Semua Bab Mafia's Princess เจ้าหญิงของมาเฟีย: Bab 1 - Bab 10

 สีหน้าไม่สู้ดีของ ‘คุณนายธีร่า’ แห่งตระกูลแวนเดรลเต็มไปด้วยความกังวลและร้อนรนในใจอย่างเห็นได้ชัด หลังจากที่ผู้นำตระกูลอย่าง ‘เอดิสัน’ ซึ่งมีศักดิ์เป็นสามีที่ถูกต้องตามกฎหมายของธีร่ากำลังจะถูกดำเนินคดีเพราะดันพลาดหลงโดนกับดักที่ศัตรูวางเอาไว้ ทำให้ตำรวจเข้ารวบตัวในระหว่างที่กำลังส่งของให้กับลูกค้าที่มาซื้ออาวุธเถื่อนมูลค่าความเสียหายนับร้อยล้านทำเอาธีร่าแทบล้มทั้งยืน เพราะรู้ดีว่าเงินทั้งหมดของตระกูลที่เอาไปลงทุนค้าอาวุธเถื่อนได้มลายหายไปในชั่วพริบตา“ต้องเป็นเพราะพวกมัน!” ธีร่าตวาดเสียงดังลั่นห้องพลางทำลายข้าวของภายในบ้านด้วยความโมโหเหตุการณ์ในครั้งนี้คงไม่ใช่ศัตรูที่ไหน แต่เป็นอดีตพันธมิตรที่กลับมาแก้แค้นหลังจากที่โดนแวนเดรลตลบหลังเพื่อแย่งชิงอำนาจไปเมื่อสิบปีก่อนธีร่ารู้ดีว่าอีกฝ่ายกำลังหมายที่จะกลับมาแก้แค้นพวกเขาที่ทำให้ตระกูลแบล็คเคลล็อกก์เกือบล่มสลายเพราะผู้นำใหญ่ถูกลอบฆ่าโดยพันธมิตรในกลุ่มเดียวกันซึ่งคนที่ว่าก็ไม่พ้นเอดิสันกับเพื่อนพ้องที่ร่วมมือกันกำจัดตระกูลแบล็คเคลล็อกก์ที่กำลังเป็นผู้

“แม่จ๋า เดี๋ยวหนูจะรีบกลับมาหาแม่นะ” เสียงอ่อนโยนเอ่ยบอกมารดาที่ยังคงไม่ได้สติ เธอแนบใบหน้าลงกับมืออุ่นๆ ที่เหี่ยวย่นเล็กน้อย ฝ่ามือหยาบกร้านจากการทำงานหนักมาตลอดหลายสิบปีความฝันของออเดียน่าคือการมีบ้านและได้พาแม่ไปอยู่ด้วยกันสองคน ไม่อยากให้แม่ต้องลำบากอยู่ในบ้านหลังนั้นอีกต่อไป แม้ตอนนี้เธอจะเพิ่งเรียนอยู่มหา’ลัยชั้นปีที่สามก็ตาม แต่ต่อให้ลำบากยังไงก็จะพาแม่ออกมาจากบ้านหลังนั้นให้ได้หญิงสาวปาดน้ำตาที่ไหลคลอเบ้า ก่อนจะรีบลุกขึ้นยืนและตัดใจเดินออกมาจากห้องผู้ป่วย ตรงไปยังหน้าโรงพยาบาลตามที่นัดหมายกับธีร่าไว้“สวัสดีครับ คุณออเดียน่าใช่ไหมครับ” ชายสวมชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ ด้านหลังมีรถตู้ของบ้านแวนเดรลกำลังจอดรออยู่“ใช่ค่ะ” เธอพูดพลางพยักหน้า“เชิญทางนี้ครับ” ชายหนุ่มผายมือไปยังรถตู้คันหรูที่ผลิตขึ้นในยุโรปและราคาหลายสิบล้านบาท ซึ่งออเดียน่าก็ไม่เคยคิดว่าเธอจะได้มีโอกาสนั่งรถหรูๆ แบบนี้ด้วยภายในรถยนต์มีเพียงแค่คนขับรถที่สวมเครื่องแบบเหมือนกับผู้ชายคนเมื่อกี้ ออเดียน่าเข้าไปนั่งยัง

เรือสำราญขนาดกลางจอดเทียบท่าเรือตั้งตระหง่านอยู่ริมทะเล นักท่องเที่ยวต่างก็เดินขึ้นเรือกันอย่างอารมณ์ดี ไม่บ่อยนักที่จะมีเรือสำราญมาจอดเทียบท่าที่นี่ออเดียน่าเดินลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่มาขึ้นเรือไม่ต่างจากนักท่องเที่ยวคนอื่น ๆ แต่ยังคงแอบกังวลอยู่พอสมควรเพราะเธอไม่รู้จักใครที่นี่เลย“เชิญทางนี้ค่ะคุณเอลล่า” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามาหาเธอราวกับรู้จัก แต่เมื่อได้ยินชื่อต่อท้าย ออเดียน่าก็ไม่ลังเลที่จะเดินตามพนักงานเข้ามาด้านในของเรือภายในเรือสำราญตกแต่งสไตล์ยุโรปผสมผสานความงดงามของศิลปะ ความหรูหรา และความอบอุ่นรวมเข้าไว้ด้วยกัน งานจิตรกรรมในกรอบรูปแขวนประดับไว้ตามผนังของห้องโถง แชนเดอเลียร์คริสตัลขนาดใหญ่ประดับอยู่กลางห้องโถงเป็นประกายระยิบระยับบริเวณใกล้เคียงมีทั้งร้านเครื่องดื่มและร้านอาหารหลากหลายชนิดแบ่งเป็นโซน ด้านนอกเรือมีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ที่สามารถรองรับแขกได้จำนวนมาก ริมสระยังมีเก้าอี้สำหรับนอนอาบแดดอีกด้วยเมื่อเดินผ่านบันไดโค้งมนขึ้นมายังชั้นสองของเรือก็จะมีห้องแบ่งแยกออกไปอีก ไม่ว่าจะโรงละคร กาสิโน สปา หรือแม้กระทั่งไนต์คลับก็มีให้เลือกครบครันออเดียน่าเดินตามพนักงานต้อนรับ

 บรรยากาศที่แสนอึดอัดดำเนินผ่านไปเชื่องช้าจนออเดียน่านึกหงุดหงิด ต่างฝ่ายต่างเงียบกระทั่งอาหารบนจานหมดลงพร้อมกับมีดและส้อมที่รวบวางไว้บนจานคู่กันนัยน์ตามีเสน่ห์กำลังสบตากับเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ออเดียน่าก็อดชื่นชมในความน่าดึงดูดของดวงตาคู่นั้นไม่ได้ อีกทั้งใบหน้าและรูปร่างที่แสนเพอร์เฟกต์จนเธอไม่อยากจะคิดว่ามาเฟียตรงหน้าจะเจ้าชู้มากแค่ไหน“คุณไม่สวมสร้อยเพชร”“อ๋อ คือฉันไม่ชอบสวมเครื่องประดับค่ะ” เธอบ่ายเบี่ยงแต่ก็พยายามจะรักษาน้ำใจของคนตรงหน้า ขณะที่บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงอย่างไม่น่าเชื่อโซเรนยังคงสีหน้าเรียบนิ่ง ไร้อารมณ์เอาไว้ มีเพียงสายตาที่แปรเปลี่ยนไปตามความคิดและอารมณ์ของเขา ท่าทีเกร็ง ๆ ของหญิงสาวทำให้เขานึกตลกในใจ แต่ก็ไม่ได้เผยความรู้สึกออกไป“คืนนี้มีงานประมูลด้วย สนใจลงไปร่วมงานด้วยกันไหม” เขายื่นมือมาเป็นฝ่ายเชิญชวน“ค่ะ” ในเมื่อเขาชวนขนาดนี้แล้ว เธอจะปฏิเสธได้ยังไงกันออเดียน่าไม่มีทางเลือกนอกจากต้องยื่นมือไปให้เขาจับและลุกออกจากเก้าอี้พลางเดินเคียงคู่กับเขา

 นานกว่าหนึ่งชั่วโมงที่ออเดียน่าต้องเดินทางไปพร้อมกับเป้าหมายที่ต้องกำจัด หากแต่เธอกลับยิ่งงุนงงกับสถานการณ์ในตอนนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผนการที่วางไว้เลยสักนิดเฮลิคอปเตอร์จอดลงบนตึกดาดฟ้าแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง คาดว่าน่าจะเป็นตึกแห่งใดแห่งหนึ่งในประเทศสิงคโปร์ จากที่ได้ยินโซเรนคุยกับลูกน้องคร่าว ๆ“เราจะไปที่ไหนกันคะ” เธออดเก็บความสงสัยเอาไว้ไม่ได้ จึงหันไปถามคนตัวสูงที่กำลังมองตรงไปยังเส้นทางข้างหน้าและไม่ได้อธิบายอะไรให้เธอฟังเลยสักอย่างเขาหยุดชะงักพลางหันกลับมามองเธออีกครั้ง รอยยิ้มที่มุมปากบ่งบอกถึงความไม่น่าไว้ใจของเจ้าตัวอย่างชัดเจนจนออเดียน่าเริ่มหวั่นใจแทน“ออเดียน่า” คำพูดที่หลุดออกมาจากริมฝีปากหยักทำเอาคนฟังถึงกับเบิกตากว้าง ฝ่ามือเรียวกำหมัดเอาไว้แน่นพยายามสะกดความหวาดกลัวในใจเอาไว้“คะ? คุณพูดว่าอะไรคะ” เธอทวนถามซ้ำอีกครั้ง ดวงตากลมโตแอบสั่นไหวเบา ๆ แต่ก็ไม่ถึงกับตื่นตระหนกริมฝีปากเหยียดยิ้มเล็กน้อยพลางสบตากับเธออย่างจงใจ ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรี