สักวัน

ต่อให้อลันพยายามจะพูดให้ซูมี่เข้าใจความรู้สึกที่เขามีต่อเธออย่างไร ซูมี่ก็เลือกที่จะไม่ฟัง สรุปง่าย ๆ ก็คือดื้อนั่นเอง

แต่ถือว่าอลันมีความใจเย็นและเป็นผู้ใหญ่มากพอที่สามารถแยกแยะระหว่างเรื่องความรู้สึกกับเรื่องที่ต้องดูแลน้องสาวจอมดื้อออกจากกันได้ เขาขับรถไปส่งเธอกลับบ้าน ระหว่างเดินทางบรรยากาศในรถยิ่งกว่าป่าช้า หากมีเสียงหมาหอนแทรกขึ้นมาน่าจะอุ่นใจกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้

@ บ้านครอบครัวตระกูลหลิน

เมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้านซูมี่ คุณแม่ของซูมี่ก็ออกมารับลูกสาวกลอยใจเข้าบ้าน อลันยกมือไหว้สวัสดีคุณอาเพียงขวัญที่ไม่ได้เจอกันนาน เธอได้พูดคุยถามสารทุกข์สุกดิบเล็กน้อยกับอลันก่อนจะเชิญเข้าไปนั่งพักในบ้าน แต่อลันขอปฏิเสธอย่างสุภาพเพราะดึกแล้วจึงไม่อยากรบกวนเวลาของครอบครัวซูมี่ เขาจึงกล่าวลาและขอตัว ทว่าก่อนเดินกลับไปขึ้นรถคุณเพียงขวัญบอกลูกสาวตัวแสบให้ไปส่งพี่ชายที่หน้าบ้านก่อน

ซูมี่ทำตามคำสั่งคุณแม่ เธอเดินตามหลังอลันมาติด ๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรกับเขาเลยสักคำ จนอลันรู้สึกว่าขืนเป็นแบบนี้ต่อไปคงจะมองหน้ากันไม่ติดแล้ว จึงเอ่ยพูดเล็กน้อยเพื่อให้บรรยากาศมันดีขึ้น

“พี่กลับก่อนนะ เดินเข้าบ้านดี ๆล่ะ”

หมับ!

ยังไม่ทันที่จะได้หมุนตัวเปิดประตูรถ จู่ ๆ ซูมี่ก็โผเข้ากอดอลันโดยที่เขาไม่ทันได้ตั้งตัว คนที่ถูกสวมกอดเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะดึงตัวเธอออกจากตัวเขา

“ซูมี่! รู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่” อลันเสียงเข้มใส่เพื่อเรียกสติ

“รู้ค่ะ ก็กอดบอกลาพี่อลันไงคะ” ซูมี่เอียงคอตอบคำถามอลันด้วยสีหน้านิ่ง

“เราจะมากอดพี่แบบนี้ไม่ได้”

“ในเมื่อเป็นพี่น้องกัน ทำไมถึงกอดไม่ได้เหรอคะ”

“แต่เราไม่ใช่เด็กเหมือนเมื่อก่อนแล้ว จะมากอดผู้ชายแบบนี้ได้ยังไงกัน แถมพี่กับเราก็ไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ ด้วย”

คำพูดของอลันทำให้ซูมี่ฉีกยิ้มกว้างเหมือนเข้าล็อกสิ่งที่เธอคิดเอาไว้ในหัว

“นั่นสิคะ ในเมื่อเราไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ โอกาสที่ซูมี่จะเป็นได้มากกว่าน้องสาวของพี่อลันก็พอมีอยู่เนอะ”

ซูมี่ทำหน้ายียวนกวนประสาทใส่อลัน จนเขาถึงกับถอนหายใจแรง พลางหลับตาประมาณสามวินาที แล้วค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

“จะเป็นแฟนพี่ให้ได้เลยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

อลันก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ ขณะนี้เป็นเวลาสามทุ่มเศษ เขาพยักหน้าก่อนที่จะเอ่ยคำพูดกับซูมี่เพิ่ม

“ซูมี่ไปอาบน้ำแล้วรีบเข้านอนนะ ยังมีเวลาเยอะอยู่”

“ไม่เข้าใจ คืออะไรคะพี่อลัน”

แม้จะอาศัยอยู่ไทยมาตั้งแต่เด็ก แต่คำพูดของอลันเมื่อฟังก็ไม่สามารถจับใจความได้เลย

“จะได้มีเวลาฝันยาว ๆ ไง”

ใจความของอลันคือ ไล่ให้ซูมี่ไปนอนฝันว่าเป็นแฟนกับเขาก่อน เพราะสิ่งที่เธอหวังจากเขานั้นไม่มีทางเป็นไปได้ ตลอดเวลาที่ผ่านมารู้จักกับเธอตั้งแต่เล็ก จนมาเจออีกทีตอนโตเป็นสาว เขาก็ไม่เคยมีความรู้สึกเกินเลยที่คิดกับเธอเกินกว่าคำว่าน้องสาวสักครั้ง แต่อลันก็รู้ดีว่าตัวเองก็ผิดที่ไปให้คำมั่นสัญญาแบบนั้นกับซูมี่ จนตอนนี้มันถึงเป็นเรื่องบานปลายมั่วซั่วไปหมด ตอนนี้หวังแค่ว่าสิ่งที่เขาพูดไป อาจจะช่วยดึงสติเธอได้ ทั้งที่ในใจชายหนุ่มไม่อยากจะใช้คำพูดแรง ๆ แบบนี้เลย

“แล้วอยากไปนอนฝันด้วยกันไหมคะ”

ซูมี่ไม่สะทกสะท้านกับคำพูดของอลัน ทว่ายังกล้าหยอกล้อด้วยคำพูดที่ ดูสองแง่สองง่ามกับเขาอีก

“ซูมี่! เป็นผู้หญิงห้ามพูดแบบนี้กับผู้ชาย”

“ทำไมถึงพูดไม่ได้คะ”

“มันจะเป็นภัยต่อตัวเอง ผู้ชายไม่ได้ดีทุกคนนะ”

“ถูกค่ะ ซึ่งพี่อลันไม่ใช่คนจำพวกนั้นไงคะ”

“เฮ้อพี่จะทำอย่างไรกับเราดี นี่พี่ก็ปาไป 32 แล้ว แก่ก็แก่ แถมไม่มีเวลามาดูแลเราตลอดเวลาหรอก แทนที่ซูมี่จะไปคบกับคนวัยเดียวกันหรือคนที่เด็กกว่านั้น มันไม่ดีกว่าเหรอไง”

“โทษทีค่ะ พอดีไม่ชอบพรากผู้เยาว์ ชอบพรากผู้ใหญ่”

“หลิน ซูมี่!”

“เรียกแบบนี้ไม่ชอบเลยค่ะ เรียกเป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอคะ ไหนพี่อลันลองเรียกซูมี่ว่า เป่าเป้ย สิคะ”

อลันไม่พูดตามเธอ เพราะรู้ทันว่าซูมี่กำลังหลอกให้เขาเรียกเธอว่าที่รัก ถึงแม้อลันจะคืนภาษาจีนให้เหล่าซรือที่สอนไปบ้าง แต่ก็ยังมีเศษเสี้ยวคลังศัพท์ที่ พอฟังออกอยู่ เขาส่ายหน้าไม่อยากจะต่อความยาวสาวความยืดกับเธอแล้ว หนึ่งรู้สึกพลังงานใกล้จะหมด สองเห็นว่าดึกแล้วควรแยกย้ายกันไปพักผ่อน ชายหนุ่มจึงหมุนตัวเปิดประตูรถแล้วรีบสตาร์ทเครื่องทันที

มุมมองของอลัน ☻

“อ้าว พี่อลันจะไปแล้วเหรอคะ” ยัยเด็กดื้อเมื่อไหร่จะเลิกกวนผมสักทีนะ ไม่รู้แล้วผมขับหนีออกจากที่นี่ไปเลยดีกว่า

“จะไปแล้ว คนแถวนี้จะได้เลิกฟุ้งซ่านเสียที”

ผมคิดมาตลอดว่าซูมี่จะโตขึ้นมาเป็นผู้หญิงที่ใสซื่อ พูดจาอ่อนหวาน เรียบร้อยราวกับผ้าพับไว้ แต่ไหงเธอกลายเป็นแบบนี้เสียได้ เพราะเลือกคบเพื่อนหรือเพราะอะไรไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ผมไม่น่าไปให้สัญญาบ้าบออะไรแบบนั้นเลย กลายเป็นไปให้ความหวังลม ๆ แล้ง ๆ กับเธอ อันที่จริงผมมีของฝากตั้งใจให้เธอ ซึ่งวางอยู่บนโต๊ะทำงานด้วยนะ แต่เจอสถานการณ์ไม่สู้ดีแบบนี้ขอหยุดความคิดที่จะให้ไว้ก่อนดีกว่า เดี๋ยวเธอจะคิดไปไกลอีก

จากการประชุมครั้งล่าสุดที่ผมได้เข้า ผลการตอบรับจากคณะกรรมการ ที่ถือหุ้นไปในทิศทางที่ดีและเห็นตรงกัน สำนักข่าวต่าง ๆ คาดเดาหัวข้อที่จะคุยกันถูกอย่างกับตาเห็น ใช่ครับ...มันคือการประชุมแต่งตั้งว่าที่ CEO คนใหม่ของบริษัท หนึ่งในผู้ที่ได้รับการเสนอชื่อก็คือผม และจากการโหวตลงคะแนนโดยผู้ถือหุ้น ลงมติเป็นเอกฉันท์ว่าผมสมควรจะได้รับตำแหน่งนี้ มันดูน่าภูมิใจว่าไหมครับ แต่สำหรับผมแล้วมันต้องกดดันมากแน่ ๆ ทุกคนจะคาดหวังกับผมขนาดไหน หากผมทำงานไม่ได้อย่างที่คุณพ่อทำไว้ล่ะ

ตื๊ด...ตื๊ด...

เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น สายคุ้นเคยที่ได้คุยกันช่วงเย็นโทรกลับมา เพื่อนสนิทตั้งแต่อยู่มหาวิทยาลัย...ไอ้ธีร์

“มึงถึงบ้านยัง” ธีร์เอ่ยถาม

“มึงถามอย่างกับเป็นแม่กูเลยนะ”

“ไม่อยากให้เหมือนแม่ งั้นคิดเสียว่ากูเป็นเมียมึงก็ได้”

“ขนลุก มึงเลิกพูดอะไรทำนองนี้ก่อน กูปวดหัว”

เรื่องผู้หญิง เรื่องภรรยา เรื่องความรัก หรืออะไรทำนองนี้ ผมไม่อยากที่ จะฟังคำที่เกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้เลย ในตอนนี้อยากพักสมองก่อน

“เฮ้ย ๆ แสดงว่าเรื่องเมื่อตอนเย็นต้องเกี่ยวกับปัญหาหัวใจของคุณอลัน แน่เลยใช่ไหมครับ ถึงได้รีบร้อนขอให้ผมช่วยขอกำลังจากป๋าผม”

“ไม่ใช่หัวจงหัวใจอะไรทั้งนั้น มันเป็นเรื่องที่ไอ้พวกผู้ชายสารเลวทำเรื่องชั่ว กับน้องสาวกู”

“เอ๊ะเดี๋ยวก่อน ถ้ากูเข้าใจไม่ผิดมึงลูกคนเดียวไม่ใช่เหรอวะ” เป็นไงล่ะเพื่อนผมแม่งรู้มาก

“ครับคุณธีร์ เปลี่ยนหัวข้อเถอะ”

“แน่ะมาให้กูอยากรู้ แล้วจะจากไปเฉย ๆ เหรอ เล่ามา”

“พอเล่าไปมึงก็เอาไปบอกไอ้เต้กับไอ้ฟินน์อีก”

“กูสัญญา กูจะรูดซิปปากอย่างดี” ผมจะเชื่อมันได้ไหม แต่เอาเถอะเป็นเพื่อนกันมาตั้งกี่ปี

ผมเริ่มเล่าเหตุการณ์ตั้งแต่เดินทางออกจากโรงแรมเพื่อไปทานอาหาร ต่อด้วยเหตุการณ์ภายในร้านที่เห็นพวกมันทำแบบนั้นกับเธอ จนต้องรีบโทรหาธีร์เพื่อขอความช่วยเหลือ โชคดีที่แถวนั้นป๋าของธีร์เป็นผู้กำกับสน.เขตพอดี กลุ่มตำรวจเลยมาถึงที่ได้ทันเวลา ไม่งั้นผมคงต้องปะทะกับพวกนั้นสักตั้ง จะว่าไปผมก็แอบอยากจะดุซูมี่เหมือนกันว่าไม่ควรใส่กระโปรงสั้นแบบนี้ตั้งแต่เจอที่โรงแรมสมัยนี้แค่คนเดินผ่านกันก็ไม่น่าไว้ใจสักคนแล้ว

“มันเป็นอย่างนี้นี่เอง แต่น้องที่ว่า...ใช่น้องที่มึงเคยรีบออกไปรับที่โรงเรียนตอนอยู่มหาลัยใช่เปล่าวะ”

“ใช่”

“แม่งสุดจริงพี่อลัน...ดูแลเธอตั้งแต่ 8 ขวบจนถึงตอนนี้เลยเหรอ เป็นพี่น้องแบบใดอะ ทำไมดูสำคัญจัง”

ไอ้ธีร์...ถามมากจัง

“ก็น้องเนี่ยแหละ น้องนุ่งอะเข้าใจไหม”

“แล้วถ้าน้องไม่นุ่งอะ”

“ไอ้....ธีร์”

มันชักจะกวนอวัยวะเบื้องล่างกับผมแล้ว เพราะแบบนี้ไง ถึงไม่อยากเล่าอะไรให้มันฟัง

“แหย่เล่นน่า แต่มึงจำคำพูดตัวเองให้ดี ระวังสักวันจะกลืนน้ำลายตัวเอง”

“เหอะ คงต้องให้แม่ไก่ออกลูกเป็นตัวก่อน”

ไม่มีวันนั้นหรอก...ไม่มีวัน