Mate? Or Die!

“บัดซบ! แม่งจบแบบนี้เหรอ!? สารเลวววววววววววว!!!”

ลี่เหยาปาโทรศัพท์ลงบนเตียงแรงพอให้ตุ๊กตาปลาวาฬกลิ้งตกพื้น หัวใจเธอยังเต้นระรัวด้วยความหัวร้อนเต็มขั้น น้ำเสียงเกรี้ยวกราดปนสิ้นหวังเหมือนคนที่เพิ่งเสียเวลาไปสามวันไถฟีดมืออถืออ่านนิยาย…แล้วเจอจบแบบขมปี๋

นิยายเรื่อง "ชะตานางหงส์เจ็ดมังกร" พระเอกเจ็ดคน ‘แต่งงานกับนางเอกและไม่มีใครรักนางจริงซักคน ไม่มีแม้แต่ตอนจบที่มันอบอุ่น สักนิด! แล้วจะให้อ่านไปทำเพื่อ?!  สรุปแล้วทั้งเรื่องคือโศกนาฏกรรมจุดจบของผู้หญิงที่ไม่มีใครรัก…แม่งโคตร toxic!

“ให้ตายเหอะ คนเขียนแมร่งใจหมาจริงๆ ขอสาปให้หล่อน โดนดูดเข้านิยายตัวเอง แล้วโดน…..” เธอปิดตาแน่น ซุกหน้า ในหมอน พึมพำราวกับบทสาปส่งนักเขียน...

ทันใดนั้น แสงสว่างพวยพุ่งออกมาจากหน้าจอ ตู้ม! โลกทั้งห้องเหมือนระเบิด กลิ่นเหมือนดิจิทัลไหม้ลอยเข้าจมูก เสียงแหลมแทรกกับเสียงประหลาดราวเปลวไฟกำลังเผาสคริปต์ ลี่เหยากรีดร้อง ก่อนที่ความมืดจะกลืนกินทุกอย่าง

กะพริบตาอีกที เธอก็ไม่อยู่ในโลกเดิมอีกต่อไปแล้ว

ทันใดนั้นเอง...เสียงฟ้าผ่าราวกับรอยขีดจากสวรรค์ ฉีกม่านฟ้า และร่างของลี่เหยา หายไปจากโลกใบนี้

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังลั่นในจวนสกุลหยาง

ลี่เหยา ไม่สิ ไป๋หลินลืมตาขึ้นมาในร่างหญิงสาวผิวซีดที่เพิ่งถูกวางยา และนี่มันคือ “บทที่ 3” ของนิยาย… ก่อนวันที่นางควรตาย แต่ความตลกคือเธอ “รู้” ทุกอย่าง รู้ว่าใครวางยา รู้ว่าใครกำลังดูถูก และรู้ว่าพระเอกทั้งเจ็ด กำลังจะเดินเข้ามาทีละคน โดยไม่มีใครสนใจรัก ไป๋หลิน จริง ๆ

แต่ตอนนี้ เธอไม่ใช่ไป๋หลินเดิมอีกต่อไป เธอจะเขียนบทใหม่ทั้งหมด...ให้ผู้ชายทั้งเจ็ด ‘ตกหลุมรัก’ ด้วยตัวตนจริงของเธอ ไม่ใช่เพราะบทสคริปต์ที่ถูกวางไว้ และแล้วคืนแต่งงานของหยางเซวียนกับไป๋หลินก็มาถึง…

คืนที่พรหมจรรย์ของเธอ “ถูกแย่ง” กลางบทนิยาย โคตรดิบ… และไม่มีวันลืม

ฝนไม่ตกในคืนแต่งงานของหยางเซวียนและไป๋หลิน ทว่าในใจของลี่เหยาผู้ “ตื่น” ขึ้นในร่างนี้กลับมีเสียงฟ้าคำราม อยู่ไม่ขาด

เธอไม่รู้ว่ามาได้ยังไง จำได้แค่ด่าคนเขียนนิยายแบบสาปส่ง…แล้วความมืดก็กระชากเธอเข้ามาที่นี่… ตื่นขึ้นอีกที ก็ถูกลากเข้า ห้องหอพร้อมกับคำว่า “เจ้าสาว” ที่ยังไม่ทันพูดว่า ‘อุ๊ย’

ผ้าคลุมหน้าสีแดงถูกกระชากออก ร่างของเธอถูกเหวี่ยง ลงเตียง ผืนฟูกหนาแต่แข็ง กลิ่นดอกบัวจากผ้าปูปนกับกลิ่นตัวเขาสด ดิบ หยาบกร้าน

“อะ… เดี๋ยว!”

“เงียบ”

เสียงของเขาเย็นเฉียบ แต่ดวงตากลับไม่หลบเธอแม้แต่นิด ราวกับจับจ้องสัตว์ประหลาดในร่างผู้หญิง

“ข้าไม่สนว่าเจ้าอยากแต่งหรือไม่ แต่คืนนี้เจ้าต้องเป็น ของข้า เพราะข้าไม่ยอมให้ใครครหาได้ว่าเจ้าสาวของหยางเซวียน ‘ยังบริสุทธิ์’ หลังคืนเข้าหอ”

ริมฝีปากเธอสั่น แต่อุณหภูมิในกายกลับพุ่งพรวดจนปากแห้งไปหมด เขารู้... เธอเห็นจากแววตาเขา รู้ว่าเธอไม่ใช่ “ไป๋หลิน” คนเดิม รู้ว่าเธอ “ตื่น” แล้ว รู้ว่าข้างในเธอกำลังแตกตื่น... แต่เขาก็ยัง กดตัวเธอลงจนติดเตียงอยู่ดี

มือกร้านสากของเขาไม่ได้อ้อมค้อม เขากระชาก สายคาดอกผ้าไหมของเธอขาดดัง “พรืด” เสื้อซับตัวบางหลุด ลงไปอย่างไร้เยื่อใย ปล่อยผิวขาวของเธอเปลือยต่อหน้าเขาแบบ ไม่มีบท ไม่มีกล้อง ไม่มีรีไรต์

“ไม่เอาแบบนี้….ไม่…. ได้โปรด…”

“ข้าไม่ได้รักเจ้า” เขากระซิบข้างหู

“แต่คืนนี้ ข้าจะให้เจ้าจดจำไปชั่วชีวิต”

แล้วเขาก็ก้มลงฝังฟันลงบนลำคอเธอแรงพอให้รอยเลือดซึม

“อ๊าา!”

เสียงเธอดังไปถึงหน้าห้อง แต่ไม่มีใครกล้าเข้าหยางเซวียนผลักขาเธอออก หยาบ ดิบ โหดร้ายอย่างที่เธอไม่เคยอ่านจากนิยายเรื่องไหน

แล้วเขาก็ฝังร่างเขาเข้ามาในตัวเธอ... ไม่มีการถาม ไม่มีการขอ ไม่มีคำหวาน มีแค่ความแน่น กระแทกเข้าจนเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังสนั่นในห้องหอ

“มันไม่ควร… รู้สึกแบบนี้…” เธอกระซิก… หอบแรง น้ำตาซึม แต่ความจริงคือร่างเธอตอบสนองทุกแรงบีบ ทุกแรงกระแทก ทุกจังหวะที่เขาควบเธอราวกับต้องการลงทัณฑ์ มากกว่าร่วมรัก

แสงจากโคมแดงสลัวไหวราวกับหัวใจของหญิงสาวที่กำลังเต้นระรัว ร้อนแรงปะทะความหนาวเย็นภายนอก ผ้าคลุมหน้าเจ้าสาวถูกทิ้งพาดปลายเตียงเหมือนเศษของพิธีที่ไม่มีใครใส่ใจ เหลือไว้เพียงร่างเปลือยของเธอ ที่บิดเร้าอยู่ใต้ร่างชายหนุ่มในชุดเข้าหอ

เสียงลมหายใจเธอขาดห้วง ราวกับถูกดึงกระชากออกไปพร้อมกับสัมผัสของเขา

มือข้างหนึ่งของเขากดตรึงข้อมือเธอกับหมอน อีกมือเลื่อนผ่านขาเนียนแนบเข้าไปกลางต้นขาที่สั่นระริกจากแรงที่ไม่ได้เตรียมใจรับ

ไป๋หลิน ไม่สิ ลี่เหยา ในร่างของไป๋หลิน ร้องในลำคอ ดวงตาเบิกกว้าง แต่กลับไม่ผลักไส... ร่างของเธอกำลังตอกย้ำความจริงอย่างชัดเจนว่า ต่อให้จิตใจจะต่อต้าน แต่กายของเธอได้ทรยศไปเรียบร้อยแล้ว

“ไม่เอาแบบนี้...”

เสียงเธอสั่น แต่มันไม่ใช่เสียงปฏิเสธอีกต่อไป มันคือเสียงของคนที่กลัวตัวเองมากกว่าคนตรงหน้า

“เจ้ารู้ตัวหรือไม่…” เสียงเขากระซิบข้างหู ขณะปลายจมูกลากผ่านซอกคอเธอ “…ว่ากายของเจ้า…กำลังขอข้าอยู่”

มือของเขาสอดเข้าใต้ต้นขาอีกครั้ง ลูบขึ้นช้า ๆ ผ่านความชื้นร้อนระอุที่เธอไม่อาจปฏิเสธได้อีก

เธอหอบเบา ๆ กลีบปากเผยอ ดวงตาปรือ มองเขาเหมือนคนหลงทางที่หยิ่งยโสเกินกว่าจะเอ่ยคำขอ แต่เธอไม่ได้ห้าม ไม่ได้ผลักไส ไม่ได้ขัดขืน มีเพียงแผ่นอกที่ยกขึ้นลงแรง กับหัวใจที่เต้นกระหน่ำจนร่างสั่น

หยางเซวียนยิ้มช้า ๆ มุมปากโค้งนิดเดียว แต่แฝงแรงอันตรายราวกับนักล่าที่เพิ่งเห็นเหย่ายอมวางคอให้เชือดเอง

เขาก้มลงจูบริมฝีปากนาง ไม่ใช่จูบอ่อนโยน หากแต่แน่นหนัก ดูดกลืน และครอบครองจนลมหายใจเธอขาดห้วง

“ข้าจะทำให้เจ้า…ลืมทุกสิ่งที่เจ้าเคยรู้สึก” เสียงของเขาทั้งเย็นและเร่าร้อนราวกับไฟซ่อนน้ำแข็ง

ร่างเขาแนบสนิทกับเธอ แรงกดหนักลงทุกครั้งที่เขาเคลื่อนไหว ความแข็งกร้าวของเขาเสียดสีผ่านความอ่อนนุ่มของเธอ ทุกแรงกระแทกหนักแน่นแต่ชัดเจน ไม่หยาบ ไม่รีบร้อน เหมือนเขาตั้งใจจะฝังตัวตนของเขาไว้ในเธอทุกอณู

“อึก… ข้า…” ไป๋หลินกัดฟัน เสียงของเธอกลายเป็นเสียงครางพร่า แม้ในยามที่พยายามกลั้นเอาไว้

แผ่นหลังเธอแอ่นรับ สะโพกสั่นไหวไปตามแรงกระแทกของเขาที่ถาโถมลงมาเป็นจังหวะ ผ้าห่มไหมกระจัดกระจาย กลิ่นเหงื่อ กลิ่นรัก กลิ่นเนื้อแนบเนื้อปะทะกันในคืนที่ไม่มีใครเข้ามาขัดจังหวะได้

เมื่อเขาโน้มลงจูบซอกคอเธออีกครั้ง เสียงเธอก็หลุดออกมาเบา ๆ

“…หยาางเซวียนนนน…”

เขาหยุดเพียงนิด มองหน้าเธอ ริมฝีปากเขาแนบใบหู กระซิบเสียงต่ำ

“ข้าอยากได้ยินเสียงเจ้า…เรียกข้าซ้ำอีก” และเขาขยับสะโพกหนักลงทันที แรงพอให้เสียงเตียงดัง เอี๊ยด ขึ้นมาอีกครั้ง กลีบเนื้อของเธอกระตุกวูบ ความร้อนจากภายในไหลทะลักขึ้นสู่ยอดอก เธอกรีดร้องเสียงสั่น หายใจแรง

ไป๋หลิน—ลี่เหยา แตกซ่านในอ้อมแขนของเขา ไม่ใช่เพราะเขาบังคับ ไม่ใช่เพราะเธอไม่มีทางเลือก แต่เพราะร่างกายของเธอ… “ยอมรับ” เขาไปหมดแล้ว

เขากระซิบข้างหูอีกครั้ง “ดี… เพราะเจ้าจะไม่มีวันหนีจากข้าไปได้อีก” เสียงเขาแหบพร่า เรียกชื่อเธอซ้ำซ้ำ...

“…ไป๋หลิน ไป๋หลิน ไป๋หลิน…”

แต่เธอรู้ว่าเขากำลังร้องเรียกตัวตนใหม่ของเธอที่ ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป เธอไม่ได้เสียพรหมจรรย์ให้ตัวละครในนิยาย

แต่เธอ “ถูกเอา” โดยตัวละคร ที่เธอเคยอ่านอยู่บนหน้าจอมือถือสดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่กี่นาทีก่อนและในวินาทีนั้น ลี่เหยาก็รู้ว่า…

นี่ไม่ใช่แค่นิยายอีกต่อไปแล้ว