Chapter 5

MARIA'S POV

Ngayong araw na ang nakatakdang pag-alis ko. Pakiramdam ko ay may mabigat na bagay na nakadagan sa aking dibdib habang tinitingnan ang paligid ng aming munting tahanan. Sa unang pagkakataon, kailangan kong iwan si Nanay. Hindi pa man ako lumalayo, parang gusto ko nang umatras. Pero hindi pwede. Kailangan kong gawin ito para sa kanya.

Lumingon ako kay Nanay, nakaupo siya sa lumang silya sa may beranda habang mahinang hinihipan ng hangin ang kanyang buhok. Sa kabila ng kanyang matapang na mukha, alam kong nalulungkot din siya.

"Nay, sigurado po ba kayong kaya niyo dito nang mag-isa?" tanong ko, pilit na pinapatatag ang sarili.

Ngumiti siya, pilit ngunit puno ng pagmamahal. "Ano ka ba, anak? Maayos ako rito. At nandiyan naman si Linda," sagot niya, sabay turo kay Manang Linda, ang aming mabait na kapitbahay.

Kahit papaano, gumaan ang pakiramdam ko. Alam kong maaasahan namin si Manang Linda, pero hindi pa rin maiwasan ng puso kong mag-alala.

Humugot ako ng malalim na hininga at lumapit kay Nanay para yakapin siya nang mahigpit. Gusto kong iparamdam sa kanya kung gaano ko siya kamahal.

"Nay, mag-iingat po kayo, ha?" bulong ko habang pilit na tinatago ang namumuong luha sa aking mga mata.

"Huwag mo akong alalahanin, anak. Mas dapat mong isipin ang sarili mo roon. Maging maingat ka rin," sagot niya bago hinaplos ang aking buhok.

Nang lumingon ako kay Manang Linda, tumango siya bilang pagsuporta. Alam kong kahit papaano, hindi niya pababayaan si Nanay.

Sa wakas, nagawa ko nang lumakad palayo, pero pakiramdam ko ay ang bigat ng bawat hakbang ko. Nang makalabas ako, nakita kong naghihintay na si Manang Lena sa kanyang sasakyan. Siya ang maghahatid sa akin sa lugar kung saan ako magtatrabaho bilang yaya.

Paglapit ko, napansin niyang parang alanganin pa rin ako. "Handa ka na ba, Ria?" tanong niya na may kasamang tipid na ngiti.

Hindi ako agad sumagot. Sa halip, isang mahina ngunit may pilit na ngiti lang ang itinugon ko bago pumasok sa loob ng sasakyan.

May kalumaan na ang sasakyan ni Manang Lena, ngunit malinis at mabango ito sa loob. Habang nasa biyahe, hindi ko maiwasang isipin kung ano ang naghihintay sa akin sa aking bagong trabaho. Matagal akong tahimik bago biglang nagsalita si Manang Lena.

"Oh, Ria, huwag mong kalilimutan ang sinabi ko, ha? Iba ang itsura ng aalagaan mo. Lahat ng naging yaya niya bago ikaw, natakot at agad na umalis. Hindi naman siya nananakit, sadyang maarte lang talaga 'yung mga nauna sa iyo. Akala mo naman ang gaganda nila, che!" may halong inis ang tono ng boses niya.

Napangiti ako sa sinabi niya. "Opo! Mabuti na rin sigurong natakot sila, Manang," sagot ko nang wala sa sarili.

Napakunot-noo siya. "Bakit mo naman nasabi 'yan? Sa tingin mo ba, salbahe 'yung bata?" tanong niya na may bahagyang pagtataka sa mukha.

Napatawa ako nang mahina bago sumagot. "Hindi naman po. Pero kung hindi sila umalis, edi wala akong trabaho ngayon!" sagot ko na may kasamang biro.

Napangiti na rin siya. "Tama ka diyan, Ria. Swerte mo nga't may nagbukas na oportunidad para sa iyo."

Hindi ko na alam kung gaano katagal ang aming biyahe. Parang lumipas ang ilang oras, minuto, o segundo nang hindi ko namamalayan. Ang tanging napansin ko lang ay biglang huminto ang sasakyan sa isang malawak at tila liblib na lugar. Napalunok ako nang makita ang matatayog na punong nakapalibot sa paligid.

"Naku, Manang... wala bang aswang dito?" biro kong tanong na may kasamang tawa, pero sa totoo lang, may bahagyang kaba akong nararamdaman.

Natawa si Manang Lena. "Sira ulo ka talaga, Ria!" umiling-iling siya habang natatawa.

Maya-maya, seryoso na ulit ang tono niya. "Oh siya, aalis na ako. Ikaw na lang ang tutuloy," aniya.

Biglang bumundol ang kaba sa dibdib ko. "Ha? Manang, hindi niyo ba ako sasamahan kahit sandali lang sa loob?" nagmamaktol kong tanong.

Umiling siya. "Hindi na, Ria. Ayaw niya ng ibang presensya sa paligid. Ayaw rin niyang nakikita siya ng ibang tao," paliwanag niya.

Hindi ko napigilang mapahinga nang malalim. Mukhang mapapalaban ako rito.

Napansin ni Manang Lena ang ekspresyon ko at marahang hinaplos ang aking balikat. "Mag-ingat ka, Ria. Sana magtagal ka sa trabaho mo," malambing niyang paalala.

Tumango ako bago nagbuntong-hininga. "Salamat, Manang."

Pagkababa ko ng sasakyan, tinanaw ko ang malaking bakal na gate sa aking harapan. Sa likod nito, nandoon ang mansyon kung saan ako magtatrabaho.

Napatingin ako kay Manang Lena, pero nakita kong papalayo na ang kanyang sasakyan.

"Okay, Ria... kaya mo 'to," bulong ko sa sarili bago lumapit sa gate.

Sa harapan, nakatayo ang isang seryosong gwardya na walang imik, animo'y hindi tinatablan ng lamig o init. Huminga ako nang malalim bago ngumiti at lumapit sa kanya.

"Magandang araw po," bati ko.

Hindi siya agad sumagot. Sa halip, tiningnan niya ako mula ulo hanggang paa na parang sinusuri kung may karapatan akong pumasok.

Napakagat-labi ako at muling nagtanong. "Uh… dito po ako para sa trabaho bilang yaya."

Sa wakas, bumuka ang kanyang bibig. "Pumasok ka."

Kasabay ng paglangitngit ng gate habang bumubukas ito, naramdaman kong parang may bumalot na kakaibang pakiramdam sa paligid.

Ito na.

Ang simula ng isang bagong yugto sa buhay ko.