CHAPTER 7: His Daughter?

Pagkasalubong ng mga mata namin ni Walden, para akong nabato sa kinatatayuan ko. Kita ko sa kaniyang mukha ang pagkagulat, at hindi iyon maitatanggi—pero alam kong pareho kaming nakaramdam ng parehong emosyon. Hindi ko inaasahan na sa dinami-dami ng doktor sa ospital na ito, siya pa ang mag-oopera kay Tatay. At higit pa roon… hindi ko inakalang siya na ngayon ang taong nakatayo sa harap ko, nakasuot ng puting coat at may seryosong titig na tila binabalikan ang lahat ng nakaraan.

“P–Parang nakita na kita dati…” bulong ni Trisha, na nakatayo sa tabi ko habang buhat-buhat ko si Alliya.

Hindi siya pinansin ni Walden. Sa halip, bumaba ang tingin niya sa anak kong nakapulupot sa leeg ko. Para bang tumigil ang oras sa pagitan naming dalawa. Nanlaki ang mga mata ko, at hindi ko alam kung uunahin ko ba ang paghinga o ang pagtakas sa tingin niyang tila bumabaon sa kaluluwa ko. Lumabas na ang isa pang doktor mula sa operating room, ngunit si Walden ay nanatili sa harap ko, at paulit-ulit na lumilipat ang tingin mula sa akin patungo kay Alliya.

“Doc? Okay ka lang?” tanong ni Trisha, na halatang nahihiwagaan na rin sa kakaibang tensyon.

“A–ah, Trisha… mauna ka na sa hospital room ni nanay. Dalhin mo na rin si Alliya ro’n,” sabi ko, sabay abot sa kaniya ng bata.

May nais pa sanang sabihin si Trisha, pero agad ko siyang tinulak palayo. Alam ko kasing hindi ako basta makakaalis sa presensya ni Walden nang hindi kami nagkakausap. Mas mabuti nang kaming dalawa lang ang magharap—kahit pa alam kong hindi magiging magaan ang pag-uusap na ito.

“Salamat nga pala, Walden… sa pag-opera sa nanay ko,” mahina kong sambit, at pilit na iniwas ang tingin ko.

Napatalikod siya sandali, at buga ng hangin lang ang narinig ko, para bang pilit niyang pinapakalma ang sarili. Muli siyang humarap sa akin, walang sabi-sabi, at bigla niyang hinawakan ang kamay ko. Bago ko pa mapigilan, hinila niya ako papunta sa kaniyang private quarters. Pagkasara ng pinto, marahas niyang itinapon kung saan ang hawak niyang facemask at saka ako hinarap nang may bakas ng inipon na galit sa kaniyang mukha.

“How old is she?” malamig pero puno ng tensyon na tanong niya.

“H–Ha? Ano bang sinasabi mo—”

“Damn it, Meleah!” bigla niyang sigaw, dahilan para mapaatras ako. “Alliya is her name! ‘Yan ang pangalan na pinangarap nating ibigay sa magiging anak natin noon! Hindi ko na kailangang itanong kung anak ko siya o hindi, dahil alam mo kung ano ang iniisip ko!” Hinawakan niya ako sa balikat, mahigpit, halos maramdaman ko ang panginginig ng kaniyang kamay.

Ramdam ko ang pamimigat ng dibdib ko, at bago ko napigilan, tumulo na ang luha ko.

“N–Nasasaktan ako, Walden…” mahina kong sabi.

Kita ko ang pagkatanto sa mukha niya. Kumalas siya at bigla na lang niyang hinampas ang mesa, hinagis ang lahat ng gamit na naroon, habang paulit-ulit na sumisigaw. Rinig ko sa bawat piraso ng salitang lumalabas sa bibig niya ang paghihirap at pighati.

“A–Anak ko siya…” bulong niya, ulit-ulit, habang unti-unti na ring lumuluha. “Anak ko ba siya, Meleah?”

Hindi ko magawang magsalita. Sa boses niya, ramdam ko ang sugat na matagal nang nakabaon.

“All these years… hindi ko alam na may anak na pala ako? Hindi ko nga alam kung bakit ka bigla na lang nawala noon… at ngayon, saka ko pa malalaman na may bunga ang gabing ‘yon na magkasama tayo.” Muling lumalim ang boses niya, puno ng sakit. “Ano bang nagawa kong mali sa ’yo, Meleah? Halos naging impyerno ang buhay ko simula nang mawala ka! Tell me! May nagawa ba akong mali sa ’yo? At kahit itong anak natin, hindi mo man lang sinabi sa akin!”

Nakatingin siya diretso sa mga mata ko, naghahanap ng kasagutan. Pero wala siyang kasalanan… ang ama niya ang tunay na dahilan kung bakit ako umalis noon. Naalala ko ang lahat ng masasakit na alaala—at ang takot. Pero paano ko sasabihin sa kaniya ang totoo kung alam kong mahirap niyang paniwalaan?

Sa huli, pinili kong sabihin ang kasinungalingang iyon.

“Hindi mo siya anak.” Malamig at diretso kong sinabi, kahit ramdam ko ang panginginig ng boses ko.

Natigilan si Walden. “W–What?”

“Hindi mo siya anak…” ulit ko.

“N–No, you are lying...”

“Bakit akala mo? Sa ’yo lang ako maaaring makisiping? Alam mo kung anong trabaho mayroon ako ngayon, kaya dapat hindi ka na magtataka kung magkaroon ako ng anak sa ibang lalaki. Lalo at matagal naman na tayong tapos.”