Novels by PR Star Ploy

ลีอองไม่รอช้า ดึงร่างของเธอเข้ามาในอ้อมกอด พร้อมมอบจูบที่ละมุนให้กับเธออีกครั้ง เขาจูบเธอเพียงอึดใจเดียวเท่านั้น เพราะนี้ยังต้องทำหน้าที่รับแขกอยู่ "ผมขอขอบคุณคนที่สำคัญกับผมที่ทำให้ผมมีวันนี้ ขอบคุณ คุณเจสัน พ่อตาของผมที่ท่านเอ็นดูผมเหมือนลูกแท้ๆ ของท่านมาโดยตลอดและยังมอบลูกสาวเพียงคนเดียวของท่านให้ผู้ดูแล ที่ตอนนี้เธอกลายมาเป็นภรรยาที่น่ารักของผม ขอบคุณคุณพ่อกับคุณแม่มากๆ ที่สร้างโอกาสให้กับผมได้พบกับเธอคนนี้" ประโยคหลังลีอองหันไปมองพ่อกับแม่ของเขา เขาพูดจริงที่ท่านทั้งสองบังคับให้เขาแต่งงานกับอัยยะ หากเขาไม่ตกลงในตอนนั้น เขาก็ไม่รู้จะได้รู้จักเธอคนนี้หรือเปล่า "และที่สำคัญ ขอบคุณเธอคนนี้ ...." ลีอองจับมือของอัยยะขึ้นมาจูบ มองไปที่ใบหน้าสวยของเธอที่ตอนนี้ทั้งคู่ยืนจ้องตากัน "ที่เธอยอมเป็นคู่ชีวิตของผม และไม่ยอมที่จะหย่ากับผมแล้ว" พูดเสร็จเขาก็ดึงร่างอัยยะเขามาไว้ในอ้อมกอด และหอมแก้มเธอไปฟอดใหญ่ๆ เสียงตบมือของแขกภายในงานดังสนั่น ถึงคิวของอัยยะที่ต้องพูดบ้างแล้ว "ดิฉันขอบคุณทุกท่านที่เป็นเกียรติมาร่วมฉลองงานครบรอบของเราทั้งสองในวันนี้ เรื่องราวที่ผ่

วันเปิดร้านของอัยยะเป็นไปอย่างราบรื่น อัยยะจ้างลูกน้อง 3 คน และผู้จัดการร้าน ส่วนเธอจะเป็นคนตรวจสอบวัตถุโบราณด้วยตนเอง โดยใช่นามแฝงเดิมของไอรดา "ทุกท่านค่ะ ... " อัยยะที่ส่งเสียงเรียกแขกที่เข้าร่วมงานในวันนี้ "ทางร้านดวงจันทร์มีเรื่องสำคัญจะแจ้งให้ทุกท่านได้ทราบ" อัยยะมองไปแขกที่ตอนนี้ตั้งใจฟังที่เธอพูด "ทางร้านเราได้รับการตอบรับจากคุณพระจันทร์เสี้ยว เธอจะกลับมาเป็นที่ปรึกษาของทางร้านเราอีกครั้ง โดยทางคุณพระจันทร์เสี้ยวจะเป็นคนตรวจสอบวัตถุในเบื้องต้น ว่าวัตถุชิ้นนั้นเป็นของจริงหรือของเลียนแบบ หรือการตั้งชื่อวัตถุที่ยังไม่มีชื่อและมอบความหมายที่มีคุณค่าให้กับวัตถุนั้นๆ หากลูกค้าท่านใดสนใจก็สามารถว่าจ้างทางเราได้นะคะ" อัยยะพูดถึงจุดเด่นของทางร้าน แขกที่รู้จักชื่อเสียงของพระจันทร์เสี้ยวต่างก็มีเสียงฮือฮาออกมา และต่างก็แสดงความยินดีที่พระจันทร์เสี้ยวจะกลับมารับงานอีกครั้ง เพราะนี้จะ 3 เดือนที่พระจันทร์เสี้ยวไม่รับงาน งานของร้านดวงจันทร์ก็ลดลงเกือบครึ่งเช่นกัน ก่อนวันเปิดร้านอาทิตย์หนึ่ง อัยยะบอกคุณยายนาน่าว่าไม่ต้องบอกใครถึงการเสียชีวิตของพระจันทร์ เพราะต่างก็

หลังเลิกงาน ลีอองเตรียมตัวจะกลับบ้าน จู่ๆ เสียโทรศัพท์ก็ดังขึ้น "ครับคุณพ่อ ....จัดการเรียบร้อยแล้วครับ .... ครับ ....เย็นนี้คุณพ่อจะมาทานข้าวกับเราที่บ้านหรือเปล่าครับ" ลีอองสนทนากับพ่อตา "ไม่ล่ะ พรุ่งนี้พ่อมีประชุมตอนเช้า เอาไว้วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะถึงนี้ดีกว่า อีกอย่างพ่อไม่อยากรบกวนพวกเราสองคน อุตส่าห์ปรับความเข้าใจกันได้" เสียงเจสันพ่อตาดังออกมาจากปลายสาย "ครับคุณพ่อ ... ครับสวัสดีครับ " ลีอองกล่าวลาพ่อตาของเขา และเดินทางกลับบ้าน ตัดภาพไปที่เจสันที่อยู่ที่บ้านตัวเอง เจสันพ่อตา ที่ยิ้มแก้มปริหลังจากที่วางโทรศัพท์จากลูกเขย สถานการณ์ที่ส่งผลต่อบริษัทเรื่องที่เขานอกใจภรรยา ก็ได้รับการคลี่คลาย และเขายังจัดการได้ดีในเรื่องของแฟนเก่า เจสันรู้ว่าลีอองนั้นไม่ใช่ผู้ชายใจร้าย เขาย่อมเปลี่ยนแปลงลูกสาวของเขาได้อย่างแน่นอน ตอนนี้ลูกเขยของเขาหนีไปไหนไม่รอดแล้ว เวลาผ่านไปไหวเหมือนโกหก นี้ก็ผ่านมาอีกเดือน ร้านดวงจันทร์ สาขาเมือง S ได้ฤกษ์เปิดร้าน มันเป็นต้นเดือนธันวาคม ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่ดีทีเดียว อัยยะยืนอยู่ทางเข้าร้าน วันนี้เธอแต่งตัวสวยเป็นพิเศษ

ระหว่างกลับบ้านก่อนเขาตัวเมือง P "เราไม่กลับบ้านหรือคะ" อัยยะถาม เมื่อรถวิ่งเข้าสูงกลางเมือง แทนที่จะไปแถบชานเมือง "ผมต้องมาเก็บเสื้อผ้า" ลีอองบอกเธอถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่ วันนี้เขาพาเธอมาที่คอนโด "อือ ... ค่ะ" อัยยะรับทราบ เธอยังไม่เคยเข้าไปในคอนโดของเขาเลย วันนั้นที่มาเอารถเธอก็ไม่ได้ขึ้นไปกับเขา ทั้งคู่เดินเข้ามาภายในห้อง หลังจากที่ประตูที่ปิดลง ลีอองเดินไปเปิดไฟพอ เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง ไม่บอกอะไรเธอว่าเธอต้องนั่งรอเขาที่ไหนในตอนที่เขาเก็บเสื้อผ้า เขาก็ดึงร่างบางของเธอเข้ามาในอ้อมกอดทันที พร้อมกับประกบไปที่ปากกระจับของเธออย่างโหยหา อัยยะไม่ทันตั้งตัว ไม่รู้สามีของเธอจะเริ่มเร็วขนาดนี้ ก็ทำตาโตมองสบตาที่ตอนนี้ดวงตาของเขาปิดลงตามอารมณ์ของเขาแล้ว มือของเขาที่ปลดกระดุมเสื้อของเธอมันก็รวดเร็วพอกันกับปากของเขา การบดขยี้ปากบางของเธอด้วยปากของเขามันช่างเร้าอารมณ์เธอได้เร็วจริงๆ ปลายลิ้นของเขาที่ดันตัวเองเข้าไปลิ้มรสหวานจากปากของเธอ และดูดดื่มความชุ่มฉ่ำในโพรงปากมันช่างกระตุ้นอารมณ์ของเขาจริงๆ "อืมมมม ..." เสียงครางเบาๆ จากอัยยะที่เครื่องเริ่มต

เช้าวันถัดมา อัยยะและลีอองกล่าวลา พ่อกับแม่ของเขา และเดินทางเข้าเมือง S ทั้งคู่ไปเยี่ยมคุณยายนาน่า และอยู่คุยกับท่านในช่วงเช้า "หนูอัยย์ไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ค่ะคุณยาย" อัยยะยืนยันกับคุณยายนาน่าเรื่องสุขภาพของเธอ เพราะคุณยายยังคงเป็นห่วงเธอในเรื่องนี้ "ถึงจะหายดีแล้ว เราก็ต้องดูแลตัวเองดีๆ รู้ไหม" คุณยายกล่าวเสริม "ค่ะคุณยาย" อัยยะรับคำ "มีคุณลีอยู่ เขาไม่ปล่อยให้หนูอัยย์เป็นอะไรไปหรอกค่ะ" อัยยะหันไปมองหน้าสามีที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอ "ครับคุณยาย ผมไม่ยอมให้คุณอัยย์เป็นอะไรไปแน่นอนครับ ไม่งั้นผมจะอยู่กับใคร" ลีอองเสริมความมั่นใจให้คุณยาย "และไหนจะเจ้าตัวเล็กที่เรายังไม่มีอีก ผมต้องดูแลเธอเป็นพิเศษเลยล่ะครับ คุณยายจะได้อุ้มหลานเร็วๆ ไงครับ" ลีอองหันไปพูดกับอัยยะอย่างหน้าตาย หญิงสาวเริ่มหน้าแดงจากคำพูดของเขา นิ้วน้อยๆ ของเธอบิดไปที่ต้นขาของเขาเบาๆ ลีอองทำเป็นเจ็บ แต่ก็อมยิ้มตอบเธอกลับมา เป็นเชิงว่าผมยอมแล้วคราบ... "ยายเห็นเราทั้งคู่รักกันอย่างนี้ ยายก็หมดห่วง และเรื่องหลานพวกเราทั้งคู่ต้องรีบๆ เลยนะ ยายแก่แล้วอยากอุ้มหลานแล้วด้วย" คุ

ช่วงอาหารค่ำที่บ้านลีออง "หนูอัยยะทานเยอะๆ นะลูก" แม่สามีตักอาหารให้เธอ "ขอบคุณค่ะ" อัยยะกล่าวขอบคุณ "แม่เห็นลูกๆ รักใคร่กันอย่างนี้ แม่ก็มีความสุข แม่อยากจะเห็นหลานๆ แล้วล่ะ หวังจากพี่แกคงอีกนาน" แม่ของลีอองพูดถึงลูกชายคนโต ที่ทำอย่างไรก็ไม่ยอมแต่งงานสักที "ได้ครับแม่ ... ผมจะทำหลานคนแรกให้แม่กับพ่อไม่เกินปลายปีนี้แน่นอนครับ" ผู้ชายหน้าตายคนนี้ พูดเรื่องแบบนี้ออกมาแบบไม่อายใครก็เป็น แถมอมยิ้มให้อัยยะด้วยสายตาที่หน้าตีจริงๆ "ดี ดี ดี พ่อก็ต้องการที่จะอุ้มหลานเร็วๆ แล้ว แกต้องตั้งใจ เข้าใจไหมเจ้าลี อย่าให้เสียชื่อตระกูลของเราล่ะ" พ่อปู่เสริมทับ ยิ่งทำให้อัยยะรู้สึกเขินจนกินอาหารไม่ลง เธอเกือบจะสำลักอาหารเข้าให้ด้วย หลังทานอาหารเย็นเสร็จอัยยะกับแม่ย่าก็พากันเก็บจานไปล้าง และเธอก็เข้าห้องเพื่อเตรียมที่นอน ส่วนลีออง หลังทานอาหารเสร็จก็เข้าไปนั่งคุยกับพ่อที่ระเบียงบ้าน "พ่อครับ ... ผมมีเรื่องรบกวนหน่อยครับ" "ว่ามา ... มีเรื่องอะไร" "เรื่องจิมมี่ครับ ... ผมต้องการที่จะย้ายเธอกลับมายังสำนักงานใหญ่ของเราที่นี่ ... พอจะมีตำแหน่งว่างให้

ภายในรถตู้@Darin “พอดีวันนี้พี่เพิ่งกลับจากประชุมนะ กลัวมารับรินช้า เลยเลยเข้ามารับกลับไปด้วยกัน” เขาบอกถึงการมาของเขาในวัน ซึ่งฉันก็คาดเดาไว้ไม่ผิดจริงๆ “อือ ค่ะ” ฉันยิ้มบางให้เขา แสดงออกว่าฉันไม่เป็นอะไร ไม่นานพี่เปรมกับสมาชิกที่เขาบอกว่าเป็นเพื่อนก็มาถึงรถ จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกไป “ง่วงเหรอ?” เขาถามฉันเมื่อเห็นฉันตาปรือๆ “อือ ค่ะ” “หากง่วงก็นอน” อีตาคุณเรย์ดึงฉันให้ซบไปที่ไหล่ พร้อมกับที่เอามือใหญ่ๆ ลูบหัวน้อยๆ ของฉัน “เด็กดี นอนเถอะ ถึงแล้วจะปลุก” เขาพูดเหมือนฉันเป็นเด็กๆ เลย แต่ฉันก็รู้สึกดีจริงๆ แล้วฉันก็เผลอหลับไปCondo Ray@Ray “รินครับ ... ถึงบ้านแล้วครับ ตื่นได้แล้วคนขี้เซา” คุณเรย์สะกิดฉัน จนฉันตื่นและก็มองไปรอบๆ ปรากฏว่าถึงที่หมายแล้ว ฉันมองแขนตัวเองที่กอดเอวเขาแน่นไม่ยอมปล่อย “อะ” ฉันตกใจที่ฉันเผลอกอดเขาตลอดทาง นี้ฉันไว้ใจเขาขนาดนี้แล้วเหรอ!? “ฝากด้วยนะ กลับกันดีๆ ล่ะ” อีตาคุณเรย์พูดกับพี่เปรม หลังจากออกมาจากรถตู้ โดยมีฉันยืนอยู่ข้างๆ “อือ ... ไม่ต้องห่วง” พี่เปรมกล่าวตอบ จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกจากคอนโดไป ฉัน

@Darin บริเวณโซนนั่งเล่น ข้างลานจอดรถ มหาวิทยาลัยของฉัน “คุณ!!!” เสียงของฉันดังขึ้นเมื่อเห็นคนที่อยู่ด้านหลัง พร้อมกับดึงตัวฉันให้ไปอยู่ด้านหลังของเขาทันที “มึงเป็นใคร!?” อีพี่วินชักสีหน้าทันทีที่เห็นอีตาคุณเรย์ พร้อมกับต้องแหงนหน้ามองด้วย ก็อีตาคุณเรย์สูงยังกะเสาไฟนะซิ ใช่ว่าอีพี่วินจะเตี้ยนะ แต่ความสูงของเขาเป็นแบบชายไทยทั่วไปที่สูงไม่เกิน 180 ฉันว่ามันก็สูงพอดีอยู่ แต่อีตาคุณเรย์นั้นดันสูงผิดปกตินะสิ ไม่รู้ไปกินนมวัวมาจากไหนถึงได้สูงขนาดนี้ “หูหนวกหรือไง! ก็บอกออกไปว่า เมีย!! แล้วจะให้เป็นอะไร หากไม่ใช่ผัว!!” อีตาคุณเรย์เล่นซะเสียงดังฟังชัด ทำเอาคนที่เดินผ่านไปผ่านมา เหลียวมามองฉันเป็นตาเดียว “รินโกหกพี่ใช่ไหม?” อีพี่วินยังคงไม่เชื่อ ไม่ยอมมองหน้าชายที่อ้างตัว แต่กลับโยกตัวมาหาฉันแทน ฉันดึงแขนอีตาคุณเรย์ไว้ ก่อนที่เขาจะทันได้พูดอะไร จากนั้นฉันก็เดินมาอยู่ด้านหน้าพร้อมกับจับมือของอีตาคุณเรย์ไว้แน่น เอาวะ! “พี่เรย์ เขาเป็นแฟนรินเองค่ะ ตอนนี้รินย้ายไปอยู่กับพี่เขาแล้ว” ฉันบอกพี่วินไปตามจริง เรื่องที่ฉันคบกับอีตาคุณเรย์ แต่ไม่ได้ใจกล้าหน้าด้านเหม

@Ray ผมขับรถมาส่งรินที่มหาวิทยาลัยของเธอ “เลิกกี่โมงครับ” ผมหันไปถามเธอพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยให้เธอด้วย “สี่โมงเย็นค่ะ” เธอตอบผมพร้อมจะเปิดประตูรถ แต่ผมดึงเธอไว้ก่อน ยังไม่ได้เติมพลังจะปล่อยไปได้ง่ายๆ ได้ไง “หอมหน่อยครับ” ผมหันแก้มของผมไปให้เธอหอม ฟอด.... เธอยอมหอมฟอดใหญ่ๆ ทำเอาแทบเคลิ้ม ผมยิ้มบางส่งให้เธอ “ขอบคุณนะคะที่มาส่ง” เธอยกมือไหว้ผมแล้วเปิดประตูลงรถไป ผลของการมีเมียเด็ก มันเป็นแบบนี้นี่เอง จะไม่ให้ผม //หลงเมียเด็ก// ได้ไง บอกอะไรก็ทำ ทำอาหารให้กิน ยกมือไหว้ แถมเด็ดสุดก็ให้ผมกินเป็นข้าวต้มตอนเช้านี้ล่ะ โอ๊ย!! … ดีจริงๆ ผมนั่งอยู่ในรถ รอจนเธอเดินเข้าคณะไป หลังจากนั้นผมก็ขับรถออกมา วันนี้ผมใช้ให้เปรมไปซื้อเสื้อผ้าให้ดารินเพิ่ม แถมยังส่งคนไปดูดารินอีก ผมคิดว่าแฟนเก่าของเธอต้องมาระรานแน่ๆ หากมันแตะตัวดารินแม้แต่นิดเดียว มันได้เจอกับผมแน่นอน ผมไม่ปล่อยมันแน่นอน //นั้นมันเมียผม// ใครจะยอม ผมคนหนึ่งไม่ยอม!!!@Darin เวลา 15:00 น. วันนี้ฉันเลิกเรียนเร็ว “แก เป็นไงบ้าง?” แพรวถามฉันขึ้นเมื่อเราเลิกเรียน “เป

@Ray ผมจับเธอกินแต่เช้า ก็ใครใช้ให้เธอน่ากินขนาดนี้ กินตัวหอมอ่อนๆ เนื้อนุ่มๆ จับไปก็ลื่นมือ สัมผัสผิวเธอเรียบลื่น ชวนให้บดขยี้หลายๆ รอบจริงๆ แต่เช้านี้รอบเดียวก่อน เพราะเธอมีเรียนตอนเช้า ครั้งแรกของเธอเป็นของผม ยิ่งความรู้สึกนี้ ผมยิ่งอยากจะสัมผัสเธอให้มากยิ่งขึ้น อยากรู้ว่าเธอจะชอบเรื่องนี้ไหม ดังนั้น ครั้งต่อๆ ไป เธอต้องเป็นของผมเพียงคนเดียว ปกติผมก็ไม่ได้หื่นนะ แต่ผมก็ไม่เคยขาด จะบอกว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ ก็ไม่ใช่ เพราะผมไม่มีแฟน และผมก็ไม่เคยคบใคร แค่ผมกับสาวๆ ที่ผมพามานอนด้วยมีข้อตกลงกันลงตัว ผมก็สามารถจัดการกับปัญหากวนใจในเรื่องนี้ได้ แต่เธอ ... ดันทำให้ผมหื่น@Darin หลังจากที่ฉันถูกอีตาคุณเรย์กินฉันแทนข้าวต้มตอนเช้าไปแล้ว เขาดันบนอยากกินเข้าต้มฝีมือฉัน ฉันจึงจำต้องลากสังขารตัวเองที่หมดเรี่ยวแรงลุกออกจากเตียง ฉันวิ่งหนีความหื่นของอีตาคุณเรย์เข้าไปในห้องน้ำอย่างไว และล้างหน้าแปรงฟัน ก่อนที่จะออกไปทำข้าวต้มให้เขา ซึ่งฉันใช้เวลาทำไม่นาน ก็เสร็จเรียบร้อย “ออกมาทานได้แล้วค่ะ” ฉันเรียกคนที่ทำเป็นขี้เซา “...” เงียบ ฉันเดินเข้าไปในห้อง เห็นคุณตั

ผมกดทับเธอ มองลึกเข้าไปในแววตา สายตาผมกำลังร้องขอและอ้อนวอน “ไหนบอกว่าหิวไง? ... ปล่อยค่ะ รินจะได้ไปทำข้าวต้มให้ทาน” เธอแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ว่าสิ่งที่ผมหิวนั้นคืออะไร “รินไม่ต้องทำให้เหนื่อยหรอก .. ข้าวต้มตอนเช้าของพี่อยู่นี้แล้วไง ... ผมไม่รู้เธอแกล้ง หรือเธอไม่รู้จริง ถึงสิ่งที่ผมต้องการ “นะคราบ” ผมก็ส่งคำขอออกไปอีกครั้ง แต่ผมไม่รอคำตอบแล้ว เพราะตอนนี้ผมไม่สามารถสายตายั่วยวนของเธอได้จริงๆ ผมจูบริมฝีปากเธอทันที มือของผมก็ทำหน้าที่ลูบไล้ไปทั่วร่างกายของเธอ บีบคลึงไปที่อกอวบ บีบเม็ดเล็กที่เหมาะมือ ร่างกายของเธอสนองเร็ว ตัวเธอสั่นเทา และเริ่มเข้าสู่การควบคุมของผม “อือ” เสียงเธอครางออกมา ซึ่งนั้นถือเป็นเสียงตอบรับที่ทำให้ผมต้องจัดการกับคนใต้ร่าง ร่างกายของเธอแสดงออกถึงความต้องการผม เธอเริ่มจูบตอบผมและกอดรอบตัวผม เล็บของเธอจิกลงบนแผ่นหลังของผม ผมเริ่มเร้าอารมณ์เธอด้วยการสัมผัสจุดเสียงตามที่ต่างๆ ผมถอนจูบ และเลื่อนไปขบที่ใบหูของเธอ “อือ ..” เสียงครางของเธอ ผมขบเม้มและลิ้นของผมก็ดันเข้าไปในรูหูของเธอ จากนั้นก็ใต้ลงมาตามลำคู ดูดเม้มเบาๆ แต่รอ

เขาไม่ใส่กางเกง ทำเอาความคิดฉันนี่บาปเลยที่เดี๋ยว เขาอุ้มฉันมาจนถึงห้องนอน พร้อมกับวางฉันบนเตียงอย่างเบามือ และตามขึ้นมานอนอยู่ข้างๆ ฉัน “นี่คุณ! ทำไม่ใส่เสื้อผ้า” ฉันรีบขยับตัวออกห่าง “พี่ไม่ชอบใส่ มันร้อน ทำอะไรก็ลำบาก” อีตาคุณเรย์ไม่พูดเปล่า ใช้มือรั้งเอวฉันให้ขยับเข้าใกล้เขามากขึ้น พร้อมกับมืออีกข้างที่ดึงผ้าขนหนูออกจากเอวของเขาเอง และโยนมันออกจากผ้าห่ม การกระทำของเขา มันทำเอาฉันไปไม่เป็น “ปล่อยค่ะ รินอึดอัด” ฉันเริ่มบ่นแทนการด่า ก็มันอึดอัดจริงๆ ปกติฉันไม่ค่อยชอบนอนกับใคร “อยากให้ปล่อย...” เขากระชับฉันให้แนบชิดมากขึ้น จนรู้สึกถึงช่วงล่างของเขาที่มันอัดเน้นและดันอยู่บริเวณหน้าท้องของฉัน ฉันใช้มือยันกายของเขาออก แต่แรงของฉันก็สู้เขาไม่ได้ “เรียกพี่ก่อน ... เรียกแต่คุณ คุณ คุณ มาทั้งวัน ฟังแล้วห่างเหิน” อีตาคุณเรย์ให้ฉันเรียกพี่!!! ฉันรู้สึกโล่งอก นึกว่าจะให้เรียกผัวซะอีก “อือ ... ค่ะ ... พี่ ... ปล่อยรินได้หรือยัง” ฉันเรียกเขาว่าพี่ จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ! … เสียงจูบดังขึ้นติดกัน 3 ครั้ง ครั้งแรกริมฝีปาก ครั้งที่สองแก้ม และครั้งที่สามหน้าผ

ส่วนลุกซ์ที่ตกใจจากการโยนช่อดอกไม้ของลดามาที่เขา เพราะเขาก็เพิ่งได้รับช่อดอกไม้ที่เจ้าบ่าวดันโยนลงมาที่เขาพอดี ตอนนี้เขามีช่อดอกไม้ถึงสองช่อ ลุกซ์ทำอะไรไม่ถูก เห็นการยิ้มแห้งๆ ของลดาที่ส่งมาให้เขา “ดาให้อาจารย์” “งั้นผมก็ให้คุณเหมือนกัน” ลุกซ์จับช่อดอกไม้ของลดาที่เป็นสีขาว จากนั้นก็ส่งช่อสีแดงอีกช่อผลักไปที่เธอ “ผมได้มาแล้วช่อหนึ่ง คุณเก็บไว้เถอะ” เขาชิงพูดตัดหน้า ไม่ให้เธอทำมันอีก ทั้งสองมองหน้ากัน และก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน ลดาส่งยิ้มให้ลุกซ์เป็นกันเอง เช่นเดียวกับลุกซ์ พิธีกรเห็นบรรยากาศการโยนช่อดอกไม้ ก็อดที่จะแซวไม่ได้ “ว้าวๆๆๆ คนที่ได้รับช่อดอกไม้ในวันนี้เป็นทั้งหลานสาวสุดที่รักของเจ้าบ่าว และเพื่อนของเจ้าสาว อะ!!! ไม่แน่นะครับคู่ขวัญคู่ใหม่อาจจะใช่พวกเขาก็เป็นได้” “หยุดเลยแก!! เจ้ารุจ” คิระปรามเพื่อนที่แซวหลานสาวของเขา เขาจะยอมให้คนที่ตามจีบเมียเขา กับหลานสาวเขา ... มันจะได้ยังไงกัน!!! เขามองตาเขียวไปที่ลุกซ์ และมองไปนิรุจเพื่อนรักบนเวที “ฮ่า ฮ่า ฮ่า ... เอาไม่แซวแล้ว .. งานฉลองสมรสของทั้งสองในค่ำคืนนี้ก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว ต่อ

คิระยื่นไมค์ให้เมย์ เมย์ที่ยังตื่นเต้น ไม่รู้จะพูดอะไรดี เธออ้ำๆ อึ้งๆ “พูดถึงผมก็ได้ครับ” คิระกระซิบข้างหูของเธอ ทำเธอตื่นจากภวังค์ “เอ่อๆ ... คือ ดิฉันพฤษา มัตสึโมโตะ ดิฉันไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ไม่ได้เตรียมอะไรมาเลยค่ะ สำหรับงานวันนี้ก็ไม่ได้คาดหวัง เพราะคุณเล็กเขาไม่ได้บอกอะไรเมย์เลย ... หากบอกว่าเราสองคนรู้จักกันได้ยังไง ... อือ ... เรื่องของเราสองเกิดขึ้นก่อนเด็กสองคนนี้จะเกิด หากนับก็ 11 ปีได้ มันเป็นเรื่องของโชคชะตาที่เล่นตลกกับคุณเล็กและเมย์ ทำให้เราทั้งสองพลาดที่อยู่ด้วยกัน ...” เมย์มองไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอ เขามองเธอตอบ “เมย์รู้สึกขอบคุณเขาที่ตามหาเรา ตามหาเมย์และลูกๆ จนเจอ เมย์ต้องขอโทษเขาที่หนีเขาไปและไม่ติดต่อเขาเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา .. ถึงแม้ว่าเราทั้งสองจะไม่อยู่ด้วยกัน แต่เมย์ยังคิดถึงเขา และขอบคุณเขาที่มอบของขวัญที่ดีที่สุดมาให้กับเมย์ ... ลูกๆ ของเราถือเป็นของขวัญที่วิเศษที่สุด และ ... เขาที่ยืนอยู่ตรงนี้ ถือเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่เมย์ได้รับ ... ขอบคุณเพื่อนรักของเมย์ ลดา หรือหลานสาวของเขา ขอบคุณลูกๆ ที่ทำให้เราทั้งสองได้กลับมาเจอก

ลดาที่เห็นเมย์นิ่งไม่ไหวติง เธอก็ยื่นมือไปคว้ามืองของเพื่อนสาวทันที ลุกซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็พูดขึ้น “คุณเมย์ คุณมัตสึโมโตะรออยู่นะครับ” เมย์ยืนขึ้น และลดาก็พาเธอออกมายืนอยู่ตรงพรมแดงที่จะเดินขึ้นเวที แต่เธอพาเมย์หยุดรอที่ทางเดิน กลุ่มคนที่กำลังพากันเดินเข้ามา คือพ่อของเธอ และลูกๆ ของเธอ เมื่อทุกคนเดินมาอยู่ตรงหน้าของเธอ ลดาก็ส่งมือของเมย์ไปหาพ่อของเธอ “วันนี้พ่อขอทำหน้าที่พ่อ ส่งเมย์ให้พบกับความสุขสักครั้งนะ” ปราบยุทธยิ้มให้เธอ เช่นเดียวกับน้องชายที่อยู่ด้านหลังก็ยิ้มให้เธอเช่นกัน “พี่เมย์ พวกผมก็จะส่งพี่เมย์ให้พบกับความสุขเช่นกันครับ” เมย์พูดอะไรไม่ออก เธอย์ที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มจะเป็นคนเตรียมเรื่องนี้ทั้งหมด เธอมองไปที่ลดาเพื่อนรัก พ่อแม่ของลดา ลุกซ์ ทุกคนยิ้มให้เธอ เธอมองขึ้นไปยังเวที ที่เห็นคิระยิ้มรอเธออยู่ มีคุณพ่อคุณแม่ของเขาที่ยืนอยู่ข้างๆ เพื่อรอเธอขึ้นไปเช่นกัน “และแล้วเราก็เจอตัวเจ้าสาวของเจ้าบ่าวกันแล้วนะครับ” พิธีกรพูดขึ้น พร้อมเสียงตบมือแสดงความยินดี ปราบยุทธดึงมือของเมย์ให้มาคล้องที่แขนของเขา จากนั้นก็พาเมย์เดินขึ้น

ฟีโอน่าก็ตกใจ เพ็ญนีติ์ที่นึกว่าฟีโอน่า น่าจะมีสิทธิ์ แต่ตอนนี้คงไม่ใช่ เธอมองไปที่เพื่อนรุ่นพี่ที่ทำงานในวงการเดียวกัน เพราะพวกเธอ 3 คน รวมทั้งเมย์ด้วยที่ไม่รู้ว่านี้คืองานแต่งงานของคิระ แต่คนอื่นๆ รู้กันหมดแล้ว แขกที่ทยอยกันเข้ามา เริ่มมีคนคุ้นหน้าคุ้นตาเมย์บ้างแล้ว “ดาพวกเขามาได้ยังไงกัน!!!?” เมย์ถามเพื่อนรัก เมื่อเห็นเพื่อร่วมห้องสมัยเรียนปริญญาตรีเดินเข้ามาภายในงาน “ยินดีด้วยนะ เมย์ ลดาด้วยนะ สมดังใจแล้วสินะ” กิ่งกาญ มีน และเวนิส กล่าวทักทายลดาและเมย์ เพื่อนสมัยเรียนที่พวกเธอสนิทด้วยมากในชั้นเรียน กล่าวคำที่ทำเอาเมย์งงไปกันใหญ่ เธอมองมาที่ลดา ที่ยิ้มไม่หุบ และมองไปที่เพื่อนๆ ของเธอที่นั่งจนเกือบเต็ม 3 โต๊ะได้ คนที่เข้ามามีทั้งเพื่อนของคิระ และคนรู้จักในแวดวงธุรกิจของบริษัท เมย์ที่นั่งตาค้างอยู่ที่โต๊ะ ทำเอาลดาอดที่จะขำไม่ได้ ลุกซ์ที่ไม่รู้ว่าจะขำหรือเสียใจให้กับตัวเองดี “ใจเย็นๆ กันครับทุกท่าน งานเลี้ยงฉลองปีใหม่ของทางเรายังไม่สิ้นสุดเพียงเท่านั้น แต่ยังมีการจัดเลี้ยงฉลองสมรสของประธานสุดหล่อคนปัจจุบันของบริษัทแลนด์เพาเวอร์พร็อพเพอร์

“ตอนนี้ก็เป็นเวลาเกือบจะทุ่งหนึ่งแล้ว ผมขอเชิญอดีตประธานบริษัท คุณมัตสึโมโตะ และภริยา คุณญาณิน ขึ้นมาจับรางวัลสำหรับผู้ที่มากับโชคในวันนี้กันครับ” เสียงตบมือจากทางฝั่งพนักงานดังขึ้นอีกครั้งเพื่อให้เกียรติกับผู้อาวุโสของบริษัท หลังจากที่พิธีกรกิตติมศักดิ์กล่าวเชิญท่านขึ้นเวที ขณะที่อดีตประธานและภริยาช่วยกันจับรางวัลพิเศษบนเวที และพิธีกรผู้มากความสามารถช่างพูดช่างเจรจาอย่าง นิรุจ ที่กำลังลุ้นรายชื่อผู้โชคดีภายในงาน ครอบครัวของลดา ที่มีแม่ พ่อ และน้องชายของเธอก็เดินออกมาจากทางด้านหลังของเวที “พ่อ แม่ ทางนี้ค่ะ” ลดาเรียกทั้งสองคนเมื่อเธอเห็นผู้ที่กำลังเดินมาทางเธอ โดยเมย์ เด็กๆ ก็ยืนขึ้นเพื่อให้เกียรติพ่อแม่ของเพื่อน “อะ ... นี่ปี่ใหม่ วันใหม่แน่ๆ เลย มากับพี่ทางนี้มะ” เอริกส์ น้องชายของลดา เรียกตัวน้องชายที่เขาเพิ่งเจอหน้าเป็นครั้งแรก “แม่ครับ พวกผมขอตัวไปหลังเวทีกับพี่เขานะครับ” เจ้าปีพูดขึ้น “อือ” เมย์ที่พยักหน้าให้ลูกชาย ทั้งสามพากันเดินไปหลังเวที อลิสา พี่สาวของคิระทักทายเมย์ด้วยความเป็นกันเอง พร้อมกับชมเธอที่เลี้ยงดูเด็กๆ ไ

พนักงานบริษัทของคิระมีประมาณ 80 คนได้ แต่โต๊ะที่ถูกจัดเตรียมไว้ในงาน มีมากกว่าพนักงานของบริษัท โดยเฉพาะโต๊ะสำหรับแขกรับเชิญของลูกค้าบริษัทถูกจัดไว้ในโซนด้านหน้าทางฝั่งขวามือ โต๊ะเหล่านี้มีประมาณเกือบ 20 โต๊ะได้ แต่มี 3 โต๊ะเท่านั้นที่มีคนนั่ง และหนึ่งในโต๊ะนั้นก็มีโต๊ะของฟีโอน่า เพ็ญนีติ์และผู้จัดการของทั้งสองคนนั่งอยู่ด้วย หากมองว่าเป็นงานเลี้ยงปีใหม่ที่จัดอย่างใหญ่โตก็นับว่าเป็นไปได้งานหนึ่งที่เล่นเปิดห้องเลี้ยงพนักงานอย่างหรูทีเดียว เมื่อทั้งสองสาวเห็นเมย์ที่เข้ามาภายในงานต่างก็หันไปมอง เสียงซุบซิบของพนักงานเริ่มดังขึ้นเล็กน้อย ลดากวาดสายตามองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นคนที่เธอเชิญมาเมื่อช่วงบ่าย “อือ ... เขาคงไม่มา” “ใครหรือดา?” เมย์ถามด้วยความสงสัยว่าลดาหมายถึงใคร “ไม่มีอะไรหรอก เข้าไปข้างในเถอะ แขกพากันมาเยอะแล้ว” ลดาไม่ตอบคำถามแต่กลับลากเพื่อนสาวให้ไปยังโต๊ะที่จัดรอพวกเธออยู่ “คุณเล็ก กับคุณแม่ล่ะ?” เมย์ถามหาคนที่เป็นพ่องานแม่งานของค่ำคืนนี้ “น้าเล็กอยู่ในงานนี้ล่ะ เดี๋ยวก็ออกมา” ลดาบอกเมย์ “อือ ... งานใหญ่เหมือนกันนะ พนักง