Chapter 4

Maria’s POV

Una sa lahat, kailangan ko nga palang magpakilala dahil hindi ko nagawa ‘yon nung nakaraan. Charot! Haha!

Ako si Maria Cristina Sandoval, 21 years old. Simpleng babae lang ako, pero hindi ko rin masasabing mahirap ang buhay namin. Kung tutuusin, nakakaraos naman kahit papaano. Hindi ako lumaki sa marangyang buhay, pero natuto akong dumiskarte. Ngayon, nagtutulak ako ng maliit na kariton ng kakanin para may maipantustos sa pang-araw-araw na pangangailangan namin ni Nanay.

Mahal ko ang trabahong ‘to kahit minsan nakakapagod. Hindi lang ito tungkol sa pagbebenta ng kakanin—marami akong natututunan, marami akong nakikilalang tao, at higit sa lahat, natutulungan ko si Nanay.

Habang abala ako sa pagtitinda, napansin kong may pamilyar na pigura na palapit sa akin—si Aling Lena. Matagal ko rin siyang hindi nakita nitong mga nakaraang araw kaya medyo nagulat ako nang makita ko siyang may ngiti sa labi. Parang ang saya-saya niya, kaya nagtaka ako.

"Naku, Ria, matutuwa ka sa ibabalita ko!" bungad niya agad paglapit niya sa akin.

"Ano po ‘yon?" tanong ko habang pinupunasan ang pawis sa noo.

"Naalala mo ‘yung pinag-usapan natin noong nakaraan?" tanong niya, na agad kong tinanguan.

Napaisip ako sandali. Marami kasi kaming napagkukuwentuhan ni Aling Lena, pero may isa kaming pinag-usapan na medyo natandaan ko—isang trabaho na hindi ko pa sigurado kung gusto kong tanggapin.

"Eto na nga! Umalis ‘yung bagong yaya nila, kaya ikaw ang inirekomenda ko!" masayang sambit niya, dahilan para bumilog ang mga mata ko.

"Talaga po?" halos hindi ako makapaniwala. Napahawak ako sa bibig ko habang nanlalaki ang mata sa tuwa.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o matatakot. Mabilis akong napangiti dahil sa saya, pero agad ding sumingit sa isip ko ang tanong—bakit nga ba mabilis silang magpalit ng yaya?

"Oo, Ria! At eto pa ha, 30 thousand a month ang pasahod nila sa mga yaya!" dagdag niya.

Halos malaglag ang panga ko. 30 thousand?! Isang napakalaking halaga! Sa perang ‘yon, kayang-kaya ko nang mapagamot si Nanay, makabili ng mas maraming paninda, at baka sakaling makapag-ipon pa para sa pangarap kong maliit na tindahan.

Pero teka lang… bakit ang taas ng sahod?

Napaisip ako bigla. Baka naman hindi lang ordinaryong trabaho ‘to. Baka naman halimaw ang aalagaan ko, kaya gano’n na lang kalaki ang pasahod nila!

"Hmm, eto ha, pangungunahan na kita. Kakaiba ang itsura ng aalagaan mo. Hindi ka naman daw mahihirapan sa pag-aalaga sa kanya kasi normal naman siya—yun nga lang, may malaking birthmark na sakop ang kalahati ng mukha niya," mahabang paliwanag ni Aling Lena.

Nanlaki ang mata ko. Tama nga ang hinala ko! May kakaiba nga sa kanya!

Natahimik ako saglit. Kung gano’n, hindi siguro madaling pakisamahan ang taong ‘yon. Baka mataray. Baka suplado. Baka ‘yung tipong konting mali mo lang, sisigawan ka na. Tsk! Siguro kaya walang nagtatagal sa kanya!

"Hmm, yan na nga ba ang sinasabi ko. Hindi siya halimaw, tao siya! Yun nga lang, may birthmark na kulay itim sa mukha niya," dagdag ni Aling Lena, na parang nababasa ang iniisip ko.

Napatingin ako sa kanya. Totoo naman, hindi naman kasalanan ng isang tao kung paano siya isinilang. Hindi naman niya ginusto ‘yon.

Kaya lang, hindi ko rin maiwasang magduda. Paano kung talagang mahirap siyang alagaan?

Tumango na lang ako. Wala rin naman akong ibang pagpipilian. Kailangan ko ng trabaho, at malaki ang sahod. Maria, ‘wag kang maarte!

"Kailangan mo ng trabaho, kaya ‘wag ka nang mag-inarte!" bulong ko sa sarili ko.

Alam kong mahihirapan akong umalis ng bahay, lalo na’t si Nanay ang inaalala ko. Siya lang kasi ang pamilya ko, at gusto ko siyang bantayan palagi. Pero alam kong mas kailangan niya ang perang kikitain ko.

"Birthmark? Ibig sabihin po, simula nang ipanganak siya, meron na siyang gano’n sa mukha?" wala sa sariling tanong ko.

"Oo. At dahil doon, nagdesisyon siyang manirahan malayo sa pamilya niya," sagot ni Aling Lena.

Napabuntong-hininga ako.

Bigla akong nalungkot sa narinig ko. Ibig sabihin, lumaki siyang mag-isa? Walang pamilya? Walang nagmahal sa kanya?

Napatitig ako sa kawalan. Hindi ko maiwasang makaramdam ng awa. Alam ko kung paano ang pakiramdam na minsan ay nag-iisa ka. Pero kahit papaano, nandiyan si Nanay para sa akin. Paano pa kaya siya, na mula pagkabata pa lang, alam na niyang iba siya sa lahat?

Sigurado akong may dahilan kung bakit mas pinili niyang mamuhay sa malayo.

At ngayon, ako ang magiging bagong yaya niya.

Pero handa ba ako?

Hindi ko pa alam.