Novels by Sweet Rain

ครืด~ เสียงของโทรศัพท์มือถือยี่ห้อหรูบริเวณหัวเตียงเริ่มสั่นเตือนเมื่อมีคนติดต่อเข้ามา ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอทำให้คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ก่อนที่จะรีบเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย “ว่าไง” น้ำเสียงราบเรียบไร้อารมณ์ราวกับความหงุดหงิดก่อนหน้านี้ได้หายไปเป็นปลิดทิ้ง “อีกสองสัปดาห์จะมีงานเลี้ยงที่พ่อของไอ้ภูเมฆมันจัด ได้ยินว่าแขกของมึงมากันครบเลย สนใจไปด้วยไหมวะ” เสียงทะเล้นบ่งบอกถึงความกะล่อนของคนปลายสายได้ดีเลยทีเดียว “อืม” คำตอบสั้น ๆ แต่ใจความครบครันรวมไว้ในคำเดียว “เฮ้อ~ กูเบื่อมึงจริงๆ เลย อย่าลืมแวะมาที่คลับด้วยล่ะ” “เออ” สิ้นเสียงของชายหนุ่ม ปลายสายก็ตัดไปทันที คลับที่ว่าก็คือ ไนต์คลับ ที่เปิดเมื่อสามปีที่แล้วเพื่อเป็นสถานที่นัดพบของกลุ่มแก๊งพันธมิตรทั้งสาม ได้แก่ แบล็คเคลล็อกก์ ออเรลิค และมอร์เวนน์ หากพูดถึงเบื้องลึกของแต่ละแก๊งก็คงจะได้สาธยายกันอีกยาว ด้วยประวัติอันยาวนานของแต่ละตระกูลที่เพิ่งจะมารวมตัวกันได้ไม่กี่ปีเพราะความสัมพันธ์ระหว่างพ่อแม่ของพวกเขาในอดีต ทำให้ต้องกลับมารวมตัวกันจนถึงตอนนี้

กริ๊งงง! นาฬิกาปลุกตั้งโต๊ะบริเวณหัวเตียงสั่นกระดิ่งส่งเสียงรัวต่อเนื่องกันจนคนที่กำลังนอนหลับสบายสะดุ้งโหยงตื่นขึ้นด้วยความตกใจ มือเรียวยกขึ้นทาบที่อกเอาไว้พลางถอนหายใจหนัก ๆ ด้วยความหงุดหงิดปนโล่งอกที่เป็นเสียงของนาฬิกา“คุณผู้หญิงคะ อีกยี่สิบนาทีจะถึงเวลารับประทานอาหารเช้าแล้วนะคะ” ภาษาอังกฤษสำเนียงอิตาเลียนเอ่ยขึ้น แม้ฟังดูจับใจความได้ยากกว่าปกติเล็กน้อย แต่ออเดียน่าก็สามารถเข้าใจสิ่งที่อีกฝ่ายพูดได้ในไม่ช้าร่างบางดันตัวลุกขึ้นจากเตียงโดยไร้ท่าทีขี้เกียจหรืองอแงไม่อยากตื่น อาจเพราะเธอเคยชินกับการต้องตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อไปทำงานพิเศษอยู่บ่อยครั้งจนติดเป็นนิสัยแล้วออเดียน่าหยุดยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่สะท้อนให้เห็นสภาพของเธอในตอนนี้ ดวงตาที่สะท้อนความรู้สึกบางอย่างซึ่งเธอรู้อยู่แก่ใจดี ก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ อีกครั้งให้กับความคิดที่ฟุ้งซ่านไปเรื่อยยี่สิบนาทีผ่านไป หญิงสาวรีบออกมายังห้องอาหารทันที โดยมีมาเฟียหนุ่มที่นั่งรออยู่ก่อนหน้าแล้ว บนโต๊ะอาหารเรียงรายไปด้วยอาหารไทยที่เธอคุ้นเคยจนน่าแปลกใจ“วิเวียนเคยทำอาหารไทยอยู่หลายอย่าง ถ้าอยากกินอะไรก็บอกกับวิเวียนแล้วกัน” เขาเอ่ยแนะนำหญิ

“ว้ายยย!” จังหวะเดียวกับที่ออเดียน่ากำลังเดินออกมาจากห้องน้ำในขณะที่สวมเพียงชุดคลุมอาบน้ำ ถึงมันจะปกปิดเอาไว้ได้ทั้งตัวแต่ก็อดตกใจที่มาเฟียหนุ่มเปิดประตูโผงผางเข้ามาในตอนที่เธอไม่ทันตั้งตัวไม่ได้ “...” ชายหนุ่มไม่ทันได้พูดอะไรก็พลันรีบถอยกลับออกไปพร้อมกับปิดประตูห้อง มือเรียวยกขึ้นทาบอกด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบหันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อเห็นว่าตอนนี้ผ่านมาเกือบยี่สิบนาทีแล้ว จึงไม่แปลกใจที่เห็นเขาเปิดประตูเข้ามาพอดี ใช้เวลาไม่ถึงห้านาที ออเดียน่าก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อย แล้วจึงรีบออกมาหาคนที่กำลังยืนรอเธออยู่ด้านนอก ร่างสูงโปร่งยังคงเก็บอารมณ์เอาไว้อย่างมิดชิดจนดูแทบไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คำถามมากมายในหัวของเธอกำลังผุดขึ้นมาราวกับเห็ด แต่แม้ว่าจะอยากคุ

หลังจากที่ชายหนุ่มเดินหายกลับเข้าไปในห้องนอนก็ทิ้งให้เธอนั่งอยู่ห้องนั่งเล่นเพียงคนเดียว สมองยังคงครุ่นคิดหาวิธีที่จะกลับไปหามารดาที่กำลังรอคอยให้เธอกลับไป แต่ตอนนี้กลับรู้สึกมืดไปหมดทั้งแปดด้าน หรือบางทีเธออาจจะต้องทำข้อแลกเปลี่ยนอะไรบางอย่างกับเขา ค่ำคืนที่อบอวลไปด้วยความอึดอัดและความรู้สึกอีกมากมายที่ตีกันไม่หยุดทำให้ออเดียน่าจำต้องฝืนข่มตาหลับอีกครั้งอย่างไม่มีทางเลือกอื่น ท้องฟ้าที่มืดสนิทเริ่มเปลี่ยนสีไปทีละน้อย กระทั่งแสงของพระอาทิตย์เริ่มสาดส่องเข้ามาภายในห้องผ่านกระจกใสที่มักจะถ่ายทอดบรรยากาศที่สวยงามให้คนด้านในชื่นชมทุกเวลา ร่างบางนอนขดอยู่บนโซฟาตัวยาวพร้อมกับผ้าห่มอีกหนึ่งผืน ซึ่งก่อนที่เธอจะนอนหลับก็จำได้ว่าผ้าห่มผืนนี้ไม่เคยปรากฏวางอยู่ตรงไหนสักที่หนึ่งในบริเวณโซฟา เว้นเสียแต่ว่ามีใครบางคนเอามันมาให้เธอ ชายเจ้าของใบหน้าสงบนิ่งยังคงเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทีสง่าผ่าเผย เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำที่เขาสวมใส่มาตั้งแต่เมื่อคืนยับยู่ยี่เล็กน้อย ก่อนที่จะถกแขนเสื้อขึ้นไปเหนือข้อมือพลางก้าวเท้าเดินเข้ามาใกล้กับร่างบางที่กำลังนอนหลับอยู่บนโซฟา

“ฉันควรทำยังไงกับเธอดีนะ?” เขาถามพลางเลิกคิ้ว ดวงตาเจ้าเล่ห์กำลังสบตากับคนที่กำลังพยายามจะดิ้นหนีจากแขนแกร่งที่ไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ“คุณควรจะปล่อยฉันก่อนต่างหาก”“หึ งั้นเธอก็ควรจะเชื่อฟังฉันสิ”“ฉันเป็นคนที่จะฆ่าคุณนะ จะให้ฉันเชื่อฟังคุณได้ยังไงกัน” ออเดียน่าประชดกลับแทน การกระทำของเขาไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งจะจับได้ว่าโดนหลอกเลยสักนิด ก็จริงอยู่ที่เขาอาจจะรู้เรื่องนี้มาก่อน แต่ก็ไม่ใช่ท่าทีของคนที่กำลังจะจัดการกับคนที่กำลังจะฆ่าตัวเองเลยสักนิด“เดี๋ยวก็รู้ว่าฉันจะทำให้เธอยอมเชื่อฟังได้ไหม” จบประโยค ร่างบางก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระอีกครั้ง ออเดียน่ารีบถอยหนีไปจนติดริมฝั่งหน้าต่าง เว้นระยะห่างจากมาเฟียหนุ่มเอาไว้ราวกับรังเกียจเขาโซเรนแสยะยิ้มเล็กน้อย เขาอดหัวเราะเบา ๆ ในลำคอไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางดื้อรั้นแต่ยังคงแฝงไปด้วยความกลัวของหญิงสาวตรงหน้า ก่อนที่เขาจะละสายตาจากเธอและหันไปส่งสายตาให้คนขับรถพลางพยักหน้าเป็นสัญญาณที่รู้กันเพียงสองคนเจ้าของใบหน้าหวานผล็อ

นานกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ออเดียน่าต้องเดินทางไปพร้อมกับเป้าหมายที่ต้องกำจัด หากแต่เธอกลับยิ่งงุนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนการที่วางไว้เลยสักนิดเฮลิคอปเตอร์จอดลงบนตึกดาดฟ้าแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง คาดว่าน่าจะเป็นตึกแห่งใดแห่งหนึ่งในประเทศสิงคโปร์ จากที่ได้ยินโซเรนคุยกับลูกน้องคร่าว ๆ“เราจะไปที่ไหนกันคะ” เธออดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้ จึงหันไปถามคนตัวสูงที่กำลังมองตรงไปยังเส้นทางข้างหน้าและไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอฟังเลยสักอย่างเขาหยุดชะงักพลางหันกลับมามองเธออีกครั้ง รอยยิ้มที่มุมปากบ่งบอกถึงความไม่น่าไว้ใจของเจ้าตัวอย่างชัดเจนจนออเดียน่าเริ่มหวั่นใจแทน“ออเดียน่า” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักทำเอาคนฟังถึงกับเบิกตากว้าง ฝ่ามือเรียวกำหมัดเอาไว้แน่นพยายามสะกดความหวาดกลัวในใจเอาไว้“คะ? คุณพูดว่าอะไรคะ” เธอทวนถามซ้ำอีกครั้ง ดวงตากลมโตแอบสั่นไหวเบา ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับตื่นตระหนกริมฝีปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยพลางสบตากับเธออย่างจงใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรี

คินน์วางร่างบางลงบนเตียงอย่างเบามือ ขณะที่สายตากำลังจ้องมองกัน คนที่เคยบ่นให้เขาก่อนหน้านี้ยอมเงียบลงเมื่อต่อรองกันเรียบร้อยแล้ว “คราวนี้ล่ะเงียบเชียว” “หนาวจะไม่ยอม ถ้าข้อเสนอที่ได้ไม่มากพอ” ต้นหนาวเริ่มรู้สึกเหมือนว่าเธอจะติดนิสัยชอบต่อรองมาจากคินน์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ม

ทำไมจู่ๆ คนที่มายืนตรงนี้กลับกลายเป็นเธอกันล่ะ“ต้นหนาว ฉันปล่อยให้เธอรอมานานตั้งเกือบสองปีนับตั้งแต่เธอท้อง จนต้นรักอายุได้หนึ่งขวบแล้ว ก่อนหน้านี้ฉันแค่ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไง ก็เผลอปล่อยให้เวลาเลยเถิดมานานถึงขนาดนี้”“แต่ตอนนี้ฉันคิดว่ามันถึงเวลาที่ฉันจะได้แสดงความตั้งใจจริงที่อยากจะเปิดเผยให้ทุ

ทุกอย่างเป็นไปตามที่ต้นหนาวคาดคิดไว้ไม่มีผิด เพราะคินน์ตั้งใจพาเธอมาที่บ้านพักตากอากาศหลังเดิมที่เคยมาด้วยกันบ่อยครั้ง “ไม่เบื่อทะเลบ้างเหรอคะ” “ทำไมล่ะ? เธอเบื่อเหรอ” สายตาคู่คมรีบหันมาสบตากับหญิงสาว เมื่อจู่ๆ เธอก็ถามคำถามราวกับว่าเบื่อที่จะมาพักผ่อนที่นี่แล้ว “เปล่าค่ะ

“ถ้างั้นหนาวไปเตรียมของไว้ให้ลูกดีกว่า ฝากดูต้นรักด้วยนะคะ” “อืม” เมื่อได้รับหน้าที่ต่อจากต้นหนาวแล้ว คินน์ก็เล่นกับลูกจนได้ยินเสียงหัวเราะอารมณ์ดีของเด็กน้อยดังไปทั่วบ้าน ขนาดแม่บ้านที่กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ยังอดเดินมาดูคุณหนูตัวน้อยกำลังเล่นกับพ่อไม่ได้ “ทำความสะอาดบ้า

“พี่คินน์! ต้นหนาวจะคลอดแล้วค่ะ” เสียงปลายสายตะโกนจนคนฟังหูแทบแตก ก่อนที่เจ้าของโทรศัพท์จะดีดตัวลุกจากเก้าอี้ภายในห้องทำงานและรีบวิ่งลงไปด้านล่างท่ามกลางสายตาของพนักงานที่มองตามประธานบริษัทกันด้วยความสงสัย หลังจากได้ยินว่าเมียของเจ้านายกำลังจะคลอดลูก รถเก๋งก็รีบมาจอดหน้าบริษัทอย่างรู้งาน แล

ชายหนุ่มอุ้มร่างบางเข้ามาภายในบ้านใหม่ที่ตั้งใจจะเซอร์ไพร์สและวางเธอลงบนเตียงขนาดคิงไซส์ของห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดของบ้าน “อื้อ~” “ถึงบ้านของเราแล้วนะ” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ ที่ข้างหู ปลุกคนที่กำลังนอนหลับให้ลืมตาขึ้นมองบริเวณโดยรอบที่ไม่ใช่คอนโด “ที่นี่ที่ไหนคะ” ต้นหนาวหันมองร