Chapter 1

Halos hating gabi na nang maapagpasiyahan kong lumabas ng kuwarto at bumaba upang kumuha ng tubig na maiinom. Tahimik na ang gabi at mukhang tulog na rin sina Mama at Papa. 

Habang naglalakad ako patungo sa kusina ay may narinig akong nag-uusap doon kaya agad akong napahinto sa paglalakad. 

"Kailangan nating gumawa ng paraan, Harold." Rinig kong sabi ni Mama. Halata sa boses niya na meron na namang problema sa kompanya ngunit sa tuwing tatanungin ko sila ay wala silang masabi sa akin. 

"Unti-unti na silang umaalis, Irene at wala rin naman tayong magagawa roon. Iyon lang ang tanging kompanya ang naiwan sa akin ng papa kaya hindi puwedeng mawala pa 'yon." Problemadong sabi ni Papa. 

Matagal ko ng gustong tumulong sa kanila ngunit ayaw nila akong payagan. Ayaw rin nilang sabihin sa akin ang mga problema ng kompanya at sinasarili lang nila. Nasa third year college na ako sa kursong Business Management at gusto ko ng makapagtapos upang matulungan sila. 

Hindi na ako tumuloy pa sa kusina upang kumuha sana ng tubig at sa halip ay naglakad ako at bumalik na lang sa kuwarto. Ngunit hindi na rin ako dinalaw pa ng antok sa kaiisip ng problema sa kompanya na iniingatan ni Papa. Hindi rin ako papayag na mawala iyon. Ngunit wala rin naman akong magagawa kung talagang pabagsak na negosyo namin. 

Pagsapit ng umaga ay agad na akong bumangon at nag-ayos ng sarili. Pagkatapos kong maligo at magsuot ng uniform ay agad kong kinuha ang aking bag at lumabas na ng kuwarto. Pagbaba ko ng hagdan ay dumiretso ako sa kusina at nadatnan ko roon si Mama na kumakain ng umagahan. Nang makita niya ako ay agad siyang ngumiti. 

"Good morning." Pagbati niya sa akin. 

"Good morning, Ma." Pagbati ko at umupo sa tabi niya. 

"Kumain ka na at baka ma-late ka pa sa klase mo. And if you need anything just tell me, okay?" Nakangiti niyang sabi. Talagang hindi nila pinapahalata sa akin na mayroong silang problema. Ilang linggo na rin akong hindi humihingi sa kanila ng allowance dahil sapat pa naman ang binibigay nilang pera sa akin. Ngunit huminto na ako sa pagbili ng mga gamit damit at kung ano-ano pa na hindi ko naman talaga kailangan. Kailangan ko rin magtipid. Sa kahit ganitong paraan ay makatutulong ako. 

-

Pagdating ko sa school kung saan ako nag-aaral ay agad na bumungad sa akin si Jessa at Carlo. Nag-uusap silang dalawa kaya hindi nila napansin na nakalapit na ako sa kanila. 

"Hi." Biglaang sabi ko kaya napatigil silang dalawa sa pag-uusap at tumingin sa akin.

"Walang hiya ka, Allianah aatakihin ako sa 'yo sa puso." Sabi ni Carlo at napahawak pa sa kaniyang dibdib dahil sa gulat. 

"Mabuti naman at nandito ka na. Nakakasawa na 'tong mukha ni Carlo tapos ang ingay pa." Wika naman ni Jessa na ikinatawa ko. 

"Hoy ang kapal ng mukha mo, Jessa. Ikaw nga 'tong unang kumausap sa akin." Masungit na sabi ni Carlo at mahinang hinila ang buhok ni Jessa. 

"Agang aga nag-aaway na naman kayo. Tara na sa classroom." Turan ko. Agad kaming naglakad at pumunta na sa unang subject namin ngayong araw.

Hindi naman ako ganoon kagaling pagdating sa pag-aaral ngunit hindi rin naman mababa ang mga grado ko. Okay lang din naman kila Mama at Papa dahil ayaw nilang ma-pressure ako pagdating sa pag-aaral. Kaya napaka suwerte ko sa kanila at sila ang naging magulang ko. 

Pagsapit nang hapon ay sabay rin kaming tatlo na lumabas ng classroom. Ngunit agad din akong nagpaalam nang dumating na sa parking lot ng school dahil naroon na ang sundo ko. 

Agad kong binuksan ang pinto ng front seat at naabutan ko si Manong Kiko na may kinakausap sa kaniyang selpon. Ilang sandali rin akong naghintay bago natapos ang tawag. 

"Ma'am Allianah, pinapasabi ng Papa mo na hindi sila makakauwi ngayong gabi dahil may pinuntahan silang malayong lugar." Wika ni Manong Kiko. Agad namang kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Bakit hindi na lang sila tumawag sa akin? Nag-aalala pa rin ako kahit nagpaalam sila. Hindi pa rin ako mapakali kapag malayo sila. 

"S-sige po, Manong. Salamat." Turan ko. Agad kong inayos ang seat belt ko nang pinaandar na ni Manong Kiko ang sasakyan. 

Halos kalahating oras din ang biyahe bago kami nakarating sa bahay. Agad akong sinalubong ni Manang Ghie at kukunin sana ang dala kong bag nang inilayo ko iyon sa kaniya. 

"Ako na po, Manang." Magalang kong sabi. 

"O sige. Anong gusto mong ulam mamaya, hija?" Tanong niya. 

"Kahit ano na lang po, Manang. Magpapahinga lang po ako saglit sa kuwarto ko." Walang hana kong sabi. Ngumiti at tumango lang siya kaya agad na akong naglakad at umakyat ng hagdan patungo sa kuwarto ko. 

Nang makarating ako sa aking kuwarto ay agad akong nagbihis at pagkaraan ay umupo sa kama. Ngayon ko lang naramdaman ang lungkot. Ang tahimik ng bahay. Ang hirap kapag mag-isa lang. Ang hirap kapag wala kang kapatid. Parang pasan ko lahat ng problema ng mga magulang ko. Wala akong mapagsabihan. 

—

Kinabukasan ay ganoon pa rin ang routine ko. Paggising ko nang umaga ay agad akong naligo at nagbihis ng uniform at pagkaraan ay lumabas na ng kuwarto ko. 

Nang pumunta ako sa kusina ay naabutan ko si Manang Ghie na naghahanda ng umagahan. 

"Magandang umaga, hija. Kumain ka na rito." Bati niya. Pilit akong ngumiti at lumapit sa mesa upang kumain. 

"Manang, sabay na po kayo sa 'kin." Pag-aaya ko sa kaniya at dahil sa gulat ay hindi siya nakagalaw sa kaniyang kinatatayuan. 

"Mamaya pa ako, hija." Sagot niya at ngumiti. 

"Hahayaan niyo po bang mag-isa lang akong kakain, Manang?" Turan ko. At mukhang naiintindihan niya naman ang sinabi ko kaya agad siyang umupo sa kaharap kong upuan at nagsandok din ng kanin na ikinangiti ko. 

"Uuwi na po kaya sina Mama at Papa mamaya?" Tanong ko sa kaniya habang kumakain kami. 

"Gusto mo ba ay tawagan ko sila mamaya kung makakauwi sila?" Tanong niya. Agad akong umiling. Ayokong mag-alala sila sa akin. Alam kong abala sila sa pag resolba ng problema ng kompanya. 

"Hija, huwag ka sanang magkaroon ng sama ng loob sa mga magulang mo. Naiintindihan kita dahil kailangan mo rin sila bilang mga magulang mo. Pero para sa 'yo naman ang ginagawa nila ngayon." Saad ni Manang Ghie. 

"Huwag po kayong mag-alala, Manang, naiintindihan ko naman po sila. Pero sana ay sabihin din nila sa akin kung ano ang problema sa kompanya. Dahil kahit hindi nila sabihin ay alam ko pa rin. Sige po, Manang, alis na po ako. Salamat po sa pagkain at sa pagsama sa akin sa umagahan." Paalam ko at agad na tumayo at naglakad na palabas ng kusina.