“He’s such a mess,” ani Davidson. Pqreho silang nakatayo ni Leo sa harapan ng bagsak na si Alexander. “Do you know him?” asked Leo. “Nah. Sort of.” “Magsasara na kami, Dude. Paano yan?” nakangusong turo ni Leo sa lalake. Wala ng nagawa pa si Davidson, kundi ang tulungan si Alexander na makatayo habang inaakbay sa balikat niya ang braso nito. No choice naman siya kundi ang tumulong dahil lasing na lasing ito. “Okay ka lang? Mukhang mabigat siya,” nakangiwi si Leo habang pinapanuod sila. “I’m fine. I can.. h-handle him,” pwersadong sagot ni Davidson kay Leo. Hindi man niya aminin, mabigat talaga si Alexander. “Wait, check mo nga yung wallet baka may address,” utos niya pa kay Leo. “Wala, nakita ko na kanina yang wallet niya.” Tumangu-tango lang siya. “Yung phone?” “May message. Heto oh,”- binasa ang message sa phone ni Alexander- “‘Alexander, umuwi ka na, right now!’” “Sino yung sender?” “Dad niya siguro, baba ang nakalagay eh.”
(WARNING!! THIS CHAPTER CONTAINS A RATED SPG SCENES. So please, read at your own risk. If you find it uncomfortable to read, pls don’t report my book. You have the right to skip this chapter. And if you’re not satisfied with the scenes and you find it lame, go back. Don’t read! Just kidding. :) // I’ll make it wetter..I mean..better next time) MARAHANG lumapat ang likod ni Keirah sa malambot na kama habang magkalapat pa rin ang mga labi nila ni Davidson. Puno ng sensasyon ang mga halik ni Davidson sa kanya. “Kei..rah,” pabulong na tawag nito sa kanyang pangalan. Parang musika ang boses nito na masarap pakinggan. “Sir?” Hindi na muling nagsalita si Davidson, bagkus muli siya nitong siniil ng halik. “S-sir,” napaigtad siya ng gumawi ang halik ni Davidson sa kanyang leeg. Hinabol niya ang hininga ng bumaba ang halik ng binata sa kanyang dibdib. “Uhhm, Sir?” Tila hindi na siya naririnig ng lalake. Nagsimulang maglakbay ang kamay nito sa ilalim ng kanyang damit papunt
“Hmm,’ marahang ungol ni Alexander saka bumiling patagilid ng higa sabay- “OUCH!” -napamura siya ng malaglag siya sa sofa. “Geez, stupid Alexander,” nakangiwi na bulong niya sa sarili. Bumangon siya mula sa pagkakadapa sa sahig. Nangunot ang noo niya ng mamataan ang isang basket sa sahig. “What’s this?” hinila niya iyon palapit sa kanya. “Foods?” Nang makita ang maraming pagkain sa loob, hindi na nagsinungaling ang sikmura niya. Kumalam iyon, dahil sa gutom. Teka, nasaan ba siya? Kaninong condo ba itong kinaroroonan niya? Natigil ang mga katanungan sa isipan ni Alexander nang mahagip ng paningin niya ang isang portrait sa Sala. “Kay Mr. Montevella ‘tong condo? Tsk, bakit naman ako nandito?” nagpalinga-linga pa siya. Wala siyang matandaan sa mga nangyari. Black out siya kapag nalasing na. Walang tao. Pakiramdam niya siya lang mag-isa sa sala. Nagkibit-balikat na lang ang binata at sinuot muli ang polo na tinanggal niya bago siya matulog. Sinulyapa
“NAKAALIS NA BA SIYA?” “Yes, don’t worry.” Nakahinga ng maluwag si Keirah nang malaman na nakaalis na si Alexander. Lumabas siya ng kwarto at dumiretso sa kusina. Gano’n na lamang ang pagka-bigla niya ng makitang naubos ang pagkaing dala niya para kay Davidson. Nang lingunin niya si Davidson, nagkibit-balikat lang ito. “Wala ka ng kakainin. Gusto mo ipag-luto kita?” malambing na tanong niya dito. “Huwag na. Aalis na rin naman ako.” “Ah,” tanging nasambit na lamang niya. Wala siyang masabi. “Sumabay ka na sa’kin if you want,” anito habang naglalakad pabalik ng kwarto nito. “Ah, hindi na. Magko- commute na lang ako,” tanggi niya. Iba kasi ang pakiramdam niya. Parang ang cold ni Davidson. Parang walang nangyari sa kanila. Hay, ano nga ba ang aasahan niya? One-sided love lang naman ang namamagitan sa kanila. Hindi naman siya nito gusto. Bahagyang may kirot siyang naramdaman sa sulok ng kanyang puso pero pinagwalang-bahala niya na lamang yon. Narinig niya na ang lagasla
TYPICAL na araw na lamang ang isang linggong lumipas para kay Keirah. It’s been a week simula nang may nangyari sa kanila ni Davidson ngunit minabuti na lamang niya ang umiwas at huwag ng ungkatin pa ang nangyari. Busy na rin naman ang binata. Palagi itong nakakulong sa loob ng opisina. Madalang din silang mag-kita kahit na siya ang secretary nito. Naguusap na lang sila through landline. Hinayaan niya na lang ito. Ayaw niya na rin namang pag-usapan pa ang nangyari. Kalimutan na nga lang daw, hindi ba?~ Isang tanghali sa cafeteria, “Beshy, sasama ka ba sa Team Building?” “Team Building?” saglit na tumigil siya sa pagkain at hinarap si Melanie. “Yeah. Sabi ni Ms. Rodriguez, sa Palawan daw gaganapin.” “Palawan?” “Hays, ano ka ba Keirah? Bakit hindi ka updated sa mga nangyayari dito sa Montevella?” napapairap na sa ere si Melanie. Parang ang lalim kasi ng iniisip ng kaibigan. Tumikhim muna si Keirah bago sumagot. “Sorry naman. Stress lang ako, lately,
“WOOOW!” ANG GANDA!” Kanya-kanyang kuha agad ng cellphone ang mga kasamahan ni Keirah pagkababa pa lang ng Tourist Bus na sumundo sa kanila mula sa paliparan. Kanya-kanyang kuha ng bawat anggulo ng tanawin. Napakalinis at puting-puti ang buhangin ang nilalakaran nila patungo sa mga cottages na inarkila. Napaka-lamig ng simoy ng hangin na nagmumula sa malawak na dagat. Parang lahat ng problema mo sa siyudad ay maiibsan kapag napagmasdan mo ang sumasayaw na mga alon. “Beshy, selfie tayo!” Natigil ang pagtanaw ni Keirah sa dagat ng biglang yumakap sa tagiliran niya si Melanie. May hawak itong selfie stick at tinatapat sa kanilang dalawa. “Hoy sali ako dyan!” tumatakbong lapit sa kanila ni Lorraine. Yumakap naman ito sa kabilang tagiliran niya. Napagitnaan siya ng dalawa. Klik! “See. Ang ganda ng dagat!” ani Melanie at zino-zoom in pa ang picture nila. “Wait, ang pangit ko dyan. Delete mo!” inagaw ni Lorraine ang phone kay Melanie. “‘Wag mo na i-d
“I LOVE YOU, DAVIDSON.” Cassidy stared at Davidson as she unbuttoned his shirt one by one. Balak pa yata siya nitong akitin base sa kinikilos nito. Hindi niya alam kung bakit ito sumama sa kanila. Nababaliw na talaga sa kanya ang dalaga. Ayaw naman sana niyang pumayag, dahil baka maka-awkward lang sa mga empleyado niya na may kasama silang sikat na artista. Kaya isinama niya na lang ito sa grupo ng mga Executives. Pero sa pagkaka-bigla niya ay pati sa kwarto niya ay sumama ito. Dalawa lang sila ni Cassidy ngayon, kaya alam niya ang binabalak ng dalaga. Hindi naman siya manhid at lalake din naman siya. Pero bilib siya sa sarili at hindi siya nagpadala sa pang-aakit ni Cassidy. Pinigilan niya din ang sarili. “Cassidy, how many times do I have to tell you that you’re just a little sister to me,” walang ekspresyon ang mukha ni Davidson at nakatitig lamang sa maamong mukha ni Cassidy. “Davidson, ikaw lang ang lalakeng nakakapagpa-baliw sa akin ng ganito,” nangilid
“COME WITH ME NOW,” maawtoridad na utos ni Davidson sa kanya. Hinila pa siya nito sa braso kaya agad siyang napatayo. Napatayo na rin si Jude dahil sa inasta ng CEO nila kay Keirah. “Mr. Montevella, is everything okay?” Si Keirah na ang sumagot kay Jude. “Sandali lang, Jude. Babalik ako,” saka binawi niya ang braso at siya naman ang humila kay Davidson palayo kay Jude. Iniwan niya na nga si Davidson at Cassidy eh. Sinundan pa rin talaga siya. Tapos na ba ang mga ito mag-halikan? Naiiritang binitawan ni Keirah ang kamay ni Davidson ng makalayo na sila. Napadpad sila sa likod ng VIP House. Malayo sa mga kasamahan na nasa cottages. Humalukipkip siya pero pinilit niya pa rin na maging magalang. “May kailangan ka po ba?” umpisa niya sa mababang tono pero hindi niya maitago ang nararamdamang inis para dito. “Geez, Keirah. Don’t be so professional kapag tayo na lang dalawa,” sumandal ito sa puno ng niyog na katabi nila. Tinitigan siya nito ng malamlam na akala mo’y wa