Abangan ang nalalapit na pagtatapos. Gusto niyo ba ng karugtong? Story ng anak nila Laxus at Kiray? Comment yes 👍 Ako kasi parang gusto ko po haha.
(Kiray pov) Maaga akong nagising para maghanda sana ng aming almusal. Pero laking gulat ko ng pagdating ko sa kusina ay naabutan kong naghahanda na si Laxus ng breakfast namin. “Good morning, Queen.” Agad ako nitong nilapitan at hinalikan sa labi. Pinaghila pa ako nito ng upuan para paupuin. “Ang aga mo yata ngayon.” Nakangiting puna ko sa kanya. Nginitian niya ako bago naglapag ng mainit na gatas sa mesa. Naglapag din ito ng pancake na may chocolate syrup sa harapan ko bago umupo umupo sa upuang nasa harapan ko. Hindi ko maalis ang tingin ko sa gwapo nitong mukha habang inaasikaso niya ako. Hindi talaga ako makapaniwala na mamahalin ako ng katulad ni Laxus na pekpekto sa lahat ng bagay. Ang swerte ko dahil nasungkit ko ang puso ng katulad niya. Sinong mag aakala na ang katulad niya na matigas ang puso ay lalambot dahil sa pagmamahal. Nang tumingin siya sa akin at mahuli akong nakatingij ay nginitian niya ako. Namula ako dahil huling huli nito ang titig ko. “Go on, Queen
Maganda na ang buong gusali at mukhang bagong renovate. Malayo na ito sa nakakatakot at mukhang abandonang gusali na nakita ko noon. Napaawang ang aking labi ng makita ang mga letrang nakaukit sa taas ng gusali. ‘Kiray’s Pastry Shop’ “Laxus…” Hinalikan ni Laxus ang aking kamay. “I hope you like it, mahal kong reyna. I bought this place for you. Naalala ko kasi noon na sinabi mo na gusto mong magkaroon ng Pastry shop na malayo sa maingay at mataong lugar dahil gusto mo ng Pastry shop na makakapag relax ang mga costumers mo habang kumakain ng mga gawa mo. Sana nagustuhan mo ang sopresa ko sayo.” Masuyong wika nito habang hawak na ang kamay ko. Nanubig ang mata ko. Akala ko ay hindi ako pinapakinggan noon ni Laxus. Hindi kasi ito nagsasalita sa tuwing sinasabi ko ang tungkol sa aking mga plano in the future. Iyon pala ay nakikinig siya sa mga sinasabi ko. “Hey,” kinabig ako nito ng umiyak ako. Lumawarana ng pag aalala sa mukha nito ng magsalita. “Hindi mo ba nagustuhan ang d
“Kiray, ano ang gagawin namin dito sa mga lumang gamit ng lola mo? Itatapon na ba ang mga ito?” Tanong nito. Pinapalinis ko kasi ang maliit na bodega sa bandang likuran ng bahay namin. Nagpresinta si Aling Marites na linisin ito dahil wala naman daw siyang ginagawa. “Pakipasok nalang po dito sa sala, Aling Marites. Balak ko po kasing ilagay ang lahat ng mga iyan sa bagong mga kahon para matabi ko ng maayos bago itago.” Hindi ko itatapon ang mga gamit ni lola. Ito nalang kasi ang mga alaalang iniwan nito sa akin. Pagkatapos namin mag usap ay nagpaalam muna ako sa kanila na aasikasuhin ang mga gamit ni Lola. Habang nasa kalagitnaan ako ng pag aayos ay dumating si Mommy Nissa. Nagulat ako dahil hindi ko inaasahan na darating siya. Halatang nagulat ito ng anyayahan kong pumasok sa sala. “Maupo ka po muna, Mrs. Solante.” Ani ko rito. “Sandali lang po dahil kukuha lang ako ng meryenda niyo.” Dali-dali akong kumuha ng meryenda para dito. Pagbalik ko sa sala ay inabot ko dito ang tray n
Lumapit ako rito at humawak sa kamay nito. “Mommy Nissa, sige lang po, ilabas mo lang po ang nilalaman ng puso mo. Lahat naman po ng tao ay nagiging emosyonal pagdating sa ating mga mahal sa buhay. Hindi niyo po ako anak at hindi kaano-ano, pero tandaan mo po, nandito po ako para sayo, pwede niyo po akong ituring na anak, kung okay lang po sa inyo na ganito ang itsura ko.” Nahihiyang turan ko. Maganda kasi ang lahi nito, baka mamaya ay sabihin nito na assuming ako. “Iha, hindi naging panget ni minsan ang tingin ko sayo kailanman. Busilak ang puso mo at iyon ang dahilan kaya maganda ka para sa akin.” Naku si Mommy Nissa naging bolera na pagkatapos maging emosyonal. “Pasensya na nga po pala sa kalat dito sa sala, Mommy Nissa. Sumikip tuloy dito.” Sabi ko. Binuhat ko ang kahon at binalak na ilipat ito sa gilid pero pagbuhat ko ay nadulas ako kaya natapon ang mga laman nito. Luma na kasi ang karton na pinaglalagyan ng gamit ni lola kaya nabutas ito at kumalat sa sahig. Nahiya ako k
(Kiray pov) Lumipas pa ang tatlong araw ay hindi pa rin nagigising si Mommy Nissa. Bukod sa akin ay walang nag aasikaso at nag aalaga dito sa ospital. Gusto ko sanang ipaalam sa natitira nitong pamilya ang kalagayan nito pero ayon kay Laxus ay nawawala ang kapatid ng asawa nito kasama ang asawa at mga anak. Saka hindi daw pwede na ilabas ang tungkol sa kalagayan nito dahil baka malagay sa alanganin ang posisyon nito sa sariling mga kumpanya. Ang kumplikado pala ng buhay ng ibang mayayaman. Kapag nagkasakit ay matutuwa pa ang iba dahil magkakaro’n na sila ng chance na agawin ang posisyon mo. Akala ko sa movie lang nangyayari ang mga gano’n. “Kiray, ang tagal mo naman! Kanina pa naghihintay sila Jigs sa labas!” Tawag sa akin ni Mariz na nakabihis na. Ngayong aras kasi ay aalis kami papunta sa Pastry Shop ko para ipa-blessing ito. Gusto ko kasi na maalis ang negative energy na nakapaligid dito bago ang opening. Naniniwala kasi ako na malas ang hatid ng mga bad energy. “Madam, dali
Akala ko ay ihahatid kami nila Laxus sa bahay, pero hindi pala. Dinala niya kami ni Mumu sa isang bahay-bakasyunan dito sa Batangas. Medyo liblib ito at napapaligiran ng mga bodyguards. Pagkatapos nitong magpaalam ay naghanda na itong umalis kasama sila Jigs. Kumapit ako sa damit nito. Nang makita nito ang takot at pag aalala sa mukha ko ay lumambot ang ekspresyon nito. “P-Pwede bang wag ka nalang umalis? May mga tao ka naman na mauutusan di’ba? Sila nalang ang utusan mo na puntahan ang kapatid mo. A-ayokong umalis ka, Laxus. Natatakot ako.” Ang daming “paano” sa isipan ko. Naniniwala ako kay Laxus pero hindi ko maiwasan na mag alala. Alam ko na matapang at handa siyang ibuwis ang buhay para sa aming mag ina. At iyon ang kinababahala ko. Ayokong ilagay nito ang isang paa sa hukay. Paano kung mapahamak ito at malagay sa panganib ang buhay? Paano kung hindi na ito makabalik ng ligtas sa aming mag ina? “Hindi ito matatapos dito kung hahayaan kong buhay ang gag0ng ‘yon. Ha
(Kiray pov) Hindi ako mapakali habang buhat ko si Mumu. Kahapon pa nakaalis si Laxus at hanggang ngayon ay wala pa ring balita rito. "Madam, maupo ka. Wag kang mag alala dahil sigurado ako na ligtas sila." Sabi sa akin ni Manang. Kahapon pa ako nito pinapakalma simula no’ng umalis sila Laxus. Pero imbes na mabawasan ang pag aalala ko ay lalo lamang akong kinakabahan. Ewan ko ba. Pakiramdam ko ay may hindi magandang mangyayari. Tumingin ako kay Mumu na ngayon ay natutulog na buhat ko. Wala itong kamalay-malay na nasa panganib na ang ama nito para sa amin. "A-Ay diyos ko!" "M-Manang!" Napahiyaw kami sa gulat ng makarinig ng malakas na pagsabog. Agad kaming lumabas ni Manang para tingnan ang nangyari sa labas. Nanlaki ang mata namin pareho ng makita na marami ang mga tauhan ni Laxus ang nakahandusay na at duguan, nagkalat ang kanilang mga katawan na parang wala ng mga buhay. D-Diyos ko po... ano ang nangyari?! Nagulat ako ng hilahin ako ni Manang sa braso. "Madam, kaila
Napahiyaw ako sa gulat ng maramdaman kong may tumama sa binti ko. Natumba ako at sumubsob sa buhangin ng kumalat ang kirot ng tama ng baril sa aking binti. May tama ako ng baril sa binti! Mabuti nalang at natukod ko ang isa kong kamay kaya hindi ko nadaganan si Mumu ng matumba ako. Nilukob ng takot ang katawan ko ng makarinig ng yabag sa likuran ko. Niyakap ko ang anak ko at humarap para makita ito. “I-ikaw…” ito ang ina ni Zack na si Mary. Nakilala ko ito noong kasal namin noon ni Laxus. “Ako nga my dear.” May malademonyong ngiti na wika nito habang hawak ang isang baril. Sumenyas ito sa kasamang mga lalaki. “Dalhin ang babaeng iyan. Iwanan niyo ang bata… sigurado naman ako na tatangayin ng malakas na alon iyan at mamamatay.” Nanlaki ang mata ko ng sapilitang kunin ng mga lalaki sa bisig ko si Mumu. Hindi! “Bitiwan niyo ako! W-wag, nakikiusap ako sa inyo wag niyong sasaktan anak ko!” Niyakap ko si Mumu ng mahigpit ngunit sinabunutan ako ng lalaki sa ulo habang ang kasam
Sigaw ako ng sigaw habang kinakaladkad ako nito pabalik. “TULONG! Parang awa niyo na ‘tulungan niyo ako!” Hinawakan ko ang kamay nitong nasa ulo ko para tanggalin ito. Pero hindi ko magawa dahil parang bakal ang kamay nitong NASA ulo ko. “Wag ka ng umasa na may makakarinig sayo, Saddie! Walang ibang tao sa islang ito kundi tayo lang at mga tauhan ko! Mapapaos ka lang sa kakasigaw mo!” Alam ko… pero umaasa pa rin ako na may makakarinig sa pagmamakaawa ko. Hindi ako huminto sa pagsigaw kaya nainis ito at binilisan ang paghila sa buhok ko. Naramdaman ko din ang pagdiin ng kuko nito sa anit ko. Napakasakit! Isabay pa na wala akong tsinelas kaya tumatama ang talampakan ko sa mga sirang shell sa buhangin kaya puro sugat ang paa ko. “Tama na, Navy! Maawa ka pakawalan mo ako! Bitiwan mo ako nasasaktan ako! M-maawa ka parang awa mo na! B-buntis ako maawa ka!” Pero imbes na maawa ay tinawanan lamang ako nito. “Maawa? Sana inisip mo ‘yan bago mo ako tinakasan! Kung may utak ka hi
(Saddie pov) Sinanay ko muna ang mata ko sa daan. Ilang beses kong kinabisado ang daan bago ako naghanda sa pagtakas. Mahirap na dahil baka mabulilyaso ako kaya hinintay ko muna gumabi bago ako tumakas. “Wag kang mag alala dahil makakauwi rin tayo. Sa ngayon dito muna tayo para hindi tayo maabutan ng mga taong naghahabol sayo.” ‘Talaga? Ang sabihin mo lang gusto mo akong mapaniwala na may naghahabol sa akin! Pakana mo ang lahat!’ Ngumiti ako bago tumango rito kahit gusto kong basagin ito. Ang galing talaga magsinungaling ni Navy… sanay na sanay ito. “Salamat, Navy. Sige papasok na ako sa kwarto, nahihilo na naman kasi ako. Sana nga bukas makauwi na tayo. Ayoko na kasi dito… sigurado kasi ako na nag aalala na sila mama sa akin, saka ang asawa ko.” Panandaliang nawala ang ngiti nito. “Hayaan mo, sigurado na magkikita din kayo.” Ngumiti ito ng pilit. “Salamat.” Akmang papasok na ako ng pogilan nito ang braso ko. “Paano kung… kung patayin si Morgan ng mga humahabol sayo?
“Naaawa nga ako sa mag lola, pare. Nadamay sila sa pinapagawa sa atin ni Sir. Ayoko sanang madamay sila pero ayoko naman na ako ang mapag initan ng amo natin. Kilala naman natin si Sir, nakakatakot siyang magalit. Kung nakinig sana ang matandang ‘yon sa akin na magbulag-bulagan sa nalaman niya at magpanggap nalang na asawa ko ay hindi sana sila kasama sa pinasabog ni Sir.” Natuptop ko ang bibig ko ng marinig ang usapan ng inakala kong asawa ng matanda at isang lalaki na umamoy katiwala nitong bahay na tinutuluyan namin. Naalala ko noong nakausap ko ang matandang babae. Halatang nagulat ito ng malaman na may asawa ako… nag offer pa nga ito na kunin ang number ni Morgan. Pupunta daw ito sa kabilang isla para tawagan ang asawa ko at ipaalam na naro’n ako. Pero biglang dumating si Navy. Siguro nalaman nito ang plano ng matanda at nagpasya na ipapatay ito. Nang makapasok ako sa kwartong tinutuluyan ko ay mabilis na nilock ko ang pinto. Hindi ko namalayan na basang-basa na pala
“Hindi mo ba nagustuhan ang pagkain?” Tanong ni Navy sa akin ng mapansin nito na walang bawas ang pagkain sa plato ko. ‘Sino ang gaganahan na kasama ang tulad mo?’ Muntik ko ng maisatinig ‘yon pero napigilan ko ang sarili ko. ‘Kailangan mong kumalma, Saddie! Hindi siya dapat makahalata!’ Umayos ako ng upo at pilit na ngumiti rito kahit na sukang-suka ako makita ang mapangpanggap na arte nito. “Masarap naman siya, Navy. Pero alam mo naman ang mga buntis, minsan mapili sila sa pagkain.” “Gano’n ba? Ano ba ang gusto mong kainin? Tell me, hahanap ako para sayo.” Tumingin ako sa kamay nito na humawak bigla sa kamay ko. Pasimple kong hinila ang kamay ko ng hindi nahahalata nito. Napalunok ako ng laway ng makita ko ang pagkabura ng ngiti nito. Kaya naman agad akong uminom kunwari ng juice. “Kailan nga pala tayo babalik sa siyudad, Navy? Ang tagal natin kasi natin na nagpapalipat-lipat ng islang pinupuntahan. N-namimiss ko ng umuwi, pwede ba na umuwi na tayo mamaya o bukas?”
Natigilan ako ng mapansin na nakalakad ito ng tuwid. “Pero kahapon lang ay hindi ito nakakalakad? Gumaling na kaya ito? Kung ganon bakit parang ayaw pa nitong umalis kami? Hindi kasi nito nabanggit na gustong makabalik. Palagi nalang ako ang nagpupumilit na makabalik. “Talaga? Aalis na tayo?!” Tuwang sambit ko ng sabihin nila lola sa akin kasama si Navy na aalis na kami. Bigla nalang kasi dumating si Navy at sinabi na babalik na kami. “Diba ito ang gusto mo? Pasensya ka na nga pala dahil nasigawan kita ha. Ikaw kasi ang kulit mo. Alam mo naman na bugbog pa ang katawan ko.” Nakonsensya ako bigla. Oo nga, sarili ko lang ang inisip ko. Hindi ko naisip ang kalagayan nito. “Hindi na gano’n kasakit ang katawan ko, nakakalakad na rin ako ng maayos kaya babalik na tayo. Alam ko rin kasi na nag aalala na ang mama at asawa mo. Kung magtatagal pa tayo dito ay baka isipin nilang patay ka na. Kaya tara na, magbihis ka na.” Hindi mapalis ang ngiti ko habang nagbibihis ako. Pagkatapos magbi
Gusto ko man tumayo ay hindi ko magawa, medyo nanghihina pa kasi ang katawan ko. Pero mabuti nalang at mukhang hindi malubha ang lagay ko. Wala kasi ako sa hospital, ibig sabihin ay hindi grabe ang lagay ko. Ang inaalala ko ngayon ay si Navy. Malubha ang lagay nito pero mukhang hindi ito nadala sa hospital. Tumingin ako sa suot ko. Nakasuot na ako ngayon ng plain na puting bestida. Nabihisan na pala. Sigurado ako na si lola ang nagbihis sa akin. Tumingin ako sa labas ng bintana, gabi na pala. Ibig sabihin ay matagal akong nakatulog. Nag init ang sulok ng mata ko ng maalala ang asawa ko. Siguro padating na siya para kunin ako dito. Sigurado ako na alalang alala na ito sa amin ng anak namin. Akala ko ang matanda ang maghahatid ng pagkain sa akin pero ang apo lang nito ang dumating. May dala itong tray na may lamang pagkain. Pagkatapos kumain ay umasa ako na may darating na magandang balita, pero inabot nalang ng hating gabi ay walang nagbalita sa akin na sinusundo na ako ni Morga
(Saddie pov) Akala ko sa yate kami sasakay pero sa speed boat pala kami sasakay. May ilaw naman mula rito pero hindi ko maiwasang kabahan dahil hindi sapat ‘yon para makita namin ng maayos ang dinadaanan namin, lalo na at bumuhos pa ang malakas na ulan. ‘Diyos ko!’ Kulang kailan naman tumatakas kami ay saka pa umulan! Niyakap ko ang tiyan ko. Di bale. Konteng tiis nalang ay makakaalis na kami. Ang mahalaga ay natakasan na namin yung mga lalaking dumukot sa amin. Bigla akong kinabahan ng biglang huminto ang speed boat na sinasakyan namin. Hindi sana totoo ang hinala ko. “Ngayon pa talaga nasira!” Nanlumo ako. Bakit ngayon pa kung kailan nasa dagat kami at tumatakas? Hindi nga kami napahamak sa kamay ng mga dumukot sa amin pero mukhang dito naman kami sa gitna ng karagatan mapapahamak. Niyakap ko ang tiyan ko. Nag aalala ako sa dinadala ko. Siguro ay nilalamig na rin ang baby ko ngayon. Kanina pa kasi kami basa ng ulan at nanginginig sa lamig ng ulan at simoy ng hangin. Ka
Napatili ako sa gulat ng may humawak sa paa ko. “Shhh!” “N-navy!” Akala ko ay bumalik na ang mga lalaki kanina. “K-kailangan nating makatakas dito, Saddie. S-sigurado ako na mapapahamak kayo ng anak mo kung magtatagal pa tayp dito!” Alam ko ‘yon! Kaya nga takot na takot ako. “P-pero paano?” Hilam ng luha natin tanong ko rito. Nagulat ako ng pilitin nitong tumayo. Halatang hirap na hirap ito at nasasaktan, tumutulo pa ang dugo sa mga sariwang sugat nito. “N-navy…” sa bawat galaw nito ay napapangiwi ito sa sakit. “T-tutulungan kita, Saddie—agghh!” Nalugmok ito sa sahig. Mabuti nalang at hindi malakas ang kalabog ng bagsak nito, kundi ay baka nakakuha ito ng pansin. Alam kong nanghihina ito pero hindi ko makuhang sabihin na ‘wag ka ng gumalaw’ Ayokong magpaka-anghel. Alam naman namin pareho na mas grabe pa ang aabutin namin kapag nagtagal kami rito. Kaya mas mabuti pa na gawin nalang namin ang magagawa namin para makatakas habang maaga pa. Inabot ng siyam-siyam si Nav
(Saddie pov) Mga nasa pitong oras palang ako sa lugar na pinagdalhan sa akin pero pakiramdam ko ay napakatagal ko na rito. Palagi kong sinasabi sa sarili ko na ‘kalma, Saddie’ pero hindi ko magawa dahil kinakain ako ng takot. “T-tama na! W-wala kayong makukuha sa akin! T-tama na ahhh!” Gusto kong takpan ang tenga ko pero hindi ko magawa. Wala akong magawa kundi ang umiyak at maawa nalang kay Navy na binubogbog sa labas. Kinuha kasi ito kanina ng mga lalaki para makipag negotiate. Gusto kasi ng mga ito na makakuha ng pera kay Navy. At ngayong walang makuha ang mga ito ay walang awa nila itong sinasaktan. Rinig na rinig ko ang boses nito na nagmamakaawa, halatang sobra itong naghihirap, pero wala akong magawa kundi ang impit na lumuha. “W-wala ng pera ang mga magulang ko… bankrup na sila! G-ginastos ko na ang lahat kaya wala na kayong makukuha pa! K-kaya patayin niyo nalang ako!” ‘Patayin?’ Parang gusto kong mawalan ng pag asa. Gusto na agad mamatay ni Navy dahil sa paghihirap.