4: Kahihiyan

When Luther arrived, he carried dominance over my ex-husband. He demanded respect not by words, but by presence.

“Don’t assume speculations without strong evidence. Without it—it’s just speculation.” Malutong na sabi ni Luther matapos nitong binitwan ang kamay ng staff. 

Ipinako niya ang mata kay Riva, mistulang nainis sa nagaganap. 

Sa mahinahong paraan, ikinuwit niya ang bewang ni Riva na naging sanhi ng pagtayo nito. 

Mas lalong nandilim ang paningin ni Luther ng makita ang sugat sa kamay ni Riva.

Her delicate skin… Ani ni Luther sa isip. 

“If you really want to catch the culprit, do fucking check the surveillance camera.” He said in a dark, demanding tone under his baritone voice. Maski si Shiela ay napalunok. 

“Call the cops and arrest the culprit. Easy as that..” Dagdag pa ni Luther. 

Mistulang nanlamig si Gael ng marinig ang involvement ng mga pulis at umatras ang buntot nito. 

Sa kabilang banda, makikita ang pag dating ng kapatid ni Gael. Si Gio. At nasaksihan ang mga kaganapan. 

“Let’s not expand this issue and I’ll pay for the damage. Wala mapapala kung palakihin pa ‘toh.” Kilala ng lahat ang mga Ferell. Their name carry weight, and being involve into a such petty scene would do no good.

At alam ‘din iyon ni Riva. 

Luther was about to protest but Riva held his hand and bowed her head slightly. 

“Pasensya na po sa distorbo Kuya Gio.”

“Tsk. Ikaw na naman babae. Wala ka na talagang hiya sa pag gawa ng gulo. Pati ba naman dito…”

“Pasensya na po.” 

“Pasalamat ka’t nandito ako. Sa tingin mo, sino ang mag babayad? Iyang kasama mo? Eh mukhang tag-syen lang na bed sheet ang kayang bilhin niyan!” Napalunok si Riva.

“Idiot siblings.” Bulong ni Luther sa utak. 

“Kayo, sino magbabayad sa kasal niyo? Kuya mo ‘rin?” Direktang tanong ni Luther kay Gael. 

“Ikaw—”

Nainsulto ang tatlo, habang si Riva ay nanlaki ang mata. 

Sa isip niya’y malalagot si Luther lalo pa’t makapangyarihan ang Kuya ni Gael.

“Pasensya na po uli!” Riva gripped Luther’s hand as dragged him outside of the mall.

“Ano ‘yun?!” Pag-hehestirikal ni Riva bago binitawan ang kamay ni Luther. 

Habang si Luther ay nakapako parin sa kamay niyang hiniwakan ni Riva. 

It was their first time holding hands. 

“I am thankful that you helped me, pero alam mo ‘bang makapangyarihang tao ang nainsulto mo? Pano kung balikan ka? Pano kung paginitan ka ‘nun?!” Inis na sambit ni Riva. 

Halatang bawat kataga ay may halong pag-aalala na hindi niya namamalayan. 

He softly smiled and reached for Riva’s elbows. 

With his deep and powerful voice, Riva’s worries were soothed. “Hey, calm down. I’m good, hm? I’m the top seller of our department and have quite a connection with the boss. So neither Gael, nor his brother can touch me…” Luther winked. 

“Didn’t I did great earlier though?” Luther now in a beki-mode. Hindi mapigilang matawa ni Riva. 

Riva slapped his chest that caused Luther to flinch, but she didn’t notice.

“You were pretty awesome.”

“Glad to hear that.” Luther recovered. 

Those reassuring words managed to calm Riva down. 

The next morning was their first morning together, since Luther offered her to stay in his condo to make the show realistic. 

Napabalikwas ng bangon si Riva at kaagad namang nauna sa shower. It felt like it was her daily routine. A built-in algorithm that she didn’t even feel unfamiliar with. 

Ng natapos ito ay naabutan niyang nagkakape parin si Luther. 

“Magtratabaho ka pa ba sa lagay na ‘yan?” Natawa si Luther sa tanong nito. 

Isang tawa na nagpayanig sa umaga ni Riva. 

“I’ll be working from home.” 

“Wow, para namang boss ka sa lagay na ‘yan!” 

“‘Di mo sure.” Saad ni Luther na parang mag double-meaning. 

“If that’s the case, then mauuna na ako.” Luther nodded and get up to launch a kiss but she already waved and left the condo.

Natauhan si Luther at naalalang, para kay Riva, palabas lang pala ang kasal nila. 

Sa kabilang banda, makikitang kasasakay palang ni Riva ng bus ng may tumawag sa kanya. 

15 missed calls…

Hindi niya napansin ang tawag mula pa kanina dahil abala sa pag hahanda. 

“Hello Tita Aileen—”

“Lumaki talaga kayong mga walang modo!”

Hindi pa man siya nakakapagsalita nang buhos na agad ang mapanuyang salita mula kay Tita Aileen—ang dating biyenan na hindi kailanman nagturing sa kanya bilang tunay na anak.

“Walang modo talaga kayong mag-ina! Kahit kailan, hindi kayo nababagay sa pamilya namin. Pagkatapos ng hiwalayan, eto kayo ngayon? Gagawan niyo pa kami ng eksena?!”

“T-Tita Aileen?” nanginginig niyang tanong, pilit kinakalma ang sarili sa gitna ng mga matang nakatingin sa kanya habang nasa bus terminal siya.

“Oo, ako ‘to! Sino pa ba? Kanina pa nagwawala ang nanay-nanayan mong walang hiya sa tapat ng villa namin! Anong gusto mong palabasin, ha?! Na nagseselos kayo sa buhay ni Gael?! Na gusto mong bumalik?! Aba, hindi pa ba sapat na ginamit mo ang anak ko ng dalawang taon?! Ngayon gusto mo pang singilin?!”

“Tita… h-hindi ko po alam na nando’n si Tita… Hindi ko po siya pinapunta. Pasensya na po—”

“Wala akong pakialam kung sino ang may utos! Ang punto—kayong dalawa, pamilya kanggahasa! Nakakahiya kayo! At kung akala mong makakabalik ka pa sa pamilya namin—kalimutan mo na!”

Click.

Natulala si Riva, hawak pa rin ang cellphone na tila may bigat ng buong mundo.

Saglit siyang napapikit. Nanikip ang dibdib niya.

Tumakbo siya.

Wala nang pakialam kung magugulo ang damit niya o kung mabibitawan niya ang bag. Ang alam lang niya, kailangan niyang makarating agad.

Makalipas ang kalahating oras ng pagbiyahe at mabilis na takbo, narating din niya ang Yuanshan Villa District. Pagkarating pa lang, sinalubong siya ng mga pamilyar na tanawin—ang high-end na village na minsang tinirhan niya. The guards still recognized her.

“Mrs. Ferell—ay, sorry, Miss Lamoste…” tila nag-aalangan ang guard, pero binuksan pa rin ang gate. “Yung mama niyo, nasa harap po ng unit. Nagwawala pa rin po. Sinubukan naming awatin pero ayaw talaga.”

“Pasensya na po…” mahinang sagot ni Riva habang mabilis na naglakad papunta sa direksyon ng villa.

At doon niya nakita ang kanyang ina niyang minsan ay sobrang tahimik… pero ngayong tila sinapian ng galit.

“Bakit?! Dahil ba hindi makaanak si Riva, iiwan niyo nalang siyang parang basura?!”

“Dalawang taon niyong ginamit ang anak ko, tapos ngayon? Wala man lang kahit pisong kabayaran?! Saan ba makakahanap ng lalaking ganyan?! Akala ko may breeding kayo!”

“Huwag niyong sabihing legal ang lahat! Hindi ko kailangan ng papel—ang kailangan ko, pera!”

Maraming kapitbahay ang lumabas, nag-uusyoso. Ang iba, palihim na nagvivideo. Ang mga empleyado ng bahay ni Gael, takot na takot, habang si Tita Aileen ay nasa loob, sumisilip mula sa bintana, hindi man lang lumalabas para kausapin ang ina nito.

“Tita!” sigaw ni Riva. “Tita, tama na!”

Napalingon si Fatima, ina nito, nanlilisik ang mata. “Riva! Buti dumating ka! Sabihin mo sa kanila na hindi ito matatapos ng ganito! Hindi ako papayag na basta nalang nilang apihin ka!”

Nilapitan ni Riva ang aunty, mahigpit na hinawakan ang braso nito. “Tita, please… Umuwi na tayo. Ako ang pumili ng hiwalayan. Ako ang nagdesisyong tapusin ang lahat. Hindi nila kasalanan…”

“Riva, anong sinasabi mo? Hindi mo ba nararamdaman ang kahihiyan?! Tapos na lahat, wala kang kahit ano mula sa kanila. Wala ka bang galit?!”

“Wala na po. Pagod na ako, Tita.”

Ngunit tila mas lalo lang nag-alab ang galit sa mga mata ni Fatima..

“Riva, sa isang iglap, tinanggalan ka ng apelyido, ng karapatan, ng kinabukasan. At ngayon… wala ka na ngang anak, wala ka pa ring kabayaran? Anong klaseng mundo ‘to?!”

Pilit siyang hinila ni Riva palayo. “Tita, please. Tara na. Bago pa tayo ipahiya nang tuluyan.”

Ngunit para kay Riva, huli na ang lahat.

Sa oras na iyon, habang hawak niya ang ina, napagtanto niya ang pinakamalupit na realidad…

Hindi laging ang kalaban ay nasa labas. Minsan, ang pinakamalakas mong kahihiyan, galing sa sariling dugo.