Library
Search
Home / Romance / My Accidental Billionaire Boyfriend / Chapter 3: Warnings and Whispers

Share

Chapter 3: Warnings and Whispers

Author: James0626
last update Last Updated: 2025-04-06 01:56:18

Sumakay ako sa passenger seat, tahimik lang kami sa unang ilang minuto.

“Hindi mo man lang ako tinanong kung saan tayo pupunta,” sabi niya habang naka-focus sa daan.

“Baka kasi hindi ko gusto ang sagot.”

“Fair enough.”

Lumiko siya sa daan na hindi ko pamilyar. Hindi ito papunta sa usual na food truck spot. Hindi rin mukhang may kainan sa lugar na ‘to.

“Sigurado ka bang may fries dito?”

“Mas maganda kaysa fries,” sabi niya.

Mas lalo akong kinabahan. Ramdam ko ang kaba sa dibdib ko ‘yung tipong parang may quiz ka na di mo alam.

After ilang liko, huminto siya sa isang lumang building. Closed ang signage. Walang tao. Medyo creepy.

“Okay… serial killer vibes ‘to, Ethan.”

Tumawa siya.

“Trust me.”

Ayoko. Pero ginawa ko.

Binuksan niya ang pinto, pinapasok ako. Madilim sa loob pero amoy na amoy ko ang bagong lutong tinapay at kape.

Nagbukas siya ng ilaw.

What the—

A mini café. May fairy lights. May isang table sa gitna. At sa ibabaw ng mesa, fries, burgers, milkshake. Mukhang freshly made lahat.

“Anong—paano mo ‘to—?”

“Let’s just say, I know people.”

“Pinabuksan mo ’to para sa atin?”

“Hindi ba mas okay ‘to kaysa sa food truck?”

Napanganga lang ako. Literal.

“Luna, upo ka na. Gutom ka na.”

Sumunod na lang ako, partly dahil gutom na ako. Partly dahil parang hindi ko na alam kung panaginip ba ‘to.

“Ethan…”

“Hmm?”

“Sino ka ba talaga?”

Tumingin siya sa’kin, seryoso.

“Someone trying to make a good impression.”

Naglakad siya papunta sa counter, kinuha ang dalawang milkshake, tapos inabot sa’kin ‘yung isa.

“Cheers?” sabi niya.

“Cheers,” balik ko.

Pero sa isip ko?

Hindi lang ‘to simpleng date.

May tinatago ‘tong lalaking ‘to. At gusto kong malaman kung ano ‘yon.

“Masarap ba?” tanong niya habang ngumunguya ako ng burger.

“Okay lang.”

“Wow. Harsh.”

“Joke lang. Masarap nga. Actually…” Tinuro ko ‘yung fries.

“Lasang homemade? Special ‘to ah.”

“Secret recipe. Huwag mo lang hahanapin sa G****e.”

“Hmm. May pagka-mysterious chef ka pala ngayon?”

“Only for you.”

Rolling my eyes was useless. Kasi kahit anong sarcasm ang ibato ko, hindi pa rin nawawala ‘yung ngiti niya.

“Teka, so hindi ka life coach, sugar daddy, o assassin?” biro ko.

“Depende. Anong fantasy mo?”

Napasinghot ako sa milkshake ko.

“Ethan!”

“Totoo lang naman.”

Umiling ako, pilit tinatago ‘yung ngiti. Pero bago pa ako makabawi ng hirit, lumapit siya. Medyo lean in. Serious face. Low voice.

“Pero if you really want to know…”

Tumigil ang hininga ko.

“…I build things. Apps. Systems. Tech na hindi pa available sa public.”

“Like...?”

“Confidential.”

Napakurap ako.

“So legit kang CEO.”

Hindi siya sumagot. Instead, tumingin lang siya sa’kin.

“Luna, curious ka. I get that. Pero may mga bagay na mas safe kung hindi mo muna alam.”

There it is again. ‘Yung sagot na hindi sagot.

“Safe para kanino? Sa akin o sa’yo?”

“Pareho.”

Tahimik kami for a beat. Hanggang sa tumunog bigla ang phone niya.

Napakunot ang noo niya. Kinuha niya agad.

“Sorry, I have to take this.”

Tumalikod siya, lumayo ng kaunti.

Naiwan akong nakaupo, nakatitig sa fries, pero ang utak ko? Nasa expression niya—‘yung biglaang shift sa mukha, parang may weight ang tawag.

May emergency na naman ba?

Bumalik siya after ilang minuto. Serious pa rin ang mukha.

“Luna…”

Tumayo ako.

“Let me guess. You have to go again?”

Tango lang siya.

“I’ll explain soon. I promise.”

Tumalikod na siya pero bago pa siya tuluyang makalayo, huminto siya. Lumingon.

“Stay away from anyone asking about me, okay?”

“Ano?”

“Promise me.”

“Ethan, anong pinasok ko?”

Ngumiti siya, pero hindi abot sa mata.

“Something real.”

At nawala na naman siya. Iniwan akong tulala… sa gitna ng café na parang ginawa lang para sa akin, pero may multo ng sikreto sa paligid.

---

Kinabukasan, pinilit kong bumalik sa normal. School. Group work. Homework. Coffee.

Pero kahit anong pilit kong iwasan, isang bagay lang ang nasa isip ko:

Stay away from anyone asking about me. Promise me. Something real.

Tangina, Ethan. Sinong lalaking gan’un magsalita tapos bigla na lang mawawala?

“Ano’ng iniisip mo?” tanong ni Mia, groupmate ko, habang nilalapag ang laptop.

“Wala. Burger.”

“Burger?”

“Long story.”

She laughed.

“Well, habang wala pa si Axel, pabili ka na lang ulit ng kape. Same order.”

Tumango ako at lumakad papuntang café—again.

This time, walang Ethan. Wala rin masyadong tao. Tahimik. Almost too quiet.

Nag-order ako. Naghintay.

Then someone stood beside me. Strange guy. Shades. All black. Hoodie. Face half-hidden. May something weird sa stance niya—too still.

“Hi,” bati niya.

“Ikaw si Luna, ‘di ba?”

Napatigil ako.

“Uhm, yes. Sorry, do I know you?”

“Nope. Pero kilala ko ‘yung kasama mong lalaki kahapon.”

What the—

“Excuse me?”

“Tall guy. Hoodie. Gwapo. Medyo mayabang?”

Tumaas ang adrenaline ko. Parang may humigpit sa dibdib ko. Nag-backstep ako, pero casual pa rin ang mukha ko.

“Sorry, hindi kita kilala.”

“Ikaw nga si Luna.” Ngumiti siya, pero hindi ‘yon friendly. Parang may alam siya na hindi ko alam.

Siniko ko ‘yung tray sa counter. Klang! Natapon ‘yung baso ng tubig.

Perfect distraction.

Tumakbo ako palabas. Diretso. Hindi na lumingon. Hindi ko alam kung hinabol niya. Hindi ko alam kung sinundan niya.

Pero isang bagay ang alam ko—

May mali.

---

Pagbalik ko sa group meeting, hinihingal pa ‘ko.

“Uy, okay ka lang?” tanong ni Axel.

“Yeah. Yeah. Nauntog lang sa katotohanan.”

Tumawa sila, pero ‘di na ako nakatawa. Tahimik na lang ako buong meeting.

At pag uwi ko?

May text.

Unknown Number: “I told you not to talk to anyone asking about me.”

Put— Teka lang. Paano niya nalaman? May camera ba siya? May tracker?

Humiga ako sa kama, hawak ang phone. Kinakabahan. Pero—

Bakit may parte sa’king kinikilig pa rin?

This is bad. This is so bad.

Pero ayoko ring tumigil.

Luna: Then tell me who you really are

Continue to read this book for free
Scan code to download App
Previous Chapter Next Chapter

Latest chapter

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 35: Ang Kape, ang Ex, at ang Kapatid ng Lihim

    “Luna, kailangan mong magdesisyon.”Isang simpleng text lang ‘yon. Walang pangalan. Walang kasamang emojis. Pero sa dami ng komplikasyon sa buhay ko ngayon, parang mas nakaka-stress pa siya kaysa sa pending na bills ko at hormonal breakout sa ilong ko.Hawak ko pa rin ang phone habang nakatingin lang ako sa screen. Hindi ako makagalaw. Hindi rin ako makaisip ng matinong sagot. Ang dami kong tanong, pero ang unang lumabas sa bibig ko?“Teka... sino 'to? Diyos? Siri? O multo ng past decisions ko?”Napailing ako habang tumatawa mag-isa sa loob ng kwarto ko. Ang weird, pero yun ang default ko kapag natataranta—nagbibiro. Kahit sa sarili. Mas okay na yun kaysa mag-breakdown. Again.Biglang pumasok si Mica, best friend ko, suot ang oversized shades at may dalang dalawang take-out na kape. As always, the drama queen arrives.“Giiirl, hindi ka sumasagot sa messages ko. Mukha kang leftover emotions!”“Wow, thanks ha. Good morning din.”“Shut up. Eto kape, and may surprise ako sa’yo. Blind date

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 34: Laban sa Tadhana

    Bakit ba ako pumayag? Bakit ko ba pinili na makipagkita kay Ethan? Alam ko na may sakit na dulot ang mga magkasunod na hakbang ko, pero sa kabila ng lahat, bakit nga ba hindi ko kayang magpigil? Nasa harap na ako ng kainan, at hindi ko maiwasang magtanong kung anong nangyari sa mga desisyon ko. Kung ang puso ko lang ang tatanungin, siguradong may sagot. Pero ang utak ko… Hindi ko alam kung anong sasabihin. Pinagmasdan ko ang paligid, parang ang tadhana ang nagtataglay ng kwento ng nakaraan ko. Ang kainan ay medyo tahimik—puno ng mga magkasamang magka-date at mga magkasunod na lihim na may kasamang tawanan. Kaya’t sa gitna ng lahat ng iyon, ako at si Ethan—dalawang tao na may nakatagong kwento at isang gabing nakalaan para sa kami—ay nakaupo sa isang table na may pagitan ng hindi lang distansya, kundi ng mga taon ng ating mga buhay. "Ito na ba ang hinihintay nating gabi?" tanong ko, pilit binibigyan ng positibong tono kahit may kaba sa dibdib ko. Hindi ko kayang ilihim. "Siguro." An

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 33: Kahit Sinungaling Ka, Crush pa rin Kita

    Tahimik ang buong paligid. Para bang pati ang mundo, natutong huminga ng dahan-dahan para lang marinig ko ang tibok ng puso niya—at ng puso ko. Madilim ang kwarto pero hindi ito nakakakaba gaya ng dapat. Sa liwanag ng isang maliit na lampara sa gilid, kita ko ang anyo niya. Basa pa ang buhok niya, parang bagong paligo. Naka-oversized white shirt lang siya, at wala siyang kahit anong makeup ng pagkukunwari. Si Ethan... o kung sino man talaga siya. Nakaupo siya sa gilid ng kama, tulalang nakatingin sa kanyang mga palad na parang may kasalanang hindi kayang hugasan ng tubig. Ako naman, nasa kabilang sulok ng kwarto, hawak ang malamig na mug ng kape na hindi ko naman talaga iniinom. "Dapat galit ako. Dapat tinapon ko ‘tong kape sa mukha niya. Pero heto ako… iniisip pa rin kung paano ko siya papatawarin." Tahimik pa rin siya. Halos limang minuto na, at wala pa ring lumalabas na salita sa bibig niya. Napabuntong-hininga ako. “Alam mo, kaya kong maghintay. Pero ‘wag mo akong

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 32: Pagkilala kay Nora

    Tahimik lang kami ni Ethan habang binabaybay ang madilim na hallway ng lumang bahay. Ramdam ko ang bigat ng bawat hakbang niya—parang may binubuhat siyang hindi ko pa lubos maintindihan. Gusto ko siyang tanungin kung ayos lang siya, pero naunahan ako ng kaba. Pagliko namin papunta sa sala, may narinig kaming kaluskos mula sa itaas. "May tao," mahina pero mariin na bulong ni Ethan. May halong takot ang tono niya—hindi ito ang normal na Ethan. Lumabas ang isang babae mula sa itaas. Matangkad, maitim ang buhok, at may matalim na tingin na parang bumabaon sa balat. Hindi namin siya kilala, pero nang tumigil siya sa tapat namin, alam kong hindi siya basta estranghero. "Pakilala ako," malamig niyang bungad. Walang emosyon, pero may lalim ang galit sa tono niya. "Anong pangalan mo?" tanong ni Ethan. Halata sa boses niya ang panginginig. "Nora." Parang na-freeze si Ethan. "Villareal?" tanong niya, halos pabulong. Hindi sumagot si Nora, pero ang titig niya ay sapat na sagot. Tila ba an

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 31: Lihim ng Apelyido

    Nasa lumang bahay kami ni Ethan—ang dating tinutuluyan ng yaya niya noon. Karamihan sa gamit ay inaagnas na ng panahon. Pero ang isang kahon sa sulok ang agad niyang binuksan. Hawak niya ang isang album. Luma, puno ng alikabok, pero maingat niyang binuklat. “Ethan, sigurado ka bang dito natin makikita ang sagot? Kasi kung hindi, baka mapasugod na naman ako sa simbahan para mag-novena ng kasagutan.” Hindi siya sumagot. Tahimik lang siyang tumango, pero ramdam ko ang tensyon sa balikat niya. Para siyang ticking bomb. Sa ilalim ng mga lumang litrato, may isang sobre. Nilukot na, parang ilang ulit nang sinubukang itapon pero laging piniling itago. Binuksan niya iyon. May lumang birth certificate sa loob. Napakunot ang noo ni Ethan. “Hindi ito ang pangalan ng nanay ko... Parang may mali, Ethan. Hindi ko na alam kung anong totoo. Bakit ganito, bakit ako nadadawit sa mga pangalan na wala namang kinalaman sa pamilya ko?” Kinuha ko ang papel at binasa. Name of Child: Ethan Cruz Name

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   CHAPTER 30: Pangakong Di Na Muli

    Nanginginig pa rin ang kamay ko habang nakaupo sa gilid ng ambulansya. Kanina pa ako tinatanong ng medic kung gusto kong magpatingin, pero ang tanging sagot ko lang— “Okay lang ako… pero siya?” “Sino po?” Hindi ko na nasagot. Lumingon na lang ako sa paligid, sa umaalulong na sirena, sa pulang ilaw na kumukutitap—pero wala siya. Wala si Ethan. Ang gulo ng safehouse, puro abo’t durog ang naiwan. May mga nahuling tao, pero wala si Lucas. At wala ring Ethan. Paano kung— “Ang hirap mo hanapin, Luna.” Bumilis ang tibok ng puso ko. Lumingon ako, at dun ko siya nakita. Sugatan. Nakabalot ang braso sa benda, may hiwa sa kilay. Pero buhay. Nakatayo. Nakangiti. “Ethan...?” Tumayo ako agad. Hindi ko na napigilan ang sarili ko—tumakbo ako papunta sa kanya at yakap nang mahigpit, parang ayokong pakawalan. “Akala ko—akala ko hindi ka na babalik,” mahina kong sabi. Hinaplos niya ang ulo ko. “Akala ko rin... pero sabi ko sa sarili ko, hindi ako pwedeng mawala nang hindi mo pa ako sinasago

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 29: Mga Sugat na Hindi Kita Kita

    Tahimik ang sasakyan habang binabaybay namin ang paakyat na daan patungo sa bagong safehouse. Maliit lang ito—parang cabin sa bundok. Malayo sa lungsod, malayo sa gulo. Nasa passenger seat ako, nakayakap sa kumot na inabot ni Ethan kanina. Pero hindi lamig ang nangingibabaw—kundi ang tanong na paulit-ulit na bumabalik sa utak ko: bakit ako? Bakit ako nadamay? Bakit si Ethan? Pagdating sa cabin, binuksan ni Ethan ang pinto at pinalipat ako sa sofa. “Walang CCTV dito. Walang signal. Hindi nila tayo mahahanap.” “Nice. So kung mapeste ako ngayon, wala kang excuse.” “Actually, may excuse ako. Puyat, stress, at minor bullet trauma sa pride ko.” “Drama mo. Gusto mo ng ice pack para sa ego mo?” “Kung ikaw ang maglalagay, okay lang.” Napangiti ako, kahit punong-puno pa rin ng tanong ang dibdib ko. Nag-init si Ethan ng tubig, habang ako naman ay tahimik na tinitigan ang apoy sa fireplace. Para bang sinasalamin ng apoy ang loob kong gulong-gulo. “Ethan…” bulong ko. “Hmm?” “Sino ka ba

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 28: Tumatagilid na Katotohanan

    Kahit pa puno ng takot ang mga mata ko, hindi ko pa rin maiwasang magbiro. "Hindi ko alam kung magiging spy na ako o makikita ko na lang sa balita na 'The Case of Luna, The Accidental Sidekick'." Hindi ko alam kung saan ko hinugot ang lakas para magbiro, pero sa mga oras na ito, parang mas kailangan ko pa yun kaysa sa lahat ng takot ko. Habang sinusundan namin ang madilim na daan papunta sa safehouse, ang mga heavy moments namin ni Ethan ay pinagaan ko ng ilang sarkastikong komento. Parang hindi pwedeng hindi magbiro kahit delikado. "Anong plan B mo, Ethan? Kung wala ka, baka magbalik na lang ako sa pagiging barista," sabi ko, halos magkasabay ang hininga namin sa bawat hakbang. "Ano, barista ka na ba? Puwede bang makapag-coffee muna habang nililinis ang buong sitwasyon?" sagot ni Ethan, na kahit seryoso pa rin, parang may kasamang konting tawa. Habang tumatakbo kami papuntang safehouse, mas lalo kong naramdaman ang init ng katawan ko na parang may sumabog na vulkan sa tiyan ko. A

  • My Accidental Billionaire Boyfriend   Chapter 27: Tumatakbong Katotohanan

    Sa gitna ng kaguluhan at umaalingasaw na usok mula sa sumasabog na rooftop ng building, mabilis kaming tumakbo palabas ni Ethan. Mahigpit ang hawak niya sa kamay ko, para bang takot siyang mawala ako sa gitna ng kaguluhan. Tumitibok ang puso ko nang parang may rally—hindi ko alam kung dahil sa takot, o dahil sa kaniya. “Ethan! Saan tayo pupunta?” “Sa kotse ko. Nasa basement parking.” “E paano kung nandun din si Lucas? Delikado!” “Mas delikado kung dito pa tayo magtagal. Kumapit ka lang.” “Kapag nasunog tayong dalawa, ibabaon kita sa tabi ko—promise!” “Sweet mo naman. Mamaya na tayo maglambingan. Takbo!” Nang marating namin ang parking, biglang lumamig ang paligid kahit mainit pa rin ang dibdib ko sa kaba. Tahimik. Walang tao. Parang multong lugar. Binuksan ni Ethan ang pinto ng SUV at itinulak ako sa loob. Mabilis siyang sumampa sa driver's seat, pero bago niya mapihit ang susi—Pak!—binasag ng bala mula sa silencer ang rearview mirror. Tumama agad kami pareho sa upuan. Si Luca

You may also like

Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status