คู่หมั้นทายาทมาเฟีย

ร่างบางระหงในชุดเดรสเกาะอกรัดรูปสีดำตัดผิว ความยาวเหนือเข่าขึ้นมามาก ใบหน้าสวยใสสมวัยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบรนด์ดังส่งให้เธอดูออร่าโดดเด่น เป็นที่หมายตาของชายหลายคน ผมสลวยปล่อยสยายถึงกลางแผ่นหลัง ดวงตากลมโตซุกซนน่าค้นหา ปากนิดจมูกหน่อยรับกับใบหน้า เท้าเล็กบนรองเท้าส้นสูงสี่นิ้วสีเข้ากันกับชุด ก้าวเดินเข้ามาภายในคลับหรู ที่เปิดเพลงเสียงดังกระหึ่ม แสงไฟหลากสีวิบวับท่ามกลางความมืดสลัวของห้องโถงใหญ่ มีผู้เหล่านักท่องราตรีจำนวนมากทั้งชายและหญิง วัยเรียนวัยทำงานปะปนกัน ออกสเต็ปโยกตัวไปตามจังหวะดนตรี บ้างก็นั่งพูดคุยดื่มด่ำบรรยากาศภายในสถานบันเทิง“ยัยโม…ทางนี้” พะแพงตะโกนเรียกแข่งกับเสียงเพลง พลันยกมือขึ้นโบกไปมาส่งสัญญาณให้เพื่อนเห็น‘โมเอิร์น’ หญิงสาวใบหน้าสวยจิ้มลิ้ม วัย21 เรียนปี3คณะธุรกิจการบิน ส่วนสูงร้อยห้าสิบแปดเซนติเมตร เล็กอุ้มง่าย ทว่า หน้าอกหน้าใจกลับไม่เล็กตามตัว ยิ่งใส่ชุดเซ็กซี่ยิ่งเผยให้เห็นความอวบใหญ่ขนาดเกินตัวชวนให้เหลียวมอง“คนเยอะมาก...พี่ครามมารึยัง?” โมเอิร์นเอ่ยถาม สองเท้าหยุดยืนข้างเพื่อนสาว“ยัง...มาถึงก็ถามหาผู้ชายเลยนะ เพื่อนสองคนนั่งหัวโด่งไม่พูดถึงซักคำ”โมเ

“นายครับ นาย” จิมเอ่ยเรียกคนเป็นเจ้านายนอนหลับสนิทบนเตียงกว้างของโรงแรมหรู หลังจากติดต่อเจ้านายไม่ได้ซึ่งผิดนิสัยเป็นอย่างมากเขาจึงรีบขึ้นมาดูในห้อง“ไอ้จิม...” เซนโซ่รู้สึกตัวตื่นเพราะแรงเขย่า ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองหญิงสาวข้างกายก็พบว่าเธอไม่ได้นอนอยู่ตรงนั้นแล้ว ‘ไปไหนวะ’“ใกล้เช้าแล้วครับ นายไม่รับสายผมเลยขึ้นมาดู”“ผู้หญิงคนนั้น....”“ไม่ทราบครับ ผมเห็นนายนอนอยู่คนเดียวเธอคงกลับไปแล้ว” จิมเอ่ยบอก หลังมาส่งเจ้านายกับหญิงสาวคนนั้น เขากลับไปยังห้องทำงานในคลับเพื่อค้นหาข้อมูลของเธอตามคำสั่ง น่าแปลกที่เขาไม่เจอประวัติส่วนตัวเธอเลย หากเป็นคนธรรมดาทั่วไปคงสืบหาได้ไม่ยาก เขาพยายามอย่างสุดความสามารถแต่กลับได้เพียงรูปถ่ายเพียงไปกี่รูปกับชื่อเล่นเท่านั้นไม่ปรากฏชื่อนามสกุลจริง‘ยัยตัวแสบ เธอกล้าหนีฉันอย่างนั้นหรอ’ ร่างสูงเอ่ยคาดโทษในใจ กลับถึงเพนท์เฮาส์เซนโซ่อาบน้ำแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำแขนยาวพับขึ้นถึงข้อศอกกางเกงยีนส์สีเดียวกันเฉกเช่นทุกวัน แล้วเข้ามานั่งในห้องทำงานเปิ

ก๊อก! ก๊อก!“เข้ามา” สิ้นเสียงทุ้มเอ่ยอนุญาต ประตูบานใหญ่หน้าห้องเปิดออกกว้างด้วยฝีมือของจิม ก่อนจะเดินเข้ามาหยุดยืนหน้าโต๊ะทำงานตัวใหญ่ พร้อมกับเอ่ยรายงานความคืบหน้างานที่ได้รับมอบหมาย“ได้เรื่องแล้วครับนาย”“ว่ามา” เสียงทุ้มต่ำพูดบอกทั้งที่สายตาคมยังคงจับจ้องหน้าจอไอแพดตรงหน้าไม่ละไปไหน“รถคันนั้นเป็นของเพื่อนสนิทคุณโมเอิร์นครับ ตอนนี้พวกเธอนั่งดื่มด้วยกันที่ผับ” จิมยื่นโทรศัพท์ของเขาให้เจ้านายดูภาพถ่ายจากสายลับที่ส่งตามประกบภาพชายคนหนึ่งนั่งดื่มร่วมโต๊ะกับหญิงสาวสามคนท่ามกลางบรรยากาศสถานบันเทิงแห่งหนึ่ง พูดคุยกันอย่างถูกคอด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม โมเอิร์นนั่งข้างชายหนุ่มเพื่อนสาวอีกสองคนนั่งฝั่งตรงข้าม“ไอ้นี่เป็นใคร?”“หมอนี่ชื่อครามเจ้าของผับครับ ผับKหลังมหาลัยชื่อดัง ส่วนเพื่อนสนิทคุณโมเอิร์นชื่อนิว อีกคนชื่อพะแพงครับน้องสาวคุณพาย”“มึงออกไปได้แล้ว อีกครึ่งชั่วโมงลงไปเตรียมรถ”“ครับนาย”เซนโซ่นั่งทำงานต่อจนเสร็จ มือหนากดปิดหน้าจอไอแพดเอนตัวพิงพนักเก้าอี้หนังตัวใหญ่ขับไล่ความเมื่อยล้า ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเดินออกจ

“โมเอิร์น” “อ้าว..เจ นั่งก่อนสิ” “เราซื้อขนมมาฝาก” เจ ชายหนุ่มหน้าตี๋เพื่อนร่วมคลาสเรียนยื่นถุงขนมเจ้าดังให้โมเอิร์นพร้อมกับนั่งลงฝั่งตรงข้ามข้างนิว ใบหน้าหล่อเชื้อสายจีนเผยรอยยิ้มให้ได้เห็น “ขอบใจนะ” โมเอิร์นรับไว้ตามมารยาทไม่อยากหักหารน้ำใจชายหนุ่มถึงแม้เธอจะไม่ชอบกินขนมก็ตามและรู้ดีว่าเจเข้าหาเพราะต้องการจีบ แต่เขาไม่ใช่สเปคผู้ชายที่ชอบเธอจึงรักษาระยะห่างไว้ ไม่ให้ความหวัง “นั่งกันตั้งสามคนซื้อมาฝากโมคนเดียวหรอ นิวกับแพงก็ชอบกินขนมนะ” พะแพงเอ่ยแซว ทำเจถึงกับยิ้มแห้งไปไม่เป็น “นั่นดิ เราก็ชอบ” นิวพูดเสริม พร้อมกับขยับเข้าใกล้เพื่อนชาย “เอ่อ...ระเราไปก่อนนะ ไว้เจอกันในคลาส” หนุ่มตี๋ขี้อายรีบพาตัวเองออกไปจากตรงนั้น เพราะถูกสาวๆรุกหนักจนไม่เป็นตัวของตัวเอง เมื่อทั้งโต๊ะเหลือเพียงสาวๆขนมของฝากก็ถูกวางลงตรงหน้านิวกับพะแพงทันทีเฉกเช่นทุกครั้ง “อิ่มมาก~&r

หมั่บ! มือหนาแข็งแรงดั่งครีบเหล็กคว้าหมับบีบปลายคางมนให้หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นมองสบตาคมกริบนานนับนาทีจึงผละออกจับรวบข้อมือทั้งสองข้างไว้เหนือศีรษะเล็กกดลงจมเตียงด้วยมือหนาเพียงข้างเดียว มืออีกข้างที่ว่างเลื่อนหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ กดยุกยิกบนหน้าจอสัมผัสต่อสายหาใครบางคน พร้อมเปิดสปีกเกอร์โฟนให้สาวเจ้าได้ยิน คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นมองชายหนุ่มอย่างไม่เข้าใจ ‘เขาคิดจะทำอะไร’ “สวัสดีครับป๊า ขอโทษที่ผมโทรมารบกวนเวลาพักผ่อน” เซนโซ่กรอกเสียงเข้าไปในสายทันทีที่อีกฝ่ายกดรับ โดยไม่รอให้คนปลายสายพูดก่อน [ป๊ายังไม่นอน...มีอะไรรึเปล่าโซ่] เสียงคุ้นเคยของปลายสายดังออกมาให้โมเอิร์นได้ยิน ดวงตากลมเบิกโพลงไม่คิดว่าเขาจะโทรหาผู้เป็นพ่ออย่างที่พูดจริงๆ “คือ....โอ๊ยย!” เซนโซ่ถึงกับร้องเสียงหลง ปากเล็กงับท่อนแขนแกร่งเต็มแรงโดยที่เขาไม่ทันระวังตัว [เป็นอะไรรึเปล่าโซ่ หรือว่าน้องไม่เชื่อฟัง] “ครับ...ผมขออนุญาตจัดการในแบบของผมนะครับ รวมถ