2: Flash Marriage

“Hindi mo ako masisising mababa ang tingin ko sa’yo, Riva,” Gael spat, each word slicing the space between them like glass shards thrown in slow motion. “See? Nagdala ka pa talaga ng lalake. All dressed up, pretending to be someone—just to shove it in our faces na may nagkakagusto pa sa’yo?”

Napahigpit ang hawak ni Riva sa kamay niyang nanlalamig. The words were cruel, yes, but not unfamiliar. Matagal na siyang sinasabihan ng kung anu-ano, lalo na mula kay Gael. Pero iba na 'to. Mas matalim, mas sinasadya. Mas pampahiya.

Shiela muffled a laugh behind her porcelain hand, kunwari’y na-offend sa eksena pero halatang nasisiyahan.

“At ang totoo,” dagdag ni Gael, voice rising like boiling oil, “alam naman naming binayaran mo lang ‘yang kasama mo. Para lang masabing may lalaki pang natitira na papatol sa’yo.”

Napalunok si Riva. The humiliation burned her cheeks.

Half-truths were the worst kind of lies.

Yes, Luther wasn’t really her boyfriend. But no—hindi niya ito binayaran.

“Bakla si Luther,” bulong ng utak niya, pilit pinapakalma ang sarili. “Kaya siya sumama ngayon. Para rin tumigil ang pamimilit ng pamilya niya sa kasal.”

Pero kahit alam niya ang totoo, parang nanliit siya sa sarili niyang sapatos. Lalo pa’t naramdaman niya ang mahigpit na yakap ni Luther sa baywang niya. Mainit. Matatag. Para bang nagsasabing, Hindi kita iiwan, kahit fake lang ‘to.

“You’re really that stupid, just like the tabloids said,” Luther continued, ang tingin sa kanya parang basura sa gilid ng kalsada. “Hindi na ako magtataka kung bakit lahat ng inoo-offeran mo ng kontrata, binabasura ka.”

“Ako—” Riva tried, pero natigilan. Wala siyang masabi. Paano ka nga ba magpapaliwanag sa taong hindi naman interesado makinig?

“Oh, c’mon.” Biglang boses ni Luther. Malamig. May diin. “If it weren’t for Riva, I won’t even allow my eyes to land on any of the idiots here claiming superiority.”

Tumigil si Gael. Si Shiela, napangiwi.

Kahit alam ni Riva ang totoo, na bakla si Luther, hindi pa rin niya mapigilang mamangha sa presence ng lalake. Pero hindi lang porma ang bumibira—‘yung aura nito, parang invisible sword na humihiwa ng ego sa bawat tingin.

“So, this is your scumbag ex-husband and his shameless mistress?” tanong ni Luther, bagsak ang tingin kay Gael. “They’re far from average.”

Tumayo ang buhok sa batok ni Riva. He didn’t just say that.

“Sino ka ba, ha?!” Shiela finally snapped, ang “mabait na bunso” aura niya, dahan-dahang nalulusaw gaya ng makeup sa ilalim ng araw.

“Even the mistress is average,” dagdag ni Luther, walang pag-aalinlangan. “I’ve seen better personalities on wet cardboard.”

“By any chance,” sabay tingin kay Shiela mula ulo hanggang paa, “did you have any form of surgery? The proportions are… suspicious.”

Shiela let out a dramatic gasp at humikbi, kunwari’y nasaktan sa sobrang katotohanan. “Gael…” bulong niya habang hinahanap ang braso ng lalaki na parang drama sa noontime show.

“Wala ka talagang silbi, Riva!” pasabog ni Gael. “You made our family matters public circus! Tapos ngayon, insultuhin mo pa si Shiela? Apologize to her while I’m still cherishing our friendship!”

Riva blinked hard. “Family affair? Nagpapatawa ka ba, Gael? We’re already divorced! Kung may circus man dito, ikaw ‘yun.”

Shiela sniffed dramatically. “I feel bad after your divorce. Pero baka naman kasi mas mahal niya lang ako kaysa sayo…”

Mahal? My ass.

“Are you even certain,” tuloy ni Gael, “na hindi ka rin nakatikim ng ibang lalaki aside from me? Eh baka nga ikaw pa nauna mangloko. Tignan mo nga ‘tong kasama mo—baka nga bayarang…”

Bagsak ang panga ni Riva. Ang lalaking nanakit sa kanya noon, ngayon ay ineinsulto pa siya sa harap ng lahat.

First, he admitted his own sin.

Second, he projected that sin to her.

Third, he's now trying to rewrite her dignity.

“Much for an idiot,” bulong ni Luther.

“Apologize to Shiela, now!” utos ni Gael, nanginginig sa galit.

“I won’t allow my fiancée to do that,” sabay hawi ni Luther sa braso ni Riva, paakap ito ngayon—protective, dominant, confident.

Natigilan ang lahat. Tila nahulog ang kaluluwa ni Gael mula sa bibig niyang nakanganga.

“Fiancée?” halos pabulong ni Gael, hindi makapaniwala.

“You heard that right,” ani Luther. “Riva is not here just for divorce papers. She’s here to file our marriage license.”

Sabay niyang inilabas ang envelope, kinindatan ang staff, at lumingon kay Riva. “Since everyone’s already here, I think we’ve got enough witnesses.”

“Luther—” bulong ni Riva, pero bago pa siya makapagpaliwanag, hinawakan siya ni Luther sa kamay.

Soft. Warm. But anchoring.

“Play along…” bulong nito, barely audible, enough to send chills down her spine.

Tumango siya, bagama’t naguguluhan pa rin. Para siyang sinampal ng hangin. Ang pinakaaayawan ni Luther ay ang kasal. Ilang beses na niyang sinabi: “I’m gay. I’ll never marry, unless it’s to piss off my parents.”

Pero ngayon, siya ang pinakasalan nito?

The oath began.

“Hawak-kamay,” ani ng officiant.

Luther faced her with a gentle smile. Sa gilid ng labi niya, may nakatagong tikas, at sa mga mata nito—may pangakong: You’re safe.

“Do you, Luther Jill, take Daine Riva Lamoste as your lawfully wedded wife—”

“I do,” sabay kindat sa kanya. Confident. Unbothered.

Riva blinked.

“I do,” she repeated without realizing. Para siyang nakalutang. Alam niyang fake ito. Alam niyang scripted. Pero bakit parang totoo?

Mabilis lang ang seremonya. Ngunit sa puso ni Riva, bumilis ang tibok nito.

Isang pirma.

Isang selyo.

Kasado.

“She’s mine now,” ani Luther, sabay harap kina Gael at Shiela.

Tumayo siya ng tuwid, hawak si Riva sa balikat.

“And you?” sabay tingin kay Gael. “You’ll never touch her again. Not even in your thoughts.”

Tila binuhusan ng malamig na tubig si Gael.

Ngumiti si Luther. “See you at the reception. Or not.”

At si Riva? Nakatitig lang sa wedding certificate sa kamay niya.

Hindi niya alam kung paano, pero ngayon lang siya nakaramdam ng katahimikan kahit napapaligiran ng gulo.

Fake man ‘to—pero ang pangakong dala ng halik ni Luther sa noo niya… totoo.

After Luther claimed Riva, he excused himself to answer a call. But before he could even do that, the corner of his mouth lifted.

The day he’d been waiting to happen.

“Daine Riva Lamoste Jill. My wife…”