Chapter 2: mysterious Fries and Mixed Signals

Hindi ko alam kung paano nangyari ’yon, pero eto kami ngayon—nasa tapat ng isang food truck, kumakain ng fries at hotdog na may cheese, habang nilalamon ako ng tanong sa utak ko:

Who the hell is Ethan?

“Masarap ’to ah,” sabi niya habang inaagaw ang fries ko.

“Hoy! Ako bumili niyan!” sabay hampas ko sa kamay niya.

“Sharing is caring,” ngumiti siya na parang walang nangyari.

Seriously? Ang lalaking ’to, may suot na relo na mukhang kaya kong pagkakasyahin ang tuition ko for two years, tapos nakikiagaw ng fries?

“’Di ba dapat ikaw ’yung nagyayaya ng fine dining? Bakit dito mo ako dinala?” tanong ko, half-joking, half-curious.

“Mas gusto ko ’to. Mas nakakakilala ng tao sa ganitong setting.” Tinitigan ko siya. Steady. Tahimik. Pero may kung anong tension sa mga mata niya—parang may binabasa siya sa akin na ako mismo, hindi ko pa maintindihan.

“’Ikaw nga pala.” Sabay kuha niya ng tissue at pinunasan ang cheese sa gilid ng labi ko.

Nag-freeze ako.

What the—

“Smooth move,” bulong ko.

Ngumiti siya.

“Hindi ko sinasadya.”

Liar.

Hindi ko alam kung bakit, pero ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko siya kilala. As in, hindi talaga. Wala siyang social media, hindi siya nagpapakilala nang buo, at ang tanging clue ko sa kung sino siya ay ’yung sinabi niyang he’s in the business of making people’s lives easier. Ano ’yon? Life coach? Sugar daddy? Assassin?

“Pwede ko bang malaman kung anong trabaho mo talaga?” tanong ko, diretso.

“Pwede,” sagot niya.

Nag-antay ako. Pero wala siyang idinagdag.

“Okay… kailan mo balak sabihin?”

“Kapag ready ka nang marinig.” What does that even mean?

“Alam mo, Ethan, ang dami mong red flags.”

“Good thing red is my color.”

Umiwas ako ng tingin pero hindi ko napigilang mapangiti.

This guy is infuriating… but also weirdly charming.

“Sigurado ka bang hindi ka stalker?” tanong ko ulit, kahit kalahati ng utak ko, seryoso na ang hinala.

“Kung stalker ako, siguro alam ko na ang middle name mo, favorite mong K-pop group, at ’yung time ng alarm mo every morning.”

Natahimik ako.

“Wait. Do you?”

Ngumiti lang siya. Hindi ko alam kung joke ’yon o legit.

Bago pa ako makapag-decide kung tatakbo ba ako o magpapatuloy sa pagkain, tumunog ang phone niya.

One look and his face changed.

“Luna, I have to go.”

“Ngayon agad?”

Tumango siya.

“Emergency.”

Naglakad siya palayo, mabilis. Pero bago siya tuluyang mawala sa paningin ko, lumingon siya.

“I’ll text you.” At nawala siya parang multo. Just like that.

Naiwan ako, tulala sa tapat ng food truck, may hawak pang kalahating hotdog, at puso kong unti-unting nawi-weirdohan sa sarili.

Bakit parang gusto ko pa siyang makita kahit hindi ko alam kung dapat?

At bakit parang may tinatago siya… na ayokong malaman, pero gusto ko ring tuklasin?

“Minsan, hindi mo alam kung kinikilig ka o dapat ka nang tumakbo.”

Pagkauwi ko, diretsong bagsak sa kama. Nakatitig lang ako sa kisame, pero ang utak ko, parang nagka-marathon sa sobrang dami ng tanong.

Hindi dahil sa fries.

Hindi dahil sa hotdog.

Hindi rin dahil sa biglaan niyang pag-alis.

Kundi dahil sa sarili kong kabog ng puso.

Ilang oras na ang lumipas pero hawak ko pa rin ang phone—waiting. Baka mag-text. Baka mag-explain. O baka… wala lang talaga ’yon sa kanya.

Tumunog bigla ang phone ko.

Isang unknown number.

“I told you I’d text.”

Napaupo ako. Walang pangalan. Walang pic. Walang kahit ano. Pero sure ako—siya ’yon.

Ethan?

Seen.

Walang kasunod.

Walang emoji man lang.

Okay. Creepy.

Pero bago pa ako makabuo ng conclusion na part-time ghost siya, may pumasok ulit na message.

“I enjoyed today. You’re not what I expected.”

“In a good way.”

Napakagat ako sa labi. Tangina.

Ganito ba talaga ’yung kilig na may halong kaba?

Sino ka ba talaga?

Tumigil ang mundo ko kakahintay ng reply. Tinitigan ko lang ang screen hanggang parang gusto ko na siyang i-unsend.

Pero pagkatapos ng ilang minuto, ayan na.

“Someone who shouldn’t like you… but does.”

What the—

Anong ibig sabihin no’n?

May asawa siya? May secret identity? May death threat?

“Luna, stop,” bulong ko sa sarili.

Pero kahit anong pilit kong maging logical, hindi ko maalis ’yung weird na kilig.

Bawal ’to.

Delikado ’to.

Pero gusto ko pa rin siyang kausapin.

At ’yun ang mas nakakatakot.

“Minsan ’yung ayaw mong makita, siya pa ’yung biglang sumusulpot.”

Nagising ako sa tunog ng alarm na hindi ko maalala kung kailan ko sinet.

Five-thirty A.M. What the hell?

Bumangon ako, mukhang multo. Gusto ko lang matulog at makalimutan ’yung mga cryptic text kagabi. Pero no. May group meeting kami sa school project. Required. At siyempre, ako ang assigned sa coffee run.

“Thanks, universe,” reklamo ko habang lumalakad papuntang café malapit sa campus.

Pagpasok ko, amoy pa lang ng kape, medyo gumaan na ang mood ko. Maaga pa, kaya konti lang ang tao. Tahimik. Chill.

Hanggang sa may biglang nagsalita sa likod ko.

“Large americano. One shot extra charm.”

Napalingon ako.

At ayun siya.

Standing there like he didn’t disappear on me last night.

“Ethan?!”

Ngumiti siya, ’yung tipong effortless at borderline nakakainis. Naka-dark hoodie siya, messy hair na parang bagong gising pero modelesque pa rin.

“Small world,” sabi niya, kunwari innocent.

Small world? Hindi ito coincidence. Sinundan niya ba ako?

“Ano’ng ginagawa mo dito?”

“Coffee,” sabay turo sa menu.

“Ikaw?”

“Assignment. Ikaw ulit?”

Tumawa siya.

“Pwede bang destiny?”

Umiwas ako ng tingin pero hindi ko mapigilang mapangiti ng konti. Damn it. Bakit ba ganun ’tong lalaki?

“Seriously, Ethan. Anong ginagawa mo sa area ng school namin?”

“Meeting.”

“Sa ganito kaagang oras?”

Tumango siya, casual lang.

“Some people start early.”

“Some people don’t answer straight.”

“Some girls look cute when they’re annoyed.”

Napasinghap ako. Napakamot siya sa batok, parang nagpipigil ng tawa.

“Fine. Sige. You want honest?”

Tumango ako, arms crossed.

“Sinadya ko.”

“What?”

“Gusto kitang makita ulit.”

Parang may humila sa bituka ko.

“Bakit?”

“Because I wasn’t finished with you yet.”

Tahimik.

Tumunog ’yung pangalan ko sa counter. Kinuha ko ’yung tray ng orders. Nanginginig pa kamay ko. Hindi dahil mabigat. Kundi dahil sa kanya.

“Can I walk you back?” tanong niya. Hindi ako sumagot.

Tinitigan ko lang siya. Sinusuri.

Peligroso. Hindi klaro.

Pero ang totoo?

Gusto ko siyang makasama ulit.