sana nagustuhan ninyo ang part na 'to hehe salamat po. leave comment and likes po.
Sinamahan ni Adela si Hugo sa itaas kung nasaan daw ang kanyang ama, ngunit nagulat siya nang wala naman ito sa kwarto. "What's this? Are you tricking me?" galit na usal ni Hugo habang nakatitig kay Adela. Imbes na matakot si Adela sa galit na mukha ni Hugo, ngumiti lang siya. Lumapit siya kay Hugo at bigla itong itinulak sa kama. "You still have strength, ha? Hindi pa ba umepekto ang gamot sa katawan mo?" she said, laughing evilly. "What are you talking about? Tsk!" Hugo said, trying to stand up, pero nanghina ang kanyang katawan at halos wala na siyang lakas. He couldn't even lift his fingers, and that’s when he realized he had been dr*gged. He had no strength at all, pero buhay na buhay pa rin ang kanyang diwa. "Kaya pala nagdadalawang-isip akong tanggapin ang wine na binigay mo sa akin kanina. There was a hint, but I ignored it," usal ni Hugo na bahagya pang natawa. "I have no choice, Hugo. Ang hirap mo kasing mahagilap e. You always avoid me. You treat me like a
“HVM VOLT SERIES — POWERING THE FUTURE, ONE RIDE AT A TIME!” Hugo said before ending the meeting with his employees. Everyone clapped for their President. They would be launching the new project tomorrow night. Hindi maipinta ang saya sa mukha ni Hugo nang makita ang resulta ng kanilang pinagtrabahuan sa loob ng ilang buwan. It took nine months bago ito matapos, and thankfully, natapos din bago mag-isang taon. "Congratulations, Hugo," nagulat si Hugo nang biglang lumitaw mula sa pintuan si Adela. May dala itong bulaklak at basket ng prutas. "And what are you doing here again?" Hugo asked, clearly not happy to see her. "I just want to see you, okay? It’s been months since the last time I saw you. You keep on avoiding me, don’t you?" she said, then casually sat on his table. Hugo immediately stood up, not liking the woman’s behavior. "If you came here to pester me, just leave! I don’t need your flowers, fruits, or congratulations. Not even your presence is needed!" Hugo sai
Nagsimula na namang maging busy si Hugo sa trabaho. Isang araw lang talaga ang day off niya. Kahit pa siya ang may-ari ng kumpanya, hindi rin siya basta-basta makakapag-day off. Kailangan siya ngayon sa kumpanya, lalo na’t may bagong proyekto na kailangan pagtuunan ng pansin. Hangad lang niya na maging successful ang bagong proyekto na matagal-tagal din niyang pinag-isipan. It may took years bago mabuo ang proyekto pero gagawin 'to ng mga workers upang mapabilis 'to. "It may took years bago mabuo ang proyekto pero pagsisikapan naman 'to ng mga workers upang mapabilis 'to," usal ni Hugo. "Hindi bale ng matagal, mahalaga ang qualities. Mahalaga na nagawa natin na safe at eco-friendly pa ang proyektong 'yon." Hugo said on his wife who's sitting in front of him. "You did well, Babe. Sa nakikita ko naman ay nagtutulungan kayo ng isa pang kumpanya. I mean, Mr. Tan. I am sure successful ang proyektong 'yon. Sa laki ba naman ng inilabas niyo panigurado maganda ang kinalabasan niya
Napa-isip bigla si Hugo, pero wala talaga siyang maalala tungkol sa pamilya ni Adela. Sinabi ng mama niya noon ang tungkol dito, pero hindi na niya ma-recall ang mga detalye ng pagkabata niya. Pati mga family friends ng parents niya, hindi na rin niya maalala. "Thank you," tanging nasabi niya. "I have to go. My wife is waiting for me," dagdag ni Hugo at muli niyang tinalikuran si Adela. "Hindi mo ba talaga ako naaalala? I want to be friends with you, Hugo. We were close friends before when we were young. Can we be friends again?" nakangusong tanong ni Adela, halatang nagpapacute. "No," matipid na sagot ni Hugo habang binubuksan ang pinto ng kanyang kotse. "And please, stay away from me. I have no interest in making friends. Again, thank you for congratulating me. I hope I get along with your dad," aniya sabay na pinaandar ang makina. "You should go home, too." Huling sinabi ni Hugo bago tuluyang iwan si Adela na hindi maipinta ang mukha sa inis. "Panahon mo pa naman ngayon,
THIRD PERSON POV Isang linggo na ang nakalipas mula nang makabalik sa Pilipinas ang mag-asawa. Sa loob pa lang ng unang linggo nila, meron agad nagpaparamdam ng hindi magandang intensyon. May nagtapon ng patay na hayop sa bakuran ng bahay nina Hugo at Veronica. They tried to catch whoever was behind it, pero wala silang makuhang ebidensya. Pulido ang pagkakagawa, dahil ni hindi na-detect ng human detector kung may taong nakapasok sa loob ng kanilang bahay. Bumalik na rin sa trabaho si Hugo at agad siyang naging abala. Naiintindihan naman ito ni Veronica dahil kumpanya ‘yon na kailangan niyang pagtuunan ng pansin—lalo na’t mas kailangan ang presensya niya roon, bilang pagbawi na rin sa mga taon na nawala siya. Habang pinapatulog ni Veronica si Little Berry, biglang tumunog ang doorbell sa labas ng bahay. Agad niyang sinilip ang gate at ang Monitor na nasa kwarto niya. Wala ang guard nila ngayon dahil naka-day off. Hindi na siya nag-abala pang buksan ang gate para sa kung sino man
HUGO’S POV Nakaalis na kami sa mansyon at nasa bahay na kami ngayon. Pero bago kami umalis kanina, nag salo-salo muna kami bilang pamilya. My in-laws ay kagabi pa umuwi dahil maaga rin silang aalis ng bansa for business matters, at may pasok pa bukas ang mga kapatid ni Veronica sa trabaho. They get along naman. However, panay tanong si Veronica tungkol sa mga kuya niya at kay Vhea. I pity her for forgetting everything, but I’m happy at the same time because I think she knows how to cope. She’s such a brave woman. Kahit alam kong nahihirapan siya at nalilito rin. I told her everything about her family—especially their fights. She didn't ask much about them dahil naiintindihan naman niya. Pagkatapos naming mag-agahan kanina, umalis na rin kami agad dahil alam kong may paninira na naman ng araw. I saw it—Veronica and Adela. At first, I feel something off whenever she's near me. She seems like Venice. Mabait si Veronica, pero simula noong pinagtangkaan kaming patayin ni Venice, nag