ตอนที่ 4 งานประมูล (1)

บรรยากาศที่แสนอึดอัดดำเนินผ่านไปเชื่องช้าจนออเดียน่านึกหงุดหงิด ต่างฝ่ายต่างเงียบกระทั่งอาหารบนจานหมดลงพร้อมกับมีดและส้อมที่รวบวางไว้บนจานคู่กัน

นัยน์ตามีเสน่ห์กำลังสบตากับเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ออเดียน่าก็อดชื่นชมในความน่าดึงดูดของดวงตาคู่นั้นไม่ได้ อีกทั้งใบหน้าและรูปร่างที่แสนเพอร์เฟกต์จนเธอไม่อยากจะคิดว่ามาเฟียตรงหน้าจะเจ้าชู้มากแค่ไหน

“คุณไม่สวมสร้อยเพชร”

“อ๋อ คือฉันไม่ชอบสวมเครื่องประดับค่ะ” เธอบ่ายเบี่ยงแต่ก็พยายามจะรักษาน้ำใจของคนตรงหน้า ขณะที่บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ

โซเรนยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์เอาไว้ มีเพียงสายตาที่แปรเปลี่ยนไปตามความคิดและอารมณ์ของเขา ท่าทีเกร็ง ๆ ของหญิงสาวทำให้เขานึกตลกในใจ แต่ก็ไม่ได้เผยความรู้สึกออกไป

“คืนนี้มีงานประมูลด้วย สนใจลงไปร่วมงานด้วยกันไหม” เขายื่นมือมาเป็นฝ่ายเชิญชวน

“ค่ะ” ในเมื่อเขาชวนขนาดนี้แล้ว เธอจะปฏิเสธได้ยังไงกัน

ออเดียน่าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยื่นมือไปให้เขาจับและลุกออกจากเก้าอี้พลางเดินเคียงคู่กับเขา ขายาวก้าวเป็นจังหวะสั้นลงราวกับรอให้เจ้าของขาเรียวเล็กเดินตามได้ทัน

ดวงตาสีเดียวกับน้ำทะเลยังคงแอบจ้องมองใบหน้าหวานจิ้มลิ้มเป็นระยะโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ตัวเลย มือหนากำชับมือของเธอเอาไว้หลวม ๆ แต่ก็ไม่ยอมปล่อยมือออก

จากบรรยากาศด้านบนที่เงียบสงัดเริ่มมีเสียงจากด้านล่างใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ออเดียน่าเดินเคียงคู่กับเขาลงมายังชั้นสองของเรือที่แบ่งแยกโซนเอาไว้อย่างชัดเจน

เมื่อก้าวเข้าสู่ห้องงานประมูลที่เต็มไปด้วยผู้รากมากดีและนักธุรกิจที่ต่างก็มีชื่อเสียงกันทั้งนั้น ทุกคนแต่งตัวด้วยชุดสูทและชุดราตรีกันอย่างจัดเต็ม โดยเฉพาะสาว ๆ ที่ต่างก็มีเครื่องเพชรประดับบนร่างกายกระทบกับแสงสลัวภายในงานจนกลายเป็นประกายระยิบระยับเต็มไปหมด

ทุกสายตาหันมาจ้องมองคนที่เข้ามาใหม่ทั้งสองอย่างให้ความสนใจ เสียงเงียบลงไปในเสี้ยววินาที ออเดียน่าเริ่มประหม่าเมื่อถูกจ้องมองมาราวกับเป็นจุดรวมสายตาของผู้คน และคงไม่ใช่เพราะทุกคนสนใจเธอ แต่เป็นคนข้างกายต่างหาก

“ยินดีที่ได้พบครับคุณโซเรน” ชายคนหนึ่งเริ่มเข้ามาทัก ก่อนที่เสียงของคนอื่นภายในงานจะเริ่มกระซิบกระซาบพูดคุยกัน แต่ทั้งสองกลับได้ยินทุกอย่างชัดเจน

“คุณโซเรน แบล็กเคลล็อกก์”

“แล้วนั่นเขาควงคู่มากับใครกัน” ไม่เว้นแม้แต่สายตาของสาว ๆ ที่ต่างก็มองมาที่มาเฟียหนุ่มกันตาเป็นมันและตวัดสายตามามองหญิงสาวข้างกายด้วยความไม่ชอบใจนัก

ออเดียน่าเริ่มไม่มั่นใจพลันพยายามจะเขยิบไปหลบที่หลังแขนของคนตัวสูง หากแต่เขากลับเอื้อมแขนมาโอบเอวของเธอไว้และดึงให้เข้ามายืนชิดมากกว่าเดิม

“อยู่ใกล้ ๆ ผมไว้จะดีกว่านะ” เสียงกระซิบบอกที่ได้ยินกันเพียงสองคน เธอจึงยอมทำตามที่เขาบอกแต่โดยดีเพราะสายตากดดันของทุกคน

สองร่างเดินตรงเข้ามาด้านในของงานประมูล ก่อนจะเลือกที่นั่งมุมหนึ่งที่ยังคงว่างอยู่ ไม่นานก็มีเหล่านักธุรกิจแวะเวียนมาพูดคุยกับมาเฟียหนุ่มต่อเนื่องกัน หญิงสาวทำได้เพียงปั้นหน้ายิ้มบาง ๆ เมื่อแขกเหล่านั้นหันมาพูดชื่นชมเธอหวังจะทำให้โซเรนประทับใจ

แสงไฟภายในห้องประมูลเริ่มสลัวลงจนเหลือไว้เพียงไฟที่ส่องไปยังบนเวทีด้านหน้าซึ่งมีพิธีกรงานประมูลทั้งสองคนกำลังยืนเตรียมตัวกล่าวเริ่มการประมูล

“สวัสดีแขกทุกท่านที่มาเข้าร่วมงานประมูลครั้งนี้ค่ะ วันนี้เรามีเพชรน้ำงามมากมายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพชรที่หายากและหาซื้อที่ไหนบนโลกใบนี้ไม่ได้อีกแล้ว...” พิธีกรสาวเริ่มเกริ่นนำระหว่างที่เตรียมเพชรแต่ละชิ้นออกมาโชว์ ในระหว่างนั้นทุกคนต่างก็จับจ้องไปยังบนเวทีรอคอยที่จะได้ชื่นชมเพชรเม็ดงามที่เลื่องลือชื่อ

เช่นเดียวกับโซเรนที่มีจุดมุ่งหมายในการเข้าร่วมงานประมูลนี้อย่างชัดเจน หากแต่คงไม่ง่ายซะทีเดียวเพราะหญิงสาวข้างกายที่ไม่ได้รู้อิโหน่อิเหน่และงานนี้ก็ไม่ใช่งานประมูลธรรมดา ๆ แน่นอน

“เอาล่ะค่ะ มาเริ่มประมูลกันที่เพชรชุดแรกกันดีกว่าค่ะ” สิ้นเสียงของพิธีกร ผ้าคลุมกำมะหยี่สีดำที่ปิดกล่องใสเอาไว้ก็ถูกดึงออกเผยให้เห็นเครื่องเพชรสีมรกตที่สะท้อนแสงเป็นประกายวิบวับสร้างเสียงฮือฮาให้กับผู้คน

“เครื่องเพชรชุดนี้เริ่มประมูลที่ยี่สิบล้านบาทค่ะ” ราคาประมูลเริ่มต้นที่ทำให้ออเดียน่าตาโตเป็นไข่เป็ดด้วยความตกใจ ไม่น่าเชื่อว่าราคาของเครื่องเพชรจะสูงลิบลิ่วขนาดนี้

“ยี่สิบห้าล้าน” แขกภายในงานเริ่มยกป้ายขึ้นประมูลพร้อมกับเสนอราคาของตนเอง

“ยี่สิบหกล้าน”

“สามสิบล้าน”

“หมายเลข 28 สามสิบล้านครั้งที่หนึ่งค่ะ” พิธีกรสาวเริ่มนับเมื่อไม่มีแขกคนไหนที่เสนอราคามากกว่านั้น ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบสงัดมีเพียงเสียงของพิธีกรที่ยังคงดังพร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบ ๆ

“สามสิบล้านครั้งที่สอง...”

“สามสิบล้านครั้งที่สาม...”

“เครื่องเพชรชุดนี้เป็นของแขกหมายเลขที่ 28 ค่ะ”