Chapter 3: The death of her sister

THE PAST:

"Anna, why are you here outside?" My older sister Nicole inquired.

nakaupo ako sa labas ng pintuan habang matiyagang hinihintay ang pagdating niya.

"I'm waiting for you ate Nicole,” nakasimangot kong turan. 

Napailing siya at inilahad niya ang kanyang mga kamay kaya agaad ko iyong inabot. Sabay kaming pumasok sa aming bahay.

“Ikaw talagang bata ka. Sa susunod huwag mo na akong hintayin sa labas lalo na at gabi na.”

Mabait akong tumango. "I'm sorry, ate Nicole. Bakit ka pala ginabi ng uwi?”

"I'm sorry too.Natagalan ako dahil dumating kasi ang ina ng aking amo at nag-usap pa kami.”

“ganoon ba? kumain ka na ba?”

I stared at my sister who had a happy smile on her lips. Her smile was genuine. mukhang masaya talaga siya. Masayahin naman talaga ang ate ko. Hindi ko pa siya nakikitang umiiyak magmula ng mamatay ang aming mga magulang. kahit kailan hindi siya nagpakita ng kahinaan sa akin. Kaya idolo ko talaga siya.

“Nakatulala ka namang nakatingin sa akin,” nakangiting tugon ng aking kapatid.

Biglang nag-init ang dalawa kong pisngi hudyat na namumula iyon.

“You look happy kasi. Why are you happy?"

"Oh, nothing." She denied but her face blushed.

“Alam ko na. Siguro crush mo ang amo mo ate ano?”

Mas namula pa ang mukha ni ate Nicole. “Anong pinagsasabi mo diyan! Hindi ko siya crush! Kaya tumigil ka, Anna.”

“Asus, si ate denial pa. Crush niya ang amo niya.”

Mabilis akong tumakbo habang inaasar ko ang kapatid ko. Hinabol niya ako hanggang sa naabutan ako. Nang tumigil kami ay sabay kaming nakaupo sa sofa na magkatabi.

“Hindi ko siya crush. Bawal magkacrush sa kanya e.”

“bakit naman?” 

“Takot siya sa mga babae,”

“Takot? Pero inaalagaan mo?”

Kibit-balikat lang ang sagot ni ate Nicole.

According to her story, her boss was in trauma and could not walk and talk because of the accident he had. I took pity on him. Siguro nga masama ang nangyari dito kaya natrauma. hinihiling ko na agad siyang makarecover para makasama ko pa ng matagal ang aking kapatid dito sa bahay.

Simula kasi ng pumasok si ate Nicole sa trabaho niya ngayon ay weekends na lang kami magkasama. Hindi tulad noon na umuwi siya kada gabi after sa shift niya.

"Is he handsome?"

"Yes."

"Do you have a picture?"

"Nope. He doesn't even want to take pictures."

"Can I meet him?"

My older sister immediately looked at me with one eyebrow raised.

"Why?" tanong niya.

I shrugged my shoulders.  "So I can find out if he's a good person. You know I can't trust you to anyone. You're the only one I have. And I don't want to see you in pain or harm."

"Dont worry about me, Anna. And Alexis is a good man. You will meet him after his recovery."

"Okay, ate Nicole. I'm hungry."

Mabilis kaming pumunta sa kusina at kinain namin ang niluto ko.

Krizza Nicole is my sister, she's five years older than me. Mahal na mahal ko siya. Simula ng maulila kami sa aming mga magulang three years ago nang mamatay ang mga ito sa isang aksidente ay naging mas malapit pa kami ni ate sa isa’t-isa. Siya ang naging sandalan at gabay ko.

Kaya nararapat lang na siguraduhin kong mapagkakatiwalaan ang lalaking mamahalin niya. lalo na ang boss niya ngayon. Alam kong may pagtingin si ate nicole sa boss niya sa tuwing nagkukwento siya sa akin tungkol sa boss niya ay kita ko ang kakaibang saya at sigla sa kanyang mga mata. Kaya dapat makilala ko ang boss niya.

ONE WEEK LATER 

Mag-isa lang ako sa bahay dahil bukas pa uuwi ang aking kapatid at iyong kasama ko naman na si Aling Conchita ay nagpupunta lang rito kapag gabi na para samahan ako sa pagtulog. Ayaw kasi ni ate na mag-isa ako. Wala rin akong pasok ngayon dahil holiday. Kaya nagpasya akong maglinis buong bahay at maglaba ng mga maruruming damit namin. 

Pagdating ng tanghali ay tapos na ako sa gawain kaya nagpapahinga na lang ako. Nakaupo ako sa sala at nanunuod ng favorite cartoon. Uuwi mamaya si ate dahil wala siyang pasok sa huwebes hanggang Linggo.

Ilang oras pa ang lumipas hanggang sa dalawin ako ng antok. Nang may magdoorbell ay agad akong pupungas na bumangon. tiningnan ko ang orasan na katabi lang ng tv ay mag-aalas tres na ng hapon. Dalawang oras din pala ang naitulog ko.

Tumunog ulit ng doorbell. Hindi kami mayaman pero may kaya lang kami sa buhay.

"Sandali lang!” Malakas kong sigaw at inayos ang aking hitsura.

Nang buksan ko ang pinto ay bumungad sa aking ang dalawang pulis sa labas. I got nervous. Why are police officers here?

"Ano po ang kailangan nila?" Maayos kong tanong. Hindi ko na sila papasukin dahil baka hindi sila mabubuting pulis. Nag-iingat lamang ako.

"Ikaw ba si Anastasia Fuentes?”

I immediately nodded. "Opo ako nga, bakit po?"

"Kapatid mo ba si Krizza Nicole Fuentes?"

Kinabahan ako. May nagawa bang masama ang ate ko at may mga pulis na pumunta a bahay namin? Kung mayroon man at nagtatago siya ngayon kaya narito ang mga pulis dahil hinahanap siya.

"Yes. Did something happen to my sister?"

"Ms. Fuentes, natagpuan ang bangkay ng iyong kapatid sa isang ilog. Sa ngayon ay nasa morgue ang katawan niya. "

Mabilis akong umiiling. “Nagbibiro po kayo mga sir. Hindi ko kapatid iyong natagpuan. Alam kong nasa trabaho pa siya.”

“Hindi kami nagkakamali sa pagkakakilanlan niya. siya si Ms. Krizza Nicole Fuentes, twenty-five years old at isang nurse sa isang hospital. Sa katunayan ay dala namin ang mga gamit niya.”

 Mabilis nilang inabot sa akin ang bag ng aking kapatid. Nang makita ko iyon ay doon na tumulo ang aking luha na kanina ko pa pinipigilan.

"That's not a true officer. My sister is alive. She said she's going home early today," I said while tears were flowing on my face. “Ang sabi niya uuwi siya…”

“i’m sorry for your lose, iha. talagang kapatid mo ang natagpuan sa ilog. Kung gusto mong makasigurado ay sumama ka sa amin sa morgue.”

I immediately nodded and followed them.  I got in their patrol car and just a few minutes later we were dropped off at a morgue. Trembling my feet I was forced to follow them inside. When a morgue staff opened the corpse covered with a white blanket I burst into tears.  I immediately hugged her.

"Ate!!!" sigaw ko ng makita ang nakapikit niyang mga mata at putlang-putla siya. Indikasyon na wala na siyang buhay.

She can't be dead! She can't leave me alone!

“Ang daya mo naman, ate! Ang sabi mo uuwi ka. Ang sabi mo hindi mo ako iiwan. Pero bakit nasa ganyan kang kalagayan? bakit mo ako iniwan?”Iyak ako ng iyak habang yakap-yakap ang patay na katawan ng aking kapatid.

Seconds turned to minutes and minutes turned to hour. Mabilis akong inialis ng mga pulis sa katawan ng ate ko. Agad ko silang itinulak. I don’t need them! I need my sister.

"Sino ang may gawa nito sa kanya?"

"Iniimbestigahan pa ang kaso niya. May alam ka ba na nakaaway ng kapatid mo o may taong galit ba sa kanya?”

“Ang alam ko wala siyang nakaaway. Sobrang bait at palangiti ang aking kapatid kaya imposibleng may nakaaway siya,” sagot ko na ang tingin ay nasa bangkay na natabunan ng puting kumot.

“Alam mo ba kung sino ang huling kasama niya?”

Tumango ako. “Ang boss po niya.”

“Ano ang pangalan ng boss niya?”

Napalunok ako ng laway at ipinikit ang aking mga mata. nang buksan ko iyon ay sinabi ko sa mga pulis ang pangalan ng boss ni ate. ‘A-alexis Von Callahan po.”

‘Sige tatawagan ka namin kapag may nakuha na kaming lead sa kaso ng ate mo.”

“Salamat po.”

Nang makaalis ang mga pulis at agad kong pinaasikaso ang bangkay ni ate. 

“Magbabayad ang gumawa nito sa iyo ate. Pinapangako ko magbabayad siya.”

MABILIS akong napasinghap ng makabangon ako. That nightmare again. Nag-iiyak ako habang yakap ko ang sarili. 

It's been four years since that terrible incedent happened. At four years na rin ang nakakalipas pero hindi ko pa rin naigaganti ang ate ko.

"Don't worry ate Nicole. malapit na kitang maiganti ka Alexis. At ktulad ng pangako ko sa ibabaw ng bangkay mo na magbabayad siya sa pagpatay niya sa iyo. Nakatakas man siya sa batas dahil mapera siya pero sa akin hindi. Ako mismo ang pagpaparusa sa kanya. ipapalasap ko sa kanya ang sakit na nararamdaman ko."