Mr.Ray แผนกลรักของนายตัวแสบ

@Darin

      ในวันหนึ่งที่ฉันเลิกเรียนเกือบเย็น ก็เป็นอีกวันที่ฉันดูจะเบื่อๆ

      ฉันชื่อ “ดาริน” หรือที่เพื่อนๆ ของฉัน ชอบเรียก “ริน”

      ฉันเป็นเด็กบัญชีปีสอง มหาวิทยาลัยรัฐแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างจะดังในระดับหนึ่ง กรุงเทพมหานคร ประเทศไทย

      ฉันมีแฟนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ เขาเป็นรุ่นพี่ฉันหนึ่งปี หากพูดง่ายๆ เขาเป็นพี่ปีสาม พี่เขาชื่อ “วิน”

      ฉันกับเขาคบกันได้เกือบปีแล้ว หากนับเป็นเดือน นี้ก็ปาเข้าไปเดือนที่แปดกว่าๆ แล้ว

      พี่เขามีนิสัยที่เจ้าชู้ ข้อนี้ฉันรู้ดี ตั้งแต่ก่อนคบกัน จนถึงตอนนี้ที่เขาคบกับฉันอยู่ เขาก็ยังเจ้าชู้อยู่ แต่ฉันก็ทำเป็นหลับตาหูหลับตา เพราะฉันเข้าใจดีว่าผู้ชายต้องมีความต้องการ และเพื่อให้ความต้องการของเขาไม่กระทบกับความรู้สึกของฉัน ฉันจึงปล่อยให้เขาหาที่ระบายความใคร่ของเขาบ้าง ฉันจึงไม่ได้โวยวายอะไร หรือต่อว่าอะไรเขาเลย

      และอีกอย่างที่ฉันยอมเขาในเรื่องนี้ ก็เพราะฉันยังไม่ยอมมีอะไรกับพี่เขาเลยนะสิ ฉันถึงต้องทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

      และที่สำคัญสุด คือ ฉันยังไม่เชื่อใจว่าเขาจะหยุดอยู่ที่ฉันมั้ยนะ ฉันจึงไม่ต้องการที่จะมีอะไรกับเขาในตอนนี้

      .....

      “เฮย! ริน วันนี้กลับไงวะ!?” เสียงแพรวเพื่อนฉันหันมาถามเสียงใส ในวันที่แสนเบื่อหน่ายเช่นกัน

      “วันนี้เราขี่มอไซค์มานะ กะจะแวะไปหาพี่วินที่คอนโดเขาก่อน” แพรวพยักหน้ารับรู้ว่าฉันกำลังจะไปไหนต่อ

      “วันนี้พี่วินของแก ไม่มาเรียนเหรอ?” เหมยเพื่อนของฉันอีกคนถามต่อ กลุ่มฉันมีกันอยู่สามคน

      “มาตอนเช้านะ แต่ตอนนี้กลับไปก่อนแล้วล่ะ เห็นว่าไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวเรากะจะแวะหาข้าว หายา เข้าไปให้พี่เขาหน่อย” ว่าแล้วก็ตอบคำถามเพื่อนไป

      พี่วินเขาอยู่คอนโด ส่วนฉันอยู่หอพักที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก ฉันจึงเลือกขับรถมอเตอร์ไซค์มา แต่เอารถยนต์จอดไว้ประดับหอพักเฉยๆ

      “อือ งั้นเราขอตัวกลับก่อนนะพวก” ฉันกล่าวลาเพื่อนๆ

      “เออ ขี่รถดีๆ ล่ะ” เพื่อนทั้งสองบอกลาเช่นกัน

      ฉันก็โบกมือลาพวกมันทั้งสองแล้วขี่มอเตอร์ไซค์ไปที่หอพักเพื่อเปลี่ยนรถที่จะใช้ขับไปหาพี่วินแฟนของฉัน ขืนขับมอเตอร์ไซค์ไปแบบนี้โดนบ่นตายแน่ๆ

@Condo Win

      ฉันขับรถมาถึงคอนโดพี่วินแล้ว ตอนนี้กำลังขึ้นลิฟต์ตรงไปที่ห้องของพี่เขา ในมือของฉันมีโจ๊กที่ทำเองจากหอใส่กล่องมาอย่างดีเพื่อให้เขาได้ทานรองท้องก่อนกินยา

      ฉันเดินมาถึงหน้าห้องพี่เขาแล้ว พร้อมกับคีย์การ์ดที่อยู่ในมือ ฉันหยิบมันขึ้นมา และแตะไปตรงจุดสัญญาณเพื่อเปิดห้องอย่างความเคยชิน

      แต่พอฉันเปิดเข้ามาภายในห้อง สิ่งแรกที่ฉันเจอ คือ รองเท้าผู้หญิงหนึ่งคู่ เสื้อผ้าที่ถอดระเนระนาด ทั้งของผู้ชายและของผู้หญิง มันกระจายอยู่ตามทางเดินจนถึงทางเข้าห้องนอน

      แถมมีเสียงครางออกมาให้ฉันได้ยินด้วยนี้สิ!!!

      “ฮึ! นี่อีกแล้ว!” ฉันพูดกับตัวเองเบาๆ หากส่องกระจกในตอนนี้ หน้าตาฉันคงดูไม่ได้ ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ และไม่ได้ส่งเสียงใดๆ ทั้งสิ้น สิ่งที่ฉันคิดในใจตอนนี้ คือ ....

      ฉันตัดสินใจนั่งรอพวกเขาอยู่ที่โซฟา ฉันไม่ต้องการเข้าไปขัดช่วงที่ทั้งคู่สมสู่กัน

      ขณะที่ฉันนั่งรอ ใช่ว่าฉันจะนั่งเป็นท่อนไม้ ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไร หัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก และความคิดที่ไม่รู้จะอธิบายอย่างไรดี ประเดประดังเข้ามามากมายภายในหัวของฉัน

      โจ๊กที่ถือมาในมือ แถมยังทำมาให้เพราะเป็นห่วง ตอนนี้ฉันมองมันด้วยหางตา … ทำเอาฉันอยากจะเขวี้ยงทิ้งไปให้พ้นๆ ทาง แต่ก็นั้นล่ะ ฉันก็ว่างมันอยู่ตรงนั้นตามเดิม พร้อมยาที่เตรียมมา

      ฉันนั่งคิดไปคิดมา จนในที่สุด ... มันก็ทำให้ฉันคิดได้ “ต่อให้ฉันดีแค่ไหน เขาก็คงไม่หยุดที่ฉัน ฮึฮึฮึ”