CHAPTER 6: Dr. Walden Gallagher

Meleah’s Point of View

Kinabukasan, nagising ako sa katahimikan. Walang tunog ng tao, walang presensya ng init mula sa tabi ko. Napakunot ang noo ko at agad na bumangon mula sa kama. Hinaplos ko pa ang malamig na bahagi ng kama kung saan nakahiga si Walden kagabi—patunay na matagal na siyang umalis.

Mabilis kong nilibot ang buong condo unit niya. Sa bawat silid na walang tao, lalo akong kinabahan. Wala man lang bakas ng yapak o tunog ng kahit anong kilos. Hanggang sa napansin ko sa dining table ang isang neatly folded note, maayos na nakapatong sa tabi ng isang nakatakip na tray.

// “Eat first before you go. Kailangan kong umalis ng maaga dahil may mahalaga akong aasikasuhin.” //

Binasa ko iyon nang dalawang beses, marahil ay umaasang mababasa ko kung saan siya pupunta. Ngunit iyon lang. Nang alisin ko ang takip ng tray, bumungad sa akin ang mainit-init pa ring pancakes at whole grain toast na may itlog. Ang simpleng almusal na iyon ay nagbigay sa akin ng kakaibang init sa dibdib—para bang kahit wala siya, iniwan niya pa rin ang alaga. Napangiti ako nang hindi sinasadya.

Pero kaagad ding bumalik ang pagkataranta ko nang mapatingin sa wall clock. Malapit na ang oras ng operasyon ni nanay. Tumakbo ako pabalik sa kuwarto, at doon ay muntik na akong mapahinto sa aking mga hakbang nang makita ang maayos na nakalatag na mga damit sa kama. May kasamang underwear pa.

Namula ang pisngi ko habang tinititigan ang sukat ng mga iyon. He still knows my size… Napalunok ako at napansin ang isa pang maliit na note na nakapatong sa ibabaw ng damit.

// “Wear this. Alam kong mas komportable kang suotin ito, don't worry bago lahat ng ’yan.” //

Kagat-labi akong ngumiti. Hindi ko na sinayang ang oras—mabilis akong nagpalit ng damit at kinuha lang ang isang pancake para makakain kahit papaano. Ilang minuto lang, nasa kalsada na ako, sumasakay ng taxi patungong hospital, umaasang aabutan ko pa si nanay bago ang operasyon magsimula.

Pagdating ko sa hospital, parang lalo pang bumigat ang dibdib ko. Sa hallway pa lang, ramdam ko ang lamig at tensyon. Nakita ko agad si Trisha at si Alliya na nakaupo sa bench sa labas ng operating room. Agad akong sinalubong ng anak ko, mahigpit ang yakap, at nanginginig ang balikat sa iyak.

“Mama, magiging okay lang po si Lolanay ’di ba po?” ang tanong niya, halos pabulong ngunit puno ng pangamba.

Hinaplos ko ang likod niya at pinilit ngumiti. “O–Oo, anak. Magiging okay na si Lolanay. Huwag ka nang umiyak, anak. Ginawa ni Mama ang lahat para maoperahan siya, at gagawin naman ng mga doctor ang lahat ng makakaya nila para mailigtas siya.” Pero sa mga huling salita ko, naramdaman kong nag-init ang aking mga mata, at tuluyan nang pumatak ang luha.

“M–Mama… N–Natatakot po ako.”

Parang tinuhog ng malamig na sibat ang puso ko sa sinabi niya. Masakit makita ang anak ko na ganito kabigat ang nararamdaman, lalo na’t hindi pa namin alam kung ligtas nga si nanay. Ayaw kong isipin ang pinakamasama. Ayaw kong hayaang lumubog ang isip ko sa mga negatibong senaryo.

Hinawakan ko ang pisngi niya at pinunasan ang luha. “Huwag kang matakot, anak. God will help Lolanay. Hindi Niya pababayaan si Lolanay.”

Dalawang oras kaming naghintay sa parehong bench. Wala pa ring lumalabas mula sa operating room—ni nurse, ni staff, wala. Ramdam ko ang unti-unting paglamig ng aking mga daliri, at ang mabilis na tibok ng puso ko ay halos tumunog sa aking pandinig. Ilang ulit akong nagdasal sa tahimik, at sa huli, nagpasya kaming pumunta sa kapilya sa likod ng hospital.

Doon, sa harap ng altar, ay dumaloy ang lahat ng emosyon. Hiniling ko sa Diyos na huwag munang kunin sa amin si nanay. Hindi ko pa kaya. Hindi rin kakayanin ng anak ko. Oo, nagkita na kami ng tunay na ama ni Alliya, pero iba ang pagmamahal ni nanay—siya ang nag-aruga, nagpalaki, at nagmahal sa amin nang walang kapalit.

Pagbalik namin sa operating room, sarado pa rin ito. Upang mapawi ang kaba, nagkuwentuhan kami ni Trisha. Laking pasasalamat daw niya na ligtas ako kagabi, at natutuwa pa siya dahil mas maayos pa raw ang kinalabasan ng gabi kaysa sa inaasahan niya.

“Hindi mo sinabi sa akin na guwapo pala si Walden!” biro niya na may halong kilig.

Napatawa ako. “Nakakita ka lang ng guwapo, malinaw na agad mata mo.” Pero sa totoo lang, naiintindihan ko siya.

Tumingin kami sa natutulog na si Alliya sa aking bisig. Siguro dahil sa pagod sa kaiiyak, nakatulog na rin ito. Habang tinitingnan ko siya, naisip ko—hindi maikakaila, anak siya ni Walden. Ang hugis ng mata, ang tuwid na ilong, pati ang hubog ng labi—lahat iyon ay kay Walden. Sa akin lang nakuha ang kulay ng balat, buhok, at ang paraan ng pagngiti. Kung sakaling magkita sila, wala akong duda, makikilala agad siya ni Walden.

Ilang minuto pa, bumukas ang pintuan ng operating room. Lumabas ang isang nurse, kasunod ang doctor na tumulong sa admission ni nanay noong isang araw. Mabilis kaming tumayo ni Trisha, ako’y mahigpit pa ring nakayakap kay Alliya.

“D–Doc, kumusta po ang nanay ko? Kumusta po ang operasyon? Please, sabihin po ninyong maayos ang lagay ng nanay ko...” nanginginig ang boses ko at ramdam ko ang init ng luha sa aking pisngi.

Sa unang tingin, may lungkot sa kanyang mukha, dahilan para lalo akong kabahan. Ngunit ilang segundo lang, ngumiti siya.

“Ipagpalagay ninyo na ang inyong kalooban. Successful ang operasyon. Ligtas na ang pasyente sa kapahamakan. Ililipat na lang siya sa hospital room mamaya.”

Parang may matagal nang nakabaon sa lalamunan ko na biglang naalis. Nagkatinginan kami ni Trisha, sabay yakap, at hinalikan ko sa noo ang tulog kong anak.

“Magaling kasi ang doctor na nag-opera sa kanya. Galing pa siyang Australia,” dagdag pa ng doctor.

“Talaga po? Maraming salamat, doctor,” sambit ni Trisha.

“Sana po ay makilala namin ang nag-opera sa nanay ko, para personal naming mapasalamatan,” dagdag ko.

Sakto namang bumukas muli ang pinto ng operating room. Nakatingin doon ang doctor, at sa direksyong iyon din napunta ang mga mata ko. Isang matangkad na lalaki ang lumabas, nakasuot ng facemask at bonnet. Tinanggal niya ang bonnet, at bumagsak ang maayos niyang clean-cut na buhok. Pagkatapos ay dahan-dahan niyang inalis ang facemask—at doon, para akong napatigil sa paghinga.

“Oh, here he is,” wika ng doctor habang tinatawag siya. “Miss Meleah, this is Doctor Walden Gallagher, ang siyang nag-opera sa iyong ina.”