SHE looks intently at the picture hanged on the wall. It's a family picture. Twelve years old siya doon habang thirteen naman si Penelope. Mas matanda lang ito sa kaniya ng isang taon kaya minsan napagkakamalan silang kambal.
She's prettier than Penelope, she's confident and sure about that. Dati halos lahat ng bagay na meron siya dapat meron din ang kapatid niya, at kung ano ang meron si Penelope dapat sa kaniya lang iyon. People oftenly said magkamukhang magkamukha sila but now that they are already a grown up, ang dami ng pinagkaiba nila.
Titig na titig siya sa larawan. Napakainosinte niyang tingnan roon, may mumunting ngiti sa kaniyang labi habang katabi niya ang kaniyang daddy at seryoso ang mukha. Nasa gitna silang dalawa ni Penelope at magkatabi, sa isa pang dulo naroon ang kaniyang mommy at matamis na nakangiti.
Ang ganda ng pagkakakuha sa litrato. Naaalala niya pa ang araw na iyon. Ang araw kung kailan kaarawan
IT'S already three in the afternoon. Malakas ang ulan sa labas, at dahil glasswall ang kaniyang opisina kitang-kita niya ang malaki-laking butil ng ulan. Nakatayo lang siya doon habang nakatitig sa labas pero walang partikular na tinitingnan. Maraming gumugulo sa isip niya na hindi niya magawang sagutan. A great puzzle to be solved!She sighed. She walked towards the door. Nang makalabas ng opisina ay naglakad papunta sa desk ni Reanne na ngayon ay mayroong isinusulat. Nang mapansin ng sekretarya ang kaniyang presensya agad itong tumayo."Do you need something ma'am Phoebe?" Maagap nitong tanong.She shook her head. "May susunod pa ba akong business meeting?"Reanne quickly opened her notes and smiled. "Wala na po, ma'am."Tumango naman siya bilang tugon. Sa totoo lamang alam na niya ang sagot pero iyon na lamang ang naisip niyang pambungad sa babae. Besides, she did
NAG-ANGAT siya ng tingin sa dalawang palapag na restaurant. Her heart throbbed aso fast. Here she is, standing in front of Felipina's Restaurant. Madali lang hanapin ang restaurant dahil sikat at kilala iyon.Huminga siya ng malalim at lakas-loob na tumuloy. She doesn't mind the eyes that are looking at her. Eyes of men species are showing adoration and attraction, while those eyes of women are full of envy and irritation. Maraming tao sa unang palapag pa lang ng restaurant at masasabi niyang hindi niya sinasadyang makapukaw ng atensyon ng ibang customers.She went straight to the staircase that leads to the second floor kung saan naroon ang table nila. It's already 8:30 in the evening, at sinadya niya talagang magpa-late.Nang makarating siya sa ikalawang palapag pakiramdam niya'y lahat ng taong nadadaanan niya ay napapatingin sa kaniya kagaya kanina. Who wouldn't be?She's wearing a black fitted dress. Hapit na hapit ang hubog ng kani
"Hello, Phoebe? Hello?" Ani Love na kinublit pa ang braso niya para makuha ang kaniyang atensyon.Unti-unti niya itong nilingon."Oh?"Pinagcross ng babae ang kamay sa harap ng kaniyang dibdib at tinaasan siya ng kilay."Really Phoebe? Hindi ka na lang stress, depress ka na din? Dapat pala hindi ka na lang umuwi sa inyo, look at you, you're abducted by aliens. Para kang tangang nakatulala diyan habang lutang na lutang ang isip mo, girl."She stared to Love's face but her mind is travelling into somewhere again. She really wished that aliens would abduct her, maybe it could help her to solve her problems.There are lots of thoughts running inside her head. She's extremely exhausted physically and mentally, hindi na niya malaman kung paanong naaaruk ng kaniyang utak at katawan ang lahat ng pinagdadaanan.Hindi na niya magawang sagutin
After having light breakfast with Mr. Amansa, natagpuan niya ang sarili na nakasakay muli sa sasakyan nito at pabalik na sila sa kaniyang kompanya. Tahimik lamang siya, pinapakiramdaman ang sarili at ganoon din ang kasamang lalaki. Mahigit dalawang buwan niya din itong hindi nakita. She's feeling triggered now, hindi pa naman tapos ang tatlong buwan na ibinigay nito sa kaniya. May isa pa siyang buwan.Pero pano niya mababayaran ang lalaki kung wala pa rin siyang sapat na pera? Mukhang mas naging mahirap lang ang sitwasyon para sa kaniya. D*mn it! Bakit ba ang ikli ng panahon na ibinigay ng lalaking ito?"Pupuntahan ulit kita mamaya, let's have dinner together." He said in a low baritone voice.Hindi pa rin bumubukas ang elevator kaya humarap siya sa lalaki. Sinalubong niya ang tingin nito at pinaningkitan ng mga mata. Inaamin niyang matangkad ito at mukhang hanggang balikat lang siya nito.Thanks to
MALAMIG ang kanyang mga kamay nang hawakan ang seradura at mahinang pinihit iyon para buksan. Nang unti-unti niyang maitulak ang pinto, huminga siya ng malalim at itinulak din ang sarili papasok.Mula sa pagsusulat, nag-angat ng tingin si Kevin. Rumehistro sa mukha nito ang gulat nang makita siya. Halatang hindi inaasahan ng lalaki ang kaniyang pagpunta."Phoebe." Halos pabulong nitong sambit sa kaniyang pangalan.Mahigpit niyang hinawakan ang folder na dala at naglakad palapit sa mesa ng lalaki. Tumayo naman ang huli at hindi malaman kung sasalubungin ba siya o hindi."I came here for this," banayad niyang saad.Inilapag niya sa mesa ang dalang folder na sinundan naman agad ng tingin ng lalaki. Kumunot ang noo nito at sinulyapan siyang muli."I want you to review these papers. Marami akong hinahabol na meeting at may mga problema din akong sinubukang ayosin
"Let us more be realistic here, Phoebe." She stopped reading the papers and just stared at it for a brief moment."D*mn it!" She threw all the papers in frustration."This will makes me insane, d*mn!"Muli niyang itinapon ang ilan pang mga folder na nasa kanyang mesa at ikinuyom ang mga kamao.Saktong pumasok si Reanne at nakita ang mga nagkalat na papeles. Natigilan ito dahilan para titigan niya ang babae. Nakita niya ang pag-aalinlangan sa mga mata nito nang makita ang kaniyang ekspresyon ngunit wala siyang lakas para baguhin pa iyon."What?"She doesn't want to look stoic right now but she cannot help the frustration."Ma'am," Reanned trailed off. "Nasa labas po si Mrs. Henson."Tumaas ang kaniyang kilay. Bakit ba sumasabay lahat sa init ng kaniyang ulo?Please, not now. She whispered to
SHE was standing in front of her flower shop. She couldn't move her feet. Nakasarado na ito dahil gabing-gabi na at tanging dalawang ilaw lamang sa magkabilang gilid ng extended roof ang nagsisilbing liwanag. Nakapatay ang mga ilaw sa loob ngunit kahit papaano nakikita niya ang ilang bagay mula sa loob. Pamilyar siya sa bawat bagay na nasa loob niyon kaya kahit na madilim naaaninag niya iyon.Tiningala niya ang karatula sa taas at ilang saglit lamang ay napangiti. Artemis' flower shop was engraved on the signboard.Her name was Phoebe, another name given for Artemis, the goddess of hunters and moon. She doesn't want to put her name there, she wants something that would be new and at the same represents her name.She was once hiding from her parents. Kahit alam naman niya na alam ng kaniyang mga magulang kung nasaan at kung ano ang ginagawa niya, naiisip niya pa rin na nagtatago siya. She was running away from them. Kaya
IT was early that morning when her doctor visited her. Kumakain siya ng almusal nang bumukas ang pinto at pumasok ang doktor kasama ang isang nurse para mag-rounds.She stopped eating her breakfast for her to greet the doctor."Good morning, Ms. Henson." Bati ng babaeng doktora."Good morning, doc." She said in a low voice.The doctor smiled at her. Pinilit niyang ngumiti ngunit nang makitang tumayo si Pierce para lapitan siya ay agad napawi ang ngiti. He seems so serious and is ready to hear words from the doctor.Lumapit din ang nurse at tiningnan ang kaniyang dextrose. Kasunod ay ang pagturok nito ng gamot sa kaniyang IV."Sa ngayon, nagiging maayos na din naman ang kondisyon mo. Kailangan lang imontor ka pa sa susunod na 24 hours kaya baka bukas ka na ma-discharge. Don't worry, ang nangyari sa iyo'y dahil lamang sa na overworked mo ang iyong katawan at na