Chapter 3

Zenxuie Rey Nathaniel John’s POV

"I said I don’t need a nanny!" galit kong sigaw nang makita kong may paparating na naman na bagong yaya.

Sapat na ang mga maids at si Yaya Rosa dito sa bahay—bakit ba kailangang magdagdag pa? Ang kulit talaga ni Mom! Tsk!

"Hijo, sana maintindihan mo ang mommy mo. Matanda na ako, at hindi ko na kaya ang ibang gawain ko," ani Yaya Rosa. Napasabunot na lang ako sa buhok ko nang marinig ang sinabi niya.

"But Yaya—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang mabilis niya akong pinutol.

"Kung hindi ka tatanggap ng ibang yaya, hijo, mapapaaga ang buhay ko. Gusto mo ba 'yon?" tanong niya, dahilan para agad akong umiling nang ilang ulit.

Ayaw ko ng ibang yaya dahil lahat ng pumapasok dito natatakot sa itsura ko! Ilang beses ko nang sinabi kay Mom na hindi ko kailangan ng yaya, pero ang kulit niya. Ginagawa pa akong bata! Tsk!

"Okay, fine!" inis kong pagpayag, sabay talikod at tinungo ang aking silid. Pero bago pa ako makalayo, narinig kong nagsalita si Mom.

"Intindihin mo na lang siya, Malia. Nakikita kong paano siya pangilagan ng mga maids dito. Kaya siguro ayaw niya ng ibang kasama maliban sa akin," ani Yaya kay Mom. Hindi ko na nakita ang reaksyon ni Mom dahil tumalikod na ako.

Ilang sandali ang lumipas, nakarinig ako ng sunod-sunod na pagkatok. Ilang araw lang kasi ang itinagal ng huling yaya na kinuha nila dito—agad din itong umalis. Tsk. Malamang, natakot na naman sa akin. Kaya nga ayaw kong may ibang tao rito, dahil parang naiinsulto ako sa paraan ng pagtitig nila sa akin. Padabog akong tumayo at binuksan ang pinto.

"What?" pagalit kong tanong, ngunit nagulat ako nang si Mom ang bumungad sa akin.

Nataranta ako. Akala ko kasi isa sa mga maid ang kumatok, pero nagkamali ako. Nakatingin lang siya ng seryoso sa akin habang ako ay hindi mapakali dahil nasigawan ko siya! This is the first time I yelled at my mom, kaya nabigla ako.

"How are you, son? Aren’t you bored here? Maybe you want to go out?" ani Mom. Ayan na naman siya sa pangungulit na lumabas ako.

Mula nang bumalik ako sa bahay na 'to—o bahay nga bang matatawag?—hindi ko na sinubukang lumabas. Ayaw kong maulit ang nangyari 16 years ago. Humugot ako ng malalim na hininga bago sumagot.

"Mom, we already talked about that," may halong inis kong sabi.

"But—" hindi na niya natapos ang sasabihin dahil agad ko siyang pinutol.

"I will not change my decision, Mom!" malamig kong tugon.

Alam kong iniisip lang nila ang kapakanan ko, pero sana naman, isipin din nila kung paano ako tingnan ng ibang tao—na para bang isa akong halimaw. Minsan, napapaisip ako kung bakit hindi normal ang itsura ko.

Napabuntong-hininga na lang si Mom, saka lumapit at humalik sa akin bago tuluyang umalis. Nabalitaan ko rin ang nangyayari sa labas—ang pagkawala ng kambal kong si Alia, hanggang sa nalaman naming buhay pa siya at may sarili nang pamilya.

"Ako kaya, magkakaroon pa ng isang masayang pamilya?" tanong ko sa sarili ko habang nakaharap sa salamin. Natawa ako ng pagak nang makita ko ang repleksyon ko.

"No one will love you because you are a monster!" sigaw ko sa sarili ko habang nagwawala.

Sunod-sunod na pagkatok ang narinig ko. Base sa boses, si Yaya Rosa iyon.

"Hijo, anong nangyayari diyan?" may halong pag-aalalang tanong niya.

"Linda, kunin mo yung susi sa kwarto ko, sa tapat ng salamin. Bilisan mo!" utos ni Yaya.

Na-lock ko kasi ang pinto at hindi ko alam na may duplicate key pala siya. Pinagsusuntok ko ang pader hanggang sa may nakita akong umaagos na pulang likido. Hindi ko naramdaman ang sakit. Mas masakit pa rin ang trato ng ibang tao sa akin—na parang isa akong halimaw.

"Wahhh!" malakas kong sigaw habang patuloy kong pinagsusuntok ang pader.

"Hijo, anak, huminahon ka!" pagpapaamo ni Yaya sa labas ng pinto.

Hindi ko alam kung ilang minuto akong nasa ganoong sitwasyon. Namalayan ko na lang na bukas na ang pinto, at nakita kong humahagibis patungo sa akin si Yaya. May halong pag-aalala ang mukha niya.

Alam kong naaawa lang sila sa akin. Tsk. Bukod doon, malaki rin ang pasahod ni Mom sa kanila, kaya siguro nagtitiis silang kasama ako.