LUCIEN Continuation… MAINGAT akong lumabas ng kwarto habang palinga-linga sa paligid. Kailangan kong mag doble ingat dahil nandito si Thunder. Siguradong magiging hadlang siya sa pag-alis ko. Nasaan kaya siya? Sana ay wala siya sa labas para hindi ako mahirapan. Dahan-dahan akong bumaba. Mabilis akong kumubli sa malaking base sa gilid para silipin ang living room kung may tao. Napangisi ako ng makitang malinis at walang bakas ng mga bodyguard. Mukhang ang iba ay nagpapahinga na at ang iba ay breaktime. Sana ganun din si Thunder. Nilakad takbo ko ang main door saka mabilis na pumuslit sa garahe. Tagumpay naman akong nakasakay. Buti wala sa paligid si Thunder. Umaayon sa akin ang pagkakataon. Ngayon ang iisipin ko na lang ang mga bantay sa gate. Madali na lang iyon dahil mga guard lang naman ang nandoon. Pinaandar ko na ang sasakyan. Tsk, I expected hinarang ako ng isang guard. Binaba ko ang salamin ng sasakyan saka sila malamig na tinignan. “Open the gate.” Ut
****** Sh*t! It looks like I know where to find her. I've almost searched the entire bar, but she's not here. She must be there! D*mn, did she get involved in the trouble again?! Sumilip ako, Pilit kong pinakikinggan saan nang gagaling ang barilan. Hanggang sa naglakas loob na akong lumabas sa pinag tataguan ko at sinundan ang putukan. Dinala ako ng paa ko sa likurang bahagi ng bar. Mas lalong luminaw ang sigawan at barilan. Maingat akong lumabas sa likod ng bar saka mabilis nagtago sa mga malalaking box doon. Bahagya nanlaki ang mga mata ko ng makita si Louise at Night sa kabilang side kung saan nakikipag palitan ng putok ng baril sa mga...tagilan ako. D*mn, sila iyong nakita kong mga tao kanina na nakaitim. Baril nga ang nakita ko kanina! Hindi ako namamalikmata lang. Sinilip ko si Louise walang emosyon siyang nakikipag barilan sa mga ito. Tangina, dito ko talaga siya nakita. Ano na naman kayang dahilan bakit siya nakikipag laban sa mga ito. Hindi ko alam ang kabang n
SCARLETT “Hey, you okay?” Napalingon ako kay Night saka marahang tumango. Sino kaya ‘yon? Magaling magtago hindi ko man lang makita kung nasaan ito. “Let’s go to the second floor. Magmasid tayo doon.” “Sige.” Sagot ko kay Night saka namin tinahak ang patungo sa second floor ng bar. Ilang minuto rin kaming paikot-ikot sa taas bago kami nakapag desisyon na bumaba na dahil wala naman kaming napansin na kahina-hinala sa mga VIP rooms sa taas. Sunod naming binabay ang mga corner na walang CCTV ng bar pero wala rin kaming napansin. Hanggang sa dumako kami sa daan patungo sa likod ng bar. Balak na sana naming silipin ang likod ng bigla kaming napatigil ng marinig ang nagmamadaling kilos ni Sapphire sa earpiece. ‘Doc! ano po ang balita sa mga kaibigan ko?’ Nanlaki ang mga mata ko saka bumaling kay Night na ganun rin ang reaksyon, Sumenyas siyang gumilid muna kami. Dumagundong ang kaba sa aking dibdib habang hinihintay ang sasabihin ng doktor. ‘The patient’s is now
“Guys!” Sigaw ni Sapphire. “Yes, why?” Sagot ko habang inaayos ang kinuhang baril. Binalik ko naman sa holster ang sarili kong baril. “Mawawala ako ng ilang minuto dahil nilipat na sila Gunner sa kwarto nila. Ililipat ko lang ang gamit ko doon. Give me 10 to 15 mins. Kaya niyo ba?” “Yeah, don’t worry about us. Go.” Sambit ko saka lumabas sa pinag tataguan saka nakipagbarilan ulit. Ganun din naman ang ginawa ni Night. Habang nakikipag barilan ay nilingon ko ang mga bodyguards at ang lalaki. Sinenyasan ko silang umalis na. Nakakaunawang tumango ang mga ito at mabilis na naglakad palayo dala ang briefcase na sa tingin ko naglalaman ng pera o mga importanteng dokumento, kaya gustong gusto makuha nila Ishida ng ganun kadali. Tss, mga h@yop talaga. Balak pa sanang habulin ng mga tauhan ni Ishida ang mga ito ng paputukan namin sila at walang awang pinagbabaril. Nagsigawan ang kalaban habang pinauulanan din kami ng bala. Agad kaming nagtago. Tsk, “Night, may bala ka pa?”
Just like a while ago, we tried to reduce their numbers. We let them waste the bullets in their guns. It would be difficult to fight them at long range. Besides, we're out of bullets ourselves, so we needed to distract them as much as possible to waste their bullets uselessly. Para mano-mano ang maging laban. Once we had reduced their numbers and they ran out of bullets, they drew their weapons from their backs: daggers and kunai. Tss. Binalik ko ang sariling baril sa holster saka kinuha ang dagger. May natitira pang isa o dalawang bala sa aking baril kaya binalik ko ito sa lagayan magagamit ko pa ito mamaya. Sumugod kami ni Night sa mga ito. Habang nakikipag laban ay panaka naka akong sumisilip sa kinaroroonan ni Lucien para tignan kung may nakapansin ba dito. Habang nakikipag laban din ako ay umuurong ako palapit sa pwesto niya. Nang lumingon ako ulit sa gawi ni Lucien ganon na lang ang panlalaki ng mga mata ko ng makitang may isang lalaking patungo sa box kung saan na
My whole body was trembling while waiting for the results of Lucien's CT scan. My brother had taken him there earlier. Thankfully, he was here; otherwise, I wouldn't know what to do. Lucien was attended to quickly because of my brother. Kabadong kabado na ako dahil putlang putla na si Lucien kanina, sobrang dami ng dugo ang nawala sa kanya. Buti na lang mabilis magmaneho si Thunder. When the door to the CT scan room opened, I immediately went there to ask my brother. “Kuya, how is he? What's the result?” I asked nervously. “He has an epidural hematoma. He needs surgery now. We'll talk later, Scar. Right now, I need to save his life.” Seryoso at nagmamadaling sabi nito. “Please, Kuya, do everything you can.” Umiiyak kong sambit. “Stop crying and pray for him. Iyon ang dapat mong gawin. I need to go to the operating room now. He's lost a lot of blood. This is a very serious head injury. I'll go ahead.” I couldn't respond as he hurried into the operating room. Sumunod nam
“How is he, kuya? How did the surgery go? Was it successful?” Kinakabahan kong tanong. Seryoso akong tinitigan ng kapatid ko, mas lalo akong kinahaban dahil ang tagal niyang sumagot. D*mn. Don’t tell me may nangyari? “Kuya, sagutin mo ako.” “Ligtas na siya,” Napaiyak ako saka niyakap si kuya dahil sa sinabi niya. Ang kabang nararamdaman ko ay unti unti ng nawala, gumaan na ang aking dibdib sa balitang ligtas na ang lalaking mahal ko. “Thank you...Thank you for saving him. ” “Hush.. kumalma kana at ayusin ang sarili mo.” Masuyong bulong niya. Oh lord, salamat po. Salamat dahil pinakinggan mo ang panalangin ko. “Doc.” Seryosong tawag ni Sir Aidan sa kapatid ko. Inalis naman ni Kuya ang pagkakayakap ko sa kanya saka magalang na hinarap ang ama ni Lucien. “Hello sir, I am Doctor Santillan. Are you the patient's father?” “Yes, How’s my son?” “He is safe now Sir, and he will be moved to a private room. Can I talk to you in my office? I have more to say about th
***** “So what happened? Why did it come to this? Is that the man Daddy mentioned that you were watching over?” Tanong agad ni Kuya ng matapos akong makapag bihis. Inabutan niya ako ng tubig saka ako naupo sa mahabang sofa na nandito sa kanyang opisina. “Yes, ang misyon ko ay protektahan siya kaso in the end siya ang promotekta sa akin.” Malungkot kong sagot. Napatango-tango naman ang kapatid ko. “Based on what I saw, may something pa. Hindi kita nakitang ganun mag-alala ng sobra sa ibang tao. Tell me, are you in love with him? You were so worried earlier. You couldn't even take care of yourself because of your concern for that guy.” Hindi agad ako naka-kibo. Hindi naman kasi talaga ako ganito. “Okay, I get it. Silence means yes. Finally, you felt it too. I thought you were going to grow old single. I thought your world would only revolve around your work.” Nakakaintinding turan ni kuya. Bumuga ako ng hangin saka sumandal, Well dati naman talaga sa trabaho ko lang umii
KINABUKASAN Maaga dumating ang isang doktor — kasamahan ni Kuya. Maingat siyang pumasok sa kwarto, may hawak na clipboard, at ngumiti nang magaan sa amin. Lumakad siya papalapit sa kama ni Dad. “Good morning, Doc Santillan,” bati ng doktor kay Kuya. “Good morning, Doc Rivera,” magalang na sagot naman ni Kuya. Hinayaan ni Kuya si Doc Rivera na mag-check kay Dad. Sa ibang doktor na kasi inassign ni Kuya si Dad para sa monitoring, para makapag-focus si Kuya sa pagbabantay kela Lolo at Dad. Gusto raw niya na sa pagkakataong ito, sa pamilya muna siya. Matapos icheck si Dad, sumunod namang nilapitan ni Doc Rivera si Lolo. Tahimik kaming nagmasid habang tinitignan niya ang kalagayan ng aming lolo.Nang matapos ang pagsusuri, humarap ang doktor sa amin. Umayos ako ng tayo at handang makinig sa sasabihin ng doctor. “Doc Santillan,” umpisa niya habang nakatingin kay Kuya, “maganda ang initial response ng katawan ng ama ninyo. Wala naman akong nakitang problema sa ngayon. Hihint
When they finally disappeared from my view, I leaned weakly against the wall. Hindi ko mapigilan ang panginginig ng tuhod ko. Yumuko ako saka umiyak.“Bakit?” bulong ko sa sarili. “Bakit kailangang mangyari ‘to? Why my dad and grandpa?” “Louise, ok ka lang ba?” Nag angat ako ng tingin at nilingon ang pinagmulan ng boses. At doon ko nakita si Lucien na nagaalalang nakatingin sa akin. Mabilis naman akong umayos ng tayo at pinunasan ang mga luha.. Ayoko ipakita sa kanya ang ganitong side ko. Ayokong makita niya akong mahina. Ayokong kaawaan niya ako o ano man. Sa totoo lang nawala sa isip ko na kasama ko nga pala silang pumunta dito. Kung hindi siya nag pakita sa akin ay hindi ko maaalala. Tumikhim ako saka seryosong nagsalita. “Sorry if I brought you guys here. There’s an emergency. I’ll call Thunder to pick you up and drop you to the mansion… For the meantime, he’ll stay with you.” “It’s okay, I understand, Don’t worry about it.” he said, then slowly walked toward me. “I’ll
LOUISE Walang nagbago mula noong gabing nagkaroon kami ng sagutan ni Lucien. Hindi pa rin niya ako pinapansin, at ako naman, pilit na lumalayo sa kanya. Pinanindigan ko ang lahat ng sinabi ko. Ayokong guluhin pa ang lahat. Napapagod na ako. Pero kahit anong iwas ko... kahit anong lakas ng loob ang ipakita ko sa iba... gabi-gabi ko pa rin siyang naiisip. Minsan, hindi ko maiwasang mapatingin sa kanya mula sa malayo. Tahimik lang siya at abala sa kanyang trabaho. Naalala ko pa yung gabing tinalikuran ko siya, masakit–mahirap pero kailangan ko gawin dahil kung hindi ko pinigilan ang sarili baka ano na ang nagawa/nasabi ko—na pagsisisihan ko lang din. Pagod na akong umasa. Pagod na akong masaktan. Ngayon hinahanda ko ang sarili, dalawang araw na lang at ikakasal na si Lucien at Crystal. Mas lalo kong natanggap na talo talaga ako dahil hindi ako nagawang maalala ni Lucien. In the past few days, I kept myself busy reading the reports that Night delivered to me. I found out th
LUCIEN Shit, what’s happening to me? Why am I like this? Earlier, while I was in the car with Louise and she was talking to Night, I felt this sudden irritation—I just didn’t show it dahil baka mahalata ni Louise. Hindi ko maintindihan ang sarili ko, kung ano-ano ang sinabi ko sa kanya kanina tapos ngayon para akong tanga na hindi mapakali. Alam kong nasa baba na si Night at kausap si Louise. “Fvck.” Inis akong tumayo saka lumabas ng kwarto. Sa sala na lang ako tatambay. Pagbaba ko pasimple kong sinilip kung nasaan ‘yung dalawa. Nandoon sila sa labas mabilis akong naupo saka binuksan ang TV. Ano kaya ang pinag-uusapan nila? Tungkol kaya sa date nila bukas? Saan kaya sila mag-dedate? Tsk, nakakainis! Sinabihan ko si Louise na layuan ako pero ako naman ‘tong tanga na hindi mapakali ngayon. Napapala ng bigla-biglang nagdedesisyon. Nang marinig kong may papasok na ay umayos ako ng upo at kunwari ay seryosong nanonood ng TV. Akala ko ay magtatanong si Louise kung anong g
LOUISE Pagkapasok na pagkapasok ko ng kwarto ay napasandal ako sa pinto habang sapo ang dibdib na naninikip. Mapait akong napangiti, hindi ko inaasahan ang mga nangyari. Hindi ko akalain na kumikilos si Crystal para sirain ako kay Lucien. Sinigurado na talaga ng babaeng ‘yon na siya ang mananalo sa puso ni Lucien. Gumawa pa talaga siya ng kwento na ako ang dahilan ng hiwalayan nila. In the first place naman talaga hiwalay na sila ni Lucien ng dumating ako sa buhay nito. Si Claire ang girlfriend ng lalaki ng mga panahon na ‘yon. At kung hindi ako nagkakamali ang dahilan naman ng hiwalayan nila noon ay si Crystal. Nanghihina akong naglakad patungo sa aking kama at pabaksak na humiga. Mukhang kailangan ko ng tanggapin na talo ako sa labang ito. Harap harapan na niyang sinabi na mahal niya si Crystal at ayaw na niyang masaktan ito. Nalalapit na rin ang kanilang kasal. Wala sa sarili akong napahawak sa aking labi, I miss him, I miss him so much, but there’s nothing I can
LUCIEN Nasa sasakyan na kami pero sa unahan lang ang tingin ko. Sa buong hapon na dumaan ang mga nalaman ko ang naglalaro sa aking isip. Gusto ko ng komprontahin si Louise pero pinipigilan ko ang sarili. Gusto ko din alamin kung may nararamdaman pa ba ako sa babae dahil sa tuwing naaalala ko ang sinabi ni Crystal na minahal ko si Louise ay bumibilis ang tibok ng puso ko. Hanggang sa makauwi kami ng mansion, katulad ng kinagawian. Nauna akong bumaba habang siya ay pinarada ang sasakyan.Habang paakyat ng hagdan hindi ako mapakali, may gusto akong gawin. Kapag hindi ko to ginawa paniguradong hindi ako makakatulog ngayong gabi. Kailangan ko ng kasagutan. Hindi ko na kaya maghintay pa. Akala ko hindi ko siya kokomprontahin ngayon araw pero hindi ako tinatantanan ng magulo kong isip. Kaya pag dating sa tapat ng aking kwarto hinintay ko si Louise na umakyat. Hindi naman ako nag hintay ng matagal dahil maya maya nakita kona itong naglalakad palapit habang nagtatakang nakatingin sa
LUCIEN Hindi ako nakatulog ng maayos dahil sa pag-iisip. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula. I think Crystal is the first person I need to talk to. I need to clarify whether we really broke up or not. I need answers to all the questions running through my mind. I’ll invite her to lunch at my office. I’ll ask Louise to buy lunch so I can talk to Crystal privately, just the two of us. That’s the only opportunity I see to get some answers. Good thing at sumunod sa akin si Louise. Kahit na kita ko sa mga mata niya ang pagtutol. Sinadya kong marami ang ipabili at sa malalayo lahat para matagal siyang makabalik. Tok! Tok! “Come in.” Sagot ko saka umayos ng upo. “Hi Babe! Sorry, I got delayed because I had to deliver a report to the marketing department. So, what got into you that you invited me for lunch? Did you miss me?” Masayang bati ni Crystal saka dire-diretsong pumasok. Napansin kong napalingon siya sa pwesto kung saan lagi nakaupo si Louise. “Oh where is your
Mabilis akong bumaba ng sasakyan at sumunod sa lalaki. Baka magbago pa ang isip. “You like K-restaurant, right? Then order whatever you want. It’s on me,” He said bossily as we sat down. Instead of getting annoyed, I just smiled and shook my head. I think I already know why he’s acting like this—it’s because of Night. “Why are you shaking your head? Don’t you want to eat here? Where do you want to go? Let’s go there instead,” he said.“Nah, I like it here,” I replied with a smile. “Tss. Stop smiling.” “Why? I’m happy.” “Really, huh?”“Yeah, good thing you asked me to join you. I didn’t eat properly earlier. I didn’t even finish my food.” “Huh, paano enjoy na enjoy ka makipag usap sa Night na 'yon. May pa punas punas pa sa gilid ng labi mo.” I grinned at his reaction. He looked like a jealous boyfriend. “Why? Are you jealous? Do you want to be the only one to do that for me? Why? Are you in love with me?” I teased him.“What the… In your dreams. I’m loyal to Crystal,” he s
UWIAN Nakasunod ako kay Lucien at Crystal na magkahawak ang kamay. Patungo kami sa paborito nilang kainan para mag dinner. Well, Sila lang ang kakain dahil hindi naman nila ako niyaya. Hindi pa rin kami nagpapansinan ni Lucien. Isa pa ayoko din silang makasabay. Sa bahay na lang siguro ako kakain or bibili na lang ako. Nasa harap na kami ng restaurant ng biglang tumunog ang cellphone ko. Shit, nakalimutan kong i-silent. Naka-agaw tuloy ako ng atensyon. Tumigil ako saglit at nagmamadaling kinuha sa bulsa ang phone. Napansin kong tumigil din ang dalawa at sinulyapan ako ni Lucien. Hindi ko siya pinansin, nang makitang si Night ang tumatawag ay agad ko iyong sinagot. “Hello Night?” “Hi, Are you guys having dinner?” Nangunot naman ang noo ko. “Huh? No, just them. I’m not joining. Why?” “Good, then let’s eat together. I’ll come to you.” “Huh? Where are you?” “Same place kung nasaan kayo. wait for me there.” “Naku, ‘wag na sa bahay na ako kakain ok—” Hindi kona nata