Chapter Thirty Seven
no reason
Graduation came by so fast. It was bittersweet for it is both ending and beginning. Gaya ng madalas, emosyonal ang iba ngunit mas nangibabaw ang saya. Mabilis ang lahat nang araw na iyon. Nagkaroon ng selebrasyon ang section namin pero hindi ako dumalo.
Zephaniah"Ano'ng oras na, ah? Hindi ka uuwi?" Dinaluhan ako ni Varen sa madilim ng practice room ng FNC.Umiling ako. Yakap ko ang gitara sa harap ng digital audio worksheet."Nagsusulat ka?" Umupo ito sa dulo ng
Chapter Sixtyno longer lowkeyThe little Zephaniah is a typical adorable kid, you wouldn't imagine he'd become a star years later.
Chapter Fifty NineJourneyUmawang ang labi ko't hindi lubusang rumehistro sa akin ang sinabi ni Zephaniah. Para akong namanhid ako sa kinatatayuan.
Chapter Fifty EightbucketlistZephaniah's words carried a different weight upon them like he has been holding this for so long. A part of me was ready to listen, a part wanted to be listened instead.
Chapter Fifty SevensideHindi ko alam kung ano'ng ibig niyang sabihin roon. Although perplexed and nervous, I tried to act non-chalant.
Chapter Fifty Sixstart"Tell me about it Kelsey, ano'ng mayroon sa inyo ni Zephaniah?" Nakabalik na kami sa sariling opisina ay hindi pa rin ako tinitigilan ni Kat.