บทที่ 27 ข้าวต้มตอนเช้า 5

@Ray

ผมขับรถมาส่งรินที่มหาวิทยาลัยของเธอ

“เลิกกี่โมงครับ” ผมหันไปถามเธอพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอด้วย

“สี่โมงเย็นค่ะ” เธอตอบผมพร้อมจะเปิดประตูรถ แต่ผมดึงเธอไว้ก่อน ยังไม่ได้เติมพลังจะปล่อยไปได้ง่ายๆ ได้ไง

“หอมหน่อยครับ” ผมหันแก้มของผมไปให้เธอหอม

ฟอด....

เธอยอมหอมฟอดใหญ่ๆ ทำเอาแทบเคลิ้ม ผมยิ้มบางส่งให้เธอ

“ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เธอยกมือไหว้ผมแล้วเปิดประตูลงรถไป ผลของการมีเมียเด็ก มันเป็นแบบนี้นี่เอง

จะไม่ให้ผม //หลงเมียเด็ก// ได้ไง บอกอะไรก็ทำ ทำอาหารให้กิน ยกมือไหว้ แถมเด็ดสุดก็ให้ผมกินเป็นข้าวต้มตอนเช้านี้ล่ะ

โอ๊ย!! … ดีจริงๆ

ผมนั่งอยู่ในรถ รอจนเธอเดินเข้าคณะไป หลังจากนั้นผมก็ขับรถออกมา วันนี้ผมใช้ให้เปรมไปซื้อเสื้อผ้าให้ดารินเพิ่ม แถมยังส่งคนไปดูดารินอีก ผมคิดว่าแฟนเก่าของเธอต้องมาระรานแน่ๆ

หากมันแตะตัวดารินแม้แต่นิดเดียว มันได้เจอกับผมแน่นอน ผมไม่ปล่อยมันแน่นอน

//นั้นมันเมียผม//

ใครจะยอม ผมคนหนึ่งไม่ยอม!!!

@Darin

เวลา 15:00 น. วันนี้ฉันเลิกเรียนเร็ว

“แก เป็นไงบ้าง?” แพรวถามฉันขึ้นเมื่อเราเลิกเรียน

“เป