Chapter 102

Tulala akong nakaupo sa dining table.

Halos isang oras na rin yata nung inihatid ako dito ni Great, pero dito ako dumiretso sa dining area at hindi pa rin nakakaalis kahit para magpalit muna ng damit.

Paano naman kasi.. I just got hit by some realization while I was in the car. At hanggang ngayon, nasa aftershock pa rin ako.

“Are you okay, anak?” tanong ni Mommy na hindi ko namalayan na nakaupo na pala sa harapan ko.

I blinked several times before I faked a smile. “O-opo. May iniisip lang po ako,” sagot ko.

“What are you thinking? Is it about what happened in your school?” she asked worriedly.

Nagsalubong ang mga kilay ko nang hindi ko agad na-gets yun. Pero mabilis rin akong umiling nang maalala yung nangyari kanina.

“No, Mommy. Great is already fixing it. I'm just.. tired,” sabi ko bago bumuntong hininga.

It's true naman. Pagod ako. Nakakapagod rin pa lang mag-isip lalo na kung nakikisabay pa ang puso mo.

At saka, ayokong sabihin sa kanya yung iniisip ko, dahil kahit ako,