Sorry nahati ang update ko.Ito na ang pahabol ko sa chapter 237. Thank you!
Nang makita ni Jameson ang pagbabago sa ekspresyon nito, nagpatuloy si Secretary Brian. "Sir Jameson, kung lalabanan mo si Devon, wala kang laban. Ang tanging paraan para magkaroon ka ng pagkakataong lumaban ay palakihin ang kumpanya hanggang sa hindi mo na kailangang matakot sa Pharmanova." "Tama ka, kailangan kong bumalik sa trabaho." Hindi lang para mabawi si Roxanne, kundi para matalo rin si Devon mismo. Nang makita ni Secretary Brian na nakinig ito sa kanyang mga salita, napabuntong-hininga siya ng may bahagyang ginhawa. "By the way, si Savannah ay halos magaling na at lalabas na ng ospital bukas. Paano mo balak siyang harapin?" Pagkarinig sa pangalang Savannah, lumamig ang mga mata ni Jameson. "Magpadala ng ilang tao para bantayan siya. Papuntahin siya rito at paluhurin. Hangga't hindi siya pinapatawad ni Roxanne, mananatili siyang nakaluhod dito. Bukod pa riyan, bantayan ang pamilya niya. Kung tatanggi siyang pumunta, siguraduhin mong may kapalit itong mangyayari sa pamilya
Nagulat si Roxanne sa narinig. Pinilit siya ni Jameson na humingi ng tawad sa kanya. Habang iniisip niya ang kakaibang kilos ni Jameson nitong mga nakaraang araw, pati na rin ang lahat ng nangyari, napatingin siya sa tiyan ni Savannah. "Ang batang dinadala mo… hindi kay Jameson, hindi ba?" Nang makita niyang biglang nanigas ang mukha ni Savannah, nakumpirma ni Roxanne ang kanyang hinala. Pero kahit hindi kay Jameson ang bata, imposibleng bigla itong nakonsensya at gustong humingi ng tawad sa kanya. May isang malinaw na paliwanag—hindi talaga maaaring magkaanak si Jameson. Kung iyon ang dahilan, biglang naging malinaw ang lahat. Kaya pala, sa loob ng tatlong taon nilang pagsasama, hindi siya nabuntis. Kaya pala ngayon, lumalapit si Jameson sa kanya na may halong pagkakonsensya at pag-aalinlangan. Ang totoo, siya pala ang baog! Sa pag-iisip nito, lumamig ang mga mata ni Roxanne. "Bumalik ka at sabihin mo sa kanya na wala akong pakialam sa anumang nangyayari sa inyo. Huwag na niya a
Matapos malaman ng publiko na isang kabit si Savannah, karamihan sa kanila ay matinding pinuna siya, ngunit may ilan ding naniniwala na masyado namang malupit si Roxanne. Lumuhod na nga si Savannah sa harapan ng kanyang bahay at nakiusap, pero ni hindi man lang siya pinatawad. Habang patuloy na lumalaki ang isyu, agad itong nakaabot kay Devon. Diretsong tinawagan niya si Jameson. "Ano ang nangyayari kay Savannah?" Tumaas ang kilay ni Jameson. "Hindi ko inakalang pati ikaw, alam mo na ang tungkol dito." "Jameson, unti-unti nang bumabalik sa normal ang buhay ni Roxanne. Sinasabihan kita, huwag mong hayaang guluhin siya ulit ni Savannah!" Malamig ang boses ni Devon, ngunit napangisi lang si Jameson. "Devon, ibabalik ko rin sa’yo ang babala mo. Layuan mo si Roxanne. Nagdesisyon akong ligawan siyang muli." "Nasiraan ka na naman ba ng ulo?" "Ano bang alam mo? Matagal na kaming magkasama ni Roxanne. Hangga't hindi ka nakikialam, magkakabalikan din kami." Naging malamig ang ekspresyon
Huminto si Roxanne at tiningnan siya. "Oh, ganoon ba?" Ang lamig sa kanyang mga mata ay nagpatamlay sa ekspresyon ni Devon, at bumaba ang tono ng kanyang boses. "Wala lang, pakiramdam ko hindi mo na siya bibigyan ng isa pang pagkakataon." "Kung wala kang mahalagang pakay, huwag mo na akong abalahin sa hinaharap." Para kay Roxanne, nakakapagod ang malinaw na pang-uusisa nito. Hindi niya bibigyan ng pagkakataon si Jameson, at hindi rin niya bibigyan ng isa pang pagkakataon si Devon. Pagkauwi, napagdesisyunan niyang manatili na lang sa bahay sa mga susunod na araw upang maiwasan ang pamilya ni Jameson at si Savannah. Bukod pa rito, pinag-iisipan din niya kung magrerenta siya ng bahay sa Manila upang makapaghanda para sa pagsusulit. Sa mga nangyari sa pagitan nina Jameson at Savannah, ramdam niyang hindi siya titigilan ng mga ito kung mananatili pa siya sa bayan . Sa pag-iisip nito, tinawagan niya si Zach. ... Sa kabilang banda, kararating lang ni Jameson sa tapat ng villa nang maki
Umiling si Savannah, "Mama, hindi madaling ipaliwanag ang bagay na ito nang sabay-sabay. Huwag na muna nating pag-usapan ito ngayon. Pansamantala kayong mananatili rito, at kukunin ko kayo kapag natapos ko nang ayusin ang mga bagay-bagay." Napakunot-noo ang ama ni Savannah, puno ng galit ang kanyang tinig. "Ibig mo bang sabihin na ikukulong kami sa lugar na ito?" "Tay, magtiis muna kayo sandali. Hindi ito magtatagal." Gusto pang magsalita ng kanyang ama, pero inunahan siya ng ina ni Savannah. "Sige, naiintindihan ko. Savannah, hindi ko alam kung anong alitan meron kayo ni Jameson, pero dapat kang maging mas mahinahon. Sa pagtitimpi lamang magiging maayos ang buhay mo." "Oo, naiintindihan ko." May masamang ekspresyon sa mukha ng kapatid niyang si Mike at tinaasan niya ng boses si Savannah. "Savannah, hindi ko alam kung ano ang nangyari sa inyo , pero aalis ako kasama ang nobya ko sa susunod na linggo. Kung hindi mo ito maaayos bago ako umalis, hindi kita palalampasin!" Puno ng pag
Matapos kumain, papalabas na sina Roxanne at Grace nang makasalubong nila si Donovan, na kakalabas lang mula sa pakikipag-usap sa isang kliyente. "Ms. Roxanne, Grace, napakalaking pagkakataon naman nito." Tinaas ni Grace ang kilay, may bahagyang ngiti sa kanyang mga mata. "Oo nga, sobrang nagkataon." Tumingin si Donovan kay Roxanne at mahinahong nagtanong, "Ms. Roxanne, uminom ka ba ngayong gabi? Gusto mo bang ihatid kita pauwi?" Umiling si Roxanne. "Hindi, at nagdala rin kami ng sasakyan ni Grace, kaya huwag mo nang alalahanin." Bahagyang lumungkot ang mata ni Donovan, pero agad siyang ngumiti muli. "Sige, sana makapag-dinner tayong tatlo kapag may libreng oras tayo." Ngumiti si Grace. "Mukhang wala nang pagkakataon, aalis na si Roxanne papuntang Manila sa loob ng ilang araw." Natigilan si Donovan. "Ano ang gagawin ni Ms. Roxanne sa Manila?" "Plano kong magtrabaho roon sa hinaharap." Hindi naman sila masyadong magkakilala ni Donovan, kaya ayaw na niyang masyadong ipaliwanag.
Nakatayo si Devon sa harap ng elevator, mahigpit na nakapikit ang kanyang manipis na labi, walang ekspresyon ang mukha, ngunit ang mabigat na presensiya niya ay nagbigay ng takot sa lahat ng nasa paligid.Nang malapit na sila sa eksena, nakita nilang napapalibutan ng police cordon ang lugar. Pagkababa pa lang ng sasakyan, agad na bumukas ang pinto at mabilis na naglakad si Devon patungo sa nasunog na sasakyan. Bago pa siya makatawid sa harang, hinarang na siya ng isang pulis. "Delikado sa loob, bawal pumasok ang kahit sino!" Hindi pinansin ni Devon ang sinabi nito at nagpatuloy sa paglalakad. Sinubukan siyang pigilan ng pulis, ngunit biglang hinatak ito ng kanyang kasamahan. "Baliw ka ba? Alam mo ba kung sino si Devon?" Napasimangot ang pulis at tila may sasabihin pa nang lumapit ang pulis na may hawak ng kaso kay Devon. "Boss, anong ginagawa ninyo rito?" Hindi siya nilingon ni Devon, bagkus, nakatuon ang kanyang tingin sa naabo nang sasakyan. Malalim ang boses niyang nagtanong,
"Hahanapin ko si Roxanne. Hindi ako maniniwala na may masamang nangyari sa kanya!" Ibinigay ni Devon ang telepono kay Secretary Brian, pagkatapos ay mabilis na lumakad patungo sa elevator. Mabilis siyang pinigilan ni Secretary Brian. "Sir, may isang napakahalagang international conference mamaya, hindi mo maaaring iwanan ito ngayon." Ang conference na iyon ay may kaugnayan sa isang malaking kasunduan ng kumpanya. Kung aalis si Jameson sa ganitong pagkakataon, tiyak na maaapektuhan ang relasyon nila sa kabilang partido. Nangitim ang mukha ni Jameson. Kita sa kanyang mga mata ang labis na pag-aalinlangan. Makalipas ang ilang sandali, huminga siya nang malalim at bumalik sa opisina. "Bantayan ang presinto. Kung may balita, ipaalam agad sa akin." "Yes, sir!" Papunta na siya sa pinto ng opisina nang bigla niyang maalala ang misteryosong text message na ipinadala sa kanya ni Savannah kanina. Biglang nagbago ang kanyang ekspresyon, mabilis siyang lumingon. "Alamin kung nasaan si Sava
Nanlaki ang mga mata ni Paris sa gulat, pagkatapos ay tumingin kay Devon."Hindi...Bakit ko naman sasabihin 'yan Mr. Devon?"Tinitigan siya ni Devon gamit ang kanyang malalim na mga mata, puno ng mga emosyon na mahirap basahin."Kung hindi, bakit ka lumalayo sa akin?"Nanigas ang katawan ni Paris saglit bago siya mabilis na umayos ng upo, ibinaba ang tingin at mahinang nagsabi, "Kasi... ayokong makaistorbo sa trabaho sayo, Mr. Devon."Pagkaupo niyang tuwid, mas naging malapit ang distansya nila sa isa’t isa. Maayos niyang inilagay ang kanyang mga kamay sa kanyang hita, ang tingin ay nakatuon lang sa harapan.Ibinaba ni Devon ang mga dokumento at biglang naalala ang eksena noong nakita niya itong si Paris na masayang nakikipag-usap sa loob ng kotse sa may bintana. Nakangiti ito noon, pero kapag siya ang kaharap, parang ayaw niyang mapalapit sa kanya.Tahimik silang dalawa habang papunta sa opisina ng Pharmanova branch. Pagkababa ni Paris sa kotse, napalalim siya ng hinga. Kanina pa kas
"Sige, alamin mo kung ano ang nangyari kay Roxanne nitong mga nakaraang taon at kung sinu-sino ang mga nakasalamuha niya!"Hindi siya pwedeng kumilos nang personal, ganoon din ang mga taong malapit kay Roxanne."Opo, Ma'am."Pagkaalis ng tao, matalim na tumitig si Irene sa bintana, puno ng galit ang kanyang mga mata.‘Kung patay na siya, bakit kailangan pa niyang magpakita sa kanila? Hindi ba mas mabuting manatili na lang siyang patay?’ Isip niya.Sa kahit anong paraan, ngayong pagkakataon ay hindi na niya hahayaan na may sinuman pang sumira sa relasyon nila ni Devon!Dahil natagalan sila sa mall, bandang alas-singko na sila nakarating sa bahay ni Paris, kaya nagdesisyong maghapunan na rin si Donovan sa kanila.Habang nagluluto si Paris, tumutulong si Donovan sa gilid.Habang pinagmamasdan niya si Paris na nakasuot ng apron, nakatali lang ng simpleng itim na goma ang kanyang mahabang buhok, at tahimik ang kanyang kilos, biglang lumambot ang puso ni Donovan.Ang simpleng buhay na ganit
"Oo, hindi niya nga ako makilala. Mabuti na rin ‘yun at para na rin sa kaligtasan ng anak ko.”Matatag ang kanyang tingin, at wala ni kaunting bakas ng pananabik kay Devon. Sa wakas, nawala na ang pagkabahala ni Donovan na matagal na niyang kinikimkim.“Don’t worry, Paris. Nandito naman ako para tulungan kang protektahan si Lance.""Salamat, Donovan."Pagkaraan ng ilang sandali ng katahimikan, nagsalita si Donovan na may bahid ng pag-aalala, "Pero nasa Manila na ngayon si Devon. Baka hindi mo na maitago ang mga nangyayari sa'yo roon nang matagal."Hindi nagulat si Roxanne sa sinabi niya. May kutob na siya noon pa man nang makasalubong niya si Irene sa isang restaurant. Ngunit ngayon, si Devon ang nawalan ng alaala. Hindi siya ang dapat matakot, kundi si Irene.Pagkatapos ng lahat, si Irene ang fiancée ni Devon ngayon. Kahit pa nawalan ng alaala si Devon, siguradong nababalisa siya na baka isang araw ay maalala ng lalaki ang lahat at kanselahin ang kasal nila.Ang isang tao, kapag mas
Napangiti si Melissa at mabilis na nagsalita, "Salamat, Miss Paris!"Ngumiti si Paris. "Sige, simulan na natin ang paghahanda para sa experiment."Sa tulong ni Paris, naging maayos ang takbo ng eksperimento.Bandang alas-sais ng umaga, tiningnan ni Melissa ang data sa computer at napabuntong-hininga ng may gaan sa pakiramdam. Lilingon na sana siya para ibalita kay Paris ang magandang resulta nang mapansin niyang nakatulog ito sa mesa.Hindi na niya itinuloy ang sasabihin at kusa na ring naging mahina ang kanyang paghinga.Kagabi, salitan silang nagpahinga, pero si Paris ay tutok na tutok sa eksperimento. Malamang ay sobrang pagod ito dahil hindi talaga ito nakatulog buong gabi.Bigla namang bumukas ang pinto at may pumasok na ibang tao."Mr. Devon, ito po ang aming laboratory, silipin niyo po..."Pagkapasok na pagkapasok ni Devon, agad na napako ang tingin niya sa mahinang pigura na natutulog sa mesa. Biglang lumalim ang ekspresyon sa kanyang mga mata.Tumayo agad sina Melissa at kasa
Habang nakatitig siya sa kalmadong mga mata nito, sandaling natigilan si Irene. Naalala niya kung paano tumingin si Devon noon kay Roxanne—may lambing at pagtitimpi. Ngunit ngayon, wala ni kaunting bakas ng ganung damdamin.Tatlong taon na silang magkasintahan, pero kahit kailan, hindi siya tiningnan ni Devon ng ganoon ka-giliw, gaya ng tingin niya kay Roxanne. Kapag nakatingin ito sa kanya, palagi na lang kalmado, malamig, at walang emosyon.Minsan ay napapaisip si Irene, baka naman pinili lang siyang maging kasintahan dahil akala nito’y siya ang pinakaangkop na ipareha?Pinilit niyang itaboy ang magulong kaisipan at mahina niyang sabi, "Wala naman, siguro napagod lang ako sa biyahe."Lumapit siya at naupo sa tabi ni Devon. Kinagat niya ang ibabang labi, saka buong tapang na nagsalita, "Devon, bakit hindi na lang tayo magpakasal ngayong taon? Hawak mo na ang kumpanya, wala namang masyadong problema ngayon. Gusto ko nang magpakasal."Hindi siya sinagot ni Devon, sa halip ay malamig nit
Tumango si Lance. "Yes po, Uncle Lance."Mas lalong lumambot ang ngiti ni Donovan at naging banayad ang kanyang mga mata. "Miss na miss ka na ni Tito. May dala akong regalo para sa’yo."Habang nagsasalita, parang mahikang inilabas ni Donovan mula sa likod ang isang set ng English books at iniabot ito kay Lance."Huling beses na nakita kitang nagbabasa ng ganitong libro sa bahay. Kaya ngayong nagpunta ako sa ibang bansa para sa business trip, binili ko na ang original na version para sa’yo. Gusto mo ba ito?"Napangiti si Lance sa tuwa. "Thank you po, Uncle Donovan!"Kinuha niya ang libro at sabik na binuksan ito. Sa wakas, lumabas din ang inosenteng ngiti ng isang bata sa dati’y seryoso niyang mukha.Tiningnan ni Paris si Donovan na may bahid ng pagkaasiwa. "Huwag ka nang gumastos sa susunod. Mahal ‘yan."Limang taon na ang nakalipas mula nang dumating siya sa Maynila. Hindi rin nagtagal ay natagpuan siya ni Donovan. Malaki ang naitulong ni Donovan sa kanya nitong mga nakaraang taon—par
Hindi na pinagtuunan pa ni Roxanne ang usapan at ipinagpatuloy ang naunang paksa. Matapos ang ilang sandaling pag-uusap, pinag-isipan ni Devon at sa huli ay nagdesisyong mamuhunan sa dating pinagtatrabahuan ni Roxanne.At pinapaalala niya sa sarili na hindi na siya si ROXANNE na kinalimutan ng lahat, siya na ngayon si PARIS at may kakaunting pagbabago sa kanyang hitsura kaya hindi siya masyadong makilala.Lagpas alas-diyes na ng gabi nang matapos ang salu-salo. Sina Paris at ang kanyang mentor ay inihatid sina Devon at ang iba pang mamumuhunan sa harap ng hotel.Ang sekretaryong kasama ni Devon sa pagkakataong ito ay si Chris. Na-recruit siya sa Pharmanova apat na taon na ang nakalilipas at personal na sinanay ni Secretary Kenneth. Ang estilo niya sa trabaho ay halos pareho ng kay Secretary Kenneth.Habang pauwi, hindi naiwasan ni Secretary Chris ang mapabuntong-hininga. “Ang ganda at ang galing ni Miss Paris. Siguradong maraming nanliligaw sa kanya!”Nagbabasa si Devon ng dokumento at
Pasilip na tumingin si Paris kay Lance na nakaupo sa hapag-kainan at naghihintay ng hapunan, at sandaling nag-alinlangan siya."Kuya, hindi talaga ako makakapunta ngayong gabi. Nag-leave ang yaya namin sa bahay, at hindi ako mapalagay na iwan si Lance mag-isa.""Eh ‘di isama mo na lang siya rito. Ako na muna ang bahala sa kanya. Pagkatapos mong makausap ang mga investor, saka mo na lang siya iuwi."Sa narinig na kaba sa boses ni Zach, alam na ni Roxanne na mahirap na siyang tumanggi sa celebration party ngayong gabi.Napakagat siya sa labi at mahina niyang sabi, "Sige, tatanungin ko muna si Lance."Matapos ibaba ang tawag, lumapit si Roxanne sa mesa, lumuhod sa tabi ng anak at tinitigan ito nang malumanay."Baby Lance, may pupuntahan si mama ngayong gabi. Celebration party lang naman, pero hindi ako mapalagay na iwan ka mag-isa sa bahay. Gusto mo bang sumama kay mommy? Sandali lang naman ito."Tumingin si Lance sa kanya, at matapos ang ilang segundong katahimikan ay tumango ito, "Sige
"Mr. Devon..."Nang lumingon si Devon, tumigil ang mga hakbang ni Secretary Kenneth.Ang mga mata niya ay ganap na naiiba kumpara sa mga mata ni Roxanne nang malunod siya sa dagat. Ngayon, ang mga mata niya ay walang emosyon at malamig, katulad ng hindi mabait at matigas na nakilala niya sa Pharmanova noon.Mukhang naging matagumpay ang hypnosis ni Mr. Devon."Ano ang nangyari?" Nagtataka si Kenneth.Ang mga mata ni Madame Julie ay nagdulot sa kanya ng takot na huwag siyang magsasalita o kung hindi, paparusahan siya nitoTumingin si Secretary Kenneth kay Devon at nagsabi nang kalmado, "Sir Devon, dumaan lang ako upang ipaalala sa’yo na may mahalagang meeting bukas ng hapon.""Oo, lumabas ka na at maghintay sa akin, babalik ako sa kumpanya sa loob ng sampung minuto.""Okay, boss."Pagkaalis ni Secretary Kenneth, tumingin si Devon kay Madame Julie, "Pag-iisipan ko ang pagkuha ng kumpanya ni Lolo gaya ng sinabi mo, pero para sa akin, ang Pharmanova ang pinakamahalaga."Tumango si Madame J