After knowing about the news, the past few days went chaoticly for me. Halo-halong emosyon ang bumabagabag sa utak ko ng ilang araw. A lot of questions started to cloud my mind.
Anong gagawin ko? Paano pag pinuntahan kami ng mga media? Paano kung puntahan ako ng pamilya ng dating groom ko? What will happen to me if everything will be exposed?
I can't even gather my thoughts. Halos hindi ako patulugin ng mga tanong na kusang lumilitaw at bumabagabag sa utak ko. Ilang gabi ang nagdaan na balisa ako at walang maayos na iniisip.
Sa ika-apat na araw mula nang malaman ko ang lahat ay hindi ko na matiis. Nang umaga ding yon sa hapagkainan ay sinabi ko na sa kanya ang nalaman ko.
"Athena. I saw it," I confessed.
Nung una ay hindi niya pa ako maintindihan dahil na rin siguro wala pa siya sa h
"Miss Paige! What happened to you?" "Miss Paige, where have you been?" "Is it true that you ran away from your wedding?" "Why were you in Sta. Lumina?" I was bombarded by tons of question from the people in front of me. They are all eager to talk to me as if I owe them my answers to their questions. Hindi na magkamayaw ang mga kamay nila sa pagtutok ng mga recorder, camera at mga phone sa mukha ko para lang marinig ng lahat ang isasagot ko. "I-" I was about to say something when Wesley pulled me out of the crowd. Sa mga sandaling yon ay kinapitan ako ng kaba sa dibdib. Did I do something wrong? Wesley pulled me until we entered the elevator. Ramdam ko sa hawak niya sa mga pulso ko kung gaano niya ako kagustong pagalitan dahil sa pagigin padalos-dalos ko. Wala sa planong magsasalita ako sa harap ng maraming tao. I felt guilty for ruining our chance to escape the media. Ako ang nagdadala ng gulo sa sarili ko. I felt ashamed and thankful for them at the same time. Palagi nila akon
This is the wedding that everyone is expecting to be the most beautiful wedding of all time. Everything is in the right place, the church is well, the visitors and media are already present, and our family is waiting for us. But. Something's missing. I immediately check everything within the range of my eyes. Yung boquet ba? Yung gown ba may sira hindi lang namin nakita? O yung buhok ko ba? Funny how I pretended to check and care about this wedding when in fact- whatever. Being like this is not my thing. Alam kong hindi ko ugali ang maging mapili sa kung ano man. This wedding is just their plan to get rid of my scandalous iss
The morning breeze greeted me early in the morning. Sitting in our small balcony and having coffee is my morning routine. Maaga talaga akong gumigising para makita ang araw at makapag linis ng bahay dahil tulog pa si Athena. Athena is my bestfriend, that's what she told me. She's the only person I am with nung nagising ako from the accident. Ang sabi niya ay nabangga ako ng sasakyan at nawalan ng malay ng dalawang linggo. Nagising ako at naabutan ko siyang umiiyak dahil sa sobrang pag-aalala. Nung tinanong ko naman kung nasan ang mga magulang ko, tska niya ikinwento ang lahat. Ang sabi niya ay isa akong sikat na singer, kaya naman sa malayong probinsya kami tumakbo at nagtago. She was with
"Kuya.." A tear fell from my left eye. [Ok ka lang ba? Hindi ba sumasakit ang ulo mo? Do you want anything? Kahit ano, ibibigay ko sayo-] "I want to see you." Sinabi ko at binigay kay Athena ang cellphone. I sighed out of relief. Humiga ako at bumaluktot. I'm nervous. Sa loob ng dalawang taon ngayon ko lang maki
That afternoon, Inay went to me while carrying a box. Nakita siya kaagad ni Wesley at tinulungan sa kanyang bitbit. Binati nila ang isa't isa at nagpasalamat ang Inay dahil sa pagbitbit ni Wesley ng box. Nacurious tuloy ako kung anong laman ng box na yon at bakit dinala ng inay dito sa bahay? "inay, kumain na po ba kayo?" tanong ko nang nakita kong malapit na sila sa balkonahe. Mukhang kakaligo niya lang dahil medyo b**a pa ang kulot niyang buhok. Ang kahon naman ay agad dinala ni Wesley as if he knew it was for him. Sinundan ko siya ng tingin at nakita kong medyo galit siya dahil sa seryoso niyang mukha na hindi manlang napansin ang presensya ko. "Oo, Hija. Kumain na ako wag mo na akong alalahanin." Sabi niya at umupo. Kinuhanan ko naman siya ng tubig at hinayaang ipasok ni Kuya ang package na bitbit ni Inay.
Now that I finally remember the root cause of my dilemma, naginhawaan ako kahit papaano. It was better than before that I really know nothing. It was different before dahil hindi na ako umaasa sa kwento ni Athena. I felt relieved and happy na unti-unti nang nagmamadaling bumalik ang ala-ala ko. "Good morning, Paige," Bati sakin ni Wesley nang abutan ako sa may balkonahe. It was a cold morning even the sun shone so brightly. Hawak ang tasa ng kape inalala ko ang sunod-sunod na nangyari sakin sa mga nakaraang araw. I was surprised to even think how I cope up with it. Napakabilis ng mga pangyayari but I feel like I am ahead of it because I'm not having triggers. Seeing my brother somehow comforts the inner me. At least naaalala ko siya. Though, I feel sad about Athena dahil wala pa akong kaalam-alam tungkol sa kanya bukod sa mga sinabi niya sak
Isang linggo na mula nang buksan ko ang package. Mula noong araw na yon ay naghihintay na ako sa kanya. I even wanted to go to him. Ilang umaga na ang nagdaan at ilang beses na din lumubog ang araw pero wala pa rin siya. Is he too busy to even bother seeing me? Sabagay what will I expect from a CEO? Busy siyang tao at malamang sa dami ng artista na hinahandle ng agency niya ay baka may iilan ding nagkakaissue. In the past two years, maybe he was busy earning the trust of his employees again. I caused him to lose his riches and reputation as the CEO of his own company Bakit ba gustong-gusto ko siyang makita? Hindi naman siguro buong buhay ko sa kanya umiikot ang mundo, right? Gusto ko ba siya? Wait. Why am I questioning myself right now? Hindi ko naman na siguro siya gusto dahil ilang taon na din ang lumipas. Siguro ay ganon din siya. Pero bakit nung kausap
Linggo na din ang lumipas mula nang dumating si Simon dito. Hindi ko alam kung magtatagal siya. Wala din naman siyang nabanggit tungkol doon. Sa mga araw na nagdaan ay hindi kami masyadong nag-uusap. Siguro ay dahil sa ilang at hiya pero kasi busy din siya at mahirap kausapin dahil lagi siyang may kausap sa telepono. This morning I woke up at five am, earlier than usual. Naisip kong maghanda ng almusal nalang para sa aming apat. Pero nagtimpla muna ako ng kape dahil sobrang lamig ng madaling araw. Palabas na ako ng sala ng makita kong tulog si Simon sa may sofa. Nakabaluktot siya at pinagkakasya ang sarili sa maliit na espasyo. "Bakit diyan siya natulog?" Bulong ko sa aking sarili. Nakabukas pa ang laptop niya at ang isang kamay ay nakahawak pa sa keyboard. Kumuha ako ng kumot sa kwarto ko at kinumutan siya. Ang lamig pa naman ngayon, hindi