mga damit ni