3: Compensation

Maging ilang taon na ang lumipas, parang sugat na hindi naghihilom ang alaala ng sinabi ng manager ni Riva noon: “Kung mahal mo ang kompanyang ‘to, unahin mo ang trabaho bago ang puso. Babalik rin ang pagmamahal, pero ang promotion, minsan lang ‘yan dadaan.”

Pero pinili pa rin ni Riva ang pagmamahal. Pinili niya si Gael. Iniwan niya ang promosyon, ang oportunidad, ang sarili—lahat para sa lalaking minahal niya.

At akala niya noon, sapat na ‘yon.

Nang hindi siya ma-promote bilang Sales Manager kahit dalawang taon na siyang masipag, tapat, at palaging nauuna sa trabaho, alam na niyang kailangan na niyang umalis. Sa edad niyang trenta, mas pinipili ng management ang mga batang fresh graduate na may “fresh face”—pero kulang sa experience.

With a heavy heart, she left the company she once loved. Not because she failed, but because she finally understood: minsan, kahit anong sipag mo, hindi ka pa rin nila pipiliin.

Pero habang binabaybay niya ang daan papunta sa condo ni Luther, hindi iyon ang laman ng isip niya. Mas mabigat pa rito ang kaba sa dibdib niya.

May dala siyang plastic bag na may lamang nilagang baka, bagong luto, mainit pa. Kumatok siya sa pinto ng condo ni Luther, sabay pindot sa doorbell. Tumunog ang chime—isang low, elegant tone, hindi tulad ng karaniwang tunog ng pinto.

Ilang segundo lang at bumukas ang pinto.

At ang bumungad sa kanya ay si Luther—shirtless, pawisan, kagigising lang yata.

Halos mabulunan si Riva sa sariling laway. She stood frozen, trying not to let her eyes drift down to the sculpted lines of his abs, the faint trail of hair disappearing under his pajama waistband, the curve of his collarbone glistening under the soft lighting of the condo hallway.

“Brought you some... nilaga,” utal niyang bungad. “Uh... want some?”

Tila naamoy ni Luther ang nerbyos niya. He tilted his head, eyes unreadable, lips slightly curved upward—not in a smirk, but something teasing, something dangerous.

Hindi siya nagsalita. Sa halip, binuksan lang niya nang mas malaki ang pinto.

Pasok.

Tumango si Riva, nakayukong pumasok. Mabango ang loob ng condo, amoy linen, may halong scent diffuser ng sandalwood at mint. Maayos ang sala, minimalist pero elegante. Lahat ng gamit ay mukhang imported. Kahit ang carpet, mukhang mahal.

“The kitchen’s there,” sabay turo ni Luther.

“Ah… okay.”

“I’ll just get change.” Pumasok ito sa isang silid, iniwan siyang mag-isa.

“Thank you!” Riva spoke out loud, stopping Luther from entering his room.

“We’re partners now, after all…” Huling sabi nito bago pumasok.

Kahit ngayon hindi parin makapaniwala si Riva sa ikalawang pag kakataon.

“Is this even real?” Saad ni Riva sa isip.

Naupo si Riva sa counter at humugot ng malalim na hininga. “Ano bang pinasok ko?” bulong niya sa sarili. “Bakla siya, pero bakit ganun ‘yung dating? Baka naman may ganun talagang aura? Pero… bakit ako kinikilig?”

Riva was in deep thoughts. She’s thinking what they’re relationship is now. Are those certificates real? She’s now a Jill. Should they love each other? What will his parents would say?

All of these thoughts and questions came rushing into her.

Natawa si Luther ng makitang nasa cellophane parin ang nilagang dala ni Riva.

He initiated to get two bowls without waiting for Riva while she’s busy thinking.

Gusto ni Riva ng sagot, pero napipi siya ng narandaman ang pressensya ni Luther. 

Napatikhim si Luther ng nadatnang napasapo parin ang noo ni Riva, halatang malalim ang iniisip.

“Ah, sorry! Ako na dapat ang kukuha nun!” Agad niyang nilipat ang nilaga sa bowl ni Luther, sabay abot dito. “Here. Sorry again.” Sharing Luther’s portion.

Umupo si Luther sa tapat niya at tahimik na nagsimulang kumain.

“You’re in deep thoughts… what’s bothering you?”

“Wala. I mean, marami. Puro kalituhan. Anong meron satin? Peke ba talaga ‘to? O totoo na?” Napakamot si Riva ng matauhan sa sinabi.

Napabuntong-hininga si Luther. “Do you want it to be real?”

Luther gaze at her softly.

Natigilan si Riva. Hindi niya alam ang sagot.

“I still owe you two months’ rent. Ibabayad ko ‘yon once makuha ko ‘yung last salary ko from the company.” Palit niya ng usapan.

Tumango lang si Luther. “Take your time. Hindi kita pinilit dito para lang sisingilin.”

Matapos ang kain, nagyaya ito. “It’s still early. Gusto mo bang mag-shopping?”

Ngumiti si Riva. Shopping. Matagal-tagal na rin mula nang huli siyang bumili para sa sarili niya. Noon, puro pambahay. Puro kailangan ni Gael.

Ngayon? Sa unang pagkakataon, para sa kanya.

Pagkarating nila sa mall, nagpresinta si Riva na maunang pumasok habang ipinaparada pa ni Luther ang kotse. But fate, as cruel as ever, had other plans.

Naglakad siya papasok—at tumambad agad ang ayaw niyang makita.

Si Shiela.

“Ow em jie!” sigaw nito, parang scripted. “Such a coincidence, ate Riva! You here to buy cohabitation supplies?”

Napalingon ang ibang tao. Nakita nilang mag-isa si Riva. Napangiwi siya sa hiya.

“Talagang nakakahiya ka nga! Sa lagay mong ‘yan, ipapahiya mo pa ang Ferell,” singit ni Gael habang hawak ang baywang ni Shiela.

Hindi na napigilan ni Riva.

“Tignan mo nga sarili mo, Gael. My husband and I—legally married. May proseso. May oath. Habang ikaw? Pinangakuan si Shiela pero hanggang ngayon—wala. Puro salita.”

“Shiela and I are truly in love!” singit ni Gael. “At sa ginagawa mong ‘to, mas lalo kong naisip na tama ang desisyon kong iwan ka.”

“Love, just forget it, hm?” lambing ni Shiela, kunwaring nagpakahinahon.

“Tignan mo si Shiela,” dagdag ni Gael. “Mas perpekto pa sa perpekto. Ikaw? Puro ka drama. Nakakainis. Mas malala pa sa ordinaryo.”

“Love… tama na…” lambing ulit ni Shiela.

“Pa-inosente,” mahinang bulong ni Riva. Pero nadinig.

“Ano?!” singhal ni Gael.

Mabilis ang pangyayari. Isang tulak. Isang pagkabigla. Natumba si Riva, tumama sa isang mamahaling vase. Nabasag ito. Nahiwa ang palad niya. Duguan.

“San Galyeo Vase!” sigaw ng staff. “Milyones ‘yan!”

“Siya ang may gawa!” sabay turo ni Shiela.

“Bayaran mo!” sigaw ng isa pa.

Hindi makapagsalita si Riva. Natulala.

“Tayo na!” utos ni Gael. “Ayaw mong tumayo—?”

At bago pa bumagsak ang kamay ng staff—

Isang malakas na boses ang pumunit sa paligid.

“You’ll regret touching my wife.”

Mula sa likod, lumitaw si Luther.

Naka-black turtle neck, dark jeans, shades sa noo, and a deadly aura. His presence silenced the room.

Ang mga mata niya, malamig, mapanganib.

Walang ibang nagsalita.

Luther walked forward, slow and calculated. Tumayo sa tabi ni Riva. Marahang inalalayan ito.

“I hope you’ve enjoyed the scene,” bulong nito, “because this is your last time trying to humiliate her.”

His grip on her shoulder was firm, steady, and somehow grounding. Riva felt her knees weaken—not from pain, but from the comfort of being protected.

Not once. Not twice.

But always.