1: The Day Riva Broke Again

Sa tanang buhay ni Riva, hindi niya pinangarap ang marangyang buhay.

Wala siyang listahan ng mga mamahaling kotse, designer bags, glitzy jewelry, o mga yate na nasa postcards lang nakikita ng karamihan. Hindi siya naglakad sa buhay para sumikat, para makita sa billboard, o para ma-feature sa lifestyle section ng magazine. Hindi siya gano’n. Simple lang ang gusto niya.

Isang bagay lang ang hiniling niya: isang masayang pamilya.

Isang tahanang may halakhak, may tahimik na hapunan, may mga halik sa noo, at yakap kapag pagod ka na sa mundo.

Akala niya, nahanap na niya ‘yon nang dumating si Gael sa buhay niya. Ang lalaking tinupad ang lahat ng dasal niya—noong una.

Pero hindi niya naisip na ang parehong lalaki ang magiging dahilan kung bakit manlalamig ang katawan niya kahit sa ilalim ng mainit na shower.

“Where the fuck are you?! Shiela and I have been waiting for minutes here! May plano ka pa bang pumunta dito!?” sigaw ni Gael sa kabilang linya, boses na dating parang musika sa kanya, ngayo’y parang kutsilyong hinihiwa ang laman-loob niya.

Napasinghap si Riva. Hindi dahil sa gulat—sanay na siya. Pero dahil may kirot pa rin kahit ilang ulit nang nasaktan.

“Damn. Shiela’s already tired waiting. Bilisan mo na!”

That woman again.

Shiela.

Ang pangalan pa lang ay parang tunog ng pagkatalo. Ang dating mga salitang “kumain ka na ba?” mula kay Gael, ngayon ay “tulog na si Shiela, dahan-dahan sa pagpasok.”

"Love, at least be gentle to ate Riva," maririnig sa kabilang linya, mahinhing tinig ni Shiela.

Isang tahimik na segundo ang lumipas.

At parang may mahikang bumalot sa boses ni Gael, bigla itong lumamig. Tumino. Kumalma. Isang salita lang ni Shiela, para siyang pinindot ng remote control. Naalala ni Riva ang sarili—ilang ulit din ba siyang sumigaw, lumuhod, nagmakaawa para pakinggan? Ni minsan, hindi siya pinatulan.

"Be thankful to Shiela. Get your ass here before I could even—" Click.

Naputol ang tawag.

Hindi na siya pinagsalita.

Hindi man lang niya naipaliwanag ang pagka-late niya.

Bumagsak ang balikat niya. Dahan-dahang inikot ang katawan papunta sa banyo, at habang binabagsakan ng malamig na tubig, hindi niya maipagkaila ang mga luha.

Dati, ligaya ang hatid ng tubig na ito. Ngayon, tinatago lang nito ang pagkawasak niya.

Ilang minuto ang lumipas, nasa loob na siya ng kotse ni Mr. Jill—Luther Jill, ang lalaking tila itinapon ng langit sa hindi niya inaasahang pagkakataon. Naka-itim ito, long sleeves, buttoned hanggang leeg, parang may laging iniiwasan pero hindi niya alam kung anong klaseng init ang pinipigil nito. His watch gleamed under the faint sunlight, and his scent—sharp, cedar, and expensive—lingered in the car like temptation itself.

Tahimik lang si Luther, pero halatang pansin niya ang bigat sa mga mata ni Riva.

Mapupungay ang tingin ni Luther, parang nanghihingi ng pahintulot na aluin siya.

Ngunit umupo lang si Riva, walang salita.

Pagkarating nila sa venue, bumaba agad si Luther para pagbuksan siya ng pinto. Ganoon siya palagi—may paninindigan pero may galang. May lakas pero may finesse.

“Riva…”

Tulala si Riva, titig sa labas ng bintana, parang nilulunok ang buong mundo.

Napabuntong-hininga si Luther. Banayad na kinurot ang ilong ni Riva, isang gesture na hindi niya inaasahan, pero sapat para ibalik siya sa realidad.

“Hey… we’re here,” mahina niyang sabi.

Napalingon si Riva. Nginitian ito ng marahan, kahit pilit.

“I’ll be fine,” sagot niya. “We’ve already talked na I’ll walk alone. Pinayagan na kitang imaneho ako dito, kaya sobra na kung sasamahan mo pa ako sa loob.”

Hindi sumagot si Luther. Tiningnan lang siya—matagal, tahimik, pero puno ng tanong. Hanggang sa makitang hindi ito magbabago ng isip, tumango na lang.

“Hihintayin kita,” maikli ngunit matatag na tugon nito bago siya naglakad palayo.

Sa loob, nakita niya ang dalawang taong tila itinapon ng tadhana para guluhin ang puso niya.

Si Shiela at si Gael. Naglalambingan. Parang teleserye. Si Shiela, naka-floral dress, soft curls, may pa-head tilt pa habang pinupunasan ang imaginary dust sa braso ni Gael. Si Gael naman, naka-fitted na polo, parang bagong ligo, amoy bagong pasa ng kasinungalingan.

“Late ka na naman,” mariing bungad ni Gael. “Ganyan ka talaga, no? Walang sense of time. Buti pa si Shiela, alam kung kailan dumating.”

May mga tao sa paligid. Staff. Registrar. Witnesses.

Pero hindi ito kinahiya ni Gael.

“Pasensya na,” mahinang sagot ni Riva.

“Wala na sa’kin ang ‘pasensya mo’, Riva. Two years akong naghintay na maging asawa ka. Pero lagi mong inuuna ang drama mo kaysa sa totoong buhay. Tsk tsk tsk.”

At doon, biglang bumukas ang pinto.

Everyone turned.

Luther.

Nakaayos, seryoso, ngunit may pakindat-kindat na yabang sa lakad.

“Sorry. Baka late ako,” sabi nito, ngunit deretso ang lakad, hanggang sa tumigil ito sa harap ni Riva.

At bago pa siya makapagtanong, hinawakan siya ni Luther sa baywang at marahang hinila palapit.

Isang halik.

Hindi mapangahas. Hindi bastos.

Isang halik na parang sinabing… “You are not alone.”

Napasinghap ang lahat.

Bago pa siya makapagsalita, lumapit si Shiela, pa-inosente.

“Ate Riva… bago mo?” tinig nitong parang usok—malamig pero nakakasulasok.

Hindi pa siya sumasagot, sumingit si Gael, halatang pikon.

“Ang galing ah. May iba ka na agad?”

Nanahimik si Riva. She didn't owe him anything. But still, her throat tightened.

“Holy shit…” bulong ng isa sa staff.

Si Gael, hindi makapaniwala. Galit. Hindi lang sa nakita niya, kundi sa ideya na may lalaking kayang magtaas ng bandera para kay Riva.

“The next time you tell me to stop,” bulong ni Luther kay Riva, “I’m sorry. I won’t.”

Riva blinked. Napalunok. Sa unang pagkakataon, may nagpakita ng tapang para sa kanya. Hindi para kontrahin si Gael. Kundi para ipakita na may mas may halaga pa sa lahat ng sakit na tiniis niya.

Pipirma na si Gael. Nakasimangot. Nag-iinit.

Tinanggap ni Riva ang papel, pinirmahan.

Tapos na.

Walang laban. Walang iyakan. Walang eksenang kahihiyan niya.

“Luther Jill,” marahang ani ng lalaki habang inakbayan siya.

Ngumisi si Gael. Mapait. “Finally, Riva is single again.” Riva looked him in the eye. 

“Looks like I have a chance now…”