Hello, salamat sa pagbasa ng kabanata na ito! Please vote Gem and also follow me in the profile here. And add my other books in your library. Thank you! Salamat sa mga nagbigay ng Gem and also gifts. Grabe ang saya ko.
3rd Person's Point of View* "Naaalala mo na ang nakaraan, Dr. Vaughn?" di makapaniwalang ani ni Briannah. "I will explain later. Wag n'yong sabihin sa Asawa ko." Nagkatinginan naman silang magkakaibigan at dahan-dahan na lang na napatango at napatingin sila kay Vince. "Okay, don't hurt our friend." Tumango naman si Vince bago lumakad na sila palabas ng tent. Ang naiwan na lang dito ay sina Vince at ang mga doctors na lang. "Dr. Vaughn, hindi namin alam na nakakalakad ka na pala." "O-oo nga." "Hindi ako pumunta dito para pag-uusapan ang bagay na 'yan. Nandidito ako para linawin sa inyo na wala dapat makakaalam sa bagay na nandidito ako ngayon." Nagkatinginan naman sila at agad napatango tango. Kahit nasa ibang mga hospital ang mga doctors na nandidito ay kilalang kilala pa rin sila ni Vince. At alam 'yun ng maraming tao kung gaano katalino ang isang Vincentius Vaughn. "Yes, Dr. Vaughn." "At isa pa, may ipapagawa lang naman ako sa inyo. Gusto n'yo namang makapasok sa mala
Ranzzel's Point of View* Napalunok ako habang nakatingin sa mga doctors na nandidito. Agad kong inilagay si Vince sa likod sabay ngiti. "Marami ngang nagsasabi na kamukha n'ya si Dr. Vaughn. Pero sorry to say na hindi s'ya yun." Napatingin ako sa mga kaibigan ko na nagsasabi na itago nila ang Asawa ko. Alam naman nila kung bakit kami nagtatago. Agad naman silang pumagitna. "Baka nakakalimutan ninyo na may medical mission pa tayo at hindi ito ang dapat ninyong aatupagin. Nakapamewang na ani ni Briannah sa kanila habang nakapamewang. "Oo nga naman. At isa pa baka nakakalimutan n'yo na hindi makalakad si Dr. Vaughn." "Oo nga pala." Napangiti naman ako habang nakatingin sa kanila. Nakita ko na nag-sign si Steven na lumayo muna. Tumango naman ako at napatingin ako sa Asawa ko bago kami tumakbo palayo muna sa lugar na 'yun. Ginawa ko ang bagay na 'yun dahil hindi ko alam kung makakapagkakatiwalaan ba ang mga doctors o hindi. Kung may isa ba doon na kayang patayin si Vince o wa
Ranzzel's Point of View* "Do you love me, my wife?" Napatingin ako sa mga mata ni Vincentius at napalunok ako. "I think I am." Yun na lang ang nasambit ko sa kanya. Hindi ko alam na biglaan na lang ang nangyayari sa buhay ko ay 'di ko rin alam na dumating na ako sa punto na nahulog na ang loob ko sa kanya. Hinaplos n'ya ang pisngi ko at napangiti s'ya. "I saw it. I'm so happy when you say that, my wife." Pero kailangan n'yang malaman ang katotohanan tungkol sa amin. "Hubby, may sasabihin ako sa 'yo bago tayo kinasal---" Biglang may kumatok. "Milady, master!" Napatayo naman kami nang marinig namin na may kumakatok sa labas ng pintuan. Agad naman naming binuksan ang pintuan at nakita namin na umiiyak ang isang kapit-bahay namin. "Tulong! Tulungan n’yo ako! Anak ko!" Buhat-buhat ito ng babae ang isang bata. Nanginginig ito, namumutla, at hirap na hirap huminga. Walang alinlangan, mabilis na lumapit si Vincentius. Inihiga n'ya ito sa lamesa dito sa balkonahe namin. "Ano po
Ranzzel's Point of View* "Tinakot mo ba sila?" tanong ko sa kanya. Inosente naman siyang napatingin sa akin na parang walang ginawang kasalanan ngayon. "Wala akong ginagawa, wife." Nakikita ko siya ngayon na parang tuta na kawawa. Napahawak na lang ako sa ulo ko. Ibang iba talaga siya sa nakikita ko nung nasa mansion pa ako. Napabuntong hininga ako at napatingin ako sa mga pagkain namin. At lumamon na naman ako ng fried rice at nanlalaki naman ang mga mata ko dahil ang sarap ng pagkain na gawa niya! "Hubby? Kailan ka pa natutong magluto?" Napatingin naman siya sa akin at parang nagulat din siya at napatingin sa mga pagkaing nasa lamesa. Bumalik na ba ang memories niya? Bigla akong kinabahan dahil sa bagay na 'yun. "Bumalik na ba ang memories mo..." mahinang ani ko sa kanya. Napatingin naman siya sa akin na parang malalim din ang iniisip. Baka pagbalik sa memories niya ay baka magugulat na lang ako na hindi na niya ako pinansin. Napahawak ako sa puso ko dahil bigla 'yung k
Ranzzel's Point of View* "Yes, ganun na nga. Pero naintindihan ko na kung bakit ganun ang nangyayari." Tumango-tango naman ang iba dahil sa sinabi ko. "Yes, we also understand that. Sikat ka, mayaman, matalino---" "At marami kang kalaban na gustong pumatay sayo," pinutol ni Steven ang sinabi ni Briannah. Agree din naman ako sa bagay na 'yun. Nakikita ko na palagi siyang alerto hindi lang sa mga hindi niya kilala at pati na rin sa loob ng bahay nila. May mga ahas na handa siyang kagatin patalikod lalo na 'yung tita niya. Hindi ko kailanman makakalimutan ang babaeng 'yun sa totoo lang. Bakit naman niya gagawin ang bagay na 'yun kung alam niya na magagalit sa kanya ang pamangkin niya kung gagawin niya ang bagay na 'yun. Mukhang tungkol sa yaman ang bagay na 'yun kung bakit ganun ang nangyayari. Ayaw nilang magkaroon ng isa pang heir. Napakamao ako dahil sa naisip na mangyayari. Kung ganun ay magiging delikado ang hinaharap ko kung hahayaan naming mangyari 'yun. Lalo na ang mga
Ranzzel's Point of View* Dahilan... "Wife, tell me, bakit mo gagawin ang bagay na 'yun? Hmm? Tell me. Dahil sa akin, right?" Tiningnan ko siya at dahan-dahan na umiling. "It's not your fault. Kasalanan ko lahat kung bakit ganun ang nangyayari." Tumingin ako sa kanya. "Hindi na natin kailangan balikan ang bagay na 'yun." Misunderstanding lang naman ang nangyari nun. Ayokong iwan niya ako dahil sa bagay na 'yun na akala niya na sinadya ko 'yun at ayokong magkakaanak sa kanya. Gusto kong magkapamilya sa kanya kaya di ko yun kailanman gagawin. Gusto ko ng pamilyang bubuo sa akin. Biglang napaiyak ako bigla na kinagulat nila. "Okay, okay, hindi na namin itatanong ang bagay na 'yun. Sorry na beshy." Umiling-iling ako. Hindi niya kailangan mag-sorry dahil kasalanan ko naman lahat. Ako ang dapat sisihin sa lahat ng ito. Pinabayaan ko ang sarili ko na mapahamak at muntik nang mamatay sa kamay ng babaeng 'yun. Naramdaman ko na pinasandal ni Vince ang ulo ko sa balikat niya. "Kun