MY EX, MY BOSS, MY CONTRACTED HUSBAND

Meleah’s Point of View “Meleah, nalulungkot ako para sa kondisyon ng nanay mo…” mahinang bungad ng doktor, ngunit ramdam ko ang bigat sa bawat salitang bibitawan niya. “Nasa panganib ang buhay ng iyong ina.” Para akong nabingi sa unang linya pa lang. Pakiramdam ko’y nanigas ang buong katawan ko habang nakatitig sa kaniya, naghihintay ng kasunod na paliwanag. “Kung hindi siya maooperahan kaagad ay baka hindi na siya mabuhay pa.” Parang unti-unting nilalamon ng lamig ang buong katawan ko. Nanginig ang mga kamay ko habang mahigpit na nakakapit sa strap ng bag na hawak ko. Pinilit kong huminga ng malalim bago ko nabigkas ang tanong na kanina pa gustong kumawala sa labi ko. “M–Magkanong halaga po… ang kailangan para sa operasyon?” Napabuntong-hininga ang doktor. Kita ko ang pag-aalala sa mukha niya. “Kinakailangan mo ng malaking halaga, Meleah. Isang milyon ang iyong kailangan para sa operasyon.” Halos manlumo ako sa sinabing iyon ng attending doctor ni nanay. Tanging pagtang

Walden’s Point of ViewHindi ko alam kung dapat ba akong matuwa o mainis sa mga kaibigan ko. Paano ba naman kasi, kailangan pa nilang magsinungaling para lang sumama ako. “I thought we were having dinner? Eh, bakit nandito tayo sa ganitong lugar?” asar kong tanong sa mga kaibigan ko, ramdam ang inis sa boses ko.“Yes, exactly! Dinner nating ngayong gabi… kasama ang mga babae rito sa Casa!” natatawang sagot ni Yilmaz, halatang tuwang-tuwa sa ideya.Napailing ako. Hindi sa ayokong may babaeng magpainit sa kama ko, wala lang talaga ako nasa mood. Pagod ako sa trabaho at may mahalaga akong pasyente na kailangan kong bisitahin bukas.“You guys know what? Uuwi na ako. May gagawin pa ako bukas—”“Huwag ka ngang killjoy diyan, Walden,” sabat ni Zachary na may bahid pang-aasar. “Get out from your comfort zone! Lagi ka na lang busy sa operasyon ng puso ng iba… pero puso mo, hindi mo maayos-ayos!”Napabuntong-hininga ako. Wala rin namang saysay na makipagtalo. Alam kong kapag sila ang kalaban k

Meleah’s Point of View Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Dapat ba akong matuwa na nagkita kami muli at hindi siya galit sa akin? O mas dapat akong matakot dahil baka muling manganib ang buhay namin? At higit sa lahat… paano kung malaman niya ang tungkol kay Alliya? Tahimik akong nakahiga sa tabi niya habang pinagmamasdan ang mahinahon niyang mukha sa ilalim ng malabong ilaw ng lampshade. Ang lalim ng kaniyang tulog, para bang walang mabigat na iniisip. Pero ako… para akong binabayo ng magkasalungat na damdamin. Sobrang laki ng ipinagbago ni Walden. Mas tumalim ang panga niya, mas nagmukhang mature ang mga mata, at mas tumibay ang katawan niya—hindi na siya ’yung payat na binata na iniwan ko noon. Hindi ko maiwasang magtanong sa sarili: Natupad kaya niya ang pangarap niyang maging doktor? At isa pang mas mabigat na tanong, May asawa na kaya siya? Limang taon na ang nakalipas… halos imposibleng wala pa siyang pamilya. Kung totoo man, ang pagkakalagay ko rito sa t

Pagkasalubong ng mga mata namin ni Walden, para akong nabato sa kinatatayuan ko. Kita ko sa kaniyang mukha ang pagkagulat, at hindi iyon maitatanggi—pero alam kong pareho kaming nakaramdam ng parehong emosyon. Hindi ko inaasahan na sa dinami-dami ng doktor sa ospital na ito, siya pa ang mag-oopera kay Tatay. At higit pa roon… hindi ko inakalang siya na ngayon ang taong nakatayo sa harap ko, nakasuot ng puting coat at may seryosong titig na tila binabalikan ang lahat ng nakaraan. “P–Parang nakita na kita dati…” bulong ni Trisha, na nakatayo sa tabi ko habang buhat-buhat ko si Alliya. Hindi siya pinansin ni Walden. Sa halip, bumaba ang tingin niya sa anak kong nakapulupot sa leeg ko. Para bang tumigil ang oras sa pagitan naming dalawa. Nanlaki ang mga mata ko, at hindi ko alam kung uunahin ko ba ang paghinga o ang pagtakas sa tingin niyang tila bumabaon sa kaluluwa ko. Lumabas na ang isa pang doktor mula sa operating room, ngunit si Walden ay nanatili sa harap ko, at paulit-ulit na l

Meleah’s Point of View Kinabukasan, maaga akong nagising sa ingay ng ulan na tumatama sa bubong ng hospital. Tahimik ang paligid, pero sa loob ko ay parang may bagyong hindi tumitigil. Nakaupo ako sa gilid ng kama ni Nanay, hawak-hawak ang kamay niya. Mahina pa rin siya, pero gumising sandali para ngumiti sa akin at kay Alliya. Hindi ko alam kung paano ko itatago ang lahat, lalo na kapag muling humarap sa akin si Walden. Pakiramdam ko, bawat segundo ay mas lumalapit siya sa katotohanan. “Meleah,” mahinang tawag ni Trisha mula sa pintuan. “May naghahanap sa’yo sa lobby.” Napakunot ang noo ko. “Sino?” “Hindi niya sinabi kung ano ang pangalan niya, pero ang sabi niya ay kilala mo raw siya.” Sandali akong natahimik. Sino ang maghahanap sa akin ngayon ng ganitong kaaga? Kaysa tanungin ko ang sarili ko ay bumaba na lamang ako at halos matigilan ako sa nakita. Nakatayo roon si Kristoff, ang isa sa mga kaibigan ni Walden, na minsan ko na ring nakasama sa mga business gatherings