ตอนที่ 4 งานประมูล (2)

เครื่องเพชรที่เป็นจุดสนใจที่สุดคงหนีไม่พ้นสร้อยเพชรที่ตั้งอยู่ในกล่องกระจกใสกลางเวที แสงไฟจากด้านบนสะท้อนเข้ากับตัวเรือนทองคำขาวบริสุทธิ์ที่สลักลวดลายอย่างประณีต เพชรเม็ดงามขนาดมหึมาประดับอยู่ตรงกลาง รูปร่างคล้ายกับหยดน้ำเปล่งประกายไปตามเหลี่ยมมุมของแสง ล้อมรอบด้วยเพชรเม็ดเล็กทรงกลมวางเรียงชิดกัน

เสียงกระซิบดังไปทั่วทั้งห้องเมื่อพิธีกรประกาศมูลค่าประเมินเบื้องต้นที่สูงลิบลิ่ว แต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนจับจ้องไม่ใช่แค่ราคา หากแต่เป็นความลึกลับของสร้อยเส้นนี้ที่ว่ากันว่ามีประวัติยาวนานถึงสามศตวรรษ เคยอยู่ในครอบครองของราชวงศ์ยุโรป และถูกนำออกสู่สายตาสาธารณะเป็นครั้งแรกในค่ำคืนนี้

ป้ายประมูลเริ่มยกขึ้นเสนอราคากันอย่างต่อเนื่อง ดุเดือดกว่าเครื่องเพชรก่อนหน้านี้ทั้งหมด แม้ว่าราคาจะพุ่งขึ้นสูงแค่ไหนก็ไม่มีท่าทีว่าการประมูลจะจบลงโดยเร็ว

“สองร้อยล้านบาท”

“สองร้อยห้าล้านบาท”

“สองร้อยสิบล้านบาท”

การประมูลครั้งนี้เปรียบเสมือนกับศึกใหญ่ที่ต่างก็ไม่มีใครยอมแพ้ เพราะการครอบครองสร้อยเพชรเส้นนี้ไม่เพียงแต่ทำให้ดูมีหน้าตาทางสังคมแต่ยังเป็นเสมือนสิ่งที่ยืนยันในความมั่งคั่งของผู้ครอบครองที่สามารถแย่งชิงสร้อยเส้นไปเป็นของตัวเองได้

ทว่าโซเรนกลับไม่คิดจะสนใจสร้อยเส้นนั้นเลยสักนิด เพราะเขาไม่ต้องการจะครอบครอง เพียงแค่มาที่นี่เพื่อรอชมเหตุการณ์ตื่นตาตื่นใจที่อาจจะเกิดในคืนนี้ต่างหาก...

พรึ่บ!

แสงไฟภายในงานดับมืดลงไปในจังหวะเดียวกับเครื่องเพชรกำลังประมูลราคาสูงขึ้นเรื่อย ๆ สร้างความตื่นตระหนกให้กับแขกภายในงานไม่น้อยเลยทีเดียว

“เกิดอะไรขึ้น” เสียงโวยวายของเจ้าของงานประมูลดังขึ้น แต่เพียงไม่นานไฟภายในห้องก็กลับมาสว่างอีกครั้ง

ออเดียน่าก้มหน้าหนีแสงไฟเล็กน้อยพลางกระพริบตาถี่ แล้วจึงหันไปมองคนข้างกายที่ยังคงยืนนิ่งเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวกับเหตุการณ์เมื่อกี้เลยสักนิด

“สร้อยเพชร! สร้อยเพชรหายไปแล้ว” เสียงของใครคนหนึ่งตะโกนดังขึ้นพลางชี้ไปยังกล่องใสที่เคยมีเครื่องเพชรวางโชว์อยู่ด้านใน แต่ตอนนี้กลับมีเพียงความว่างเปล่าที่หลงเหลืออยู่

ดวงตาของออเดียน่าเบิกกว้างด้วยความตกใจ เธอรู้ดีว่าสร้อยเส้นนั้นราคาประมูลสูงมากแค่ไหน แต่มันกลับหายไปภายในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งนาทีด้วยซ้ำ

“ไม่นะ!” เจ้าของงานประมูลที่รีบวิ่งออกมาก็พลันตะโกนเสียงดังด้วยความโกรธ สร้อยเพชรล้ำค่าที่หายากจนเลือดตาแทบกระเด็นแต่กลับถูกโจรขโมยไปอย่างง่ายดายจนยากที่เชื่อ

“ห้ามใครออกไปจากที่นี่ทั้งนั้น จนกว่าจะหาสร้อยเพชรเจอ” เสียงประกาศกร้าวพร้อมกับประตูห้องงานประมูลที่ปิดลงพร้อมกับบอร์ดี้การ์ดที่เดินมาล้อมบริเวณโดยรอบ แขกภายในงานต่างก็ตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่แพ้กัน

แขนแกร่งยังคงโอบรอบเอวของเธอไว้พลางรั้งให้เข้ามาใกล้กันมากกว่าเดิม ขณะเดียวกับที่บอร์ดี้การ์ดกำลังเดินไปค้นตัวของแขกทุกคนภายในงานอย่างระมัดระวัง

ทว่ากลับไม่เจอสร้อยเพชรเส้นนั้นเลยราวกับว่ามันหายไปโดยไร้ร่องรอยด้วยฝีมือของโจรที่มีประสบการณ์ช่ำชอง แม้แต่ออเดียน่าก็ยังอดตั้งคำถามไม่ได้ว่าทำไมสร้อยเพชรถึงได้หายไปโดยไร้ร่องรอยแบบนั้นได้กัน

สีหน้าของโซเรนยังคงเรียบนิ่ง ไร้อาการตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทันทีที่บอร์ดี้การ์ดค้นตัวเรียบร้อยแล้ว เขาจึงหมุนตัวพาเธอเดินออกมาจากห้องประมูลโดยไม่สนใจสายตาของแขกคนอื่น ๆ ที่มองมาเลย

“คุณ...” เธอเอ่ยเรียกพลางรั้งมือของเขาที่จับข้อมือของเธออยู่ ก่อนที่อีกฝ่ายจะหันกลับมามองและเลิกคิ้วเล็กน้อย

“มีอะไรเหรอ”

“เขาจะไม่ว่าเหรอคะที่เราออกมาแบบนี้” ความกังวลของเธอก็คงไม่พ้นเรื่องนี้ เพราะกลัวว่าคนอื่นจะมองว่าเธอกับเขาอาจจะเป็นคนร้ายที่ขโมยสร้อยเพชรไปก็ได้ อีกทั้งยังเดินหนีออกจากงานมาแบบนี้อีก

“ใครจะกล้ากับฉัน?” น้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ และแน่นอนว่าออเดียน่าเห็นว่าทุกคนไม่ใช่กล้าแม้แต่จะทักท้วงในตอนที่เขาพาเธอออกมา

“ก็... พวกเขายังหาสร้อยเพชรนั่นไม่เจอเลยนะคะ”

“จะไปช่วยหาไหมล่ะ ผมไม่ห้ามนะ” คำพูดราวกับกำลังกวนประสาท แต่สีหน้ายังคงเรียบนิ่งเหมือนเดิมจนออเดียน่าไปต่อไม่ถูก

“ปะ...เปล่าสักหน่อยค่ะ” เธอรีบปฏิเสธพลางก้มหน้างุดหนีสายตาของอีกฝ่าย

“ถ้างั้นก็ตามมา” เขาไม่พูดเปล่า แต่ยังดึงข้อมือของเธอให้รีบเดินตามเขาไปอีกด้วย ขายาวสาวเท้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอกำลังกึ่งเดินกึ่งวิ่งเพราะก้าวเท้าตามเขาแทบไม่ทัน

ปึก!

“โอ๊ย!” ศีรษะโหม่งเข้ากับแผ่นหลังกว้างของคนด้านหน้าโดยไม่ได้ตั้งใจ โซเรนหยุดชะงักลงอย่างกะทันหันพลางหันมาเหลือบมองเธอเล็กน้อย แล้วยกยิ้มที่มุมปาก

“ขอโทษที” คำขอโทษแบบขอไปทีทำให้ออเดียน่าได้แต่ลูบหัวของตัวเองป่อย ๆ ก่อนจะเดินตามโซเรนต่อไปโดยไม่ได้พูดอะไร แต่ก็รู้ดีว่าเขาจงใจจะแกล้งเธอ

มาเฟียหนุ่มมุ่งตรงกลับไปยังจุดจอดเฮลิคอปเตอร์บนเรือที่ตอนนี้มีลูกน้องของเขากำลังยืนเรียงกันรออยู่ก่อนหน้าแล้ว ออเดียน่ามองทุกอย่างด้วยความงุนงง

“คุณจะไปไหนคะ”

“ไม่ใช่แค่ผม แต่คุณก็ด้วย”

“ฉันด้วย?”

“คุณต้องไปกับผม หวังว่าคุณแม่ของคุณคงจะอธิบายทุกอย่างให้ฟังหมดแล้วนะ” คำพูดของเขาทำให้ออเดียน่าไม่กล้าปฏิเสธ เพราะไม่มั่นใจว่าธีร่าตกลงอะไรไว้กับเขาและบอกอะไรที่เป็นความจริงกับเธอบ้าง

“รีบไปเถอะ” ร่างบางถูกดันให้เข้าไปนั่งด้านในเฮลิคอปเตอร์ตามด้วยมาเฟียหนุ่มที่ขึ้นตามมาทีหลัง เสียงของใบพัดที่เริ่มหมุน ก่อนที่เฮลิคอปเตอร์จะเริ่มเคลื่อนตัวขึ้นสูงกระทั่งเริ่มบินออกห่างจากเรือสำราญ

ออเดียน่าเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างด้วยความคิดมากมายที่ตีกันอยู่ในหัว ธีร่าไม่ได้บอกเรื่องนี้กับเธอเอาไว้เลยสักนิดและมันทำให้เธอไม่มั่นใจว่าเขากำลังหลอกเธอหรือว่าธีร่ากันแน่ที่ไม่พูดความจริง...